Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ και οι Μητσοτακαίοι, οι σύγχρονοι δωσίλογοι θα προβούν στην ανάπλαση της ιστορίας. Οι τιμητές του ναι που έντυσαν ξεδιάντροπα το έγκλημα κατά ενός λαού με τον μανδύα της ελπίδας, θα παρελάσουν σήμερα και θα μιλήσουν για την αξία του όχι. Θα απευθυνθούν στη λαϊκή ψυχή, στο αίσθημα και τις αξίες της κοινωνίας, στην εθνική της συνείδηση και τη υπερφυσική σύνδεσή της με το ένδοξο παρελθόν, θα φορτώσουν τον λαό με περηφάνια και θα του θυμίσουν ξανά το "χρέος" που βαρύνει τις πλάτες του. Και όσο αυτοί θα μιλούν για την εθνική ανάγκη, ο λαός θα βυθίζεται στις αυταπάτες του παρόντος, θα αναμοχλεύει τις μνήμες του παρελθόντος και θα προετοιμάζεται για τους εφιάλτες του μέλλοντος. Και όπως τότε έτσι και σήμερα καλείται από τους δυνάστες του να στρατευθεί σε αυτή την ώρα της εθνικής ανάγκης, ακούει από αυτούς να του ζητούν και πάλι να υπερασπίσει όσα κινδυνεύουν. Και να το κάνει βεβαίως συντασσόμενος κάτω από τα παράσημα των καπήλων του. Και εξαντλημένος πρόωρα από την αβεβαιότητα του επαναστατικού ονείρου τελικά θα το κάνει, γνωρίζοντας με τον ίδιο καημό πως πέφτει ξανά στη παγίδα, πως αν κάποτε περάσει ο κίνδυνος δε θα είναι ο ίδιος που θα έχει νικήσει.
Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010
Η επανάληψη της Ιστορίας...
Είναι μια σκέψη που πάντα με απασχολούσε... για τη λεγόμενη "γενιά του πολέμου", για όλους αυτούς τους ανθρώπους που ήταν νέοι όταν εισέβαλλαν στη χώρα οι Ιταλοί, πριν από 70 χρόνια.
Και μετά μπήκαν οι Γερμανοί και ξεκίνησε η κατοχή...
Σκεφτόμουν, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είδαν τα όνειρα, τις επιθυμιές τους, τη δημιουργικότητά τους, το άνθος της ηλικίας και της ζωής τους να σταματάνε από έναν πόλεμο και μια κατοχή...
Τί έκαναν; Τί μπορούσαν να κάνουν; Πώς μπορούσαν να συνεχίσουν την "κανονική" τους ζωή; Πώς μπορούσαν να μην ασχοληθούν με την ισχύ της "ανωτέρας βίας";
Και τα όνειρά τους; Οι επιθυμίες τους;
Έλεγα: "Όλοι θ' αποδεχτούν τις 'ιδιαίτερες' συνθήκες που τις σταμάτησαν και θα συνέχιζαν, όσο μπορούσαν, μετά το 'κακό'..."
Αμ, δε!
Και να, τώρα, που η Ιστορία επαναλαμβάνεται... ήρθαμε πάλι σε μια εποχή που τα όνειρα, οι φιλοδοξίες, η ίδια μας η δημιουργικότητα πρέπει να μπει στην άκρη λόγω "των κρίσιμων καιρών"...
"Δόξα τω Θεώ που έχεις δουλειά!..."
"Κρίση, κρίση, κρίση!..."
"Μα, τί λες; Δεν υπάρχουν λεφτά!"
Αηδίες και ξεράσματα που σου καταστρέφουν τη ζωή... Και κάποιος μπορεί να πει ότι τότε τα πράγματα ήταν διαφορετικά, ο εχθρός ήταν εξωτερικός και όλη η χώρα ενωμένη... ενώ τώρα οι πολλοί πληρώνουν την απάτη των λίγων... μέσα στην ίδια χώρα...
Ή, μήπως, και στις δύο περιπτώσεις η βαθύτερη αιτία είναι η ίδια; Μη ξεχνάμε ότι ο Χίτλερ ήταν δημοκρατικά εκλεγμένος και βγήκε πατώντας στην ανασφάλεια που είχαν δημιουργήσει οι κυρώσεις που επέβαλλαν οι νικητές του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου στη Γερμανία...
Η αιτία είναι η ίδια, πάντα η ίδια... οι κρετίνοι να μας γαμάν τη ζωή...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)