Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Υπεράνω όλων... το χρήμα


Αυτό είναι το σύνθημα που έχει αντικαταστήσει τα τελευταία χρόνια το ευγενές "υπεράνω όλων η πατρίς" που έλεγαν οι προγονοί μας.

Η μεσαία , η αστική τάξη αυτή που στήριζε οικονομικά την χώρα για δεκαετίες έσβησε.

Αυτό που έμεινε είναι...

...η κάστα των επαγγελματιών πολιτικών και τα..βόρεια προάστια που ποτε δεν γνώριζαν μήτε Θεό μήτε πατρίδα παρά μόνον συμφέρον.

Και αυτή είναι η αλήθεια ότι σε αυτή την χώρα ο Θεός και η πατρίδα νικήθηκαν κατα κράτος απο το χρήμα και την ιδιοτέλεια.

Ξεπουλήσαμε σχέδον τα πάντα μα πάνω απο όλα ξεπουλήσαμε τους εαυτούς μας στο σύστημα...για μια θέση στο δημόσιο,για μια ευνοϊκή μετάθεση...αλίμονο ακόμα και για ένα ράντζο σε ένα απο τα τρισάθλια δημόσια νοσοκομεία ώστε να πεθάνουμε με....μέσο.

Εικόνες του σήμερα και του κοντινού χθές που θυμίζουν φεουδαρχία παρά ευνομούμενη δημοκρατία του 21ου αιώνα.

Και λέμε φεουδαρχία γιατί ποια η διαφορά της σχέσης σημερινών πολιτικών και των πολιτών σε σχέση με τις αρχές 20ου αιώνα όταν μερικές οικογένειες μεγαλοτσιφλικάδων είχαν απόλυτο έλεγχο απέναντι στους κολίγους;

Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτοί οι αγράμματοι στην συντριπτική πλειοψηφία τους άνθρωποι που είχαν μάθει να ζουν με την ελεημοσύνη των "αρχόντων" κάποια στιγμή ξύπνησαν.

Κατάλαβαν ότι δεν μπορούν πλεον να ζουν και να πεθαίνουν χωρίς να διεκδικούν την ίδια τους την ζωή.

Εμείς σήμερα όντας σπουδαγμένοι...όντας "προοδευτικοί"...όντας κοσμογυρισμένοι φτάσαμε στο σημείο να λέμε ευχαριστώ σε μια θέση και να αγνοούμε την κλεψιά...

Να λέμε ευχαριστώ για ενα διορισμό και να αγνοούμε τον φόνο....

Να λέμε ευχαριστώ που έχουμε ένα πιάτο φαί και να αγνοούμε την ίδια την ζωή.

Γιατί ο άνθρωπος έχει ως σκοπό πέρα απο την διαιώνιση του είδους την δημιουργία αλλά και την καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου των απογόνων του.

Ποιο όμως απο όλα αυτά μπορεί να επιτελέσει σήμερα;

Ουτε καν το κύριο που είναι η διαιώνιση της ελληνικής φυλής αφού όχι μόνο τον αποτρέπουν τα οικονομικά εμπόδια αλλά κάποιοι φροντίζουν και για την εισαγωγή "ελλήνων".

Μήπως μπορεί να δημιουργήσει;Δεν είναι τυχαίο ότι τα μεγάλα Ελληνικά μυαλά διαπρέπουν στο εξωτερικό ενω στην ίδια την πατρίδα τους αν δεν φιλήσουν τις κατουρημένες ποδιές των "μεγαλοτσιφλικάδων" και των πολιτικών δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα.

Οσο για το βιοτικό επίπεδο....Εδω δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για το σήμερα που όσο πάει γίνεται και ποιο "μαύρο" πόσο μάλλον για το μέλλον των παιδιών τους.

Και το κράτος....Τι κάνει το κράτος με ρώτησε κάποιος χθές......

Μα το κράτος είμαστε εμείς ΟΛΟΙ εμείς....Εμείς ευθυνόμαστε πανω απο όλους γιατί ανταλλάξαμε την ελευθερία και το μέλλον μας με ευτελή πράγματα.

Γυρίσαμε την πλάτη στον αγώνα.Πολλοί συμβιβάστηκαν αφού δέχθηκαν ένα ξεροκόμματο.Και αφου το κάναμε αυτό κάτσαμε σιωπηλοί, βολεμένοι και απογοητευμένοι στην γωνιά μας παρακολουθώντας το άδικο να γιγαντώνεται.

Η κατάσταση είναι πλέον μη αναστρέψιμη και αυτό όχι επειδή χάθηκε ο πόλεμος αλλά επειδή το δηλητήριο διαχέεται καθημερινά στην νεολαία.

Δείτε τι διδάσκουν στα παιδιά μας...Δείτε ΠΟΙΟΙ διδάσκουν τα παιδιά μας.

Γι αυτό και πιστευω ότι οι μάχες εκεί πρέπει να δοθούν.Τα παιδιά είναι το μέλλον της πατρίδας.Οσο επιτρέπουμε την ιδεολογική κυριαρχία στο χώρο της παιδείας να τον έχει μια αναρχο-αριστερή δήθεν "προοδευτική" ομάδα τόσο θα υποσκάπτουμε το μέλλον της χώρας.

Ισως να μην μπορούμε να κάνουμε πολλά για όσους παρα-μορφωμένους μας έρχονται...έτοιμοι εκ εξωτερικού και αναλαμβάνουν κατόπιν οδηγιών τις τύχες της χώρας.Ομως αν γίνει ότι πρέπει στο μελλον είναι βέβαιο ότι όποιος και να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί αυτό το λαό,όποιος προσπαθεί να παραδώσει γη και ύδωρ θα βρεί μπροστά του τοίχο.

Τοίχο τεράστιο και συμπαγή που θα υψώνεται για να προστατεύσει την νεολαία μας τον λαό μας την Μακεδονία μας τους αδελφούς Κυπρίους και τα όποια άλλα ελληνικά δίκαια και που δεν θα δέχεται να συμβιβαστεί με το ξεροκόμματο.

Ισως και γι αυτό να θεωρώ απο τους μεγαλύτερους οπλαρχηγούς της επανάστασης ένα άνθρωπο που δεν έπιασε όπλο.Πολέμησε όμως με τον τρόπο του και έδωσε ίσως την μεγαλύτερη υπηρεσία....αφύπνισε συνειδήσεις και έδειξε στην νεολαία και στο λαό τον σωστό δρόμο..Φυσικά δεν είναι άλλος απο τον Αδαμάντιο Κοραή.

Αλλωστε σε πείσμα των "νεοελλήνων" η ιστορία δεν διαγράφεται μπορεί κάποιοι να την παραποιούν αλλά δεν διαγράφεται.Και αυτή είναι η παρακαταθήκη των προγόνων μας "Υπεράνω όλων η Πατρίς".

Μαύρος χειµώνας

Μαζί με το καλοκαίρι, τελειώνουνκαι τα ψέματα. Οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες. Ο χειμώνας προαλείφεται μαύρος, ίσως ο πιο μαύρος χειμώνας των τελευταίων εξήντα χρόνωνΣήμερα που μιλάμε, όλα τα οικονομικά μεγέθη κινούνται στο κόκκινο. Η ανάπτυξη, ο πληθωρισμός, η ανεργία, το έλλειμμα, το χρέος – για να αναφερθώ μόνο στα πιο σημαντικά. Μέσα σε έναν χρόνο, η Ελλάδα βρίσκεται σε πολύ χειρότερο σημείο από αυτό στο οποίο ήταν πέρυσι, πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου.Πρόκειται δυστυχώς για μια εξέλιξη η οποία δεν προκαλεί έκπληξη. Αντιθέτως, μάλλον επιβεβαιώνει όσους προτίμησαν εξαρχής νααποφύγουν τα ...χειροκροτήματα και τις ενέσεις ψεύτικης αισιοδοξίας για να σταθούν στο κόστος, τις δυσκολίες και τις αδυναμίες της κατάστασης. Διότι η πραγματικότητα μπορεί να είναι σκληρή και ίσως αντιπαθής. Αλλά για να παραφράσω τον Φρανσουά Μιτεράν «είναι ξεροκέφαλη» – δεν επιδέχεται προπαγανδιστικές ερμηνείες. 



Τι συμβαίνει, λοιπόν; Να συνοψίσω. Από την αρχή η χώρα αντιμετώπιζετρία σοβαρά προβλήματα, τα οποία στο ενδιάμεσο όχι μόνο δεν λύθηκαν αλλά οξύνθηκαν. 



Ένα πρόβλημα διακυβέρνησης. Το γεγονός ότι έναν χρόνο από τις εκλογές ανακυκλώνεται και τροφοδοτείται συνεχώς η κουβέντα περί «δομικών αλλαγών», «αναδομήσεων», «συντονισμού» κ.ο.κ. δεν είναι παρά το λογικό παρεπόμενο της διαπίστωσης πως η διακυβέρνησηπάσχει. Ότι κάτι δεν γίνεται σωστά. 



Ένα πρόβλημα διοίκησης. Τα μέτρα δεν αρκεί να αποφασίζονται και να ψηφίζονται. Πρέπει κάποιος να τα εφαρμόζει και να τα υλοποιεί ώστε να αποδίδουν. Υπάρχει στη σημερινή Ελλάδα τέτοιος διοικητικός μηχανισμός; Ούτε για αστείο. Προσπάθησαν να τον δημιουργήσουν; Δεν έχει υποπέσει κάτι τέτοιο στην αντίληψή μου. Ακόμη ψάχνουμε τους εισπρακτικούς μηχανισμούς. Κι ακόμη δεν έχουν διοριστεί όλες οι διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων! 



Ένα πρόβλημα πολιτικής. Κακά τα ψέματα, η πολιτική την οποία επιβάλλει το Μνημόνιο είναι μια πολιτική με τεράστιο κόστος καιαμφίβολο αποτέλεσμα. Διότι πού οδηγεί η συνταγή; Πρώτα σε μέτρα που φέρνουν ύφεση, άρα δεν αποδίδουν – εδώ φαίνεται να βρισκόμαστε τώρα. Μετά, σε νέα μέτρα, τα οποία οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση κ.ο.κ. Έχει συμβεί σε όλες τις χώρες που επιχείρησαν να σωθούν με τέτοιες συνταγές. 



Με άλλα λόγια, είναι ένας φαύλος κύκλος που υπόσχεται τη σωτηρία διά της καταστροφής. Και για τον οποίο το μόνο βέβαιο είναι ότι καθιστά το κόστος της σωτηρίας κοινωνικά ανυπόφορο. Πολύ φοβούμαι, όμως, ότι εκεί ακριβώς βαδίζει η χώρα. Χωρίς ορατή προοπτική εξόδου. Μέχρι νεωτέρας, θα βυθίζεται στην ύφεση και θα γονατίζει από τους φόρους υπό τα χειροκροτήματα του Όλι Ρεν. Αλλά τι τον νοιάζει αυτόν; Μήπως θα μοιραστεί τον χειμώνα μαζί μας; 

Από Τα Νέα 30.8.2010
Του Γιάννη Πρετεντέρη

Πέφτουν τα ρημάδια…

Συνήθως πάνω στους χαμένους ανθρώπους ενός δυστυχήματος λέμε τη φράση «δεν είναι ώρα τώρα».  Δεν είναι ώρα για σοβαρότερες κουβέντες, για ευθύνες και βαθύτερα αίτια. Εκείνο που προέχει είναι η ζωή των τραυματιών και η συμπαράσταση στις οικογένειες των σκοτωμένων. Λοιπόν, με τη σκέψη στον νεκρό  του F16 και στον δεύτερο χειριστή που χαροπαλεύει την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο, θα υποκύψω στην ασέβεια…

Επειδή ακριβώς το κόλπο είναι πάντα το ίδιο και επειδή αύριο θα έρθουν άλλες ειδήσεις να «καπακώσουν» αυτή τη σημερινή, λέω πως ακριβώς τώρα είναι η ώρα να πούμε πως και τούτοι οι δύο είναι θύματα μια παράλογης, ανούσιας, ηλίθιας κατηφόρας εξοπλισμών και αμυντικών δαπανών (σε χρήματα και ζωές). Όπως και οι άλλοι δύο του Απάτσι πριν από ενάμιση μήνα, όπως και τόσοι άλλοι που έπεσαν την ώρα του καθήκοντος. Ποιού καθήκοντος; 

Του καθήκοντος να προστατεύουν την πατρίδα από εκείνους που την επιβουλεύονται. Δηλαδή του καθήκοντος να δικαιολογούν στα μάτια των υπηκόων τις αλόγιστες δαπάνες σε όπλα που κάνει η Ελλάδα (και) εν μέσω κρίσης.  Δηλαδή του καθήκοντος να νομιμοποιούν την δρομολόγηση τεράστιων ποσών από τη χώρα προς τις αμυντικές βιομηχανίες των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Γερμανίας. Προς εκείνους δηλαδή, που επικρίνουν την Ελλάδα για τις υπέρογκες δαπάνες στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση.  Εκείνους που αποφασίζουν το κόψιμο των μισθών και των συντάξεων, ακόμα και των πιλότων των F16. Τραγική ειρωνεία; 

Όμως αφού τα αγοράζουμε πρέπει και να εκπαιδευόμαστε σε αυτά. Σε «ασκήσεις εικονικής αναχαίτισης» λέει η ανακοίνωση του Επιτελείου. Δηλαδή εκπαίδευση σε παιχνιδάκια πολέμου που αυξάνουν κι άλλο τα κέρδη των προμηθευτών μας. Κι αν τυχόν ηρεμήσουν τα πράγματα για λίγο, πάλι ένα «θερμό επεισόδιο» θα είναι εκεί για να ξαναβάλει μπροστά τη μηχανή. 

Μόνο που καμιά φορά πέφτουν τα ρημάδια. Και τα ελληνικά και τα τουρκικά. (Αλήθεια γιατί δεν μαθαίνουμε τα δυστυχήματα από την άλλη πλευρά;) Και τότε στις μανάδες και τις γυναίκες των σκοτωμένων λένε για εθνικό καθήκον και για ηρωικές θυσίες. 

Τρίχες κατσαρές. Ποιος θα βρει το θάρρος να πει σε αυτές τις γυναίκες την αλήθεια…

Δ.Ε.Θ. άντε πάλι....


....σε λιγες μέρες κοντά μας
το Μεγαλο μας Τσίρκο




μάγοι,ταχυδακτυλουργοί,
τοκιστές και
σουλατσαδόροι,ακροβάτες,

κομπιναδόροι,ψεύτες,
μαυρογιαλούροι και παρηγορήτριες 
σε ενα μοναδικό θέαμα




με την ευγενική  χορηγία του ΔΝΤ

Φωνές στο κενό

Ο «θόρυβος της πληροφορίας» είναι μία έννοια που είχα διαβάσει κάποτε σε μία συνέντευξη ενός τύπου (ίσως να ήταν και σπουδαίος, δε θυμάμαι), που υποστήριζε πως η ζωή στην Αθήνα είναι καλύτερη από την επαρχία. Η επιχειρηματολογία για το συγκεκριμένο θέμα δεν έχει και τόσο σημασία, όσο έχει αυτός ο θόρυβος της πληροφορίας.

Αρκούν λίγες μέρες αποστασιοποίησης από τα ΜΜΕ, την αστική ατμόσφαιρα και τις φωνές για να δει κάποιος αυτόν το θόρυβο από μακριά και να καταλάβει το ανούσιο της υπόθεσης. Βέβαια ο «αστικός θόρυβος» είναι αυτός που ιστορικά διαμορφώνει τις νέες κοινωνίες και τις νέες κοινωνικές απαιτήσεις και δομές, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι και ανούσιος.

Ο ελληνικός θόρυβος ανήκει στην κατηγορία των ανούσιων. Πολλές φωνές, πολύ πάθος, πολύ ψεύδο-επιστημονιλίκι, για θέματα που είναι πλέον ξεκάθαρα και αυτονόητα για άλλες κοινωνίες. Κι όμως, στην Ελλάδα επιλέγουμε να συνεχίζουμε να φωνάζουμε, αντί να παραδειγματιζόμαστε από πετυχημένα ξένα κοινωνικά και οικονομικά μοντέλα ή να τολμούμε να χαράζουμε τη δική μας προοδευτική πορεία.

Η όχληση του θορύβου μπορεί να γίνει αισθητή μόνον όταν βρισκόμαστε έξω από αυτόν και τον αντιμετωπίζουμε σαν ένα χαοτικό σύνολο άναρθρων κραυγών που συνεχώς επαναλαμβάνονται χωρίς να καλλιεργούν νέες ιδέες και πρακτικές, χωρίς να οδηγούν σε ένα οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Όταν είσαι στην απ’έξω, μπορείς να δεις ξεκάθαρα ότι οι απεργίες, οι εμπρησμοί, οι τρομοκρατικές ενέργειες, τα πολιτικά κους κους, τα τραπεζικά παιχνίδια, ο αθλητικός και κοινωνικός χουλιγκανισμός, και ο ισοπεδωτισμός σε όλο το κοινωνικο-πολιτικό φάσμα, κάνουν τους ίδιους ανούσιους κύκλους που έκαναν δεκαετίες τώρα.

Δεν αλλάζει τίποτα, και δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν βρεθούν κάποιες κοινές βάσεις επικοινωνίας, πάνω στις οποίες ο θόρυβος μπορεί τελικά να γίνει εποικοδομητικός. Όσο λείπουν αυτές οι βάσεις, θα έχουμε απλά μεμονωμένα άτομα που φωνάζουν για το μακρύ και το κοντό τους χωρίς καμία συλλογική διάθεση.

Στην τελική, η καλλιέργεια κοινωνικής συνείδησης είναι και λιγάκι Ζεν. Δηλαδή, πρώτα καλλιεργείς τον εαυτό σου και όταν φτάσεις σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο, μπορείς να αξιώσεις και μία κοινωνική κριτική. Διαφορετικά, όλοι φωνάζουμε σε τοίχους, ανατροφοδοτώντας τον συντηρητισμό και στις ερχόμενες γενιές.