Τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά κάποτε. Το μόνο που υπήρχε στο μυαλό του ήταν το παιχνίδι. Ανεμελιά. Κανένα βάρος. Καμιά έγνοια στο κεφάλι του. Πόσο ωραία ήταν τότε. Καβαλούσε το ποδήλατο του και ορμούσε με φόρα στους δρόμους της πόλης να βρει τους φίλους του που συνήθιζαν να βολτάρουν γύρω από τις αλάνες. Βλέπεις τότε δεν υπήρχαν τόσα πολλά αυτοκίνητα, ούτε τόσες πολλές πολυκατοικίες. Η βόλτα με το ποδήλατο δεν ήταν κάτι δύσκολο...
Θυμάμαι υπήρχαν και κάτι μεγάλα οικόπεδα που τα παιδιά παίζανε ποδόσφαιρο μέσα στα χώματα και τα χόρτα μετά το σχολείο. Το μόνο που χρειαζόταν για να παίξεις ποδόσφαιρο τότε ήταν μια μπάλα και τέσσερις μεγάλες πέτρες. Δυο σε κάθε τέρμα για να φτιάξεις τα δοκάρια. Πόσο απλή ήταν τότε η ζωή...
Γύριζε σπίτι το μεσημέρι και το φαγητό μοσχομύριζε στην κουζίνα. Δεν έπλενε καν τα χέρια του πολλές φορές. Και μετά.. Περίμενε να έρθει το απόγευμα για να κατέβει πάλι κάτω να καβαλήσει το ποδήλατο του και να βρει πάλι τους φίλους του. Πάντα ήξερε που ήταν οι φίλοι του και αν δεν τους έβρισκε αυτός θα τον έβρισκαν αυτοί. Τόσο απλά. Δεν υπήρχαν κινητά τότε . Δεν χρειαζόταν κινητό.
Όταν βράδιαζε έπρεπε να γυρίσει σπίτι. Να κάνει μπάνιο και επιτέλους να κάτσει να διαβάσει και λίγο γλώσσα και μαθηματικά. Πόσο πολύ βαριότανε... ΄Επρεπε όμως. Ο πατέρας του έλεγε πάντα να διαβάζει και να είναι καλός μαθητής για να μπορέσει μια μέρα να μπει στο πανεπιστήμιο για να μην χρειάζεται να δουλεύει όλη τη μέρα και να κουράζεται τόσο πολύ και αυτός.
Ήταν ωραία τότε η ζωή δεν ήταν; Πολλές φορές αναρωτιέμαι τί είναι αυτό που άλλαξε τόσο πολύ μέσα σε τόσα λίγα χρόνια. Πώς τα καταφέραμε να αντικαταστήσουμε εκείνη την καθημερινότητα με την σημερινή. Μεγαλώσαμε? Αυτό λες να είναι? Και αν είναι αυτό τότε γιατί τα παιδιά σήμερα δεν παίζουν κρυφτό, κυνηγητό, μακριά γαϊδούρα και δεν καβαλάνε και αυτά τα ποδήλατα τους να τρέξουν με την φουριόζα συμμορία τους στους δρόμους της πόλης; Μικρά είναι και αυτά όπως ακριβώς και εμείς.. Μην μου πεις πως φταίει ο υπολογιστής και το playstation γιατί θα σε χτυπήσω. Από πότε ένα παιδί δέκα και δώδεκα χρονών μπορεί και αγοράζει υπολογιστή και playstation; Μάλλον εσύ φταις.
Φταις, καλέ μου, φταις μην το αρνείσαι. Φταις γιατί η δουλειά πάντα έκλεβε μέρα με τη μέρα λίγο παραπάνω από τον ελεύθερο σου χρόνο. Φταις γιατί αντί για ποδήλατο χωρίς βοηθητικές πήρες εσύ τον υπολογιστή για να μάθει το παιδί και να διαβάζει όπως επιτάσσει η κοινωνία. Εσύ λες ότι καλά έκανες. Δεν θες να σε πουν και παλιομοδίτη στη γειτονιά.. Αν και η γειτονιά πλέον δεν ξέρει καν το μικρό σου όνομα σε πληροφορώ. Πήρες και το playstation τα Χριστούγεννα γιατί όπως είπαμε ο υπολογιστής είναι ένα εργαλείο να μορφωθεί το παιδί μην ξεχνιόμαστε. Το playstation είναι ψυχαγωγία. Άσε που το πήραν και οι άλλοι γονείς στα παιδιά τους. Επιτρέπεται να έχει ο διπλανός και να μην έχεις εσύ? Γίνονται αυτά τα πράγματα? Και έτσι περνάνε αυτά τα ωραία χρόνια. Σκούριασε το ποδήλατο κάτω στον ακάλυπτο, πίτα τα λάστιχα και τρίζουν και τα φρένα.. Πέταμα θέλει. Η μπάλα κάπου κρυμμένη θα είναι στην αποθήκη.
Και τώρα; Μεγάλωσε το παιδί . Δεν έχει και αυτό χρόνο. Φροντιστήριο για τα αγγλικά, φροντιστήριο για τους υπολογιστές, φροντιστήριο για τα μαθήματα του σχολείου και φυσικά σχολείο. Που χρόνος. Από το ένα φροντιστήριο στο άλλο με σκοπό να το εφοδιάσεις με όλα τα εφόδια για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Μπήκε καλά στο νόημα. Βέβαια εσύ πρέπει να δουλεύεις ακόμα περισσότερο γιατί δε σου φτάνουν τα λεφτά. Άσε που περιμένεις και το δεύτερο εάν δεν σου έχει έρθει ήδη. Καλά το πας. Συνέχισε.
Αν και μετά από όλα αυτά αναρωτιέσαι γιατί σου πάνε όλα σκατά πλέον κοίτα καλά το πρόσωπό σου και θυμήσου πως ήσουν μικρός. Κάνε στον εαυτό σου την κλασική ερώτηση που σου έκαναν τότε θείοι, θείες, γιαγιάδες και παππούδες και όλοι αυτοί που κατά καιρούς γνώριζες στα κυριακάτικα τραπέζια με οικογένεια, γνωστούς και φίλους των γονιών σου. Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;;; Γύρνα στο σήμερα και δες αν τελικά έγινες αυτό που ονειρευόσουν μικρός ή αν έγινες ένας ακόμα μαλάκας μέσα σε δέκα εκατομμύρια μαλάκες. Και μετά έλα να μου πεις τα δικά σου. Μην ξεχνάς και εγώ μαλάκας είμαι. Δεν βάζω και τόνους. Μου μάθανε στο σχολείο αλλά βαριέμαι.
