Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

"Το αυγό του φιδιού» στη σημερινή κρίση"


Κάποτε σε ένα ταξίδι του, ο U. Eco στο Πακιστάν ρωτήθηκε από έναν ταξιτζή ποιους εχθρούς έχει η χώρα του και στη πρώτη αυθόρμητη απάντησή του είπε κανέναν, αφού μια γρήγορη ανάλυση δεν του επέτρεπε να σκεφτεί με ποια χώρα είχε σύγκρουση η Ιταλία.

Αναλογιζόμενος μετά την απάντησή του, τη βρήκε επιπόλαια, γιατί το ερώτημα αφορούσε στους εχθρούς που κουβαλούμε μέσα μας (τους βάρβαρους του Μ. Αλεξανδρινού) και οι εχθροί μας σήμερα είναι όλοι οι άλλοι, η πολιτική, η εξουσία, τα Μ.Μ.Ε., οι συντεχνίες, οι διαδηλώσεις οι πορείες, τα κόμματα, οι απόψεις των άλλων, οι ξένοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι Εβραίοι, οι Αμερικάνοι.

Ζούμε σε μία κοινωνία, όπου οι κοινωνικοί δεσμοί έχουν ραγίσει και οι εφιάλτες και οι φόβοι μας έχουν μολύνει όλη την ατμόσφαιρα, δημιουργώντας περίεργες αναθυμιάσεις.

Η συλλογική υστερία, η καταστροφολογία, ο μαζικός λιθοβολισμός των πολιτικών, η απαξίωση του πολιτικού συστήματος, η αναπόληση της χούντας ως ιδανικού πολιτεύματος (ναι, ακούγεται από τους συμπαθείς ταξιτζήδες που θεωρούνται από πολλούς η γνήσια λαϊκή ψυχή και το αυτί των πολιτών), μήπως όλα αυτά είναι ένα άλλο «αυγό του φιδιού» παρόμοιο με αυτό που περιέγραφε ιδιοφυώς ο μεγάλος Μπέργκμαν, για να δώσει το κλίμα της γέννησης του φασισμού στη προχιτλερική Γερμανία.

Σε περιόδους κρίσης οικονομικής, οι άνθρωποι χάνουν το ανθρώπινο πολιτισμένο τους πρόσωπο και βγάζουν το τέρας που κρύβουν επιμελώς εντός τους.

Η ουσία του ανθρώπου χάνεται μέσα σε μια άμορφη και εκδικητική πρώτη ύλη, που δυστυχώς κουβαλάμε στα γονίδια μας και που μόνο με ενδοσκόπηση και αυτοκριτική μπορεί να ελεγχθεί. Το τέρας που κρύβουμε μέσα μας, απεχθές στην όψη, που δε το βλέπουμε ποτέ στον καθρέφτη μας αλλά στα πρόσωπα των εχθρών και των αλλότριων «πάς μή Έλλην βάρβαρος», είναι πλέον παρόν.

Ο άνθρωπος έχει φόβους, άγνοιες, προκαταλήψεις και μια ιδεολογία μεγαλείου που τρέφεται από τα φαντάσματα του «ένδοξου» συνήθως παρελθόντος και τις συλλογικές αυταπάτες (ηρωικά έπη, έθνη κ.λπ.).

Ο μέσος άνθρωπος δεν έχει σοφία και ψυχραιμία να δει το αίτιο και το αιτιατό, δεν έχει τη μεθοδολογία ανάλυσης των προβλημάτων και νιώθει αμήχανος και πανικοβλημένος μπροστά στο χάος και την αναρχία ενός συστήματος που μοιάζει να καταρρέει, προκαλώντας και εντείνοντας την αλαζονεία της εξουσίας, που μπροστά στον φόβο της απώλειας των κεκτημένων αντιδρά βίαια και μανιχαϊκά, δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο βίας στην προσπάθειά του να ελέγξει τους κοινωνικούς θεσμούς και την ηρεμία του πολιτεύματος.

Οι πολιτικοί οργανισμοί και η κοινωνία είναι μια πρώτη ύλη, είναι μια μήτρα που πρέπει να κυοφορήσει το υγιές, αποβάλλοντας το ανώμαλο και την εκτροπή, γιατί στον νόμο της φυσικής εξέλιξης αυτό γίνεται εκατομμύρια χρόνια με επιτυχία και σοφία.

Οι κοινωνίες πάντα εφεύρισκαν τους θεσμούς που τις βοηθούσαν να ανανεώνουν την αναγκαία ενέργεια, για να μην αυτοκαταστραφούν.

Όπως ο φυσικός άνθρωπος ακόμα και μπροστά σε τραγικά διλήμματα δεν αυτοκτονεί, έτσι και η συλλογική του διάσταση, η κοινωνία, δεν αποφασίζει την αυτοχειρία της.

Ο μόνος τρόπος για να μη γεννηθεί το τέρας είναι να αποβληθεί με τους αμυντικούς μηχανισμούς που κουβαλά το ιστορικό πρόσωπο της κοινωνίας από τις μνήμες και τις εμπειρίες του παρελθόντος με τα ορθολογικά εργαλεία της ανάλυσης, του ψύχραιμου διαλόγου και της ενδυνάμωσης των αλτρουιστικών αντανακλαστικών που ευτυχώς και αυτά τα κουβαλάμε στα γονίδια μας, σαν αντίπαλο δέος στα άλλα τα εγωιστικά και φονικά γονίδια της φύσης μας.

Ας θυμηθούμε λίγο το ανθρώπινο πρόσωπό μας και ας τρομάξουμε με το τέρας που κρύβουμε, μήπως και ανακαλύψουμε τη μόνη δικαιοσύνη που είναι μια ακριβής στιγμή, όπως έγραφε και ο δικός μας ποιητής.
by Κώστας Κωνσταντινίδης

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Έλληνα! Ε, ‘Ελληνα! Του κάμω, τι ζητάς εδώ; είμαι νεκρός, μου κάμει. (Ν. Εγγονόπουλος)

Ποιος σκότωσε τον τελευταίο Έλληνα;

Εσύ τον σκότωσες, που δημιούργησες μια πολιτεία που σκοτώνει τους πολίτες της, με όπλο τους άχρηστους ασύδοτους ανίκανους κυβερνήτες της και άρχοντές της. «Που κατά βάθος έγιναν /σαν ένα είδος υπηρέται των Ρωμαίων.» (Κ. Καβάφης). «Μέτριοι άψυχοι μεγαλοκατεργάρηδες με το δέος της οικονομίας» (Γ. Σεφέρης) και την αδιαφορία για τις ανθρώπινες αξίες.

«Μιλούν για τη μεγάλη κρίση με το στόμα. Στην ψυχή τους καμία αλλοίωση. Μένουν όπως πάντα οι άνθρωποι της πλατείας Συντάγματος, οι άνθρωποι του Κολωνακίου» (Γ. Σεφέρης).

Χωρίς στρατηγικό σκοπό έγινε στάχτη ο τόπος ανεύθυνα και ασύδοτα.

Από τα παπατζίδικα κόλπα των Ευρωπαίων δημοσίων υπαλλήλων — που «ξυπνούν, ξυρίζουνται κι αρχίζουν μεροκάματο τον σκοτωμό» (Γ. Σεφέρης) των ανθρώπων (θυμάστε τη Γιουγκοσλαβία; Και το Ιράκ; Και το Αφγανιστάν;), των αξιών, των συνειδήσεων — και των ντόπιων σφουγγοκωλαρίων τους, εξαρτάται αν θα καταστραφεί η χώρα. Η «Ελλάδα το εξανδραποδισμένο έθνος».

Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, Κυβερνήτη ολίγιστε με τ’ όνομα. Αδιάφορε, κουρασμένε κατά δήλωσίν σου, που άφησες τους παρατρεχάμενούς της αυλής σου να καθορίζουν την κυβερνητική πολιτική. Βατοπέδι και Siemens και ομόλογα και υποκλοπές και DVD κομιστών. Και όταν η μπόχα ξέφυγε από το υπόγειο της αυλής σου, καμώνεσαι πως δεν ήξερες. Και στο τέλος εξαφανίζεσαι, αφού παρέγραψες των δικών σου και άλλων τα σκάνδαλα. Μια υπόθεση, λες, χωρίς ιδιαίτερη σημασία, περίπου.

Στρουθοκαμήλα της εξουσίας.

Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, Κυβερνήτη του εκσυγχρονισμού της χρηματιστηριακής φούσκας και του στρατηγού, κουβαλητή της ζημενσοβαλίτσας στα κομματικά, κατά πως αυτός λέει, στα ταμεία. Και του Μαντέλη, που αμάρτησε για την εκλογική του περιφέρεια με τη χορηγία της Ζήμενς και για την κόρη του. Και του χλιδάτου Υπουργού του σοσιαλισμού, του ωραίου Μπρούμελ. Και διαμηνύεις πως οργίζεσαι, και αγανακτείς, διότι, λέει δεν ήξερες. Γίνεται να είναι τόσο τυφλός και κωφός ο Κυβερνήτης;

Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, άρχοντα της οικονομίας πολυώνυμε, με τα πολλά ταλέντα στη δημιουργική λογιστική και την αλχημεία, που αυξομειώνεις το έλλειμμα, κατά πως βολεύει, και τώρα, που οι ομοϊδεάτες σου, της Εσπερίας, ξερνούν την αλήθεια, καμώνεσαι πως αυτοί μόνο φταίνε και συ δεν ήξερες. Ήξερες, μα έλεγες ψέματα.

Εσύ, ο άρχων των οικονομικών, με φόρο αίματος και εν ονόματι της σωτηρίας της Πατρίδας, προσπαθώντας να γεμίσεις τον λάκκο των άδειων κρατικών ταμείων. Τον λάκκο, που εσύ τον έσκαψες, μαζί με τους δόλιους και ανίκανους διοικητές των ΔΕΚΟ, που τις λεηλάτησαν και που εσύ διόρισες.

Και κουτσουρεύεις, τώρα, τον μισθό του βιοπαλαιστή, τη σύνταξη του φουκαρά συνταξιούχου. Περικόπτεις τη δεκάρα για το δώρο στα εγγόνια. Το ευρώ για τη βοήθεια στον άνεργο-γιο. Και ας σκάνε οι σαπιοκοιλιές από τα άνομα κέρδη τους.

Και κόπτεσαι, δήθεν, για την Πατρίδα, που εσύ και οι όμοιοί σου περιφέρετε κουρελοντυμένη στα σαλόνια της Εσπερίας.

«Γίνεται να συχωρεθείς απολαμβάνοντας το άδικο;» (Ο. Ελύτης).

Εσύ, πολιτικάντη, εσύ τον σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Αδίστακτε, που με τον τζόγο, κρατικό και ιδιωτικό, πας να γεμίσεις τα άδεια σου ταμεία, αδειάζοντας τις τσέπες του κοσμάκη, που έχει πια εναποθέσει τις ελπίδες του στη θεά τύχη.

«Κι ο άνθρωπος κατάντησε πραμάτεια» (Γ. Σεφέρης).

Εσύ, τον σκότωσες, πολιτικατζή με το γυάλινο πρόσωπο το μαργωμένο πονηρό χαμόγελο. Ψηφοσυλλέκτη της ψήφου των αναγκεμένων ανθρώπων. Τον μαζοχυλό των ψηφοφόρων, όπως τους κατάντησες, σαν τα μούτρα σου — «το της όλης πόλεως ήθος ομοιούται τοις άρχουσι» (Ισοκράτης).

Εσύ, πολιτικατζή, που μπήκες ξεβράκωτος στην πολιτική και διά της πολιτικής απόκτησες βίλες και κότερα και επιδεικνύεις ασύστολα τη χλιδή σου, μπερδεύοντας το νόμιμο με το ηθικό. Ξεδιάντροπε των πολλών διαμερισμάτων και των κτημάτων και των μετοχών (τι θα τα κάνεις όλα αυτά; Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες).

Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, δικαστή που μοίρασες Δικαιοσύνη, κλείνοντας το μάτι στον ισχυρό, σανιδώνοντας το δίκαιο και τον νόμο για να περάσουν αβρόχοις ποσί οι καπάτσοι διαπλεκόμενοι με τους εωσφοράκους, χαντακώνοντας τον ανήμπορο.

Εσύ, τον σκότωσες, διανοούμενε, ο ανίκανος να μιλήσεις τη γλώσσα του Ελληνισμού, που είναι η ιδέα της αξιοσύνης και της ελευθερίας του ανθρώπου. Που ζεις σαν πτώμα τυμπανιαίο, σκαρφαλωμένος πάνω στο άδειο σου κεφάλι, που έτσι κι αλλιώς δεν σου χρειάζεται, γιατί το έχει αντικαταστήσει η εύκαμπτη σπονδυλική σου στήλη. Και μόνη σου έγνοια να καθίσεις τον κώλο σου πάνω στην έδρα της Ακαδημίας.

Εσύ, διεφθαρμένε πλουτοκράτη, βουλιμικέ κοιλιόδουλε. Αναίσχυντε μεταπράτη κάθε αξίας. Εσύ, χρυσοκωλόπαιδο της αμεριμνησίας και της διαφθοράς. Άχθος αρούρης που βρομίζεις τα πάντα, κι αυτήν τη γη που πατάς και την καταπατάς παράνομα.

Εσύ, τον σκότωσες, άθλιε των χαφιέδων. Ξεπεσμένε πόρνε! Βιαστή των ελπίδων των φτωχών ανθρώπων. Εξωνημένε έμπορα των ελπίδων ενός ολοκλήρου λάου. Εσύ, που θησαυρίζεις στον θάνατο του εμποράκου. Εσύ, που στο ράντζο του αναγκεμένου άρρωστου ζητάς φακελάκι.

Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, Ελληναρά, οπαδέ της αρπαχτής και του σταρχιδισμού, με το «κούφιο νταηλίκι» (Κ. Παλαμάς). Οπαδέ του «ό,τι φάμε, ότι πιούμε, και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» και του «Πούστευε και μην ερεύνα» (Τζίμης Πανούσης).

Εσύ, ο πουλημένος στη γκλαμουράτη Εσπερία των Νεοευρωπαίων, που λησμόνησαν τις πανανθρώπινες αξίες του ελληνοευρωπαϊκού πολιτισμού — και αλέθουν τις σάρκες και τις ψυχές των λαών στη μηχανή του νεοφιλελεύθερου δόγματος της Νέας Οικονομικής Ιδεολογίας των ασύδοτων αγορών της κερδοσκοπίας.

Εσύ, Νεοελληναρά, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ που έγινες για τους ξένους, που τόσο θαυμάζεις και ευλαβικά προσκυνάς, «The Greek malaka». Πονούν, ωρέ, τα παλικάρια. Πονούν και σκούζουν όταν κωλοπροβάλλουν και εισπράττουν το παλούκι ΔΝΤ και της τρόικας του μηχανισμού στήριξης.

«Μας μεταχειρίστηκαν σαν ανθρώπους άλλης φυλής που τους κάνουν ελεημοσύνη... Ευρωπαϊκός πολιτισμός μπιχλιμπίδι. Να χέσω τον ευρωπαϊκό πολιτισμό je m'en fous de la civilisation europeenne» (Γ. Σεφέρης)

Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, που παριστάνεις τον πατριώτη, ο πατριδέμπορος. Και πουλάς «κούφιο νταηλίκι» (Κ. Παλαμάς) .

Αρχαιοκάπηλε του κλέους εκείνων των Ελλήνων. Ψευτοέλληνα.

«Κοράκοι, όλοι κοράκοι αληθινοί, χειρότεροι από τον κόρακα όπου βγήκε από την Κιβωτό και εθρέφοταν από τα λείψανα, όπου είχε αφήσει ο κατακλυσμός του κόσμου» (Σολωμός).

«Μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις πολύ ταχτικά πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά ... Δεν έχουμε να σώσουμε τίποτα σ αυτόν τον πολιτισμό» (Γ. Σεφέρης).

Φαρμακωμένο να είναι το πλούσιο τραπέζι των ασυνείδητων, που κλέβουν τον ιδρώτα του εργάτη.
Βούλα πυρακτωμένη στην άδεια καρδιά τους το κλεμμένο νόμισμα του μεροκαματιάρη λαού.
Οι Ερινύες πλησιάζουν με γοργό βήμα. Το νιώθετε;

«Ευνουχισμένοι διανοούμενοι, μικροί ανίκανοι και τυφλοί κυβερνήτες» (Γ. Σεφέρης) πατριδέμποροι, χριστέμποροι, σκλάβοι του χρήματος και της αδικίας, δεν μπορείτε να κρυφτείτε από το σκοτεινό μάτι των Ερινύων.

Αυτές δεν μπερδεύουν το ηθικό με το νόμιμο. Και θα ζητήσουν και θα πάρουν εκδίκηση.
Όταν έλθει ο καιρός της Δημοκρατίας του Δίκαιου Λόγου.

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Η χώρα του Τίποτε-Τίποτε...

Αυτό που κατάφερε η νεότερη Ελλάδα είναι να δημιουργήσει την χώρα του «Τίποτε-Τίποτε» και να βάλει ως σύμβολα αλλά και ως εκφραστές της αυτούς που δεν έχουν τίποτα να πουν και με το τίποτα ανεβαίνουν την ιεραρχία. Η βάση αυτού του οικοδομήματος ξεκινά από τον μικρό Τίποτα ο οποίος μπορεί να είναι μπακάλης και θέλει να διαφημίσει το τουλουμοτύρι του. Θα καλέσει τον διαφημιστή θα τον πληρώσει και θα του πει ΑΥΤΟΣ πώς θα γίνει η διαφήμιση, γιατί αυτός ξέρει.

Είναι νεόπτωχος και θέλει την μεζονέτα του στο καμένο και καταπατημένο δάσος; Θα καλέσει μηχανικούς και αρχιτέκτονες και θα τους πει Αυτός πώς θα την χτίσουν και απαραίτητα να την βάψουν χρώμα γουρουνί για να ταιριάζει με το περιβάλλον, (επειδή ξέρει και από οικολογικά θέματα).

Όσο ανεβαίνει αυτό το τρισάθλιο οικοδόμημα όλο και πιο κραυγαλέοι Τίποτα κάνουν την εμφάνισή τους. Για παράδειγμα, υπάρχει στην ελληνική πραγματικότητα δίποδο που διαλαλεί δημοσίως ότι ήταν ηλίθιος και πήγαινε στο σχολείο μια φορά την εβδομάδα γιατί πίστευε ότι η Δευτέρα είναι μία εβδομάδα, η Τρίτη είναι η επόμενη και πάει λέγοντας. Κι όμως, παρ΄ όλη την ηλιθιότητα, την αμορφωσιά, την αγραμματοσύνη, «πρόκοψε» στη χώρα του «Τίποτε-Τίποτε» και εκτός από βουλευτής (όπου αποφάσιζε για τις τύχες ενός λαού) είναι και νομάρχης όπου κουμαντάρει και διασκεδάζει ταυτόχρονα τον λαό (γιατί είναι και τραγουδιστής και ηθοποιός και ότι «γουστάρει» η ψυχή σου).

Στους διαδρόμους του οικοδομήματος θα βρεις και άλλες ειδικότητες. Ένας Τίποτα, αν και υδραυλικός, έκανε ορθοπεδικές εγχειρήσεις σε δημόσιο νοσοκομείο διότι ο ίδιος δεν έβλεπε καμία διαφορά μεταξύ μιας ανθρώπινης λεκάνης από μία πορσελάνινη, αναρωτιόταν μόνο που να στηρίξει το καζανάκι.

Στην κορυφή του οικοδομήματος που θέλει να λέγεται χώρα, οι Τίποτα αρχηγοί των Τίποτα-κομμάτων με τα επιτελεία τους, αντιμετωπίζοντας το εκλογικό κοπάδι ως μάζα «μπανιστιρτζήδων», προτείνουν σε «αναγνωρίσιμους» Τίποτα να μπουν στα ψηφοδέλτια για να «κυβερνήσουν» όλοι μαζί τη χώρα του «Τίποτε-Τίποτε». Είσαι μοντέλα με ξώβυζο που βγαίνεις στην tv; Έχεις την έδρα σίγουρη. Είσαι Τίποτα -ηθοποιός, Τίποτα-αθλητής, Τίποτα-δημοσιογράφος, μουγγή τραγουδιάρα και παντός είδους «αναγνωρίσιμο ξέκωλο»; Τότε έχεις μία θέση στην Τίποτα-Βουλή.

Η εξειδίκευση όπως και η τέχνη στην χώρα του «Τίποτε-Τίποτε» δεν έχουν θέση. Ίσα-ίσα που είναι μεγάλο αμάρτημα να έχεις ειδικότητα και ταλέντο. Μεγαλύτερο απ’ όλα να έχεις μεράκι και μυαλό. Διότι μπορεί να λες εύκολα ότι είσαι «πολιτικό ζώον» αλλά δεν λες με την ίδια ευκολία ότι είσαι απλώς, αποτυχημένος μπακάλης, κακός υδραυλικός, κλέφτης, τεμπέλης, ξέκωλο, ηλίθιος, άεργος ή απατεώνας. Προς αποφυγή όλων των παραπάνω η νεοελληνική πολιτική τέχνη ήρθε για να καλύψει αυτό το κενό. Καθόρισε ως πρότυπο το Τίποτα, κάνει πολιτική για το Τίποτα, οργανώνει τις στρατιές των Τίποτα. Όσο για αυτούς που είναι Κάποιοι, μην μπορώντας να αλλάξουν χώρα, μυαλό αλλά και ταυτότητα ονειρεύονται ότι κάποια στιγμή η χώρα του «Τίποτε-Τίποτε» θα γίνει αυτή του «Ποτέ - Ποτέ ξανά».

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Είμαι μειονότητα...

Μπορεί να έχω ταυτότητα, ΑΦΜ, εθνικότητα καταγεγραμμένη (δεν ξέρω από ποιον), αλλά νιώθω μειονότητα μέσα στα γεωγραφικά αλλά και στα κοινωνικά όρια της χώρας. Δεν είμαι σε ομάδα, αλλά ούτε ανήκω σε πολιτικό χώρο. Δεν έχω κοινά ενδιαφέρονται με κανέναν και το μόνο που με δένει με τους υπόλοιπους είναι η γλώσσα. Θρησκεία δεν έχω επιλέξει αλλά τις σέβομαι όλες. Ο τόπος που θεωρώ πατρίδα απαρτίζεται από τις μνήμες μου και από πλάσματα (ζωντανά και νεκρά) που θα τα υπερασπιστώ με απόλυτο πάθος μέχρι το τέλος.

Γνωρίζω ότι για την χώρα μου είμαι πολύτιμο ον μόνο κατά τις προεκλογικές περιόδους και έχω πλήρη συναίσθηση ότι για το υπόλοιπο χρονικό διάστημα είμαι μία μετακινούμενη καμπύλη στις δημοσκοπήσεις τους. Ποτέ άλλωστε δε με ρώτησαν ποιον θεωρώ κατάλληλο και ποιον αυστηρά ακατάλληλο για σκεπτόμενους ενηλίκους. Πολλοί με δελέασαν από τα εφηβικά μου χρόνια να ακολουθήσω την πολιτική τους γραμμή, μα όταν άρχισα να κάνω ερωτήσεις μου είπαν ότι η έξοδος είναι πρώτη πόρτα αριστερά όπως θα βγαίνω. Δε με έχουν ρωτήσει ποτέ πώς νιώθω για τις οικιστικές και περιβαλλοντικές παρεμβάσεις τους, παρά μόνο υπομένω τα έκτρωματά τους σαν Ινδός αποικοκρατούμενος από την Μεγάλη Βρετανία.

Δεν υπήρξε ποτέ μία Κούρτοβικ για να υπερασπιστεί τις πολιτικές μου θέσεις όταν διώκομαι καθημερινά από την δήθεν δημοκρατία που κυβερνά τον τόπο που έτυχε να γεννηθώ και να μεγαλώσω, αλλά και ούτε ένας Βαλιανάτος να μου πάρει συνέντευξη υπερασπιζόμενος το δικαίωμα να μιλώ. Η δίωξη μου δεν θα είναι ούτε ρατσιστική, ούτε πολιτική όταν θα αποφασίσω να μην ξαναπληρώσω φόρους σε ένα Κράτος που δεν μου έχει εξοφλήσει τους λογαριασμούς των ονείρων μου και της ίδιας της ελευθερίας μου. Επειδή δεν ανήκω επίσημα σε ένα είδος προς εξαφάνιση, καμία Greenpeace δεν θα αναρτήσει πανό όταν θα με σέρνουν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο ψάχνοντας μία εντατική όταν θα την χρειασθώ. Και όταν πεθάνω δεν θα έχω το δικαίωμα να ζήτησω να θαφτώ κάτω από την βελανιδιά που παλιά σκαρφάλωνα επάνω της, αλλά θα με παραχώσουν σε ένα νεκροταφείο και οι δικοί μου θα πληρώνουν ενοίκιο.

Δεν θα καταγραφτώ ποτέ ως μειονότητα γιατί κανένα σύστημα, εθνικό και διεθνές, δεν ταιριάζει στην περίπτωση μου. Είμαι σαν την μερίδα πατάτες που βρίσκεις σε κάθε κατάλογου εστιατορίου. Χωρίς gourmet γεύση, χωρίς ιδιαίτερο χρώμα και πάντα σε χαμηλή τιμή. Τόσο αναλώσιμο είδος και τόσο σίγουρα υπαρκτό, που κανείς δεν μου δίνει και ούτε πρόκειται να μου δώσει σημασία στα καλοστρωμένα τους γεύματα μιλώντας, ανάμεσα σε άλλα, για μειόνοτητες.

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Θα ξέρω.

Όταν θα χτιστούν τα όνειρα εκ νέου πάνω σε ανόθευτα συντάγματα και πάνω σε ιερούς τάφους εγώ δεν θα είμαι εδώ. Όταν τα παιδιά θα ζωγραφίζουν κόκκινα αστέρια σε γαλάζιους ουρανούς ο δικός μου χρόνος θα έχει λήξει. Θα έχω θαφτεί και ούτε τα κόκαλά μου δε θα έχουν μείνει όταν θα πάρει στροφή απότομη αριστερά αυτή η βαλτώδης ευθεία που έχουμε κληθεί όλοι να την περπατήσουμε χωρίς παράπονο. Έζησα φτιάχνοντας όνειρα και θα φύγω έχοντάς τα νεκροσέντονο, όμως στην φωτογραφία του μελλοντικού μου τάφου θα έχω προλάβει να κολλήσω μία φωτογραφία τα χαμόγελα των αγέννητων ακόμη παιδιών που θα έχουν δικαίωμα εκπλήρωσης των ονείρων κάτω από τον ήλιο, αυτόν που εμείς αποχωριστήκαμε βιαίως δίχως να ρωτηθούμε.

Όταν οι δρόμοι θα γεμίζουν και πάλι από φωνές διεκδίκησης και η εξουσία θα τρέχει να κρυφτεί από τον φόβο του ακρωτηριασμού της, δεν θα είμαι εκεί να χτυπήσει δυνατά έστω μια φορά η καρδιά μου. Όταν όμως την καρδιά μου θα την τρώνε τα σκουλήκια θα έχω ήδη μάθει ότι οι καρδιές των ζωντανών δεν χτυπούν από συνήθεια αλλά από λόγο. Δεν θα κρατιέται η οργή πίσω από καγκελόπορτες ούτε πίσω από ασπίδες των φυλάκων εξουσίας. Θα ξεχειλίζει η οργή και θα γεμίσει τα ποτάμια που στέρεψαν τεχνοκράτες πουλημένοι.

Τα χωράφια με τα στάρια που κάποτε τα είχε πάρει ο δρόμος της εξέλιξης θα βγάλουν ρίζες στην πίσσα της ασφάλτου και οι θεριστές του μέλλοντος θα πάρουν τα δρεπάνια από τις βιτρίνες της μνήμης και θα μαζέψουν την σπορά. Δεν θα είμαι εδώ να δω το αλεύρι να γίνεται ψωμί για να θρέψει τα στόματα των ελευθέρων γενεών που κόντρα στα ζιζανιοκτόνα των προδοτών θα επιβιώσουν και θα ανδρωθούν.

Ενάμιση μέτρο κάτω από τη γη αυτή θα είμαι όταν οι παρίες θα πατάνε από πάνω μου κάνοντας την δικής τους πορεία προς την κατάκτηση του Δικαίου. Θα αναπηδά ο σκελετός μου σε κάθε τους βήμα και έτσι θα ξέρω ότι ο δρόμος της ανδρείας περνάει από νεκροταφεία άνανδρων και σιωπηλών εν ζωή πλασμάτων. Θα μάθω έστω και νεκρός πως οι πορείες δεν γίνονται μπουσουλώντας.

Το αίμα μου θα έχει γίνει σκόνη όταν όλα θα έχουν έρθει στην αρχή. Δεν θα σκέφτομαι, δεν θα ακούω, δεν θα νιώθω, αλλά θα ξέρω ότι η στροφή αριστερά ήταν ακριβώς δίπλα μου σε κάθε μου βήμα, αλλά ως τρομαγμένος ζωντανός περπατούσα πάντα έχοντας καρφωμένα τα μάτια μου στο χώμα.

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Αφύπνιση

H Ρευστή κοινωνική αλλαγή μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον αν πληρούνται δυο περιπτώσεις.Ένα, το ανθρώπινο σύστημα αξιών, το οποίο αποτελείται από αντιλήψεις και πεποιθήσεις μας, πρέπει να επικαιροποιηθεί και να αλλάξει μέσω της εκπαίδευσης και της στοχαστικής ενδοσκόπησης. Δυο, το περιβάλλον που περικλείει αυτό το σύστημα αξίων πρέπει να αλλάξει ώστε να μπορεί να υποστηρίξει την νέα παγκόσμια αντίληψη. Η αλληλεπίδραση μεταξύ του κάθε ατομικού συστήματος αξιών και του περιβάλλοντος τους είναι αυτό που επηρεάζει την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Για παράδειγμα, στην κουλτούρα μας, «ηθική» είναι στην πραγματικότητα ένας τρόπος διαβάθμισης, αφού το κοινωνικό μας σύστημα προωθεί και επιβραβεύει τον ανταγωνισμό και την ιδιοτέλεια. Αυτή η προοπτική δεν «οδηγεί» μόνο σε μια εκτρεπομενη συμπεριφορά… την δημιουργεί. Η διαφθορά είναι το πρότυπο στην κοινωνία μας και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το βλέπουν αυτό, δεδομένου ότι η ίδια η κοινωνία υποστηρίζει αυτή τη συμπεριφορά, θεωρείται αυτόματα φυσιολογική και σωστή.. η σωστή σε κάποιο βαθμό.

Δεδομένης αυτής της κατανόησης, υπάρχει μια πλάνη που έχει προκύψει, όταν ορισμένες ομάδες θεωρούνται διεφθαρμένες και όλοι οι άλλοι είναι σωστοί. Αυτή είναι η πανάρχαια αντίληψη «εμείς και αυτοί» η οποια δεν έχει βάση εμπειρικά επειδή ακριβώς έχει ένα βαθμό αλήθειας.

Για παράδειγμα, υπάρχει ένα μεγάλο κίνημα ανθρώπων που συνεχώς μιλούν για μια «Νέα παγκόσμια τάξη» και μια αντίληψη ότι υπάρχει μια ελίτ ομάδα ανθρώπων που έχουν προσπαθήσει να καταλάβουν τον κόσμο για μεγάλο χρονικό διάστημα και έχουν χειραγωγήσει την κοινωνία με διάφορους τρόπους με σκοπό την διεκπεραίωση των στόχων τους.

Αυτό φυσικά ισχύει σε κάποιο βαθμό.

ΑΛΛΑ, η αποτυχία της αντίληψης είναι ότι αυτή η «ομάδα» δεν είναι με τίποτα μια ομάδα. Είναι μια τάση.

Αν αφαιρούσαμε όλα τα άτομα από την κορυφή, που ασκούν την παγκόσμια ηγεμονία, τότε θα ήταν απλά θέμα χρόνου προτού μια άλλη ομάδα ανθρώπων με τις ίδιες φιλοδοξίες θα έπαιρνε τη θέση τους. Ως εκ τούτου, δεν είναι τα συγκεκριμένα άτομα η τα γκρουπ ατόμων που αποτελούν το πρόβλημα. Στην πραγματικότητα είναι οι όροι επάνω στους οποίους εκείνοι οι άνθρωποι είναι εξοικειωμένοι και από τους οποίους έχουν κατηχηθεί. Φυσικά πολλοί μιλούν ενάντια σε αυτή την άποψη, με την έννοια ότι είναι η «ανθρώπινη φύση» η αιτία που προκαλεί τον ανταγωνισμό και την ανάγκη για κυριαρχία. Αυτό δεν υποστηρίζεται από τα γεγονότα. Στην πραγματικότητα, είμαστε σχεδόν καθαρές πλάκες κατά τη γέννηση μας και το περιβάλλον μας είναι αυτό που πλάθει αυτό που είμαστε και τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε. Ως εκ τούτου, για να πραγματοποιηθεί η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ αλλαγή, θα πρέπει να δαπανηθεί λιγότερος χρόνος για την καταπολέμηση αυτής της άρρωστης κοινωνικής δομής και περισσότερος χρόνος για την προσπάθεια αλλαγής των πραγματικών αιτιών. Όσο και αν φαντάζει δύσκολος και τρομακτικός αυτός ο τρόπος σκέψης, είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο μας προς το καλλίτερο.

Μπορούμε να συνεχίσουμε να πατάμε τα μυρμήγκια που έρχονται κάτω από το ψυγείο, αλλά μέχρι να μαζέψουμε τα χαλασμένα τρόφιμα που βρίσκονται πίσω από αυτό, το μόνο πράγμα που είναι σίγουρο είναι πως θα συνεχίσουν να έρχονται.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Νεο-έλληνας - Οικογένεια : Βοοειδή, Γένος : Βους.

Με το βλέμμα της (γνωστής) αγελάδας παρακολουθεί ο νεο-έλληνας όσα αποφασίζονται για την ζωή του.
Και γιατί όχι ; Έτσι δεν εκπαιδεύτηκε δεκαετίες τώρα ; Να εντάσσεται σε «αγέλες» ; Και να καυχάται γι’ αυτό ;
Σπίτι, σχολείο, θρησκεία, πολιτική, εργασία : Όλα στόχευαν (και συνεχίζουν βεβαίως) στην πλήρη αγελαδοποίησή του.
Να «ταΐζεται» με ότι πιο εχθρικό στην «φύση» του για να γίνει πιο παραγωγικός και ακόμη λίγο πιο παραγωγικός και ακόμη λίγο πιο παραγωγικός …
Να «αρμέγεται» το πνεύμα του, η ψυχή του, το σώμα του κάθε μέρα, αδιαμαρτύρητα.
Να ξέρει ότι πάει για «σφάξιμο» και να παρακολουθεί αδύναμος (;) ν’ αντιδράσει στο «πεπρωμένο» που του έχουν προγράψει.
Η αντίδρασή του να περιορίζεται στα γνωστά «πολιτικά» μουγκανητά, ένθεν κακείθεν.
Τόσο βολεμένος στις ψευδαισθήσεις αυτού του «κόσμου» :
- Να νομίζει ότι «έχει», ενώ τίποτα δεν είναι (πραγματικά) δικό του. Ούτε πράγματα, ούτε καταστάσεις, ούτε έμψυχα.
- Να νομίζει ότι μπορεί να αλλάξει πράγματα, καταστάσεις, ανθρώπους. Χωρίς να συνειδητοποιεί ότι το μόνο που του επιτρέπεται και μπορεί να κάνει είναι να αλλάξει την πορεία του, προς το γνώθι σ’ εαυτόν.
- Να ζει, σαν να νομίζει ότι θα ζήσει αιώνια, δηλαδή να αναβάλει να ζήσει.
- Να ζει μέσω εκπροσώπων παντός (α)είδους.
Ακόμη είναι νωρίς.
Θα πάνε πολλές, πάρα πολλές «αγελάδες» στο σφαγείο, πριν συνειδητοποιήσουν κάποιες ότι είναι άνθρωποι.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι μαζεύτηκε πολύ «σαβούρα», πολύ έρμα στον πλανήτη γη και πρέπει να σαρωθεί για να υπάρξει η μετάβαση. Η μετάβαση σε μία άλλη ανθρώπινη εποχή.
Οι εξελίξεις έχουν δρομολογηθεί. Και δεν υπάρχει επιστροφή.
Και η πλάκα είναι ότι οι «κρατούντες» του «κόσμου» αυτού, νομίζουν ότι ελέγχουν τα πράγματα, τις καταστάσεις, τους ανθρώπους.
Η σφαλιάρα που θα φάνε θα είναι ανεπανάληπτη στην ανθρώπινη ιστορία.
by Απόλλων Εκάεργος

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Εικονική Πραγματικότητα ή ανάγκη περισσότερης δημοκρατίας;

Τμήμα της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να κατασκευάζει και να θέλει να ζει σε εικονική πραγματικότητα. Οι υποψήφιοι της Κυβέρνησης στο επίπεδο της περιφέρειας έλαβαν συνολικά 10% λιγότερες ψήφους από τις εκλογές του 2009, ενώ σε απόλυτους αριθμούς χάθηκε για το ΠΑΣΟΚ πάνω από ένα εκατομμύριο ψήφοι. Στοιχείο της εικονικής πραγματικότητας είναι να εμφανίζεται ως ο μεγάλος χαμένος των εκλογών ο Ι.Δημαράς, ο οποίος έλαβε με την πρώτη του αυτοτελή κάθοδο σχεδόν 16% ή κάτι λιγότερο από το 5% πανελλαδικά. Με άλλα λόγια αφού στήθηκαν οι δημοσκοπήσεις σε δήθεν εικονικούς θριάμβους του Ι.Δημαρά, εν τέλει, η εκλογικά θετική κατάληξη της επιλογής του, εμφανίστηκε ως ήττα.Δεύτερο, με το αποτέλεσμα που απέσπασε το ΠΑΣΟΚ μαζί με τις συνεργαζόμενες με αυτό δυνάμεις, καθίσταται αδύνατο να κυβερνήσει.

Με 1/3 των ψήφων του σχεδόν μισού εκλογικού σώματος καμιά πολιτική δεν είναι εύκολο να περπατήσει, πολύ περισσότερο στην εποχή του μνημονίου. Η διακυβέρνηση του τόπου γίνεται ακόμα πιο δύσκολη από το γεγονός ότι ο Γ.Παπανδρέου μεταβλήθηκε μετά από δική του επιλογή (και τις προτάσεις των γνωστών ανόητων) σε «κουτσή πάπια» (Lame Duck) ή πιο σωστά «παραλυμένη πάπια». O όρος χρησιμοποιείται στην πολιτική επιστήμη προκειμένου να χαρακτηριστεί μια κυβέρνηση που δεν μπορεί πια να κυβερνά εύκολα, είτε διότι πρόκειται σύντομα να τελειώσει η θητεία της όπως προβλέπουν υπάρχοντες θεσμικοί κανόνες (επί παραδείγματι ο τελευταίος χρόνος της δεύτερης θητείας ενός προέδρου στις ΗΠΑ), είτε διότι έχει από μόνη της προαναγγείλει, έμμεσα ή άμεσα, το τέλος της. Χαρακτηριστικά ο Τ.Μπλερ, ο επί μακρών πρωθυπουργός του ΗΒ, είχε ανακοινώσει ότι επρόκειτο να παραιτηθεί μετά ένα έτος υπέρ του Μπράουν. Τελικά αναγκάστηκε να παραιτηθεί μέσα σε 3 μήνες. Ο λόγος απλός: όλο το βρετανικό Εργατικό κόμμα είχε αναδιαταχθεί υπέρ του προαναγγελθέντος νέου αρχηγού.Προκειμένου να αντιμετωπιστεί η δυσκολία διακυβέρνησης της χώρας θα απαιτηθούν από το ΠΑΣΟΚ σειρά μέτρων στις εξής κατευθύνσεις: α) αλλαγή μείγματος πολιτικής. β) Αλλαγή προσωπικού και πριν από όλα απομάκρυνση εκείνων που δεν κατανοούν ότι «για να επικοινωνεί» η επικοινωνία πρέπει να έχει πολιτικό περιεχόμενο. Ότι η ανάπτυξη της χώρας και η υπέρβαση της ύφεσης απαιτούν πραγματικές πολιτικές και όχι εικονικές αυταπάτες. γ) Ενίσχυση της δημοκρατίας. Αύξηση της αυτονομίας του πολιτικού συστήματος.

Αν το ΠΑΣΟΚ, αντίθετα, πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει τις επόμενες εκλογές στηριγμένο στην διαπλοκή, ας ρωτήσει τον Κ.Καραμανλή τι έπαθε με τέτοιες επιλογές και σε καλύτερες για αυτόν συνθήκες το 2007. Τέλος, επείγει το ΠΑΣΟΚ να πάει σε συνέδριο ώστε να διαμορφώσει μια δημοκρατικά νομιμοποιημένη πολιτική σε νέες συνθήκες. Δεν μπορεί η ηγεσία του να εκβιάζει τον λαό με εκλογές και να αρνείται στην κομματική βάση την δημοκρατία ενός συνεδρίου.Τρίτο, η πολυδιασπασμένη αριστερά έλαβε στο πολιτικό κέντρο της χώρας, που είναι η Αττική, χωρίς τους Οικολόγους, τόσους ψήφους (44,6%) όσο τα δύο κόμματα του δικομματισμού (44,5%). Συνολικά η πέραν του ΠΑΣΟΚ Αριστερά έλαβε πανελλαδικά κάτι λιγότερο από το 30% του συνόλου των ψήφων. Στην Αττική, το ΚΚΕ αύξησε τις ψήφους του από 10,2% σε 14,2%. Οι τρεις συνιστώσες που συναποτελούσαν μέχρι πριν λίγους μήνες τον ΣΥΡΙΖΑ έλαβαν το 12,2% των ψήφων (από 6,8%) εμφανίζοντας την μεγαλύτερη αύξηση έναντι όλων των άλλων δυνάμεων. Αύξηση που πέρασε απαρατήρητη εξαιτίας της διάσπασής της και των προσωπικών στρατηγικών στελεχών της. Αύξηση παρουσίασε και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, με ευχάριστη έκπληξη το 2,3% της ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ. Η ριζοσπαστική και κομμουνιστική αριστερά έλαβε στην Αττική συνολικά (χωρίς, δηλαδή, τους ψήφους του Ι.Δημαρά) ένα ποσοστό μεγαλύτερη τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ (28,8% έναντι 24,1% και 20,6%). Αυτοί οι αριθμοί θα αποκτήσουν αξία όταν η αριστερά θα βρει το δρόμο της κοινής δράσης.
by Nikos Kotzias

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Επιτέλους!!! Ξεφορτωθήκαμε τον Καραγκιόζη

Συγχαρητήρια στους Τούρκους για το απόκτημά τους. Να το χαίρονται.
Μεγαλύτερο κακό στον ελληνισμό από τους ίδιους τους Έλληνες ποτέ και κανένας ξένος δεν έχει καταφέρει να κάνει. Πήραν οι Τούρκοι τον "Καραγκιόζη" και βρέθηκαν Έλληνες να τσαντιστούν και να βγουν να φωνάζουν, διεκδικώντας το δίκιο τους. Αντί να πανηγυρίζουμε όλοι μαζί, που βρέθηκε κάποιος αφελής να πάρει αυτήν τη "λέρα" από πάνω μας, καθόμαστε και διαμαρτυρόμαστε. Με την Τουρκία έπρεπε να έχουμε διαφορές για το ακριβώς αντίθετο από αυτό που σήμερα διαφωνούμε. Θα έπρεπε να προσπαθεί ο ένας να φορτώσει στον άλλο τον Καραγκιόζη, όπως συμβαίνει με τον κάθε "μουντζούρη".

"Μουντζούρης" είναι ο Καραγκιόζης. Ένας κόπρος. Ένα πραγματικό παράσιτο της ζωής και της κοινωνίας. Ένα πραγματικό βδέλυγμα. Ένα θλιβερό ανθρωποειδές, που αποτελεί ντροπή για έναν λαό να υπάρχει στην παράδοσή του. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο λαός είναι ο ελληνικός. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο Καραγκιόζης θα πρέπει να είναι "συγκάτοικος" σε μια παράδοση με ήρωες όπως ο Αχιλλέας ή ο Οδυσσέας. Σήμερα διαμαρτυρόμαστε σε ένα θέμα, στο οποίο έχουμε εκατό τοις εκατό άδικο και μάλιστα εμφανιζόμαστε τόσο γελοίοι, που με τις πρακτικές μας νομιμοποιούμε τις πρακτικές των εχθρών μας.

Με τις βλακώδεις και ανεξήγητες συμπεριφορές μας απειλούμε τα πραγματικά μας δίκια. Μιλάμε για τρομερά πράγματα. Διεκδικώντας αδίκως ξένες πνευματικές κληρονομιές, νομιμοποιούμε αυτούς, που κάνουν τα ίδια εις βάρος μας. Οι ίδιοι οι Έλληνες, οι οποίοι γελάνε με τους σλαβόφωνους Σκοπιανούς, όταν αυτοί διεκδικούν τον Φίλιππο ή τον Αλέξανδρο —των οποίων τα ονόματα δεν τα κατανοούν στη γλώσσα τους— έρχονται και τους μιμούνται στο θέμα του Καραγκιόζη. Ό,τι σχέση έχει η λέξη Φίλιππος με τους Σλάβους, άλλη τόση σχέση έχει η λέξη Καραγκιόζης με τους Έλληνες. "Φωνάζει" από μακριά ..."Καραγκιόζης" …Είναι τούρκικη λέξη …Δεν είναι ούτε Τηλέμαχος ούτε Αριστοτέλης ούτε Νικηφόρος ούτε Φιλοποίμην. Ανήκει στην οθωμανική παράδοση και όχι στην ελληνική. Ανήκει σ' αυτούς που τον "γέννησαν" και τον "βάπτισαν" με όνομα που ανήκε στη γλώσσα τους.

"Ο Καραγκιόζης είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού μας" …θα μπορούσε να πει o ...Βελιγκέκας. Δυστυχώς όμως αυτό το είπε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών της Γραικίας Γρηγόρης Δελαβέκουρας.!!! Ο εκπρόσωπος του ίδιου υπουργείου, το οποίο μάχεται για να "κρατήσει" τον Καραγκιόζη, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα —όπως δείχνουν τα πράγματα— να παραδώσει το όνομα της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς. Ο εκπρόσωπος του υπουργείου, το οποίο δεν έδειξε τα ίδια αντανακλαστικά τώρα που οι Τούρκοι απειλούν να μας πάρουν το Καστελόριζο ή το μισό Αιγαίο. Τον Καραγκιόζη να μην μας πάρουν. Αυτό μόνον τους νοιάζει. Τον "πατέρα" τους να μην χάσουν και να μην μείνουν "ορφανά" τα "Κολλητήρια" …εκεί στη Βασιλίσσης Σοφίας.

Αυτά σ' ό,τι αφορά το τυπικό μέρος του "ήρωα" των σκιών. Στο ουσιαστικό μέρος τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Τον Καραγκιόζη οι Έλληνες όχι απλά έπρεπε να τον αποφεύγουν όπως έναν "μουντζούρη", αλλά στην κυριολεξία να τον μισούν. Γιατί; Γιατί ο Καραγκιόζης τούς αλλοίωσε τα ελληνικά τους χαρακτηριστικά. Ο Καραγκιόζης είναι ο "πατέρας" του αιώνιου Ραγιά. Του υποταγμένου, κουτοπόνηρου και βρωμερού Ραγιά. Συνεπώς είναι και ο "πατέρας" του άθλιου σημερινού νεοέλληνα της μίζας, του ωχαδερφισμού και της αθλιότητας. Γι' αυτόν τον λόγο "κατασκευάστηκε" από την οθωμανική αυτοκρατορία. "Κατασκευάστηκε", για να διαβρώνει ανθρώπινες ψυχές. "Κατασκευάστηκε", για ν' αποθαρρύνει τους ανθρώπους να γίνονται ισχυροί πολίτες και να τους μετατρέπει σε κουτοπόνηρους και πειθήνιους υπηκόους.

Η επιβίωση του Καραγκιόζη στη σύγχρονη ελληνική παράδοση ήταν αυτή, η οποία διαιώνισε τους Ραγιάδες της οθωμανικής αυτοκρατορίας και στο σύγχρονο ελληνικό κράτος. Ο Καραγκιόζης έκανε μεγάλη ζημιά στον σύγχρονο ελληνισμό. Εξαιτίας του δεν έγινε η Ελλάδα ποτέ ένα σύγχρονο κράτος. Εξαιτίας του μεταφέρθηκε η "παθογένεια" της οθωμανικής αυτοκρατορίας στο ελληνικό εθνικό κράτος. Απλά, για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει πώς λειτουργεί το σύστημα και οι μηχανισμοί παραγωγής προτύπων.

Το κάθε κοινωνικό σύστημα λειτουργεί με τον τρόπο που επιβάλει η πολιτισμική του επιλογή. Με βάση αυτήν την επιλογή —και άρα με βάση τις "απόψεις" του— διαπαιδαγωγεί τα παιδιά του. Εξαιτίας των αναγκών της διαπαιδαγώγησης παράγει τα επιθυμητά γι' αυτό πρότυπα. Με τα πρότυπα σου "λέει" από μικρό παιδί τι ακριβώς θέλει από εσένα να κάνεις όταν θα ενηλικιωθείς. Σου εξηγεί τι θεωρεί σωστό και τι λάθος. Σου εξηγεί τι ανέχεται και τι όχι.

Η αρχαία ελληνική κοινωνία δεν ήταν τυχαίο που μεγαλούργησε. Δεν ήταν τυχαίο που νίκησε όλους τους μεγάλους τυράννους. Δεν ήταν τυχαίο που έστησε Θερμοπύλες για να τους σταματήσει και τους νίκησε σε Μαραθώνες. Τίποτε δεν είναι τυχαίο σ' αυτόν τον κόσμο. Από τύχη κανένας δεν βρέθηκε ψηλά στον Όλυμπο. Πρέπει να ξεκινήσεις "σκαρφάλωμα" μιας ολόκληρης ζωής, για να βρεθείς εκεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τις κοινωνίες. Καμία δεν διέπρεψε επειδή έτσι "έτυχε". Οι κοινωνίες αποφασίζουν μόνες τους για τους στόχους τους και στη συνέχεια "παράγουν" τους πολίτες που επιθυμούν, για να επιτευχθούν οι στόχοι αυτοί. Η αρχαία ελληνική κοινωνία ήταν διάσημη και λαμπερή, γιατί ήταν φιλόδοξη. Αναγκαστικά λοιπόν φιλόδοξους πολίτες "παρήγαγε". Τέτοια πρότυπα έδινε στα παιδιά της.

Όταν μια κοινωνία μεγαλώνει τα παιδιά της με ήρωα τον Αχιλλέα, ελληνική θα γίνει. Γιατί; Γιατί θα τα κάνει όμοια μ' αυτόν. Θα τα κάνει να σκέφτονται όμοια μ' αυτόν. Θα τα κάνει να επιθυμούν και να εχθρεύονται τα ίδια πράγματα μ' αυτόν. Τι ήταν ο Αχιλλέας; Ένας ισχυρός άνθρωπος. Ένας φιλόδοξος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος, ο οποίος αγωνιζόταν για τη δόξα μέχρι θανάτου. Ένας άνθρωπος, ο οποίος μπορούσε να θυσιαστεί για έναν κοινό στόχο. Ένας άνθρωπος, ο οποίος μπορούσε να θυσιαστεί για τον φίλο του και άρα και για τον συνάνθρωπό του. Ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν θα δίσταζε να σηκώσει το ξίφος του ακόμα και απέναντι στην ίδια την εξουσία, αν θεωρούσε ότι αδικούνταν από αυτήν. Ένας άνθρωπος, ο οποίος στεκόταν πάντα "όρθιος" σε όλες τις περιστάσεις. Ένας άνθρωπος, ο οποίος, ως "όρθιος", δικαιούνταν να είναι πανέμορφος και ρωμαλέος ως θεός.

Αυτά τα παιδιά αυτής της κοινωνίας είναι που έστησαν τις Θερμοπύλες και έχτισαν τους Παρθενώνες. Αυτοί ανακάλυψαν τη Δημοκρατία και αυτοί θεμελίωσαν τις επιστήμες. Γιατί; Γιατί ο καθένας από αυτούς σκεφτόταν σαν τον Αχιλλέα και έδινε τη μάχη του στον όποιο τομέα και αν δραστηριοποιούνταν. "Τρωικός Πόλεμος" δεν υπάρχει μόνον στο στρατιωτικό επίπεδο. Υπάρχει και στην επιστήμη. Υπάρχει και στην οικονομία. Υπάρχει και στην κοινωνική λειτουργία. Όπου υπάρχει τέτοιος "πόλεμος", ευδοκιμούν και δοξάζονται οι "Αχιλλείς".

Άνθρωπος, ο οποίος μεγάλωσε με πρότυπο τον Αχιλλέα, θα σταθεί "όρθιος" ως άνθρωπος όπου κι αν τον τοποθετήσεις. Όποια κι αν είναι η ιδιότητά του. Είτε είναι στρατιώτης είτε επιστήμονας είτε υπάλληλος είτε εργάτης, πάντα θα στέκεται "όρθιος". Θα κάνει το καθήκον του ή θα εκτελέσει την εργασία του στο ακέραιο, για να μην σου δώσει το δικαίωμα να τον κατηγορήσεις. Θα υπερασπιστεί αυτό το οποίο θεωρεί δίκαιο και θα πολεμήσει αυτό το οποίο θεωρεί άδικο …Μέχρι θανάτου …καί στις δύο περιπτώσεις. Αυτός είναι ο ελληνισμός και αυτά είναι τα θεμέλιά του.

Σε μια άλλη χρονική περίοδο και υπό άλλες συνθήκες λειτούργησε η οθωμανική αυτοκρατορία. Αυτή η αυτοκρατορία είχε έναν πολύ απλό τρόπο λειτουργίας. Δεν είχε ανώτερους στόχους, όπως η ελληνική. Δεν ήταν μικρή κοινωνία, η οποία θα έδινε τη μάχη της επιβίωσης, όπως η ελληνική. Ήταν μια τεράστια κοινωνία και δεν κινδύνευε από εξωτερικούς εχθρούς, ώστε να εκπαιδεύσει τους πολίτες της στην αυτοθυσία. Είχε μια οργανωμένη τάξη ισχυρών, οι οποίοι περισσότερο φοβούνταν την εσωτερική αντίδραση παρά οτιδήποτε άλλο. Αυτοί οι κυρίαρχοι Αγάδες φοβούνταν τους φτωχούς δουλοπάροικους και φρόντιζαν για την άμυνά τους. Πώς; Με τη μέθοδο των προτύπων. Κατασκεύασαν τα πρότυπα που τους βόλευαν και τα έδωσαν στην "πλέμπα". Κατασκεύασαν τα πρότυπα και τα έδωσαν στους φτωχούς για μαζική "κατανάλωση". Κατασκεύασαν τον Καραγκιόζη. Κατασκεύασαν τον Καραγκιόζη, για να έχουν Καραγκιόζηδες απέναντί τους.

Τι σου "έλεγε" η αυτοκρατορία μέσω αυτού του προτύπου της; Εφόσον πεινάς, μην αντιδράς βίαια. Μην αμφισβητείς το σύστημα. Μην θυσιάζεσαι για τις απόψεις σου, γιατί δεν αξίζει και θα είσαι κορόιδο αν το κάνεις. Μην καλλιεργείς φιλίες, γιατί κοστίζουν και σου κάνουν ζημιά. Κάνε τα πάντα για να επιβιώσεις. Αυτός, ο οποίος επιβιώνει, χωρίς να δουλεύει, είναι ο "μάγκας". Αυτός είναι ο "πετυχημένος". Όλοι οι άλλοι είναι "θύματα". "Θύματα" είναι τόσο αυτοί, οι οποίοι αδυνατούν να επιβιώσουν όσο κι αυτοί που θυσιάζονται για πράγματα, τα οποία δεν μετρούνται σε μπριζόλες, κεφτέδες και μαρούλια. Οι "επιτυχόντες" είναι πάντα οι "μάγκες". Αυτοί πάντα θα έχουν καλές σχέσεις με τους Αγάδες. Οι "επιτυχόντες", που, χάρη στους Αγάδες, θα γευτούν ακόμα πιο εύκολη "επιτυχία".

Αυτή ήταν η "γραμμή", που περνούσαν στον λαό με τον Καραγκιόζη. Κάνε απατεωνιές, αλλά φρόντισε να μην σε πιάσουν. Πλήρωνε μπαξίσι, για να κάνεις τη δουλειά σου, ακόμα κι αν αυτή η δουλειά είναι παράνομη. Παίρνε μπαξίσι για να κάνεις το καθήκον σου, ακόμα κι αν αυτό είναι παράνομο. Κάνε ό,τι θέλεις, αλλά, όταν έρθεις απέναντι στην εξουσία, να υποταχθείς, γιατί αυτό είναι το "παιχνίδι". Βρες κουτσούς, χαζούς και κουλούς και ξεγέλασέ τους. Μόνον τον Αγά μην προσπαθείς να ξεγελάσεις, γιατί θα τιμωρηθείς. Τον Αγά θα τον "γλείφεις". Τον Αγά θα τον προσκυνάς. Τον Αγά θα τον βοηθάς, χαφιεδίζοντας όλους τους άλλους. Στόχος; "Ναααα φάαααμε, ναααα πιούυυυμε …και νηστικοί να κοιμηθούμε, ναούμε".

Αυτός ήταν ο υπέρτατος στόχος του Καραγκιόζη. Να φάει και να πιεί πάση θυσία. Κανένας άλλος ανώτερος στόχος. Για καμία δόξα δεν αγωνίζεται. Για κανένα κοινωνικό δίκαιο. Για κανέναν κοινό αγώνα δεν θυσιάζεται. Δεν έχει φίλους παρά μόνον ευκαιριακούς συμμάχους σε μια σκληρή "σκυλομαχία" για το πιάτο της ημέρας. Η οικογένειά του δεν είναι μια πραγματική οικογένεια, παρά μια συμμορία συγγενών, που αγωνίζονται για το πιάτο της ημέρας. Ο Καραγκιόζης δεν στέκεται ποτέ όρθιος. Παίρνει το σχήμα που θέλει ο Αγάς. Δεν είναι πανέμορφος σαν τον Αχιλλέα, αλλά πανάσχημος, γιατί η ομορφιά γοητεύει τους ανθρώπους και αυτό απειλεί την εξουσία του Αγά. Δεν είναι ρωμαλέος σαν τον Αχιλλέα, αλλά καμπούρης, γιατί ο Αγάς θέλει να "στρέψει" τους πάντες μακριά από κάθε σκέψη σύγκρουσης.

Η επιλογή του σωματότυπου του Καραγκιόζη δεν είναι τυχαία. Μόνον οι πλούσιοι και οι ισχυροί είναι όμορφοι και ρωμαλέοι και γι' αυτό πρέπει να τους φοβούνται οι φτωχοί. Οι φτωχοί είναι καμπούρηδες, κοντοί και άσχημοι. Οι φτωχοί είναι σαν τον βρομιάρη Καραγκιόζη και τα παιδιά του. Ζέχνουν από τη βρόμα, εφόσον, μόλις κατορθώσουν να φάνε με τις πιο απίθανε γυφτιές και απατεωνιές, θα κρυφτούν, είτε στα κεραμίδια είτε στους βόθρους, για να μην τους βρουν αυτοί τους οποίους ξεγέλασαν.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Ο Καραγκιόζης θέλει να δείχνει στα παιδιά των δουλοπάροικων Ραγιάδων πώς τα αντιλαμβάνεται το οθωμανικό σύστημα. Ο Καραγκιόζης είναι ένα κατασκευασμένο "θολό" είδωλο, για να βλέπουν οι φτωχοί την εικόνα τους όπως βολεύει το σύστημα και όχι όπως πραγματικά είναι. Γι' αυτόν τον λόγο είναι δύσμορφος και σχεδόν σακάτης. Δείχνει "φωναχτά" όχι μόνον ότι δεν θέλει ν' αγωνίζεται, αλλά και ότι δεν μπορεί ν' αγωνιστεί. Δείχνει ότι "συμφέρει" τους φτωχούς, που δήθεν είναι όμοιοί του, να τον μιμηθούν, για να "επιβιώσουν" στην καραγκιόζικη "ζούλα".

Αυτόν τον Καραγκιόζη έσπευσαν να υπερασπιστούν κάποιοι Έλληνες, που σήμερα διαμαρτύρονται. Ανήκει στην παράδοσή μας λένε. Τα παιδιά τους, δηλαδή, με τον Καραγκιόζη σαν πρότυπο θέλουν να τα μεγαλώσουν; Θέλουν να τα κάνουν δειλούς, πονηρούς και διεφθαρμένους Ραγιάδες σαν κι αυτόν; Δεν θέλουν να τα κάνουν Έλληνες; Δεν θέλουν να τα κάνουν σαν τον Αχιλλέα; Δεν τα θέλουν όμορφα, ελεύθερα και ρωμαλέα; Τα θέλουν άσχημα, υποταγμένα και καμπούρικα; Τι ακριβώς υπερασπίζονται τόσο αυτοί οι αφελείς όσο και το υπουργείο των εξωτερικών; Δεν βλέπουν ότι τον Καραγκιόζη "πληρώνουμε" ως λαός ακόμα και σήμερα;

"Παιδιά" του Καραγκιόζη είναι όλοι αυτοί, που σήμερα μας βασανίζουν. Με τον Καραγκιόζη γαλουχήθηκαν αυτοί, που σήμερα μας κυβερνούν. Αυτοί, που τους βάλαμε στον ΟΤΕ να τον διευθύνουν και αυτοί για λίγο "μπαξίσι" τον παρέδωσαν στη Deutsche Telekom. Αυτοί, που τους ψηφίσαμε για να μας κυβερνήσουν και αυτοί το εξέλαβαν σαν ευκαιρία να βολέψουν στο δημόσιο μέχρι και τους σκύλους τους. Αυτοί, που πήγαν στο Πανεπιστήμιο και για να περάσουν ένα μάθημα χωρίς να διαβάσουν ή να διοριστούν σε μια θέση, κολλούσαν αφίσες για το ΚΚΕ. Αυτοί, οι οποίοι παρακαλάνε τον "Αγά" να τους καλέσει σε μια συνεδρίαση της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, για να γίνουν κάποια μέρα υπουργοί. Αυτοί, οι οποίοι χαφιεδίζουν τους Έλληνες συνταξιούχους στον Στρός Καν του ΔΝΤ. Με τον Καραγκιόζη γαλουχήθηκαν οι "ήρωες" των κοινωνικών αγώνων, που, …"άμα λάχει", αναλαμβάνουν να ηγηθούν και του "αγώνα" του Παναθηναϊκού.

Αυτόν τον "ήρωα" πήραν οι Τούρκοι …Να τον χαίρονται. Εμείς απλά θα τον ξεπροβοδίσουμε. …Αϊ στο διάολο ρε Καραγκιόζη …και ακόμα παραπέρα. Μαζί σου πάρε και το Κολλητήρι και όλα τα αδέρφια του. Όλους όσους αυτήν τη στιγμή κυβερνάνε και λεηλατούνε την Ελλάδα. Δικά σου παιδιά είναι. Ραγιάδες με την αυθεντική καταγωγή. Άσχημοι, καμπούρηδες και για λίγα "γρόσια" δωσίλογοι προδότες. Γλείφτες των "Αγάδων" της Νέας Τάξης. Γιωργάκηδες, Κωστάκηδες, Ντορούλες και το κακό συναπάντημα. Αυτούς γιατί μας τους άφησαν οι Τούρκοι; Δεν γίνεται η Unesco να τους πάρει κι αυτούς; Μήπως να πιέζαμε λίγο για τον Καρατζαφέρη; Μήπως για την Παπαρήγα ή τον Τσιπροκολλητήρη;
by Panagiotis Traianos

Η Αθήνα είναι Ουγκάντα... διαδώστε το!

Την ίδια ώρα που ο Γιωργάκης παρότρυνε την νεολαία διαδυκτιακα να μείνει στην Ελλάδα, οι γιατροί χωρίς σύνορα που επικεντρώνονται σε αποστολές σε χώρες τριτοκοσμικές,, ανακοίνωσαν τη διακοπή τους για αυτόν ακριβώς το λόγο. «Υπάρχουν εκατοντάδες άστεγοι, χιλιάδες άνθρωποι χωρίς ιατρική περίθαλψη και τροφή», είπαν. Έτσι, αποφάσισαν να δράσουν στην πόλη τους, με όρους του επείγοντος! Όπως έδρασαν στο τσουνάμι της Σρι Λάνκα ή στο σεισμό στην Αϊτή.

Πολλές μεταδοτικές ασθένειες όπως η χολέρα και η φυματίωση, που κάνουν θραύση ειδικά στην Αφρική, είναι ανεξέλεγκτες
Θαυμαστέ την Ελλάδα των σοσιαλιστών, με τα παχιά λόγια, και τις διαδυκτιακες επικοινωνίες τρομάρα τους.

Διαβάστε τι λέει το άρθρο :
Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΑΜΑ

Ουρές σχηματίζουν Ελληνες και μετανάστες, άστεγοι και συνταξιούχοι στα Πολυϊατρεία της οργάνωσης των Γιατρών του Κόσμου στην Αθήνα, ζητώντας δωρεάν εξετάσεις και φάρμακα. Οι γιατροί της οργάνωσης αναφέρουν ότι στη σημερινή Αθήνα εξελίσσεται μια «ανθρωπιστική κρίση».

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, είπαν μεταξύ άλλων ότι 11.000 άνθρωποι -ανάμεσά τους αρκετοί Ελληνες πολίτες- επισκέφθηκαν τους τελευταίους μήνες τα Πολυϊατρεία της οργάνωσης, ζητώντας δωρεάν εξετάσεις.

Στη χώρα μας, σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ, συνολικά οι μετανάστες (πρόσφυγες, ανήλικοι, αιτούντες άσυλο, νόμιμοι, παράνομοι) αποτελούν το 20% του πληθυσμού. Στην τελευταία απογραφή (2001) της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας ήταν το 11% του πληθυσμού. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ αλλά και τη Διεθνή Οργάνωση Μετανάστευσης, το ποσοστό αυτό είναι πολύ υψηλότερο στην Αθήνα, που αποτελεί σημείο συγκέντρωσης. Από τα δύο εκατομμύρια μόνον οι 100.000 έχουν νομιμοποιητικά έγγραφα κι άλλοι περίπου 50.000 έχουν υποβάλει αιτήματα ασύλου προς εξέταση. Από τους 100.000 που είχαν νομιμοποιητικά έγγραφα το 2005, αρκετοί δεν κατάφεραν να τα ανανεώσουν διότι δεν συγκέντρωσαν τα απαιτούμενα ένσημα. Ενδεικτικό είναι ότι 600 αιτήσεις για επαναπατρισμό παραμένουν σε αναμονή. Συνεπώς, πολλές χιλιάδες άνθρωποι ζουν παράνομα, μεταφέροντας αντίστοιχο αριθμό προβλημάτων.

Ο γιατρός Γ. Μουζάλας ανέφερε ότι «Φινλανδοί και Νορβηγοί υπουργοί επισκέφθηκαν τα γραφεία των Γιατρών του Κόσμου, με σκοπό τη δημιουργία ανθρωπιστικών ιατρικών αποστολών και βοήθειας από τις βόρειες χώρες προς την Ελλάδα, όπως ακριβώς έκαναν οι Ελληνες μέχρι σήμερα στην Ουγκάντα».

Τα μέλη της ιατρικής οργάνωσης υποστήριξαν ότι «υπάρχει σκοπιμότητα για την έλλειψη καταγραφής των ανθρώπων που ζουν παράνομα. Για τις Αρχές δεν υπάρχουν όλοι αυτοί που κοιμούνται ή ουρούν στην πόρτα μας».

Χαρακτηρίζοντας άκρως επικίνδυνο το φαινόμενο αστέγων (Ελλήνων και μεταναστών) που δεν έχουν πρόσβαση στην υγεία, προτείνουν τη συνεργασία δημοτικών ιατρείων με τα πολυϊατρεία οργανώσεων και την Εκκλησία ώστε να καλυφθούν οι πρωτοβάθμιες ανάγκες περίπου 100.000 ανθρώπων και να αποσυμφορηθούν τα νοσοκομεία.

Προτείνουν επίσης τη δημιουργία «καταφυγίων νύχτας» στις γειτονιές (χωρητικότητας 100-200 ατόμων) «ώστε ν' αδειάσουν τα πεζοδρόμια» και απευθύνουν έκκληση στους πολίτες να προσφέρουν κουβέρτες, σλίπινγκ-μπαγκ και μπουφάν, για να διανεμηθούν σε οικογένειες με μικρά παιδιά που κοιμούνται στο δρόμο.»
by Anemos

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Κηφηνείον «Η Ωραία Ελλάς» ...

Του Σαράντου Καργάκου, Συγγραφέως - Φιλολόγου - Ιστορικού
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ.
Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά.

Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ότι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές... Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε..

Κάποτε έγραφα πώς η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά.

Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

Παρ' όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους. Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς. Oχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία.

Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια και πού θεωρεί ως σωστό ότι γράφει το σχολικό. Το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.

Τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά.

Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου - μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία!

Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά; Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς καί Ουκρανούς. Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος.

Οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών πού την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων πού την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία πού ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», οπού «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, πού έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Που να φθάσουν και τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flen-tium (-κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flen-tium (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απ' έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς;

Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...

Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.
Ένα κείμενο του κ. Σαράντου Καργάκου το οποίο γράφτηκε πρίν 4 χρόνια.
by grizosgatos

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Jean-Claude Trichet: Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΗΜΕΡΑ.

Όσοι αναρωτιούνται τι είναι η παγκόσμια διακυβέρνηση, αν υπάρχει ή αν είναι μυθοπλασία, καλό θα ήταν να διαβάσουν τα πρακτικά από την προσφώνηση του κ. Τρισέ στο συμβούλιο εξωτερικών υποθέσεων στη Νέα Υόρκη πριν μερικούς μήνες...

Νομίζω ότι θα σας λυθούν πολλές απορίες.
Για όσους δεν γνωρίζουν Αγγλικά, θα παραθέσω δική μου μετάφραση των σημαντικότερων - κατα τη γνώμη μου - σημείων.

Δεν είμαι επαγγελματίας μεταφραστής αλλά νομίζω ότι το νόημα αποδίδεται αρκετά καλά από το παρακάτω κείμενο (αναρτημένο στο επίσημο site της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών) στο οποίο αναφέρει ο κ. Τρισέ όχι ότι ΘΑ έχουμε παγκόσμια διακυβέρνηση (όπως πολλοί φοβόμαστε) αλλά το πως η παγκόσμια διακυβέρνηση (που προφανώς ήδη έχουμε) ανταποκρίθηκε στην κρίση. Στο κείμενο αναφέρεται με σαφήνεια ο ρόλος των κεντρικών τραπεζών - που θυμίζω εδώ ότι είναι πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου και όχι δημοσίου όπως πολλοί νομίζουμε - και των υπολοίπων διεθνών ιδρυμάτων στην παγκόσμια διακυβέρνηση. Μην ψάχνετε για Ιλουμινάτι, Σιωνιστές, Αντίχριστο. Ο εχθρός μας είναι οι κεντρικές τράπεζες και το παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ.

Βασική προσφώνηση από τον κ. Jean-Claude Trichet, Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στο συμβούλιο εξωτερικών υποθέσεων, Νέα Υόρκη 26 Απριλίου 2010...

Κυρίες και Κύριοι, Είναι για μένα πραγματικά ευχάριστο να ξαναβρίσκομαι μαζί σας στο συμβούλιο εξωτερικών υποθέσεων.

1. Γιατί χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση.
Υπάρχουν διάφοροι ορισμοί της παγκόσμιας διακυβέρνησης στην οικονομική σφαίρα. Προτείνω ο όρος παγκόσμια διακυβέρνηση να ανταποκρίνεται όχι μόνο σε υπερεθνικά ιδρύματα - συμπεριλαμβανομένων των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων - αλλά και στις ανεπίσημες ομάδες που δημιουργήθηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτές οι ανεπίσημες ομάδες (G7, G10, G20 κ.λ.π.) είναι κομβικής σημασίας για την βελτίωση του παγκόσμιου συντονισμου σε περιοχές όπου η διαδικασίες λήψης αποφάσεων παραμένουν εθνικές - είτε βοηθωντας στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων μέτρων είτε διευκολύνοντας όπου ταιριάζει τον συντονισμό των οικονομικών μακρο-πολιτικών.

2. Πως η παγκόσμια διακυβέρνηση αναπτύχθηκε κατα τη διάρκεια της παγκόσμιας κρίσης.
Επιτρέψτε μου να εστιάσουμε στο πως αναπτύχθηκαν τα όργανα παγκόσμιας διακυβέρνησης κατα τη διάρκεια της κρίσης.

Συνεργασία κεντρικών τραπεζών
Μια διάσταση της διεθνούς συνεργασίας που θεωρώ ότι δούλεψε ιδιαίτερα αποδοτικά κατα τη διάρκεια της κρίσης είναι το γεγονός ότι μεταξύ των κεντρικών τραπεζών - και των αμφίδρομων και των συνδεδεμένων δια μέσω των επιτροπών Besel. (σ.σ. δεν ξέρω τι σημαίνουν οι όροι)

Αυτή η ιδρυματοποιημένη συνεργασία εξασφαλίζει έναν απεριόριστο βαθμό συνεργασίας, για παράδειγμα στην διασυνοριακή παροχή ρευστότητας - το δίκτυο των προσωρινών ανταλλαγών συναλλάγματος ή ρέπος έστησε μια αμφίδρομη επικοινωνία μεταξύ των τραπεζών όπως η FED και η κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα.

Η ίδια η παγκόσμια τράπεζα (BIS) είναι μπροστά από τις εξελίξεις έχοντας την ικανότητα να βλέπει τις δυσβάσταχτες τάσεις στον οικονομικό τομέα και πιο γενικά μιλώντας στην παγκόσμια οικονομία - όπως η υποτίμηση του κινδύνου και η εκτεταμένη αύξηση της πίστωσης - που οδήγησαν τελικά στην κρίση. Θα μπορούσε .....

Ρυθμιστική κερδοσκοπία. (Regulatory arbitrage = κερδοσκοπία από τη ρύθμιση)
Αλλά καθώς πολλές πτυχές της παγκόσμιας διακυβέρνησης φαίνεται να έχουν περάσει τη σκληρή δοκιμή της παγκόσμιας κρίσης, πρέπει να θυμόμαστε και τα ελλατώματα που συνέβαλαν από την αρχή στη δημιουργία συνθηκών για να δημιουργηθεί η κρίση.

Ενα είναι η έλλειψη συντονισμού στην τραπεζική ρύθμιση (της ρευστότητας) που ήταν διάχυτη πριν την κρίση και ενθάρρυνε τα οικονομικά ιδρύματα να εμπλακούν σε μεγάλο βαθμό σε ρυθμιστική κερδοσκοπία.

Αυτό ήταν το αναπόφευκτο αποτέλσμα του γεγονότος ότι ενώ οι οικονομικές προσευχές παγκοσμιοποιούνταν και παρά τις αξιέπαινες προσπάθειες της επιτροπής Basel όσον αφορά στον τραπεζικό τομέα, η οικονομική ρύθμιση παρέμενε κυρίως εθνική, με μόνη μια ασθενή συνεργασία σε διεθνές επίπεδο.

Η δραματική μπλα μπλα
Παγκόσμιες ανισότητες
Αλλη μία ανεπάρκεια που πρέπει να διευθετηθεί στο μέλλον είναι η ανεπαρκης ενασχόληση των μακροοικονομικών πολιτικών με το θέμα της μεσοπρόθεσμης σταθερότητας και αντοχής. Αυτό οδήγησε σε ασταθείς ανισότητες μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών χωρών πριν την κρίση.

Παρά το γεγονός ότι υπήρξαν προειδοποιήσεις από φορείς όπως το ΔΝΤ για το ρίσκο μιας αποδιοργάνωσης όπου δεν υπάρχει αποτελεσματικός μηχανισμός να επηρεάσουμε τις μακροοικονομικές και δομικές πολιτικές σε χώρες κλειδιά όπου αυτές οι πολιτικές φαίνονται ασταθείς από τη σκοπιά της παγκόσμιας οικονομικής σταθερότητας. Αυτό πρέπει να αλλάξει - και απαιτεί εργασία από διεθνή ιδρύματα σε συνεργασία με τις εθνικές αρχές.

3. Η επανάσταση της παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Να δούμε τώρα πως εμπλέκεται η παγκόσμια διακυβέρνηση μετά την κρίση.
Ο στόχος της διεθνούς συνεργασίας έχει σημαντικά διευρυνθεί. Μετά τις πρώτες διστακτικές αντιδράσεις, οι κυβερνήσεις εφάρμοσαν ευρέως συντονισζόμενες πολιτικές, και εντός της Ε.Ε., και σε παγκόσμιο επίπεδο υπο την αιγίδα των G20. Και οι κεντρικές τράπεζες ήταν σε θέση να αναλάβουν γρήγορη, αποφασιστική και συντονισμένη δράση.

Αλλα η κρίση ανέδειξε επίσης τα κενά του συστήματος παγκόσμιας διακυβέρνησης στο επίπεδο της αποτελεσματικότητας και της νομιμότητας - που πρέπει να καλυφθούν. Αυτό μπορεί να γίνει - στην πραγματικότητα γίνεται - με ενδυνάμωση των εξουσιών των υφιστάμενων διεθνών ιδρυμάτων και με ρύθμιση των υφιστάμενων - ή με δημιουργία νέων - ανεπίσημων φόρουμ.

Επιπλέον το σύστημα κινείται αποφασιστικά προς γενικευμένη παγκόσμια διακυβέρνηση σε επίπεδο πρωθυπουργών, κυβερνητών, και προέδρων. Δεύτερον η εδραίωση της παγκόσμιας συνάντησης των διευθυντών των κεντρικών τραπεζών υπο την αιγίδα της παγκόσμιας τράπεζας ως το ανώτατο όργανο παγκόσμιου συντονισμού των κεντρικών τραπεζών. Τρίτον, η επέκταση των εξουσιών του Συμβουλίου παγκόσμιας Σταθερότητας.

Επιτρέψτε μου να αναφερθώ συνοπτικά.
Η εξέλιξη των G20
Μια ειδοποιός διαφορά αυτής της κρίσης είναι το γεγονός ότι ξέσπασε στην καρδιά του συστήματος.
Παρ΄όλο που οι αναπτυσσόμενες χώρες επηρεάστηκαν σημαντικά, βλέπουμε ότι το συνολικό αποτέλεσμα είναι πηγή δύναμης της παγκόσμιας οικονομίας. Για το λόγο αυτό δε μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός του σημαντικού οικονομικού ρόλου που παίζουν και της σημασίας της πλήρους ενσωμάτωσης τους στα ιδρύματα παγκόσμιας διακυβέρνησης κυρίως στην G20.

Εδόθησαν οδηγίες στο ΔΝΤ επάνω στα επόμενα βήματα της διαδικασίας που θα οδηγήσει σε προτάσεις και συστάσεις πολιτικές για να επιτευχθεί ο κοινός στόχος της δυνατής, ανθεκτικής και ισορρπημένης ανάπτυξης. οδηγίες πολιτικές Καθοδήγηση

Αφού η διαδικασία αυτή ανήκει στα μέλη της G20, και δεδομένου ότι περιλαμβάνει όχι μόνο τους πρωθυπουργούς και τους κυβερνήτες αλλά και τους αξιωματούχους και αυτό επιβεβαιώνει τη δυνατή δέσμευση σε παγκόσμιο επίπεδο για μεγαλύτερη καθοδήγηση στην λήψη οικονομικών αποφάσεων.

Περαιτέρω ενδυνάμωση της συνεργασίας μεταξύ κεντρικών τραπεζών.
Στο πεδίο της συνεργασίας μεταξύ των κεντρικών τραπεζών το κύριο όργανο είναι το Παγκόσμιο Οικονομικό Συνέδριο. (GEM) που μαζεύει τους επικεφελείς της παγκόσμιας τράπεζας στο Basel. Τα προηγούμενα χρόνια το συνέδριο αυτό περιλάμβανε 31 κυβερνήτες σαν μόνιμα μέλη καθώς και κυβερνήτες που συμμετείχαν εκ περιτροπής. Το GEM στο οποίο συμμετέχουν οι διοικητές των κεντρικών τραπεζών των αναδυόμενων οικονομιών έχει γίνει το κύριο όργανο παγκόσμιας διακυβέρνησης σε επίπεδο κεντρικών τραπεζών.

Το GEM έχει γίνει ένα πολύ σημαντικό συνέδριο για την διοίκηση ....
Ενδυνάμωση Ιδρυμάτων.

Η κάθαρση μας τελείωσε. ...

Θα ήθελα να συμφωνήσω με την κυβερνητική πολιτική αλλά ο απλός μου νους δεν το επιτρέπει.
Η κυβέρνηση (υπό την τρόικα) εκτός του ότι υποθηκεύει το μέλλον της χώρας κινείται και σε εντελώς λάθος δρόμο.
‘Όταν θέλεις να σβήσεις μια πυρκαγιά δεν το προσπαθείς ρίχνοντας με το σταγονόμετρο αλλά με την πυροσβεστική μάνικα, πολύ δε περισσότερο δεν ρίχνεις βενζίνα αλλά νερό.
Αφαιρώντας εισόδημα και μάλιστα από μισθωτούς και συνταξιούχους χρησιμοποιείς το σταγονόμετρο ενώ παίρνοντας πίσω τα κλεμμένα χρησιμοποιείς την μάνικα.
Οι πολίτες όταν βλέπουν, την ατιμωρησία των υπεύθυνων για το σημερινό μας χάλι, δεν μπορούν να συμφωνήσουν με τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση και ακόμη περισσότερο μ’ αυτά που θα πάρει μετά την 14η Νοεμβρίου.
Οι υπεύθυνοι όχι μόνο πίνουν στην υγεία των «κορόιδων», όχι μόνο μένουν ατιμώρητοι αλλά γίνεται προσπάθεια επαναφοράς τους στην κεντρική πολιτική σκηνή. Θα δούμε στο προσεχές μέλλον επαναφορά των εκσυγχρονιστών του Σημίτη και άλλων πολύ «επιτυχημένων» στην κυβέρνηση, που θα προκύψει μετά τον φημολογούμενο δομικό ανασχηματισμό αν δεν καταρρεύσει η κυβέρνηση απ’ την λαϊκή δυσαρέσκεια και οδηγηθούμε σε πρόωρες εκλογές.
Η παραπομπή για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, με δεδομένη την παραγραφή και την έλλειψη στοιχείων που να αποδεικνύουν ζημιά του δημοσίου, είναι παραπλανητική για να αμβλύνει το κλίμα. Για τα σκάνδαλα που «ο κόσμος το ’χει τούμπανο και ‘μεις κρυφό καμάρι» ούτε κουβέντα.
Έχω υποστηρίξει ότι τυχόν προσφυγή στις κάλπες δεν γίνει με ατζέντα την τιμωρία όσων εμπλέκονται στα σκάνδαλα. Οι εκλογές αν γίνουν θα έχουν σαν βασικό θέμα την χρεοκοπία ή όχι.
Πολλοί αρθογράφοι και πολιτικοί αναλυτές, υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση διαθέτει μεν την δεδηλωμένη στο κοινοβούλιο αλλά έχει χάσει την υποστήριξη του μεγαλύτερου μέρους του λαού. Ακόμη η κυβέρνηση δεν έχει δημοκρατική νομιμοποίηση για τις υπογραφές του μνημονίου και των άλλων συμφωνιών με την τρόικα, κάτι που υποστήριξε και ο Καστανίδης, υπουργός της κυβέρνησης. Αυτά ενώ είναι γνωστά στη ΝΔ κωφεύει και αδιαφορεί. Η αναγκαιότητα προκύρηξης πρόωρων εκλογών δεν είναι θέμα μόνο του πρωθυπουργού αλλά και της έλλειψης εμπιστοσύνης του λαού σ’ αυτόν. Οι δημοσκόποι μας παρουσιάζουν ένα πολύ μεγάλο ποσοστό πολιτών που δεν θέλουν εκλογές. Αυτό γίνεται γιατί οι πολίτες είναι κάτω από καθεστώς τρομοκράτησης και η ΝΔ σαν το κόμμα που δυνητικά μπορεί να γίνει κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να ζητήσει εκλογές. Αυτό εκλαμβάνεται απ’ τους πολίτες ότι η ΝΔ δεν έχει σχέδιο για τη λύση των οικονομικών κυρίως προβλημάτων. Η Ελληνική κοινωνία βλέπει με δυσπιστία τις συμμαχικές κυβερνήσεις και ταυτόχρονα γνωρίζει ότι και μετά από τις πρόωρες εκλογές η συμμαχική κυβέρνηση που θα προκύψει θα κινηθεί περίπου στον ίδιο δρόμο με την σημερινή. Ο Σαμαράς και η ΝΔ στα λόγια δεν στηρίζουν το μνημόνιο, στην πράξη και το στηρίζουν και θα το ψήφιζαν αν υπήρχε ανάγκη. Φυσικά η ΝΔ δεν νομίζω ότι έχει βλέψεις να πάρει μέρος σε κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ αλλά κομμάτια της πολυδιασπασμένης ανανεωτικής αριστεράς θα ήταν πρόθυμα. Το καθαρά αντιμνημονιακό κόμμα δυστυχώς είναι μόνο το ΚΚΕ.
Αν η ΝΔ εξακολουθήσει αυτή την πολιτική θα συρρικνώνεται μαζί με το ΠΑΣΟΚ δίνοντας έτσι χώρο ανάπτυξης του κόμματος της Ντόρας που τα ΜΜΕ και οι δημοσκόποι θα ανεβάσουν σε διψήφια νούμερα. Η τύχη του υπό ίδρυση κόμματος προδιαγράφεται κακή αφού οι μέχρι σήμερα πολιτικοί που δηλώνουν την επιθυμία να προσχωρήσουν σ’ αυτό δεν χαίρουν και της εμπιστοσύνης των πολιτών, είναι ήδη φθαρμένοι. Άλλο δημοσκοπήσεις και άλλο κάλπη.
Στο χώρο του παραδοσιακού κέντρου δημιουργείται ένα κενό που μάλλον θα το καλύψει άλλο κόμμα που θα δημιουργηθεί κατόπιν των πολιτικών ζυμώσεων που υπάρχουν στην Ελληνική κοινωνία. Σε περίπτωση που γίνει κάτι τέτοιο πιστεύω θα ισορροπήσει το πολιτικό σύστημα. Η κάθαρση αποτελεί όνειρο απραγματοποίητο, κάθαρση επί της ουσίας θα γίνει με την περιθωριοποίηση των υπεύθυνων για το σημερινό χάλι.
Ο Κλεισθένης γράφει στην "Ιδεοπηγή".

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

e koutsombola...

Ακόμη και αγνοώντας την καταπάτηση του ιδιωτικού απορρήτου σε βαθμό που συνιστά παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων, αδυνατώ να αντιληφθώ με ποιο περίεργο τρόπο το συγκεκριμένο μέτρο θα μειώσει τη φοροδιαφυγή. Το ότι φοροδιαφεύγει ο οδοντίατρός σου το ξέρεις όταν δεν σου κόβει απόδειξη, δεν χρειάζεται να δεις τα εισοδήματα που δηλώνει για να το καταγγείλεις, αν ήθελες να κάνεις κάτι τέτοιο. Ίσως βέβαια να είσαι κάποιος ερασιτέχνης ντετέκτιβ/ρουφιανόμουτρο που μόλις σου συστήσουν κάποιον με πισίνα ή καλό αυτοκίνητο σπεύδεις στην ιστοσελίδα του taxisnet για να δεις τη φορολογική του δήλωση. Είναι η απάντηση στην ανικανότητα και τη διαφθορά του κράτους το πανεθνικό ξεκατίνιασμα;

.Το κοινωνικό και άλλο κόστος το σκέφτηκε κάποιος; Μπορώ να σκεφτώ αναρίθμητες παρενέργειες χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Εργοδότες που εξετάζουν την περιουσιακή κατάσταση των υπαλλήλων τους ή υποψήφιων υπαλλήλων, εγκληματίες που εξετάζουν την περιουσιακή κατάσταση των υποψήφιων θυμάτων τους, τραπεζίτες, ασφαλιστικές εταιρείες και άλλοι «ενδιαφερόμενοι» που τσεκάρουν πελάτες ή πιθανούς πελάτες, φιλίες να καταστρέφονται επειδή κάποιος αρνήθηκε να δανείσει με τη δικαιολογία ότι δεν έχει ενώ… Για αυτό άκουσα να λένε ίσως την ανοησία περί περιορισμού του αριθμού των ατόμων που θα μπορείς να ελέγξεις σε ένα ορισμένο διάστημα. Η γελοιότητα στην εξουσία.

Με προβληματίζει ότι τέτοια πράγματα λέγονται τόσο εύκολα, με προβληματίζει ότι η αντίδραση δεν είναι περισσότερο καθολική. Μήπως τα ριάλιτι τύπου Μπιγκ Μπράδερ κάνανε καλά τη δουλειά τους; Ποιος θέλει να κρατά τις υποθέσεις του για τον εαυτό του αν δεν είναι ύποπτος; Φαίνεται ότι έχουμε εθιστεί στην ιδέα ότι όποιος ακολουθεί το «τα εν οίκω μη εν δήμω» είναι σίγουρα ένοχος για κάτι. Μήπως όμως και η τρομολαγνεία που καλλιεργείται συστηματικά δεν μας έχει κάνει όλους καχύποπτους και πρόθυμους να υποβληθούμε σε δημόσιο ξεβράκωμα, απαιτώντας το και από τους άλλους;

Κοινωνική πίεση… λες και ντρέπεται σήμερα κάποιος αν μάθει ο κύκλος του ότι φοροδιαφεύγει... ή ότι έχει αυθαίρετο ή ότι γενικά παραβιάζει κάποιο νόμο. Πολλοί υπερηφανεύονται για αυτό και αν κάποιος μπορεί να φοροδιαφύγει αλλά δεν το κάνει σχεδόν δεν τολμά να το πει για να μην βαπτιστεί με τον γνωστό εθνικό μας χαρακτηρισμό. Βέβαια, όλες οι κουτσομπόλες και οι - ενδεχομένως όχι λιγότεροι - κουτσομπόληδες και γενικά οι αδιάκριτοι θα ανάβουν λαμπάδες στον Παπακωνσταντίνου.

Είναι εγκέφαλοι με πτυχία που τα σκέπτονται αυτά; Ελπίζω βέβαια ότι είναι απίθανο να περάσει ένα τέτοιο μέτρο ακόμη και αν το προσπαθήσουν, αλλά είναι δυνατόν με την ελπίδα να μαζέψουν ένα κάποιο ποσό να καταργείται καθολικά το ιδιωτικό απόρρητο, ένα βασικό συστατικό του σεβασμού της προσωπικότητας όπως τη νοεί ο πολιτισμός μας; Γενικά, δεν πιστεύω στη διαπόμπευση ως ποινή σε μια πολιτισμένη κοινωνία, ακόμη και για καταδικασθέντες ενόχους, όπως και στη σωματική τιμωρία. Αρκεί και με το παραπάνω να λειτουργεί σωστά το κράτος και οι παραβάτες να συλλαμβάνονται και να τους επιβάλλονται οι ανάλογες αστικές ή ποινικές κυρώσεις. Τι θα ακολουθήσει; Τα ραβδίσματα ή το δημόσιο μαστίγωμα;

Για άλλη μια φορά αναρωτιέμαι αν αυτοί που μας κυβερνούν είναι εντελώς ηλίθιοι ή αν τελικά έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι υπηρετούν σκοτεινούς σκοπούς. Ίσως πάλι να εντάσσονται όλα αυτά στην προσπάθεια να μας μετατρέψουν όλους σε άμισθους δημοσίους υπαλλήλους, όπως και με την εξοντωτική διαδικασία online καταχώρισης των αποδείξεων μία-μία, με το ΑΦΜ της επιχείρησης που έχει εκδώσει κάθε απόδειξη (θα το αποφυγουμε άραγες αυτό;).

Όπως και να έχει, ο ολοκληρωτισμός φαίνεται να παίρνει το πάνω χέρι, χωρίς ερπύστριες και δράματα, αλλά με τρέλα και κορδέλα.

Προσωπικά, δεν έχω κανένα ενδιαφέρον να τσεκάρω τη φορολογική δήλωση οποιουδήποτε… εσύ;

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Συστεμική συγχορδία στήριξης της κυβέρνησης του μνημονίου.

Έχουν γίνει πολλά σχόλια και αναλύσεις σχετικά με την «διακαναλική» συνέντευξη του πρωθυπουργού. Ένα παραπάνω από ένα απλό πολίτη δεν βλάπτει.
Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός σχολιαστής με πτυχία για να αντιληφθεί την συμπαιγνία πολιτικάντηδων όλων των κομμάτων και των ΜΜΕ σε βάρος του λαού.
Οι επικρίσεις μερικών δημοσιογράφων, για την επιλογή των ερωτήσεων απ’ τους συναδέλφους τους, που μετείχαν στο «θέατρο», συγνώμη στην συνέντευξη ήθελα να πω του πρωθυπουργού, έγιναν για λόγους ανταγωνισμού.
[[Αλήθεια γιατί αποκλείστηκε ο Αλέξης των ΗΠΑ;;; Τον έφαγε η ξανθιά; και μετά λέμε ότι οι ξανθιές είναι χαζές. Ο Πεταλωτής άμα σκηνοθετήσει ταινία θα πουλιέται σαν υπνωτικό μεγάλης αποτελεσματικότητας και διάρκειας, πολύ ταλέντο αυτό το παιδί.]]
Το βασικότερο όλων δεν ήταν οι εύστοχες ή όχι ερωτήσεις αλλά η ανυπαρξία απαντήσεων.
Το δεν απαντώ ή απαντώ με τρόπο ώστε κανένας να μην καταλαβαίνει, είναι η συνηθισμένη τακτική των πολιτικάντηδων.
Όλα τα παραπάνω τα ακούσαμε από τους σχολιαστές.
Αυτό που θέλω εγώ να επισημάνω είναι το εξής:
Ο κατατρομαγμένος πρωθυπουργός, σε μια στιγμή ειλικρίνειας, (μάλλον του ξέφυγε), είπε ότι αν τα πράγματα οδηγηθούν σε αδιέξοδο, θα προσφύγει σε εθνικές εκλογές.
Ρωτήθηκε επανειλημένα τι εννοεί αλλά κατά την προσφιλή τακτική του δεν απάντησε.
Το σοβαρό θέμα που προκύπτει είναι ότι όλοι μαζί δηλαδή πολιτικάντηδες και τα ΜΜΕ επέμεναν και επιμένουν ότι τυχόν καταψήφιση των εκλεκτών του ΠΑΣΟΚ στις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν σημαίνουν και πτώση της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση διαθέτει άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία γιατί να πάμε σε εθνικές εκλογές;
Μπράβο !!!! Αναλυταράδες μου !!!!
Στη δημοκρατία η δεδηλωμένη αποτελεί επιβεβαίωση της στήριξης της κυβέρνησης απ’ τους βουλευτές, παρ’ όλα αυτά αν η κυβέρνηση χάσει την στήριξη του λαού πέφτει σαν χάρτινος πύργος ακόμη και αν έχει άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Αν η οποιαδήποτε κυβέρνηση, χάσει την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος, όχι μόνο πρέπει να παραιτηθεί και να προκυρήξει εθνικές εκλογές αλλά η παραμονή της στην εξουσία είναι αντιδημοκρατική και επικίνδυνη.
Προ αυτού του φόβου δηλαδή τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών να καταδείξουν αναντιστοιχία της λαϊκής βούλησης με τις κυβερνητικές πράξεις, άρχισαν τα παπαγαλάκια, (που πήραν πρώτα χαμπάρι την κακοτοπιά), να προπαγανδίζουν χωρίς να ντρέπονται ότι αν πχ δεν εκλεγεί ο Σγουρός δεν σημαίνει και τίποτε το τραγικό, αν εκλεγεί ο Ψωμιάδης δεν σημαίνει αποδοκιμασία της κυβέρνησης.
Οι ινστρούχτορες της ΝΔ δεν θέλουν εθνικές εκλογές τώρα, γιατί το ΠΑΣΟΚ θα υποστεί μεν ήττα αλλά θα παραμείνει ένα μεγάλο κόμμα εξουσίας.
Περιμένουν η φθορά του να είναι τόσο μεγάλη που να το διασπάσει, απομακρύνοντάς το απ’ τη δυνατότητα για πολλά χρόνια, να ξανασχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Έτσι η ΝΔ θα είναι η μόνη πολιτική δύναμη και θα αποτελέσει,πιστεύουν), την μόνη διέξοδο για τους πολίτες.
Τα υπόλοιπα κόμματα δεν θέλουν τώρα εθνικές εκλογές γιατί κανένα κόμμα δεν θα συγκεντρώσει ικανή πλειοψηφία, για σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης. Αυτό σημαίνει ότι δύο ή περισσότερα κόμματα, θα πρέπει να συνεργαστούν. Κανένα όμως δεν θέλει να μετέχει σε μια κυβέρνηση, που θα χρεοκοπήσει τη χώρα ή θα πάρει τόσο σκληρά μέτρα, που όλοι οι μετέχοντες σ’ αυτή θα χαθούν πολιτικά για πάντα. Η ΝΔ δεν θα πάρει μέρος σε συμμαχική κυβέρνηση, προφασιζόμενη τις μεγάλες της ιδεολογικές διαφορές με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό περνάει εύκολα στους ψηφοφόρους της αλλά και στους υπόλοιπους πολίτες.
Το ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου είναι άσχημα στριμωγμένοι γι’ αυτό ανέλαβε ο Μητσοτάκης να δηλώσει ότι η κυβέρνηση οδεύει μεν σε σωστό δρόμο, (εννοεί τον δικό του δρόμο, αυτό κι’ αν ήταν καρφί για τον Παπανδρέου, τον βάπτισε νεοφιλελεύθερο), αλλά πρέπει να σχηματισθεί μια κυβέρνηση που να περιέχει πολιτικούς και από άλλους χώρους πιθανό και ανθρώπους της αγοράς ή τεχνοκράτες (να δω το Μίχαλο αγκαλιά με τον Παπανδρέου και τι στον κόσμο).
Φυσικά το τσακάλι (κόρη του Μητσοτάκη βλέπετε) δήλωσε ότι τυχόν συμμετοχή της σε τέτοιου τύπου κυβέρνηση θα γίνει μετά τις εθνικές εκλογές.
Σαν άνθρωπος ο Παπανδρέου μπορεί να είναι συμπαθής σε πολλούς αλλά το στρίμωγμά του θα τον οδηγήσει στα νύχια του Μητσοτακαίικου και «κλαύτα Χαράλαμπε». Ο Μητσοτάκης είναι σαν το σκαμπό που κάθε φορά σκοντάφτεις πάνω του το μετακινείς λίγο πιο ‘κει και ξανασκοντάφτεις αργότερα.
Υπάρχει όμως και ο ξενοδόχος και όσοι κανονίζουν χωρίς αυτόν «πλανώνται πλάνην οικτρά», αυτός φυσικά είναι ο κυρίαρχος λαός, που όπως πιστεύω θα δώσει τέτοια λύση που τα όνειρα των πολιτικάντηδων θα σβήσουν.
Τα τρυκ των δημοσκοπήσεων και η προπαγάνδα των ΜΜΕ δεν μπορούν να επηρεάσουν το εκλογικό σώμα γι’ αυτό όλοι τρέμουν το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Ο Παπανδρέου θα έχει χειρότερη κατάληξη απ’ τον «κουρασμένο και μουγκό» Καραμανλή και αυτό γιατί υπάρχει πιθανότητα να μη προχωρήσει σε εθνικές εκλογές και να φορτωθεί όλη τη δυσαρέσκεια και το μένος της Ελληνικής κοινωνίας.

Κουίζ: Ποιοι τρίβουν τα χέρια τους και παρακαλάνε για την πτώση του Παπανδρέου;;; Μπορεί και ο Βενιζέλος αλλά δεν εννοώ αυτόν, ποιους εννοώ;;;;
by Ideopigi

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Είσαι ψευδώνυμος μπλογκερ και ανησυχείς για τυχόν νομικές συνέπειες?

Διαβάζοντας αυτό το ποστ θα καθησυχασθείς…

Η κυβέρνηση προκήρυξε δημόσια διαβούλευση με την οποία πολλοί υποπτεύονται ότι μαγειρεύεται νέος «μπλογκο-νόμος»… Σύμφωνα με το κείμενο σχολιασμού της διαβούλευσης, «στόχος είναι η διαφάνεια και οι καθαροί κανόνες για τη δημιουργία ενός πλαισίου λειτουργίας και ανάπτυξης των διαδικτυακών μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας, τη θεμελίωση της πολυφωνίας, την έννομη σχέση με την πολιτεία και την κοινωνία, την τήρηση της δεοντολογίας και της ελεύθερης έκφρασης». Οι παραπάνω υπογραμμισμένες λέξεις και εκφράσεις, προβληματίζουν τους μπλογκερς ότι παραπέμπουν σε μεθόδευση για τη φίμωση της ελληνικής μπλογκοσφαιρας που θα επιχειρηθεί με νομοθετική ρύθμιση προς την κατεύθυνση της κατάργησης – άρσης της ανωνυμίας των μπλογκς.

Την Τρίτη 2 Νοεμβρίου απέστειλα στο opengov σχόλιο, λαμβάνοντας μέρος στη δημόσια διαβούλευση.

Με το σχόλιο αυτό διατύπωσα τη νομική σκέψη ότι κάθε ρύθμιση προς την κατεύθυνση αυτή (της κακώς εννοούμενης «διαφάνειας») ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΔΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗ ΝΟΜΙΚΑ ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΣΤΟ ΚΕΝΟ. Τυχόν δε παρόμοια «ρύθμιση» θα συνιστούσε ακραία ερμηνευτική ακροβασία, η οποία είναι καταδικασμένη να περιπέσει σε αδράνεια όπως ακριβώς συνέβη με την περίφημη εγκύκλιο Σανιδά.

Την ανωτέρω άποψή μου τεκμηρίωσα νομικά ως εξής:
1. Η υπηρεσία blogger παρέχεται από τη Google. Η Google ενεργεί σύμφωνα με το δίκαιο των ΗΠΑ, κατά το οποίο κάθε ποινική κύρωση στο Internet είναι ανεπίτρεπτη. Σύμφωνα μάλιστα με το Ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ «η απειλή ποινικών κυρώσεων στο Internet παραβιάζει καταφανώς την ελευθερία της έκφρασης που κατοχυρώνεται στην πρώτη Τροπολογία του Αμερικάνικου Συντάγματος». Έτσι η Google ενεργώντας σύμφωνα με το δίκαιο των ΗΠΑ, δίνει το δικαίωμα στον οποιονδήποτε, να δημιουργήσει ένα ψευδώνυμο λογαριασμό ιστολογιου και να γράφει σε αυτό ότι θέλει. Οι συνέπειες που το περιεχόμενο των ψευδωνύμων ιστολογίων παράγουν στην έννομη τάξη κάθε χώρας, την ενδιαφέρει από λίγο έως καθόλου.
2. Το γεγονός όμως ότι η Google δεν παραβιάζει το δίκαιο των ΗΠΑ δε σημαίνει ότι δεν παραβιάζει το ελληνικό δίκαιο. Σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο, ποινική ευθύνη εκτός από το διαχειριστή του ιστολογίου έχει και η Google που παρέχει την υπηρεσία «blogger» εφόσον σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο αποδεικνύεται ότι ενεργεί με δόλο (έστω και ενδεχόμενο).

Σύμφωνα λοιπόν με το ελληνικό δίκαιο, κάθε φορά που διώκεται ποινικά ένας μπλόγκερ, πρέπει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ να διώκεται και αυτός που φιλοξενεί το μπλόγκ (π.χ η Google). Διαφορετικά υπάρχει ευθεία παραβίαση του νόμου (της αρχής του αδιαιρέτου της έγκλησης του αρθρ. 119 του Ποινικού Κώδικα). Έτσι αν κάποιος μηνύσει τον μπλογκερ αλλά όχι τη Google, ο Εισαγγελέας πρέπει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ να εφαρμόσει το αρθρ. 119 ΠΚ και να επεκτείνει την ποινική δίωξη και στην Google (να στείλει δηλ. κατηγορούμενη και την Google). Ακόλουθα ζητείται από τις ελληνικές αρχές η δικαστική συνδρομή των ΗΠΑ, ώστε οι υπεύθυνοι της Google να συρθούν σιδηροδέσμιοι στην Ελλάδα και να δικαστούν εδώ (το άλλο με τον τοτό το ξέρεις?)…
3. Για να μην ευθύνεται ποινικά η Google ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ -σύμφωνα πάντα με το ελληνικό δίκαιο- ΝΑ ΤΑΥΤΟΠΟΙΕΙ τους χρήστες της υπηρεσίας «blogger». Το πρόβλημα της ταυτοποίησης των χρηστών στο Internet λύνεται εύκολα και γρήγορα με τη χρήση των προπληρωμένων πιστωτικών καρτών της VISA και της MASTERCARD που τις εκδίδουν όλες οι εγχώριες τράπεζες.
4. Γίνεται από τα ανωτέρω αντιληπτό πως αν την υπηρεσία «blogger» την παρείχε η HoL, η Forthnet ή ο ΟΤΕ, ο έλληνας νομοθέτης θα είχε «τακτοποιήσει» το θέμα εύκολα και γρήγορα… Δυστυχώς όμως ή ευτυχώς, την υπηρεσία παρέχει η Google. Οπότε μοναδική ρύθμιση που το ζήτημα επιδέχεται, είναι ο έλληνας νομοθέτης να απαιτήσει από τη Google την ταυτοποίηση των χρηστών της υπηρεσίας «blogger» από την Ελλάδα. Επί περιπτώσει μη συμμόρφωσης της Google με παρόμοια διάταξη ελληνικού νόμου, να αποκλείεται από τους ελληνικούς Internet Providers η πρόσβαση των κατοίκων Ελλάδος στην ηλεκτρονική διεύθυνση blogspot.com από την οποία η Google παρέχει την υπηρεσία «blogger» στην Ελλάδα. Καθαρά δηλαδή πράγματα. Γεωγραφικός αποκλεισμός της υπηρεσίας «blogger». Όπως κάνει η Τουρκία με το YouTube, η Κίνα για ότι θεωρεί απειλητικό για το καθεστώς και το Ιράν και η Β. Κορέα για όλα.

Καταλαβαίνετε βεβαίως ότι ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕ ΓΙΝΟΝΤΑΙ… Κάθε άλλη όμως «ρύθμιση» είναι ανεδαφική και καταδικασμένη να καταπέσει στα δικαστήρια... Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει παγκοσμίως, είναι ότι η Google και οι ΗΠΑ επιβάλουν μονομερώς την de facto κατάργηση των ποινικών κυρώσεων στο Internet, για τα εγκλήματα της απλής και συκοφαντικής δυσφήμησης.

Τίθεται εδώ το εξής ερώτημα: Τι θα συμβεί αν ο κατηγορούμενος μπλογκερ εμφανισθεί στον Εισαγγελέα και πει «κ. Εισαγγελέα σας επισημαίνω στην υπόθεσή μου, την υποχρέωσή σας από το αρθρ. 119 ΠΚ να στείλετε κατηγορούμενη μαζί με εμένα και την Google»…?
by Θανάσης Αλαμπάσης