Τα παιχνίδια με την λάσπη...

Πολλοί αμφισβητούν την δυνατότητα του πολιτικού συστήματος να αντέξει την κρίση και να μας οδηγήσει έξω από αυτή. Υπουργοί και βουλευτές της κυβέρνησης, αμφισβητούν τις ικανότητες συναδέλφων τους, να διαχειριστούν τα χαρτοφυλάκια που τους έχουν ανατεθεί. Μέσα σε όλη αυτή τη λασπολογία και σκανδαλολογία, η κυβέρνηση έχει το χρέος να κάνει τις απαραίτητες κινήσεις - τομές, ώστε η κατάσταση της οικονομίας να αλλάξει...

Η αγανάκτηση των πολιτών είναι διάχυτη. Όχι μόνο για την οικονομική κατάσταση, αλλά και για την διαπλοκή μεταξύ των πολιτικών και διάφορων συμφερόντων, π.χ. εκκλησία, επιχειρήσεις.

Όλοι μας γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολιτικές ευθύνες για τα θέματα της Siemens & του Βατοπεδίου. Και για να είμαι ειλικρινής, μακάρι να ήταν τα μόνα φαινόμενα διαπλοκής. Όλοι επίσης γνωρίζουμε ότι οι προμήθειες στο δημόσιο ακολουθούσαν το γνωστό τρόπο λαδώματος, είτε σε διευθυντές, είτε σε υπεύθυνους αγορών. Ας μην λέμε μπούρδες λοιπόν...

Δεν περιμένει κανείς μας, από τις εξεταστικές να "βγάλουν λαβράκι"... Θα βρεθούν 2-3 βουλευτές που τα πήραν και θα μας το παρουσιάσουν σαν κάθαρση... Απλά θα έχουν βρει ακόμα μία ατάκα για να μας διαφημίσουν στις επόμενες προεκλογικές περιόδους... Δεν θα έχουν βρεθεί όμως όλοι όσοι τα πήραν. Δεν γίνεται να καθαρίζεις το σπίτι σου, πετώντας λάσπη στα παιδιά που παίζουν...

Όμως αυτό που πρέπει να αντιληφθούν είναι ότι μόνοι τους δημιούργησαν την σημερινή κατάσταση. Μόνοι τους "έφθειραν" τον θρόνο της εξουσίας και τώρα μας ζητούν να τους δώσουμε την άδεια να τον διορθώσουν...

Πόσο αληθής μπορεί να είναι η κάθαρση? Καθόλου... Δεν πιστεύει κανείς ότι οι βουλευτές δεν ήξεραν ποιος τα έπαιρνε και ποιος υπέγραφε απαράδεκτες συμβάσεις... Ακόμα όμως και αν ισχύει η άγνοια, δεν είναι άλλοθι. Ο ρόλος της Βουλής είναι ελεγκτικός προς την κυβέρνηση... Αν δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στον ρόλο τους, είναι ανίκανοι και επικίνδυνοι.

Οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν μία μοναδική ευκαιρία μπροστά τους. Αν θέλουν, μπορούν να δημιουργήσουν συνθήκες περισσότερου ελέγχου και διαφάνειας, περισσότερης ισότητας, περισσότερου αισθήματος δικαίου...

Κάποιοι πολιτικοί λένε ότι όταν οι συνδικαλιστές ενός κλάδου αντιδρούν, τότε τα μέτρα είναι σωστά για την πλειοψηφία των πολιτών. Συμφωνώ, εν μέρει... Όμως για τα μέτρα της κάθαρσης και της διαφάνειας δεν είδαμε να αντιδρούν οι βουλευτές... Ενώ όλοι λένε ότι πρέπει να αλλάξει το σύστημα, δεν βλέπουμε καμία κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση...

Οι πολίτες που φώναζαν και χειρονομούσαν έξω από την Βουλή, δεν το έκαναν μόνο για την κατάσταση της οικονομίας. Το έκαναν περισσότερο για την συμπεριφορά και τον τρόπο δράσης των πολιτικών... Αυτό το πολιτικό σύστημα που περιλαμβάνει την ασυλία, την παραγραφή και τον περιορισμό της ευθύνης των υπουργών, είναι καταδικασμένο και πνέει τα λοίσθια..

Ένα πολιτικό σύστημα που διεκδίκησε και εδραιώθηκε με την υπόσχεση της δημοκρατίας, έχει εκτελέσει το έργο του... Είναι γεγονός ότι η σημερινή πολιτική γενιά πέτυχε τον στόχο της να ισχυροποιήσει την δημοκρατία στην χώρα. Πέραν όμως αυτού, απέτυχε σε οποιοδήποτε άλλο τομέα.

Θα μου πείτε, ποιο είναι το πολιτικό σύστημα που πρέπει να διαδεχθεί το υπάρχον? Δεν ξέρω ποιο είναι το σύστημα, ξέρω όμως ποια είναι τα μέλη του: οι νέοι άνθρωποι, η νέα γενιά... Μία γενιά που δεν ευθύνεται για την σημερινή κατάσταση, που έχει περισσότερη όρεξη για να δημιουργήσει, που έχει περισσότερες γνώσεις και που μπορεί να ανταποκριθεί στα σημερινά δεδομένα.

Τρόποι υπάρχουν πολλοί για να δημιουργηθούν οι συνθήκες όπου θα λειτουργεί η δημοκρατία και ο έλεγχος στην εξουσία. Π.χ. μέγιστη βουλευτική θητεία σε 2 τετραετίες, άρση ασυλίας, δημιουργία ελεγκτικών μηχανισμών για υπουργικές αποφάσεις...

Δεν μας λείπουν οι ιδέες και οι απόψεις, μας λείπει η θέληση και η όρεξη για να πάμε μπροστά...

Μάντης κακών

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης με κληρονομικό χάρισμα για να συνειδητοποιήσει ότι η Ελλάδα είναι καπακωμένη χύτρα ταχύτητας που βράζει. Με χαλασμένη βαλβίδα ασφαλείας. Οπότε τέρμα η ελεγχόμενη εκτόνωση και το καθησυχαστικό σφύριγμα. Το καπάκι δεν πρόκειται να αντέξει για πολύ ακόμα. Κι ας ξεγελάει πολλούς αυτή η φαινομενική σιωπή που διανύουμε τον τελευταίο καιρό.

Στο συγγενικό και φιλικό μου περιβάλλον, όλες οι ιστορίες έχουν το ίδιο χρώμα. Μαύρο. Άλλοι χάνουν τη δουλειά τους, άλλοι είναι απλήρωτοι, άλλοι σχεδιάζουν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, άλλοι έχουν βυθιστεί στην κατάθλιψη, άλλοι είναι τόσο εξοργισμένοι που μπορεί να κάνουν καμιά μαλακία. Σχεδόν όλοι τους χρωστάνε. Κανένας τους δεν “έφαγε”, “χώθηκε” ή “φτιάχτηκε”. Κι αυτούς τους ελάχιστους που ξέρω και υποψιάζομαι ότι τσιμπολόγησαν στη ζούλα κάτι ψίχουλα από το μεγάλο φαγοπότι, τους έχω κόψει την καλημέρα εδώ και καιρό.

Ίσως γιατί με ενοχλούν βαθύτατα οι άνθρωποι που επιμένουν να ζουν σε έναν φανταστικό και καβατζωμένο κόσμο, πιστεύοντας (ή απλά διαδίδοντας) ότι θα περάσει αυτή η κρίση σχετικά ανώδυνα, θα “λογικευτεί” το πόπολο και θα αποδεχτεί τη μοίρα του, και – με λίγες μεταρρυθμίσεις και κάμποση υγιή ανταγωνιστικότητα – σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα θα ορθοποδήσουμε εξαγνισμένοι. Ψυχραιμία χρειάζεται μόνο, πίστη στους θεσμούς και σεβασμός στην εξουσία των σοφών αγορών. Αμήν.

Στοιχηματίζω το δεξί μου αρ@@@δι ότι αυτό είναι το μόνο σενάριο που αποκλείεται να παίξει. Ακόμα κι αν καταλήξουμε σε 5-6 χρόνια να υποδεχόμαστε τον Σαμαρά στο αεροδρόμιο ως απελευθερωτή του έθνους, αυτό που θα έχει μεσολαβήσει θα είναι τρελά άγριο. Όχι επειδή το λέω εγώ, αλλά επειδή δεν έχει υπάρξει ούτε μία περίπτωση στην παγκόσμια ιστορία όπου ένας λαός υπέστη τόσο απότομη υποβάθμιση του βιοτικού του επιπέδου χωρίς να έρθουν τα πάνω-κάτω. Και οι μεγάλες ανατροπές δεν έρχονται ποτέ μέσα σε συνθήκες κοινωνικής νηνεμίας. Είτε μας αρέσει είτε όχι.

Δεν ξέρω αν θα γίνει επανάσταση, χούντα, πόλεμος ή κάτι άλλο εξίσου δραματικό. Μπορεί απλά να γίνει μια γερή εξέγερση κι ένας προσωρινός στρατιωτικός νόμος. Αν και ίσως συμβεί κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν έχω ιδέα πόσο θα κρατήσει η αναστάτωση, ούτε ποιος θα βγει νικητής στο τέλος. Το μόνο που ξέρω είναι ότι – δυστυχώς – θα πεινάσουν και θα σκοτωθούν άνθρωποι. Πολλοί θα φύγουν μετανάστες, στερώντας τη χώρα από το καλύτερο δυναμικό της. Το πολίτευμα θα αποσταθεροποιηθεί τελείως, παίρνοντας άλλη μορφή (περισσότερο ή λιγότερο δημοκρατική). Η δε οικονομία θα καταρρεύσει νομοτελειακά. Είτε λόγω χρεών, είτε λόγω διεθνούς νομισματικής-χρηματοπιστωτικής κρίσης, είτε λόγω συρρίκνωσης της εγχώριας αγοράς, είτε λόγω βίαιης ανατροπής του καθεστώτος. Πιθανότατα από κάποιον συνδυασμό των παραπάνω.

Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, οι κυβερνήσεις και οι συνδαιτημόνες τους έσπειραν απερίσκεπτα θύελλες. Ήρθε η ώρα να θερίσουν τυφώνες. Και όχι, αυτό δεν είναι κάτι που θεωρώ απαραίτητα καλό. Άλλωστε, οι τυφώνες τα δικά μας σπίτια θα σηκώσουν.

Πριν με απαξιώσετε ως ακραίο μηδενιστή και ψευδοπροφήτη, διευκρινίζω για άλλη μια φορά ότι θα προτιμούσα να μην συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά, καθώς κι ότι δεν πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας ισχυρός θετικός πόλος για να σηκώσει το βάρος της αλλαγής. Που καλά θα κάνει αυτή τη φορά να έρθει γρήγορα και να είναι ουσιαστική, αλλιώς, ευτυχισμένο το 1950.

Κλείνοντας, θα ήθελα να θυμηθείτε τη Γιουγκοσλαβία. Μέχρι την πτώση του υπαρκτού, ήταν μια χώρα με σχετική ευημερία (σε σύγκριση με τις χώρες στη σοβιετική σφαίρα επιρροής). Και από κοινωνική ειρήνη, νορμάλ (δε μιλάω για εκτοπίσεις αντιφρονούντων, αλλά για εθνοφυλετικές και θρησκευτικές διαμάχες). Μόλις 4-5 χρόνια πριν ξεσπάσει η κόλαση του εμφυλίου πολέμου, κανένας Γιουγκοσλάβος δεν μπορούσε καν να διαννοηθεί ότι όλα όσα θεωρεί δεδομένα στη ζωή του απειλούνται με τόσο ριζική ανατροπή. Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα έρθει μια μέρα με ακροβολιστές και βόμβες. Κι όμως, για όποιον ήθελε να δει, τα σημάδια ήταν ορατά.

Άλλες οι συνθήκες βέβαια εδώ, άλλες οι εποχές, και άλλου είδους αναταραχή μας περιμένει. Και για άλλους λόγους. Ελπίζω μόνο να μην αποδειχτεί τόσο βίαιη και καταστροφική. Αν και το καπάκι της χύτρας, όταν εκσφενδονίζεται είναι θανατηφόρο.

Οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις μετά το 2010

Τι γυρεύει η Αλεπού στο παζάρι;

Όταν βλέπω τον Δρούζα με ύφος κολεγιόπαιδου να χαιρετάει περιχαρής την αλεπού-Νταβούτογλου, σκέφτομαι την παροιμία που λέει: "...είναι σαν να κλέβει εκκλησία...." (ο Νταβούτογλου βέβαια).

Φαντάζομαι ότι δεν είναι δυνατόν να έχει τοποθετηθεί τυχαία σε αυτή τη θέση ο Δρούζας. Μάλλον έχει τοποθετηθεί στη θέση αυτή επίτηδες, ακριβώς για να δείξουν έμπρακτα αυτοί που τον τοποθέτησαν, την "κατευναστική" πολιτική της Ελλάδος απέναντι στην Τουρκία.

Διεθνές δίκαιο και γεωπολιτική ισχύ

Πέρα όμως από την αδυναμία της Ελλάδος να ασκήσει έλεγχο και κυριαρχία πάνω από το Αιγαίο, και πέρα από τον πληγωμένο εγωισμό μας (χάσαμε και στο μπάσκετ...) που για λόγους ανάγκης, για λόγους ιστορικούς και για λόγους πατριωτικής καπηλείας, φουσκώσαμε υπέρμετρα, υπάρχει και μια πιο ρεαλιστική όψη:

1) Η Ελλάδα έχει εναέριο χώρο 10 μίλια και χωρικά ύδατα 6 μίλια. Το διεθνές δίκαιο αναφέρει ότι όσα είναι τα μίλια μιας χώρας στον αέρα θα πρέπει να είναι και στη θάλασσα. Άρα ή θα έπρεπε να έχουμε 10 μίλια και στην θάλασσα (να τα επεκτείνουμε δηλαδή) ή 6 μίλια στον αέρα. Η παλινδρόμησή μας στα 6 για τη θάλασσα και 10 για τον αέρα δεν αναγνωρίζεται πουθενά διεθνώς και βέβαια ούτε και από τους Τούρκους. Τα 10 μίλια στον αέρα τα έχουμε εδώ και πολλές δεκαετίες, άλλα κράτη όμως δείχνουν μια δυσκολία να αντιληφθούν τη θέση μας. Και όσο παίζαμε μπάλα μόνοι μας είχε καλώς. Από το 1990 και μετά που οι Τούρκοι προχώρησαν σε κολοσσιαίους αεροπορικούς εξοπλισμούς με τεράστιες παραγγελίες F-16/γραμμές παραγωγής και άλλαξαν τις ισορροπίες που υπήρχαν στον αέρα έως τότε, δεν είχαν πλέον να φοβούνται τίποτα.

2) Η επέκταση μας στη θάλασσα στα 12 μίλια, η οποία προβάλλεται ως δικαίωμά μας βάσει του διεθνούς δικαίου, δεν είναι ακριβώς έτσι. Όταν μια παράκτια χώρα (π.χ. Τουρκία) έχει σημαντικά συμφέροντα πάντοτε αυτά λαμβάνονται υπόψη σε διάφορες διαιτητικές αποφάσεις. Τα ίδια ισχύουν και για την υφαλοκρηπίδα.

Σε κάθε περίπτωση και πέρα από τις ρητές ή άρρητες τουρκικές θέσεις αμφισβήτησης χαρτών, απόψεων του τύπου "τα νησιά στο Αιγαίο δεν έχουν υφαλοκρηπίδα" και άλλα, το διεθνές δίκαιο αφορά δύο περιπτώσεις:

α) Την περίπτωση μεταξύ πολιτισμένων χωρών που αποδέχονται αμοιβαία την ισχύ του,

β) Την περίπτωση που κάποιος μπορεί να επιβάλλει την εφαρμογή του μέσω της ισχύος του. Αν είσαι όμως και αδύναμος και έχεις και έναν ημιβάρβαρο γείτονα (όπως στην περίπτωση της Τουρκίας η οποία και είναι και "το παίζει" ότι είναι ημιβάρβαρη επειδή την συμφέρει), τότε η αναφορά στο διεθνές δίκαιο καταντάει γραφική και οι άλλοι σπάνε πλάκα μαζί σου.

Επιλογές

Συνεπώς η Ελλάδα όπως το καταλαβαίνω έχει τις εξής επιλογές:

1) Δεν "μασάει" να θυσιάζει μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες ανθρώπους κάθε τόσο και λιγάκι με παράλληλη λιτότητα που θα εξασφαλίζει τους οικονομικούς πόρους για εξοπλισμούς. Μόνο τότε θα μπορέσει να προασπίσει όλα αυτά τα οποία υπάρχουν στην λαϊκή πατριωτική συνείδηση ως ελληνικά. Μάλιστα σε αυτή την περίπτωση και η ίδια η δημοκρατία θα ήταν περιττή. Σε πολεμικές συνθήκες άλλωστε οι δημοκρατικές ελευθερίες περιορίζονται και τα πιο συγκεντρωτικά καθεστώτα έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα. Μια τέτοια επιλογή θα μας πήγαινε βέβαια πίσω στην δικτατορία του Μεταξά αλλά σίγουρα θα κώλωνε μια Τουρκία με Ευρωπαϊκό προσανατολισμό...

2) Γινόμαστε περιφερειακή, δημοκρατική, οικονομική υπερδύναμη στα πλαίσια της ΕΕ, και όλοι μας φοβούνται και μας σέβονται. Αυτό ήταν το μοντέλο του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ της ισχυρής Ελλάδος, που θάφτηκε κάτω από τις ρεμούλες, το βαθύ κράτος, τις πασοκομίζενς και τα πρωτοφανή δημόσια χρέη της ΝΔ. Σε αυτό το σημείο που βρισκόμαστε, δηλαδή στην λαιμητόμο των 350 δις δολάρια χρεών και την ντε φάκτο-προεξοφλημένη χρεοκοπία μας, η ισχυρή Ελλάδα δεν θα μπορούσε να χτιστεί παρά μόνο πάνω σε οικονομικά πτώματα εκατομμυρίων Ελλήνων με οδηγό την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθείται τώρα.

Περιορισμοί

Όπως λέμε στα μαθηματικά για να λύσουμε μια εξίσωση, ότι έχουμε ως περιορισμό το Χ να ανήκει μεταξύ π.χ. -3 και +2, έτσι και εδώ, αν βάλουμε ως περιορισμό τις πατριωτικές λαϊκές αντιλήψεις (καμία υποχώρηση στα εθνικά θέματα, "βυθίσετε το Σισμίκ", 10 μίλια στον αέρα και 12 στη θάλασσα κτλ) τότε οι μόνες μακροπρόθεσμα βιώσιμες λύσεις που προκύπτουν είναι όλες είτε υπέρμετρα δεξιές, πολύ περισσότερο από την δεξιά τύπου Καρατζαφέρη, Ψωμιάδη, Άνθιμου, είτε υπέρμετρα νεοφιλελεύθερες.

Η στρατηγική της παρελκυστικής εξωτερικής πολιτικής όπως αρέσκονται να λένε οι διπλωμάτες, έχει/ είχε ως στόχο να κερδίσουμε χρόνο. Χρόνο όμως για τι πράγμα; Για να μπει η Τουρκία στην ΕΕ, πράγμα απίθανο; Χρόνο για να εκπολιτιστεί, κάτι που δεν συμφέρει την ίδια; Χρόνο για να δημιουργηθούν νέα προβλήματα εκ του μηδενός στην Θράκη (που θα δημιουργηθούν σίγουρα);

Αυτή την πολιτική ακολουθούσε από τα Ύμια και μετά η Ελλάδα. Είχε βέβαια ως επιτυχία την είσοδο της Κύπρου στην ΕΕ, όμως τα τελευταία 2 χρόνια 2007-2009 (μετά την αποτυχία λύσεων στο Κυπριακό και την αποτυχία της "φιλικής" μας πολιτικής (αφού άλλες χώρες της ΕΕ δεν επιθυμούν την είσοδό της Τουρκίας στην ΕΕ), φτάσαμε ξανά σε κλιμάκωση της ελληνοτουρκικής έντασης σε σημείο που συνέβαλε μαζί με τα οικονομικά αδιέξοδα στο να κάνει τον Καραμανλή να το βάλει στα πόδια....

Εξηγήσεις

Η μόνη εξήγηση του ότι η Τουρκία μέσα σε αυτό το φοβερό δικό μας στρίμωγμα, "δήλωσε" ότι η επέκταση των 12 μιλίων στα χωρικά μας ύδατα δεν θα είναι πλέον αιτία πολέμου, είναι ότι:

α) Πήρε διαβεβαιώσεις ότι αυτό δεν θα επιχειρηθεί ποτέ από την ελληνική πλευρά.

β) Εντάσσεται σε ένα πλαίσιο μέτρων καλής θέλησης και με την Ελλάδα σε μια στιγμή που ο Ερντογάν προσπαθεί να ξεκαθαρίσει τα του οίκου του και χρειάζεται πολιτική υποστήριξη διεθνώς.

γ) Επειδή το βαθύ κράτος στην Τουρκία είναι πολύ βαθύ, εγώ πιστεύω ότι σίγουρα έγινε λόγος για κάποια κοινή συμφωνία εκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών πηγών που ουσιαστικά έδρασε σούπερ κατευναστικά απέναντι στην Τουρκία και της έδειξε ότι μπορεί να επιτύχει τεράστια οφέλη από εδώ και πέρα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Και τελικά, μπορεί να υπάρξει συνθήκη ειρήνης χωρίς πρώτα να υπάρξει συνθήκη αμοιβαίας οικονομικής συνεργασίας; Και αν αυτά που τους επιτρέπουμε να εκμεταλλευτούν και αυτοί υποτίθεται ότι είναι μόνο δικά μας, τότε γιατί δεν τα εκμεταλλευόμαστε - αφού είμαστε και τόσο έξυπνοι και τόσο μάγκες- από μόνοι μας; Προφανώς για όλους τους λόγους που ανέφερα παραπάνω.

ΘΕΡΙΑΚΛΗΔΕΣ ΤΣΙΓΑΡΟ ΤΕΡΜΑ