Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

«Τράπεζες – ζόμπι» ρημάζουν ΗΠΑ – ΕΕ

Τρομακτικοί είναι οι αριθμοί που αφορούν στο κόστος της διάσωσης των αμερικανικών και ευρωπαϊκών τραπεζών με χρήματα των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και των χωρών – μελών της ΕΕ συν των αρμόδιων οργάνων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Oπως υπολογίζει το αμερικανικό περιοδικό “ Νιούζγουικ”, στις ΗΠΑ το ποσό αυτό ανέρχεται στο ασύλληπτο ύψος των 3,7 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και στην ΕΕ σε 2 περίπου τρισεκατομμύρια δολάρια!

Τα αστρονομικά αυτά ποσά μετακυλίονται ουσιαστικά στις πλάτες των Αμερικανών και των Ευρωπαίων φορολογουμένων και ακριβώς αυτή είναι η αιτία της υστερίας πανευρωπαϊκής επιβολής μέτρων εξουθενωτικής λιτότητας που διαπερνά πλέον την πολιτική των κυβερνήσεων όλων των κρατών – μελών της ΕΕ. Oλα αυτά τα παραμύθια περί χωρών και λαών της Ευρώπης που δήθεν ζούσαν με δανεικά εις βάρος των Γερμανών, όλο αυτό το αμόκ απολύσεων εκατομμυρίων δημοσίων υπαλλήλων στις χώρες της ΕΕ, όλη αυτή η φρενίτιδα αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, όλη αυτή η αρπακτικότητα μείωσης των μισθών και των συντάξεων αποσκοπούν στην παραπλάνηση των πολιτών, προκειμένου να μπορέσουν οι κυβερνήσεις να αρπάξουν από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους όσο περισσότερα χρήματα μπορούν για να καλύψουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος των ασύλληπτων ποσών που έχουν χαρίσει στους τυχοδιώκτες τραπεζίτες.

Αυτή είναι η πραγματική αιτία της πανευρωπαϊκής λιτότητας. Oλα τα άλλα που ακούγονται και γράφονται, ακόμη και όταν έχουν πραγματική υπόσταση προβλημάτων, στην παρούσα φάση λειτουργούν μόνο ως προσχήματα. Σε καμιά περίπτωση η λύση τους δεν προϋποθέτει αυτό το αμόκ λιτότητας για τους λαούς.

Είναι γελοίο π.χ. να ισχυριζόμαστε ότι ο Σαρκοζί καλώς προωθεί τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού σήμερα, το 2010, κάνοντας τη Γαλλία άνω – κάτω και βγάζοντας εκατομμύρια Γάλλους στους δρόμους, επειδή η χορήγηση των συντάξεων στη χώρα αυτή θα παρουσιάσει πρόβλημα το… 2050!!!

Παράλληλα, αυτή τη στιγμή κυρίως στις ΗΠΑ, αλλά και στην ΕΕ συντελείται μια ακόμη ληστεία των τραπεζών – αυτή τη φορά εις βάρος όσων έχουν καταθέσει σε αυτές, μέσω της πολιτικής των σχεδόν μηδενικών επιτοκίων. Γλιτώνοντας τους τόκους, μόνο στις ΗΠΑ οι τράπεζες υπολογίζεται ότι αντικειμενικά αφαιρούν από τους καταθέτες περίπου… ένα τρισεκατομμύριο δολάρια τον χρόνο!

Οι τράπεζες όμως “ γδέρνουν” και όσους δανείζονται από αυτές. Το 2007, κατά μέσο όρο στις ΗΠΑ οι τράπεζες δανείζονταν από τη FED, την κεντρική τράπεζα, με επιτόκιο 5,25% και χορηγούσαν π.χ. στεγαστικά δάνεια με επιτόκιο 6,4%. Στην περίπτωση αυτή δηλαδή είχαν κέρδος μια διαφορά επιτοκίου 1,15%.

Σήμερα η FED δανείζει στην ουσία δωρεάν τις αμερικανικές τράπεζες: έχει ρίξει το επιτόκιό της στο τελείως συμβολικό ύψος του 0,25% (!), μειώνοντάς το δηλαδή κατά 5 ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες. Ομως οι τράπεζες αυτές χορηγούν σήμερα στεγαστικά δάνεια με επιτόκιο… 6,1%! Το επιτόκιο χρηματοδότησής τους μειώθηκε δηλαδή κατά 5 μονάδες, αλλά αυτές μείωσαν το επιτόκιο των στεγαστικών δανείων τους μόλις κατά 0,3 μονάδες και έτσι έχουν πλέον κέρδος μια διαφορά επιτοκίου… 5,85% από 1,15% που είχαν το 2007! Το κέρδος τους δηλαδή αυξάνεται πάνω από 500%!

Ανταμείβονται δηλαδή ουσιαστικά επειδή προκάλεσαν την παγκόσμια οικονομική κρίση!

Αυτή η πολιτική έχει δύο σοβαρότατες παρενέργειες, πέραν της κραυγαλέας ληστείας εις βάρος των εργαζομένων, των καταθετών και των δανειστών.

Πρώτον, καθώς απορροφά τεράστια κονδύλια από την πραγματική οικονομία, βαθαίνει την κρίση, καταστρέφει επιχειρήσεις που παράγουν προϊόντα και υπηρεσίες, αφού ούτε ο κόσμος έχει τόσα λεφτά για να ψωνίσει τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες τους ούτε οι τράπεζες δανείζουν τις επιχειρήσεις για να συνεχίσουν τις παραγωγικές δραστηριότητές τους.

Αυτή η πολιτική στραγγαλίζει έτσι την οικονομία αντί να βοηθήσει την ανάπτυξη και μέσω αυτής την έξοδο από την κρίση.

Δεύτερον, αποτρέπει κάθε εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος, κρατώντας μέσα στο παιχνίδι τράπεζες που θα έπρεπε να είχαν κλείσει. “ Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη είναι ακόμη γεμάτες με “ τράπεζες – ζόμπι” που θα είχαν χρεοκοπήσει, αν δεν ήταν οι κυβερνητικές εγγυήσεις, τα σχεδόν μηδενικά επιτόκια και οι αγορές περιουσιακών στοιχείων από τις κεντρικές τράπεζες” γράφει χαρακτηριστικά το “ Νιούζγουικ”.

ΑΔΙΕΞΟΔΟ
Δεν υπάρχει λύση με ίδια πολιτική

Οσο συνεχίζεται αυτή η γραμμή των κυβερνήσεων απέναντι στις τράπεζες, όχι μόνο δεν πρόκειται να υπάρξει έξοδος από την κρίση, αλλά θα οδηγηθούμε αναπότρεπτα και στο σπάσιμο μιας ακόμη τραπεζικής “ φούσκας”, καθώς θα απαιτηθεί να διασωθούν πάλι οι τράπεζες που είναι αντικειμενικά χρεοκοπημένες και που έχουν σωθεί με τα λεφτά των κυβερνήσεων – δηλαδή των φορολογουμένων. Γιατί να κλείσει μια χρεοκοπημένη τράπεζα όταν χρηματοδοτείται από την αμερικανική FED ή την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με 0,25% ή 1% επιτόκιο με χρήματα των φορολογουμένων, τα οποία καταλήγουν σε μεγάλο μέρος τους στις τσέπες των τραπεζικών στελεχών ως μπόνους εκατομμυρίων και στα χρηματοκιβώτια των μετόχων ως μερίσματα;
by George Delastik

Προεκλογικές…πόζες και βιογραφικά

ΚΑΛΟ το επάγγελμα και με προοπτικές. Απ’ τον μπαμπά στο γιο, στην κόρη, στον επίγονο…Πορευόμαστε με πολιτικούς πολλών γενεών (οι Βαρβιτσιώτηδες είναι επτά!). Με επαγγελματίες που επιμένουν. Με στρείδια κολλημένα στο δημόσιο ταμείο, «εργαζόμενους» με γραφεία και υπαλλήλους. Εκεί προσφέρουν καφέ στον «πελάτη», με το αφεντικό να σου χτυπάει την πλάτη. Με πεσκέσι «τότε» για τον…χρυσό σταυρό, σήμερα.

ΤΑ’ παμε για τους πολιτικούς και δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Γραφεία πολλαπλά, κεντρικά-περιφερειακά, πολυτελή και επιπλωμένα, στελεχωμένα με συγγενείς και αποσπασμένους λουφαδόρους. Για δημόσιες σχέσεις οι τελευταίοι και με την α.α.(αντ’ αυτού) εκπροσώπηση της εξουσίας. Με φρουρούς, μισθούς (αποζημίωση το λένε), σύνταξη κι ούτε μια…παραίτηση για την οργή του κόσμου.

ΑΥΤΑ, λοιπόν, τα χιλιοειπωμένα φαίνεται να μην έφτασαν στ’ αυτιά των υποψηφίων. Άλλης τάξης πολιτικοί, αλλά στ’ αχνάρια των φτασμένων της βουλής. Μη μείνουν πίσω και χαθούν συνήθειες και δεδομένα, μην τα παρατήσουν απογοητευμένοι και δεν έχουμε, αύριο, δημάρχους, περιφερειάρχες…

ΗΡΘΕ ο «Καλλικράτης» με τους «κινδύνους» του, πλησιάζουν οι εκλογές με τις εκπλήξεις τους. Αγωνιούν οι υποψήφιοι κι είναι ανθρώπινο, εμείς γελάμε από «πείρα» και κεκτημένη ταχύτητα. Με τη χρηματική κατάθεσή τους στον συνδυασμό, με ένα ποσό στην άκρη για προβολή και με την «πιστολιά» να τους ανεβάζει τους σφυγμούς, ξεκίνησαν. Τι; Τον αγώνα που είναι «αγώνας». Όπως τον εννοούν οι ίδιοι και οι καιροί μας. Μοστράρουν τη φάτσα τους στον Τύπο, ποζάρουν αυτάρεσκα, μας «ενημερώνουν» με τα βιογραφικά τους και, βέβαια…ονειρεύονται οι πολλά υποσχόμενοι και ουδόλως δεσμευόμενοι ωραιολόγοι της στιγμής. Γραφεία πολυτελή με ιδιαίτερες, κόσμο για…προσκύνημα κι ύστερα μολύβι και χαρτί για έργα, «έργα», ποσοστά και αναθέσεις. Όλα «δημοσία δαπάνη».

ΚΙ εμείς; Tρίβουμε τα μάτια. Τόση «ζήτηση», τόσο πάθος για προσφορά…Κι ύστερα; Μια τσάρκα σε δρόμους πόλεων, χωριών και περιφερειακούς, μας γεμίζει ντροπή και αηδία. Για τη μόνιμη και πρόσκαιρη βρωμιά με το σκουπιδαριό στα ρείθρα, τη λακκούβα τους να χάσκει με την αφίσα (τους) να σαπίζει στη βροχή. Είναι το αντίδοτο για τα προεκλογικά χαμόγελα των υποψηφίων, ωστόσο, επιμένουν. Δίνουν τη «μάχη» του σταυρού κι ούτε ένας τους δεσμεύεται, δεν «υπογράφει», δεν αρπάζει, συμβολικά, την πλαστική σακούλα για την…διάχυτη «Κόπρο του Αυγεία».
by Thanasis Nikolaidis

Που είναι οι κουκουλοφόροι οεο..;.


Εσχάτως έχω καταλειφθεί από μανία ιερή για την αναζήτηση των "χαμένων" γενικώς. "Τα χω χαμένα" που λένε. Γυρεύω το χαμένο μου χρόνο, το χαμένο παράδεισο, ένα χαμένο μου στυλό, κάνα δυο χαμένα σώβρακα, λίγες χαμένες γκόμενες, εκείνο το (αδικο)χαμένο όνειρο και –ναι, μη σας φανεί καθόλου περίεργο- τις χαμένες λεγεώνες των κουκουλοφόρων αγωνιστών.

Τι γίναν οι κουκουλοφόροι οεο; Γράφει ο Γρηγόρης Αν. Σταμούλης

Κοιτάζω από εδώ, κοιτάζω από εκεί. Έχω καταβροχθίσει Σταδίου, Πανεπιστημίου, Ακαδημίας, Σόλωνος, Σύνταγμα. Τζίφος!

Έναν (!) μωρέ γαμώτο. Έστω για δείγμα, για μπρελόκ, για κονκάρδα. Ένα (!) τελευταίο αντισυμβατικό εραστή της ουτοπίας. Ένα (!) μάχιμο ήρωα να ρίξει μία μολότοφ, να σπάσει μία βιτρίνα, να κάψει μία σημαία, να τουμπάρει ένα αυτοκίνητο, να βάψει με σπρέι τα κτήρια του Τσίλερ. Έναν (!) τελοσπάντων να αναστήσει το ιπποτικό ιδεώδες του Μπακούνιν. Έναν (!) να δώσει αφορμή στο Μέγα Αλέξιο Τσίπρα να φωνασκήσει με έπαρση, κουνώντας τα χέρια σαν μαριονέτα, για τις λαϊκές εξεγέρσεις, το άλκιμο φρόνημα της νεολαίας, τις ανατροπές που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιπές –χαχα– συνιστώσες.

Εις μάτην. Δε βρήκα ούτε έναν (!).

Ναι λατρεμένοι μου αναγνώστες. Δε βρήκα ούτε έναν κουκουλοφόρο να δικαιώσει το λόγο της ύπαρξής του. Να με πείσει ότι το αδούλωτο πνεύμα της αναρχίας εξακολουθεί να είναι εύφλεκτο και εκρηκτικό.

Και κυριότερα, να με πείσει ότι όλες αυτές οι ορδές των "γνωστών αγνώστων" που με περισσό πάθος, με κοχλάζουσα ορμή, που επιμελώς και συστηματικά φρόντιζαν συχνά πυκνά, κατά την παρελθούσα τριετία, να μετατρέπουν την Αθήνα σε πυροτέχνημα, σε θέατρο του παραλόγου που θα ζήλευε και ο Καμύ και που με μεγάλη άνεση γινόταν της επί χρήμασι εκδιδόμενης γυνής, δεν ήταν fake, virtual, σικέ και υποκινούμενες.

Ναι ξέρω, θα μου πείτε ότι τη σήμερον εκλείπουν όλες οι αιτίες των επαναστάσεων, "βεβαίως, βεβαίως". Τα εμπρηστικά πάθη βυθίστηκαν στην άνυδρη ερημία του Μηδενός. Στη αβάσταχτη νωχέλεια της κοινωνικής δικαιοσύνης. Στην αμεριμνησία της απτέρου μικροαστικής καταστάσεως.

Στην κατοχική/μνημονιακή Ελλάδα όλα βαίνουν καλώς. Πάμε πρίμα.

Στα παπάρια μας, που περικόπτονται οι μισθοί, που καταστρατηγείται κάθε εργασιακή σχέση, που οι απατεώνες πολιτικοί δεν πάνε ποτέ φυλακή, που οι ιεράκες των media στρογγυλόκαθονται στα pay rolls, που "όλοι μαζί τα φάγαμε", που "λεφτά υπήρχαν", που ο Καραμανλής "αναλάμβανει την πολιτική ευθύνη" στο playstation, που ο Geoffrey συμβάλει στον extravagant διεθνή διασυρμό μας διακηρύσσοντας όπου σταθεί κι όπου βρεθεί αρχικά ότι "βουλιάζαμε" και τώρα ότι "κυβερνάει μία διεφθαρμένη χώρα", που οι εργατοπατέρες του σήμερα είναι οι υπουργοί του αύριο, που ο Ερντογάν μας κάνει πλάκα με την συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, που ο πνευματικός κόσμος διαχειμάζει στη θαλπωρή του πανεπιστημιακού ασύλου, που ανεχόμαστε την τηλεπερσόνα Πάγκαλος ως αντιπρόεδρο της Ελληνικής Κυβέρνησης, που σου ζητάνε να ζήσεις με 592 εύρω, που τα καρτέλ κάνουν πάρτυ, που οι τραπεζικές συμμορίες δανείζονται με 2-5 % επιτόκιο και δανείζουν με 10, 15, και 20, που κάθε μέρα βυθίζουν το δάχτυλο και βαθύτερα, που μας προετοιμάζουν για το "μνημόνιο 2", που οι επικυρίαρχοι Μπαρούζ και Τόμσεν μας αντιμετωπίζουν όπως ο Κορτές τους ιθαγενείς Αζτέκους.

Το πιο ανήθικο όμως, είναι ότι προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα συλλογικής ενοχής. Φυρί φυρί το πάει ο χοντρός με τις κάθετες ρυτίδες, να μας πείσει ότι "φταίμε και εμείς", ότι "όλοι μαζί τα φάγαμε", ότι ναι άπληστε λαουτζίκο, συνέργησες και εσύ στο έγκλημα, στο μεγάλο φαγοπότι, στις ευωχίες, στα cocktail gatherings στο Billionaire’s.

Για το μόνο που νιώθω ενοχή είναι ότι σας ψηφίζω.
Δεν έχω όμως και κανέναν άλλο να ψηφίσω.
Ποιος αξίζει την ψήφο μου;

Ο εξυπνάκιας Τσίπρας, που νομίζει ότι όλα είναι πασαρέλα και show, διδάσκοντας στο πανελλήνιο με πόση ευκολία ένας φαντασμένος τα κάνει θάλασσα; Ή η συντρόφισσα Αλέκα, που έστελνε την κόρη της στο Κολλέγιο Αθηνών για social networking με τους γόνους της εργατιάς, της αγροτιάς και των οικοδόμων. Ή που δεν πήρε ακόμη χαμπάρι ότι το Τείχος έπεσε, ο Μάο πέθανε, οι Κινέζοι το γύρισαν στον τραβεστί Φιλελευθερισμό και ο Φιντέλ οσονούπω θα διαφημίζει coca cola και pizza hut; Άσε πάλι τον Πατερούλη Καρατζαφύρερ που προφυλάσσει τάχα μου, το Βορίδη και γι’ αυτό δεν τον έστειλε στην Περιφέρεια Αττικής. Δηλαδή Πρόεδρε, το άλλο το αυτιστικό με την σπαστική φωνή, δεν ανήκει στα προστατευόμενα είδη? Επειδή δεν ζητάει διανδρίες, διαρχίες και αντιπροεδρίες; Και τελικά σε ποια πολυκατοικία διαμένει το ασκέρι του Πατερούλη, στην πράσινη ή στη μπλε; Ένα ύποπτο μπέρδεμα είσαι ρε Πρόεδρε. Η αλήθεια όμως είναι γένους θηλυκού. Έρχεται η Ντορούλα με φιλοπαίγμονα διάθεση σε συμφωνία με τη μοίρα. Στοιχηματίζω πως η υπερώριμη πριγκίπισσα θα προβάρει την τιάρα της Μεγάλης Αλλαγής. Έτσι συνήθως προλογίζουν τους μεσσίες τους οι εκάστοτε Γκέμπελς. Θα ρθει και αυτή καλπάζοντας με το Chanel ταγεράκι, τη Vuitton τσαντούλα και τις Louboutin γόβες να τα αλλάξει όλα. Πάλι.

Και τώρα ανατρίχιασα.
Αιδοίο τα καναμε.

Και μετά από όλα αυτά, όπως λέει κι ο Σάκης Ρουβάς, "δεν τρέχει τσάι". Δεν ανοίγει μύτη. Οι παροικούντες το άβατο των Εξαρχείων φτιάχνονται με την πίπα της ειρήνης. Και ο κυνισμός των coach potato λέκιασε τον καναπέ.

Ρε κάτι είναι σάπιο στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Τι έγινε δηλαδή, σώθηκε η φαιά ουσία? Το επαναστατικό τσουνάμι του 2008-09 προσέκρουσε στους κυματοθραύστες του ΔΝΤ?

Σε ποιο ημίφως κούρνιασαν μωρέ όλοι εκείνοι που απέδιδαν δικαιοσύνη καταστρέφοντας τα μικρομάγαζα του κοσμάκη? Όλοι εκείνοι που αγγέλλονταν τις μεγάλες ανατροπές βάφοντας με σπρέι την Ακαδημία, τη Βιβλιοθήκη και το Πανεπιστήμιο? Όλοι εκείνοι που αυνανίζονταν καίγοντας την Ελληνική σημαία? Όλοι εκείνοι που συνέγραψαν τα ιερά έπη της αγωνιστικής τους λίμπιντο τινάζοντας στον αέρα το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη? Όλοι εκείνοι που έψησαν τρεις ταλαίπωρους και ένα αγένηττο άγγελο επειδή πήγαν στη δουλειά τους?

Που στο διάολο είσαστε μωρέ?
Που χαθήκατε τώρα που σας αποζητώ μέχρι και εγώ.
Ένας ασφαλής βολεμένος ρητορίσκος.
Τώρα που πρέπει να βάλετε μια φωτιά ορατή από το google earth γιατί εξαφανιστήκατε?

Οι μαϊμού εξεταστικές, τα κουκουλώματα και οι συμπαιγνίες δεν είναι ισχυρό επιχείρημα για κινητοποίηση σε αγωνιστική δράση? Ο Άκης ο Ωραίος με τις offshore και τις τσατσάρες Hermes ούτε αυτός σας συγκινεί? ο Στρατηγός Τσουκάτος με τα βαλιτσάκια της Siemens δε σας κάνει κούκου? Τω εντιμοτάτω Ρόκο Sifredi-Μαντέλη είναι too little? Ο Θρήσκος Ρουσσόπουλος θα το βρει από τον Εφραίμ? Ο Πάγκαλος the Hippo ανήκει στη δικαιοδοσία του WWF?

Όχι δε φταίει το ζαβό το ριζικό μας, ούτε ο Θεός που μας μισεί.

Και βέβαια οι κουκουλοφόροι δεν είναι αποδημητικά πουλιά να ‘ρθουν πάλι με τα χελιδόνια. Απλά το μοντελάκι αναρχικός με κουκούλα που έγινε θεσμός στο πολιτικό σύστημα της παράδοξης Πατρίδας φορέθηκε πολύ. Ξέφτισε μεταξύ μνημόνων και αμνημόνων. Ο αναρχικός συντάχθηκε στο συλλογικό αγελαίο βηματισμό γιατί η ύπαρξή του δεν εξυπηρετεί κανένα πια. Υπήρξε γιατί έτσι συνέφερε, γιατί έπρεπε να αποσταθεροποιήσει την κοινωνία. Να φέρει αντιμέτωπες τις κοινωνικές ομάδες, να προκαλέσει σύγχυση, να δημιουργήσει αδιέξοδα, μονόδρομους και "καταλληλότερους".

Μπορεί ο χαλβάς Κωστάκης να απέτυχε παταγωδώς. Όμως, τόλμησε να ασκήσει το δικαίωμα της αρνησικυρίας στη σύνοδο του ΝΑΤΟ για την ένταξη των Σκοπίων, ενώ παράλληλα επιδόθηκε αφειδώς σε σαλιαρίζουσες περιπτύξεις με το Βλαδίμηρο για τους αγωγούς. Τους χάλαγε το γλυκό. Τα ραδιούργα κέντρα εξουσίας πότε δεν του το συγχώρησαν αυτό. Με την μαεστρία του Άλεν Ντάλες, αποκαθήλωσαν τον άλλοτε "καταλληλότερο" για να μας φορτώσουν το γιο του ανέμου, το μεγάλο κωπηλάτη, τον παράτολμο τιτάνα. Έτσι βολεύτηκαν όλοι.

Σ’ αυτή τη δυσώδη ατμόσφαιρα, ξεθώριασαν και οι παράτολμοι γιακούζα νεοέλληνες κουκουλοφόροι. Αυτοί που σήμερα έχουν περισσότερες αιτίες από ποτέ να εισβάλουν στη βουλή, μα δε βγάζουν άχνα. Έχει σαλπίσει ανοχικό σιωπητήριο. Αληθινά ψέματα και ψεύτικες, στυφές αλήθειες.

Μ’ αυτά ταΐζουν την ασθμαίνουσα, "όμορφη και παράξενη Πατρίδα".
Και μιας και είναι της μοδός,
Καλή σας νύχτα κύριε Κουκουλοφόρε..
by Drakontas