ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΤΡΟΧΟΥ.
Βρέθηκα πάλι ξημερώματα να χορεύω στους άδειους δρόμους, φορώντας μόνο το βρακί της γιαγιάς μου και μια σταγόνα από το άρωμα της τουαλέτας μου. Αρχίζω και χάνομαι πάλι, μάλλον φταίει ο καιρός... Κι όμως θυμάμαι πως νωρίτερα είχα πέσει να κοιμηθώ. Κάπου όμως το στόμα μου που έχασκε, γδάρθηκε από μια φτηνή μυρωδιά αλκοόλ. Ο ουρανίσκος μου ενοχλήθηκε από ίχνη ελεεινών χαρμανιών καπνού, ποικιλίες χρόνια τώρα εξοστρακισμένες από τις ατζέντες των εκλεκτικών. Σχεδόν υπνοβατώντας, σύρθηκα ως την πηγή του κακού. Τα καφέ της γειτονικής πλατείας, που κάθε Σαββατόβραδο μετατρέπονται σε ρωμαϊκές αρένες, σε χάβρες των Εβραίων εν καιρώ θρησκευτικού παροξυσμού. Μα τα υπερμεγέθη φύλλα του Montecristo, τί παρακμή!
Ένα συμπίλημα τραπεζοκαθισμάτων σαν ξαπλώστες στη Ψαρρού, προσέβαλλαν κατά ριπάς τις καθαρές αρχιτεκτονικές γραμμές, "από πού να περάσω-ποιόν να σπρώξω-ποιόν να χαιρετίσω-πως να περάσει από εδώ καροτσάκι μωρού, φορείο πρώτων βοηθειών, αναπηρικό αμαξίδιο;;-πότε θα κάνουμε την περιοχή μας φιλική, προσβάσιμη σε κάθε συνάνθρωπό μας;"
H φωτισμένη απάντηση ήρθε άμεσα εν είδη τροχήλατου θαμώνα του πιο προκλητικού καταστήματος, τα τραπέζια του οποίου όχι μόνο είχαν την τάση να ενώνονται σε διάφορους συνδυασμούς αλλά παρουσίαζαν εμφανώς επεκτατικές τάσεις. "Στρατηγικό βάθος" θα έλεγε ο Νταβούτογλου. Ένιωσα ντροπή, όχι για την εμφάνισή μου (πάντα με σταχτόνερο πλένεται το αγαπημένο βρακί), αλλά για τον ξεπεσμό του συμπολίτη μου. Σ' ένα μέρος όπου πλήττεται με κάθε δυνατό τρόπο, ένας άνθρωπος με αναπηρία "απολάμβανε" φτηνιάρικο αλκοόλ και διασκέδαζε με την παρέα του. Η οποία παρέα προφανώς σε ρόλο γερανού κατάφερε να τον τοποθετήσει στο μέσον του φρουρίου των καρεκλών.
Το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί να κάνω, είναι να κατακρίνω όσους δε δίνουν δεκάρα για τα ΑμεΑ. Εδώ υπάρχουν νοσταλγοί της κυβέρνησης Σημίτη, δε θα βρεθούν οπαδοί του Καιάδα; Εξάλλου μου αρέσουν τα ψηφιδωτά και με τους υποχόνδριους τα πάω μάλλον καλά. Όμως όταν οι άμεσα θιγμένοι μιας παθογόνου κατάστασης δεν αντιδρούν σε κάτι που όλους θα έπρεπε να μας πονά, ακυρώνεται αυτόματα κάθε σκέψη καυτηριασμού της από εμάς τους "απέξω". Πώς μπορώ εγώ να γκρινιάξω, να γίνω ερειστικός και περίεργος στο όνομα τους, όταν αυτοί σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στην καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων τους, όπως αυτό της ελεύθερης μετακίνησης σε κοινόχρηστους χώρους; Θα ήταν το λιγότερο αστείο. Θα ήταν λες κι ένας αυτόπτης μάρτυρας ενός βιασμού τσιρίζει υστερικά, την ίδια ώρα που το θύμα μουγκρίζει με ικανοποίηση. Πως μπορεί να αιτιολογηθεί τέτοια αδιαφορία; Πόσοι έχουν τη διάθεση να στείλουν ευχετήριες κάρτες στην Εφορία, λουλούδια στους εραστές της γυναίκας τους, τσιγάρα και σοκολάτες Kinder στους απαγωγείς του παιδιού τους;
Τα ΑμεΑ δεν είναι άνθρωποι με μαγικές ιδιότητες, αλχημιστές, τσιγγάνες χαρτορίχτρες... Είναι κι αυτοί όπως όλοι μας παιδιά του Άλ Μπάντυ, των Νιρβάνα, του Πέτρου Κωστόπουλου, του Όμηρου Σίμπσον.Υπάρχουν σίγουρα ανάμεσά τους και φελλοί, άνθρωποι ελαφρόμυαλοι, που επιζητούν να γίνουν μέρος των πολλών, της μάζας, όσο ηλίθια και να φέρεται αυτή, ίσως για λόγους ανασφάλειας, ίσως στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να απομακρυνθούν από το κοινωνικό απαρτχάιντ μέσα στο οποίο αναμφισβήτητα ζουν.
Μη μπερδεύεστε, τους ανάπηρους τους συμπαθώ ιδιαίτερα. Ίσως επειδή πολλές φορές, αν και αρτιμελής, εντοπίζω σε άλλους τομείς ενδείξεις μιας δικής μου, καλά κρυμμένης αναπηρίας. Αυτοί που δε συμπαθώ είναι όσοι διαλέγουν πάντα για τον εαυτό τους το καλύτερο κομμάτι από την πίτα και ακόμη περισσότερο όσοι περιμένουν να χορτάσουν από τα ψίχουλα του μεγάλου κομματιού.
So long... Ο καιρός είναι καλός ακόμη. Τραπεζάκια έξω λοιπόν..................................
Μια ονείρωξη: καταξίωση
Η σύγχρονη έννομη τάξη δεν είναι αναγκασμένη να γαλουχεί ολημερίς πειθήνιους πολίτες. Μπορεί να ξεκουράζεται πού και πού. Δε χρειάζεται να φτιάχνει τέλειους αγοραστές κι εμπόρους. Μπάτσους και παραβατικούς. Λούμπεν, αστούς και πτυχιούχους. Έχει πια δικαίωμα στο λάθος. Δεν ανακρίνει τα παιδιά ούτε και τους δασκάλους. Από πότε έχει να κάνει γυμναστικές επιδείξεις στο Καλλιμάρμαρο. Δεν έχει άγχος. Η σύγχρονη έννομη τάξη είναι σίγουρη για τον εαυτό της. Δε λογοκρίνει πια τους στιχουργούς. Δε πολύνοιάζεται για μία απεργία. Έχει τη πολυτέλεια για να αισθάνεται ασφαλής σε όλα τα πεδία. Η φιλοδοξία διαχύθηκε παντού. Αυτή είναι που ισορροπεί την παρτίδα. Αυτή κλείνει ταμείο. Το μίασμα της κατοχής, ο περίφημος δωσίλογος, παρέδωσε στα σκοτεινά τη σκυτάλη στον καριερίστα της εποχής και νόμιμα πια επιτελεί το έργο του.
Είναι ο γείτονά σου, ένας παλιός συμμαθητής, η πρώτη σου ξαδέλφη. Η καταξίωση έχει εισχωρήσει παντού. Στον πεζό, στον επιβάτη, στο νεκρό, στον ίδιο σου το γιο. Τίτλοι σπουδών απ’ τα εφτά, μυρίζει η καριέρα σου ανημποριά. Τα χέρια σου ανοίγεις, πιάνεις τοίχους. Δεν είσαι άνθρωπος εσύ. Είσαι ένας πρόσφυγας ανθρώπου. Και βιάζεσαι, βιάζεσαι πολύ. Σκοντάφτεις και κοιτάς τριγύρω, δε θες να ντροπιαστείς. Μα δε σου δίνουν σημασία.
Κι αν τύχει και καμιά φορά βρεθείς με κάνα φίλο, στα γρήγορα θα χαιρετίσεις. Τυπικά, θα χαϊδέψεις τη μικρή του κόρη, καθώς θα τη ρωτάς γεμάτος χρέος: μικρούλα μου, τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Η αλήθεια είναι πως δε σε ενδιαφέρει διόλου η απάντηση. Ξέρουμε κι οι δυο πως μονάχα τη φοροαπαλλαγή επιζητάς. Είσαι μεγάλος ξεφτίλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου