.....Η μύγα.....

Μια μύγα στέκεται στο παράθυρο μου ή μάλλον καλύτερα στο παράθυρο της, αφού εγώ το έχω απαρνηθεί τον τελευταίο καιρό. Τώρα είναι στο βασίλειο της. Από εκεί στέκεται και κοιτάζει όλη την πλάση. Καθισμένη με μια νωχελική μακαριότητα βρίσκεται στο παράθυρο και αγναντεύει τον μικρόκοσμο της. Με τα πίσω πόδια της καθαρίζει μηχανικά τις φτερούγες της. Χα, χα!!! Να που τελικά και τα πιο βρωμερά πλάσματα προβαίνουν στην «αυτοκάθαρση» τους!

Βρίσκεται τόση ώρα καθισμένη πάνω στο τζάμι με τέτοια πρωτοφανή μακαριότητα, που δεν θυμίζει σε τίποτα τον αγχωμένο χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία μιας μύγας.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν την παρατηρώ εγώ ή αν τελικά με παρατηρεί εκείνη. Αν κρίνω από το συνεχές πέταγμα της γύρω μου και την επιμονή της να περιφέρεται γύρω από το κεφάλι μου, θαρρώ πως συμβαίνει το δεύτερο. Φαίνεται πως της προκαλώ τρομερή περιέργεια. Άσε που σαν χαρακτήρες αλλά και σαν προσωπικότητες, είμαστε τελείως διαφορετικοί.

Εκείνη έχει αφιερωθεί στο βασίλειο της βρωμιάς και εγώ σ’ αυτό της καθαριότητας. Βέβαια το κατά πόσο οι άνθρωποι είναι πιο «καθαροί» και πιο «διαφανείς» από τις μύγες, σηκώνει κουβέντα. Τόσο μεγάλη που στο τέλος μπορεί να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως οι μύγες είναι πιο ειλικρινείς και αληθινές από τους ανθρώπους στον τρόπο έκφρασης και στον τρόπο ζωής τους. Στο κάτω - κάτω μια μύγα τρέφεται από τη βρωμιά, και παράγει άλλο τόσο τέτοια.

Δεν απαρνείται τη φύση της. Ενώ ο άνθρωπος απαιτεί από τους γύρω του το «αμόλυντο» των συναισθημάτων, των πράξεων και των ιδεών, την ίδια στιγμή όμως, που εκείνος παράγει επίσης βρωμιά! Αυτό είναι κατόρθωμα! Πραγματική επανάσταση και δυσαρμονία στη φυσική ροπή μας σαν υπάρξεις. Εν τούτοις είναι τρομερά δύσκολο να «κατορθώσεις» (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να εναντιωθείς στη φύση σου.

Και μετά σου λένε ότι σιχαινόμαστε τις μύγες!!! Αυτές τελικά όπως πάει η ιστορία, μπορεί να είναι και πρόγονοί μας! Εμείς απλά μεταλλαχτήκαμε και καταφέραμε να αλλάξουμε την εξωτερική μας εμφάνιση και τους τρόπους συμπεριφοράς μας.

Όμως τελικά το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Σε ότι σκ@τά μας σερβίρουν εμείς τρέχουμε να δοκιμάσουμε. Με όση λαιμαργία διαθέτουμε, βουτάμε στα σκ@τά και με περίσσια απληστία τρώμε μέχρι να φουσκώσουν οι σάπιες κοιλιές μας με τεχνητές ανάγκες και καταναλωτικά κόπρανα.

Βέβαια το σκ@τό κυριαρχεί παντού στις σχέσεις μας, στις δουλειές μας, στην αισθητική μας, στον τρόπο έκφρασης μας, στα γούστα μας κ.τ.λ. Μα αυτοί που φρόντισαν να μας πνίξουν ως το λαιμό με τις ακαθαρσίες τους, φρόντισαν πρώτα να ποτίσουν την ατμόσφαιρα με άρωμα λουλουδιών, για να μην φτάνει η μπόχα τους στα ρουθούνια μας. Έτσι αν ρωτήσεις κάποιους ανυποψίαστους συνανθρώπους μας, μπορεί να σου πουν κιόλας ότι ζούνε σε λιβάδι ξέχειλο από λουλούδια. Τόσο πολύ έχει καμουφλαριστεί η δυσωδία που μας πνίγει απ’ άκρη σε άκρη. Κι αν ο κακόμοιρος τύχει να γεννηθείς με όχι και τόσο ανεπτυγμένη την αίσθηση της όσφρησης, τότε άστα να πάνε καλύτερα! Θα σε έχει πνίξει η μπόχα και εσύ θα νομίζεις ότι σ’ έχουν στολίσει με τόνους άνθη.

Τώρα ίσως κάποιοι πούνε: « Και σένα ρε φίλε τι σε νοιάζει»; Έλα μου ντε!!! Δεν μπορούσα να γεννηθώ κι εγώ με αδύνατη όσφρηση; Είναι ανάγκη να τρώω τα σκ@τά των άλλων συνέχεια στη μάπα; Το θέμα είναι ότι καλώς ή κακώς έτσι γεννήθηκα και θα προσπαθήσω, με όλες μου τις δυνάμεις, να γίνω ευκάλυπτος που θα ανοίξω όσες περισσότερες μύτες (και καρδιές) μπορέσω.

Ίσως μια μέρα αφυπνιστούμε όλοι και τότε αφήσουμε διάχυτο στην ατμόσφαιρα το δικό μας άρωμα, διαλύοντας μια για πάντα αυτή τη δυσοσμία που τόσο ύπουλα μας μαραζώνει.

«Δεν είμαι εγώ αυτός που θα φέρει το φως.

Είμαι όμως εκείνος που θα θυμίζει πάντα πως,

Πρέπει να παλέψουμε για να μπορέσουμε

να διατηρηθούμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ»