Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Υπεράνω όλων... το χρήμα


Αυτό είναι το σύνθημα που έχει αντικαταστήσει τα τελευταία χρόνια το ευγενές "υπεράνω όλων η πατρίς" που έλεγαν οι προγονοί μας.

Η μεσαία , η αστική τάξη αυτή που στήριζε οικονομικά την χώρα για δεκαετίες έσβησε.

Αυτό που έμεινε είναι...

...η κάστα των επαγγελματιών πολιτικών και τα..βόρεια προάστια που ποτε δεν γνώριζαν μήτε Θεό μήτε πατρίδα παρά μόνον συμφέρον.

Και αυτή είναι η αλήθεια ότι σε αυτή την χώρα ο Θεός και η πατρίδα νικήθηκαν κατα κράτος απο το χρήμα και την ιδιοτέλεια.

Ξεπουλήσαμε σχέδον τα πάντα μα πάνω απο όλα ξεπουλήσαμε τους εαυτούς μας στο σύστημα...για μια θέση στο δημόσιο,για μια ευνοϊκή μετάθεση...αλίμονο ακόμα και για ένα ράντζο σε ένα απο τα τρισάθλια δημόσια νοσοκομεία ώστε να πεθάνουμε με....μέσο.

Εικόνες του σήμερα και του κοντινού χθές που θυμίζουν φεουδαρχία παρά ευνομούμενη δημοκρατία του 21ου αιώνα.

Και λέμε φεουδαρχία γιατί ποια η διαφορά της σχέσης σημερινών πολιτικών και των πολιτών σε σχέση με τις αρχές 20ου αιώνα όταν μερικές οικογένειες μεγαλοτσιφλικάδων είχαν απόλυτο έλεγχο απέναντι στους κολίγους;

Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτοί οι αγράμματοι στην συντριπτική πλειοψηφία τους άνθρωποι που είχαν μάθει να ζουν με την ελεημοσύνη των "αρχόντων" κάποια στιγμή ξύπνησαν.

Κατάλαβαν ότι δεν μπορούν πλεον να ζουν και να πεθαίνουν χωρίς να διεκδικούν την ίδια τους την ζωή.

Εμείς σήμερα όντας σπουδαγμένοι...όντας "προοδευτικοί"...όντας κοσμογυρισμένοι φτάσαμε στο σημείο να λέμε ευχαριστώ σε μια θέση και να αγνοούμε την κλεψιά...

Να λέμε ευχαριστώ για ενα διορισμό και να αγνοούμε τον φόνο....

Να λέμε ευχαριστώ που έχουμε ένα πιάτο φαί και να αγνοούμε την ίδια την ζωή.

Γιατί ο άνθρωπος έχει ως σκοπό πέρα απο την διαιώνιση του είδους την δημιουργία αλλά και την καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου των απογόνων του.

Ποιο όμως απο όλα αυτά μπορεί να επιτελέσει σήμερα;

Ουτε καν το κύριο που είναι η διαιώνιση της ελληνικής φυλής αφού όχι μόνο τον αποτρέπουν τα οικονομικά εμπόδια αλλά κάποιοι φροντίζουν και για την εισαγωγή "ελλήνων".

Μήπως μπορεί να δημιουργήσει;Δεν είναι τυχαίο ότι τα μεγάλα Ελληνικά μυαλά διαπρέπουν στο εξωτερικό ενω στην ίδια την πατρίδα τους αν δεν φιλήσουν τις κατουρημένες ποδιές των "μεγαλοτσιφλικάδων" και των πολιτικών δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα.

Οσο για το βιοτικό επίπεδο....Εδω δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για το σήμερα που όσο πάει γίνεται και ποιο "μαύρο" πόσο μάλλον για το μέλλον των παιδιών τους.

Και το κράτος....Τι κάνει το κράτος με ρώτησε κάποιος χθές......

Μα το κράτος είμαστε εμείς ΟΛΟΙ εμείς....Εμείς ευθυνόμαστε πανω απο όλους γιατί ανταλλάξαμε την ελευθερία και το μέλλον μας με ευτελή πράγματα.

Γυρίσαμε την πλάτη στον αγώνα.Πολλοί συμβιβάστηκαν αφού δέχθηκαν ένα ξεροκόμματο.Και αφου το κάναμε αυτό κάτσαμε σιωπηλοί, βολεμένοι και απογοητευμένοι στην γωνιά μας παρακολουθώντας το άδικο να γιγαντώνεται.

Η κατάσταση είναι πλέον μη αναστρέψιμη και αυτό όχι επειδή χάθηκε ο πόλεμος αλλά επειδή το δηλητήριο διαχέεται καθημερινά στην νεολαία.

Δείτε τι διδάσκουν στα παιδιά μας...Δείτε ΠΟΙΟΙ διδάσκουν τα παιδιά μας.

Γι αυτό και πιστευω ότι οι μάχες εκεί πρέπει να δοθούν.Τα παιδιά είναι το μέλλον της πατρίδας.Οσο επιτρέπουμε την ιδεολογική κυριαρχία στο χώρο της παιδείας να τον έχει μια αναρχο-αριστερή δήθεν "προοδευτική" ομάδα τόσο θα υποσκάπτουμε το μέλλον της χώρας.

Ισως να μην μπορούμε να κάνουμε πολλά για όσους παρα-μορφωμένους μας έρχονται...έτοιμοι εκ εξωτερικού και αναλαμβάνουν κατόπιν οδηγιών τις τύχες της χώρας.Ομως αν γίνει ότι πρέπει στο μελλον είναι βέβαιο ότι όποιος και να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί αυτό το λαό,όποιος προσπαθεί να παραδώσει γη και ύδωρ θα βρεί μπροστά του τοίχο.

Τοίχο τεράστιο και συμπαγή που θα υψώνεται για να προστατεύσει την νεολαία μας τον λαό μας την Μακεδονία μας τους αδελφούς Κυπρίους και τα όποια άλλα ελληνικά δίκαια και που δεν θα δέχεται να συμβιβαστεί με το ξεροκόμματο.

Ισως και γι αυτό να θεωρώ απο τους μεγαλύτερους οπλαρχηγούς της επανάστασης ένα άνθρωπο που δεν έπιασε όπλο.Πολέμησε όμως με τον τρόπο του και έδωσε ίσως την μεγαλύτερη υπηρεσία....αφύπνισε συνειδήσεις και έδειξε στην νεολαία και στο λαό τον σωστό δρόμο..Φυσικά δεν είναι άλλος απο τον Αδαμάντιο Κοραή.

Αλλωστε σε πείσμα των "νεοελλήνων" η ιστορία δεν διαγράφεται μπορεί κάποιοι να την παραποιούν αλλά δεν διαγράφεται.Και αυτή είναι η παρακαταθήκη των προγόνων μας "Υπεράνω όλων η Πατρίς".

Μαύρος χειµώνας

Μαζί με το καλοκαίρι, τελειώνουνκαι τα ψέματα. Οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες. Ο χειμώνας προαλείφεται μαύρος, ίσως ο πιο μαύρος χειμώνας των τελευταίων εξήντα χρόνωνΣήμερα που μιλάμε, όλα τα οικονομικά μεγέθη κινούνται στο κόκκινο. Η ανάπτυξη, ο πληθωρισμός, η ανεργία, το έλλειμμα, το χρέος – για να αναφερθώ μόνο στα πιο σημαντικά. Μέσα σε έναν χρόνο, η Ελλάδα βρίσκεται σε πολύ χειρότερο σημείο από αυτό στο οποίο ήταν πέρυσι, πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου.Πρόκειται δυστυχώς για μια εξέλιξη η οποία δεν προκαλεί έκπληξη. Αντιθέτως, μάλλον επιβεβαιώνει όσους προτίμησαν εξαρχής νααποφύγουν τα ...χειροκροτήματα και τις ενέσεις ψεύτικης αισιοδοξίας για να σταθούν στο κόστος, τις δυσκολίες και τις αδυναμίες της κατάστασης. Διότι η πραγματικότητα μπορεί να είναι σκληρή και ίσως αντιπαθής. Αλλά για να παραφράσω τον Φρανσουά Μιτεράν «είναι ξεροκέφαλη» – δεν επιδέχεται προπαγανδιστικές ερμηνείες. 



Τι συμβαίνει, λοιπόν; Να συνοψίσω. Από την αρχή η χώρα αντιμετώπιζετρία σοβαρά προβλήματα, τα οποία στο ενδιάμεσο όχι μόνο δεν λύθηκαν αλλά οξύνθηκαν. 



Ένα πρόβλημα διακυβέρνησης. Το γεγονός ότι έναν χρόνο από τις εκλογές ανακυκλώνεται και τροφοδοτείται συνεχώς η κουβέντα περί «δομικών αλλαγών», «αναδομήσεων», «συντονισμού» κ.ο.κ. δεν είναι παρά το λογικό παρεπόμενο της διαπίστωσης πως η διακυβέρνησηπάσχει. Ότι κάτι δεν γίνεται σωστά. 



Ένα πρόβλημα διοίκησης. Τα μέτρα δεν αρκεί να αποφασίζονται και να ψηφίζονται. Πρέπει κάποιος να τα εφαρμόζει και να τα υλοποιεί ώστε να αποδίδουν. Υπάρχει στη σημερινή Ελλάδα τέτοιος διοικητικός μηχανισμός; Ούτε για αστείο. Προσπάθησαν να τον δημιουργήσουν; Δεν έχει υποπέσει κάτι τέτοιο στην αντίληψή μου. Ακόμη ψάχνουμε τους εισπρακτικούς μηχανισμούς. Κι ακόμη δεν έχουν διοριστεί όλες οι διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων! 



Ένα πρόβλημα πολιτικής. Κακά τα ψέματα, η πολιτική την οποία επιβάλλει το Μνημόνιο είναι μια πολιτική με τεράστιο κόστος καιαμφίβολο αποτέλεσμα. Διότι πού οδηγεί η συνταγή; Πρώτα σε μέτρα που φέρνουν ύφεση, άρα δεν αποδίδουν – εδώ φαίνεται να βρισκόμαστε τώρα. Μετά, σε νέα μέτρα, τα οποία οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση κ.ο.κ. Έχει συμβεί σε όλες τις χώρες που επιχείρησαν να σωθούν με τέτοιες συνταγές. 



Με άλλα λόγια, είναι ένας φαύλος κύκλος που υπόσχεται τη σωτηρία διά της καταστροφής. Και για τον οποίο το μόνο βέβαιο είναι ότι καθιστά το κόστος της σωτηρίας κοινωνικά ανυπόφορο. Πολύ φοβούμαι, όμως, ότι εκεί ακριβώς βαδίζει η χώρα. Χωρίς ορατή προοπτική εξόδου. Μέχρι νεωτέρας, θα βυθίζεται στην ύφεση και θα γονατίζει από τους φόρους υπό τα χειροκροτήματα του Όλι Ρεν. Αλλά τι τον νοιάζει αυτόν; Μήπως θα μοιραστεί τον χειμώνα μαζί μας; 

Από Τα Νέα 30.8.2010
Του Γιάννη Πρετεντέρη

Πέφτουν τα ρημάδια…

Συνήθως πάνω στους χαμένους ανθρώπους ενός δυστυχήματος λέμε τη φράση «δεν είναι ώρα τώρα».  Δεν είναι ώρα για σοβαρότερες κουβέντες, για ευθύνες και βαθύτερα αίτια. Εκείνο που προέχει είναι η ζωή των τραυματιών και η συμπαράσταση στις οικογένειες των σκοτωμένων. Λοιπόν, με τη σκέψη στον νεκρό  του F16 και στον δεύτερο χειριστή που χαροπαλεύει την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο, θα υποκύψω στην ασέβεια…

Επειδή ακριβώς το κόλπο είναι πάντα το ίδιο και επειδή αύριο θα έρθουν άλλες ειδήσεις να «καπακώσουν» αυτή τη σημερινή, λέω πως ακριβώς τώρα είναι η ώρα να πούμε πως και τούτοι οι δύο είναι θύματα μια παράλογης, ανούσιας, ηλίθιας κατηφόρας εξοπλισμών και αμυντικών δαπανών (σε χρήματα και ζωές). Όπως και οι άλλοι δύο του Απάτσι πριν από ενάμιση μήνα, όπως και τόσοι άλλοι που έπεσαν την ώρα του καθήκοντος. Ποιού καθήκοντος; 

Του καθήκοντος να προστατεύουν την πατρίδα από εκείνους που την επιβουλεύονται. Δηλαδή του καθήκοντος να δικαιολογούν στα μάτια των υπηκόων τις αλόγιστες δαπάνες σε όπλα που κάνει η Ελλάδα (και) εν μέσω κρίσης.  Δηλαδή του καθήκοντος να νομιμοποιούν την δρομολόγηση τεράστιων ποσών από τη χώρα προς τις αμυντικές βιομηχανίες των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Γερμανίας. Προς εκείνους δηλαδή, που επικρίνουν την Ελλάδα για τις υπέρογκες δαπάνες στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση.  Εκείνους που αποφασίζουν το κόψιμο των μισθών και των συντάξεων, ακόμα και των πιλότων των F16. Τραγική ειρωνεία; 

Όμως αφού τα αγοράζουμε πρέπει και να εκπαιδευόμαστε σε αυτά. Σε «ασκήσεις εικονικής αναχαίτισης» λέει η ανακοίνωση του Επιτελείου. Δηλαδή εκπαίδευση σε παιχνιδάκια πολέμου που αυξάνουν κι άλλο τα κέρδη των προμηθευτών μας. Κι αν τυχόν ηρεμήσουν τα πράγματα για λίγο, πάλι ένα «θερμό επεισόδιο» θα είναι εκεί για να ξαναβάλει μπροστά τη μηχανή. 

Μόνο που καμιά φορά πέφτουν τα ρημάδια. Και τα ελληνικά και τα τουρκικά. (Αλήθεια γιατί δεν μαθαίνουμε τα δυστυχήματα από την άλλη πλευρά;) Και τότε στις μανάδες και τις γυναίκες των σκοτωμένων λένε για εθνικό καθήκον και για ηρωικές θυσίες. 

Τρίχες κατσαρές. Ποιος θα βρει το θάρρος να πει σε αυτές τις γυναίκες την αλήθεια…

Δ.Ε.Θ. άντε πάλι....


....σε λιγες μέρες κοντά μας
το Μεγαλο μας Τσίρκο




μάγοι,ταχυδακτυλουργοί,
τοκιστές και
σουλατσαδόροι,ακροβάτες,

κομπιναδόροι,ψεύτες,
μαυρογιαλούροι και παρηγορήτριες 
σε ενα μοναδικό θέαμα




με την ευγενική  χορηγία του ΔΝΤ

Φωνές στο κενό

Ο «θόρυβος της πληροφορίας» είναι μία έννοια που είχα διαβάσει κάποτε σε μία συνέντευξη ενός τύπου (ίσως να ήταν και σπουδαίος, δε θυμάμαι), που υποστήριζε πως η ζωή στην Αθήνα είναι καλύτερη από την επαρχία. Η επιχειρηματολογία για το συγκεκριμένο θέμα δεν έχει και τόσο σημασία, όσο έχει αυτός ο θόρυβος της πληροφορίας.

Αρκούν λίγες μέρες αποστασιοποίησης από τα ΜΜΕ, την αστική ατμόσφαιρα και τις φωνές για να δει κάποιος αυτόν το θόρυβο από μακριά και να καταλάβει το ανούσιο της υπόθεσης. Βέβαια ο «αστικός θόρυβος» είναι αυτός που ιστορικά διαμορφώνει τις νέες κοινωνίες και τις νέες κοινωνικές απαιτήσεις και δομές, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι και ανούσιος.

Ο ελληνικός θόρυβος ανήκει στην κατηγορία των ανούσιων. Πολλές φωνές, πολύ πάθος, πολύ ψεύδο-επιστημονιλίκι, για θέματα που είναι πλέον ξεκάθαρα και αυτονόητα για άλλες κοινωνίες. Κι όμως, στην Ελλάδα επιλέγουμε να συνεχίζουμε να φωνάζουμε, αντί να παραδειγματιζόμαστε από πετυχημένα ξένα κοινωνικά και οικονομικά μοντέλα ή να τολμούμε να χαράζουμε τη δική μας προοδευτική πορεία.

Η όχληση του θορύβου μπορεί να γίνει αισθητή μόνον όταν βρισκόμαστε έξω από αυτόν και τον αντιμετωπίζουμε σαν ένα χαοτικό σύνολο άναρθρων κραυγών που συνεχώς επαναλαμβάνονται χωρίς να καλλιεργούν νέες ιδέες και πρακτικές, χωρίς να οδηγούν σε ένα οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Όταν είσαι στην απ’έξω, μπορείς να δεις ξεκάθαρα ότι οι απεργίες, οι εμπρησμοί, οι τρομοκρατικές ενέργειες, τα πολιτικά κους κους, τα τραπεζικά παιχνίδια, ο αθλητικός και κοινωνικός χουλιγκανισμός, και ο ισοπεδωτισμός σε όλο το κοινωνικο-πολιτικό φάσμα, κάνουν τους ίδιους ανούσιους κύκλους που έκαναν δεκαετίες τώρα.

Δεν αλλάζει τίποτα, και δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν βρεθούν κάποιες κοινές βάσεις επικοινωνίας, πάνω στις οποίες ο θόρυβος μπορεί τελικά να γίνει εποικοδομητικός. Όσο λείπουν αυτές οι βάσεις, θα έχουμε απλά μεμονωμένα άτομα που φωνάζουν για το μακρύ και το κοντό τους χωρίς καμία συλλογική διάθεση.

Στην τελική, η καλλιέργεια κοινωνικής συνείδησης είναι και λιγάκι Ζεν. Δηλαδή, πρώτα καλλιεργείς τον εαυτό σου και όταν φτάσεις σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο, μπορείς να αξιώσεις και μία κοινωνική κριτική. Διαφορετικά, όλοι φωνάζουμε σε τοίχους, ανατροφοδοτώντας τον συντηρητισμό και στις ερχόμενες γενιές.

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

10 στρέμματα γης


Τις τελευταίες μέρες φύτεψα στις γλάστρες του μπαλκονιού μου ντομάτες, φράουλες, άνηθο και διάφορα άνθη. Μόλις με 2 ώρες ήλιο και μόνο το μεσημέρι και σε ελάχιστα τετραγωνικά. Φαντάζεται κανείς τι θα μπορούσε να κάνει σε δέκα στρέμματα σαν αυτά που φωτογράφησα πριν λίγες μέρες παραπάνω; Με την σωστή κλίση, προς τη σωστή κατεύθυνση, στο σωστό μέρος. Όχι πολύ μακριά να είμαστε και κοντά στον πολιτισμό, αλλά από απόσταση ασφαλείας μέχρι να εκπολιτιστεί ο "πολιτισμός". Φωτοβολταϊκά και ενεργειακά αυτόνομο σπίτι, ένα αμπέλι, καμιά 20ρια ελιές, ντομάτες, αγκινάρες και ό,τι άλλο χρειάζεται κανείς. Ούτε οικονομική κρίση ούτε τίποτα...Αυτό θα πει ελευθερία και αυτονομία. Ά ρε κορόιδα των πόλεων που είμαστε....

Οι τράπεζες με το πουλί στο χέρι....

Δεν πιστεύω να νομίζει κανείς ότι επειδή πήραμε επώδυνα μέτρα σώθηκε η οικονομία; Οι αγορές είναι ακόμη πολύ δύσπιστες και καλά κάνουν αφού τα νεώτερα από την οικονομία μας είναι κάτι παραπάνω από ανησυχητικά. Συγκεκριμένα, οι καθυστερήσεις σε σχέση με τους πρώτους μήνες του 2009 έχουν ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΤΕΙ λόγω "μπουγάδων" και "κουκουλωμάτων". Κανονικά οι καθυστερήσεις (χωρίς μπουγάδες) θα έπρεπε να είναι τριπλάσιες+ , κάτι που ήδη μεταφράζεται σε πολύ μεγάλη αύξηση των επισφαλειών που γράφουν οι τράπεζες. Μια τάση που δείχνει μεγάλη αυξητική ορμή λόγω της κακής κατάστασης στην οικονομία.

Το άλλο σοβαρό πρόβλημα είναι το ερώτημα για το αν θα συνεχίσουν να γίνονται δεκτά τατιτλοποιημένα ομόλογα των ελληνικών τραπεζών. Το θέμα είναι τεράστιας σημασίας αφού αν κάτι στραβώσει θα έχουμε μεγάλα δράματα. Και μάλλον πάει για να στραβώσει.

Σημειώνω εδώ τι είναι αυτά τα ομόλογα:  Κατά το παρελθόν οι τράπεζες -εκτός των άλλων - εξέδιδαν και τιτλοποιημένα ομόλογα βάσει του δανειακού τους χαρτοφυλακίου. Αυτά τα ομόλογα τα πουλούσαν και έπαιρναν άμεση ρευστότητα έναντι των μελλοντικών τους απαιτήσεων από τα δάνεια που είχαν δώσει. Αυτή η ρευστότητα τους επέτρεπε να δίνουν περισσότερα δάνεια με βάσει τα οποία μπορούσαν να εκδώσουν νέα ομόλογα να τα πουλήσουν παίρνοντας ρευστότητα και να δώσουν νέα δάνεια...Αυτός ο φαύλος κύκλος μόχλευσης συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια οδηγώντας τις τράπεζες σε όλο και μεγαλύτερες μοχλεύσεις και ρίσκο λειτουργίας ή ευαισθησίας στις κρίσεις.

Με την παρούσα κρίση ήδη έχουν φάει το πρώτο χαστούκι.

Στην συνέχεια όμως τα πράγματα θα γίνουν πολύ-πολύ χειρότερα αν δεν τονωθεί η εσωτερική οικονομία. Και αυτό επειδή όσο η λιτότητα και ο περιορισμός της δημοσιονομικής επέκτασης -που γινόταν με δανεικά τα προηγούμενα χρόνια- μειώνεται, τόσο η αγορά θα στερεύει και οι επιχειρήσεις θα κλείνουν.

Έτσι ενώ είχαν ήδη αρχίσει να κλείνουν σωρηδόν οι επιχειρήσεις, από την προηγούμενη εβδομάδα λόγω των σκληρών μέτρων μπήκαμε σε πιο καθοδικό κανάλι το οποίο ανατροφοδοτεί πιο έντονα την κρίση αυτή. 

Ένας μηχανισμός με τον οποίο εκφράζεται αυτή η πτώση στην πραγματική οικονομία είναι μέσω των τραπεζών. Οι τράπεζες λοιπόν που είχαν εκδώσει ομόλογα με βάση τα δάνεια που έδιδαν τώρα βλέπουν τις επισφάλειες και τις καθυστερήσεις αυτών των δανείων να αυξάνονται με τραγικό τρόπο. Είναι σαν να τους έχει πάρει στο φαλάγγι ένας εχθρός και τους πετάει στη θάλασσα. Μου θυμίζει την μικρασιατική καταστροφή.

Αυτά τα βλέπουν οι ξένοι επενδυτικοί οίκοι -άσχετα από τα σκληρά μέτρα- και τρέχουν να ξεπουλήσουν τα ελληνικά σαβουροομόλογα τα οποία δεν χρειάζονται μέσα στο γενικό χαμό της διεθνούς κρίσης. Έτσι οι ελληνικές τράπεζες αρχίζουν να ξεμένουν από ρευστότητα, κάτι που θα χειροτερέψει στο μέλλον αποτελώντας τον τελικό δείκτη ασφυξίας της ελληνικής οικονομίας. 

Το μόνο που αυτή τη στιγμή κρατάει τις τράπεζες είναι η εγγύηση της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας η οποία όμως είναι για να αποφευχθούν χρεωκοπίες και όχι για να τονωθεί η εσωτερική μας αγορά. 

Το τελευταίο φύλλο συκής για την ελληνική οικονομία  -και εκεί θα δείτε ένα βατερλό που ποτέ δεν είχατε φανταστεί- είναι η αγορά ακινήτων. Τα ακίνητα εμπλέκονται σε όλη αυτή την διαδικασία ως εγγυήσεις που είχαν πάρει οι τράπεζες για να δίνουν τα δάνεια που έδιδαν. Αν αυτή η αγορά, η μόνη που έχει μείνει όρθια,  καταρρεύσει- και θα καταρρεύσει- τότε οι τράπεζες και οι ομολογιούχοι θα μείνουν με το πουλί τους στο χέρι.....

Γι' αυτό προσπαθούν και από την προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ τον Απρ- Μάιο του 2008 και αυτή η κυβέρνηση τον προηγούμενο μήνα, να τονώσουν την αγορά ακινήτων. Εγώ θα έλεγα γι' αυτή την κατάσταση:  "Αιδώς Αργείοι" !! Αυτή τη φορά η αγορά θα τιμωρήσει τις αμέτρητες αμαρτίες σας (=αστοχίες σας). 

Και αυτό γιατί η αγορά ακινήτων ΔΕΝ ανακάμπτει. Αυτό σημαίνει ότι μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη όπου νά' ναι αρχίζει η μεγάλη κατρακύλα και στα ακίνητα. Αυτό θα είναι και η ταφόπλακα της ελληνικής οικονομίας.

Και τότε -μετά αυτή την ταφόπλακα- θα κρίνουμε ψυχραιμότερα, με λιγότερες φανφάρες και περισσότερη αυτοσυγκράτηση όλους αυτούς που εμφανίζονταν ως πρόεδροι και CEO μεγάλων ελληνικών τραπεζών και υπόσχονταν σε μετόχους, αγορές και κοινωνία τη γη της επαγγελίας στο πιάτο τους. 

Στην παρούσα φάση γίνεται επίσης 100% κατανοητό πόσο δυσκίνητη είναι η ΕΕ. Όπως όλοι οι οικονομολόγοι γνωρίζουν υπάρχουν καταστάσεις που η δημοσιονομική πολιτική δεν είναι αποτελεσματική και μόνο η νομισματική μπορεί έστω και πρόσκαιρα να δώσει κάποιες ανάσες ζωής. Σήμερα δεν υπάρχουν ούτε αυτές οι ανάσες πρόσκαιρης ζωής. Κάτι που δείχνει ότι τα σκληρά μέτρα που πάρθηκαν όχι απλά δεν θα μας σώσουν αλλά θα μας βυθίσουν ακόμη περισσότερο στην  κινούμενο άμμο του εξαιρετικά θανατηφόρου μείγματος οικονομικών συνθηκών που αντιμετωπίζουμε.

Δεν υπάρχουν λύσεις σε όλα τα προβλήματα...Κατά τη γνώμη μου όμως θα πρέπει το κράτος να γίνει πολύ παρεμβατικό στο τραπεζικό σύστημα και την οικονομία και μάλιστα επειγόντως.
Eχουμε περάσει το The Point of no return. Αυτό το  roller coaster -το πιο επικίνδυνο που έγινε ποτέ- θα έχει πάρα, πάρα πολλά θύματα. 

Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Γκρίνια, η ελληνοπρεπής

Η γκρίνια είναι μία καθ’ όλα νεοελληνική αρετή. Και φυσικά σε μία χώρα ότι να ‘ναι σαν τη σύγχρονη Ελλάδα, δεν είναι άξιο απορίας που η συγκεκριμένη «αρετή» είναι διάχυτη παντού. Το πρόβλημα όμως, δεν είναι τόσο η ύπαρξη της γκρίνιας, όσο ο τρόπος που χρησιμοποιείται. Διότι, ακόμα και η γκρίνια σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να αποβεί εποικοδομητική, εφόσον μαθαίνουμε από αυτή και προχωράμε παρά πέρα.

Όταν η γκρίνια βαλτώνει, δηλαδή επαναλαμβάνεται συνεχώς, χωρίς συγκεκριμένο στόχο ή λόγο, και γίνεται μέρος του καθημερινού διαλόγου μας, τότε οδηγούμαστε στη μιζέρια. Και όταν κατασταλάξουμε στη μιζέρια, τότε αντί για έργο παράγουμε απλά... περισσότερη μιζέρια.

Το ελληνάκι, πιστό στις απόψεις του για ένα γενικότερο ξεκόλλημα από Ελληναρίστικες πρακτικές, παραθέτει μία λίστα από κλισέ φράσεις - συμπτώματα που ενδεχομένως να σηματοδοτούν την ύπαρξη του μικροβίου της γκρίνιας στον εγκέφαλο του ομιλούντος, ώστε αυτό να εντοπίζεται εύκολα. Με αυτό τον τρόπο, προσέχουμε προκειμένου να μην αναμασάμε το ίδιο μικρόβιο και το διαδώσουμε στον υπόλοιπο ανύποπτο κόσμο. Ταυτόχρονα, παρατίθεται και μία σειρά από επεξηγήσεις που πρέπει να έχουμε κατά νου, προκειμένου ο εγκέφαλος να μπει ξανά άμεσα σε λειτουργία και να μην βρεθεί ανυπεράσπιστος μπροστά στη σαρωτική λύσσα του μικροβίου.

1) «Όλοι οι βουλευτές είναι αλήτες, κλέφτες, και λαμόγια»
Σε περίπτωση που δεν το έχεις καταλάβει ακόμα, ζούμε σε μία χώρα όπου οι βουλευτές εκλέγονται από την αναλογική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Άρα το σωστό είναι: «Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, είναι αλήτες, κλέφτες, και λαμόγια».

2) «Όλοι οι πολιτικοί είναι καραγκιόζηδες»
Και ξανάμανά. Σε περίπτωση που δεν το έχεις καταλάβει ακόμα, ζούμε σε μία χώρα όπου η προσωπικότητα του κάθε πολιτικού διαμορφώνεται σύμφωνα με τις ανάγκες του ελληνικού λαού. Άρα το σωστό είναι: «Ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη από καραγκιόζηδες».

3) «Για όλα φταίει ο καπιταλισμός...»
Σύμφωνοι. Ξεκίνα λοιπόν την απάρνηση του καπιταλισμού πετώντας στα σκουπίδια όλα τα υλικά αγαθά που απέκτησες χάρη στον καπιταλισμό. (Αυτό περιλαμβάνει σχεδόν τα πάντα μέσα στο σπίτι σου, φυσικά τον υπολογιστή σου, καθώς και τη σύνδεσή σου στο ίντερνετ).

4) «...και τα ξένα μεγάλα συμφέροντα»
Συνεχίζοντας με το 3), δυστυχώς πρέπει να πετάξεις και τον αναπτήρα ή το στυλό σου. Ωχ γνωστόν, η Bic είναι μία ξένη πολυεθνική τίγκα στα μεγάλα συμφέροντα. Το ίδιο και τα τσιγάρα που καπνίζεις, και τα ξύδια που πίνεις, όταν αναλύεις σε άλλους τη γνώμη σου για τα ξένα μεγάλα συμφέροντα.

5) «Α ναι! Και το Κεφάλαιο»
Το Κεφάλαιο είναι μία πολύ γενική έννοια που αντιπροσωπεύει το μέσο συναλλαγής μεταξύ των ανθρώπων στις κοινωνίες τους και που στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ανθρωπότητας, τυχαίνει να είναι το χρήμα. Πριν κάτι αιώνες ήταν πήλινες νταμιτζάνες και πριν κάτι άλλους αιώνες ήταν κοπάδια από καμήλες. Ενδεχομένως στο μέλλον να είναι κάτι άλλο. Σε κάθε περίπτωση, όταν κατηγορείς το Κεφάλαιο, στην ουσία διαφωνείς με το μέσο συναλλαγής που έχεις κληθεί να εφαρμόζεις στην παρούσα κοινωνία. Όπως και στο 3), μπορείς να αποτάξεις το Κεφάλαιο και να καταφέρεις να βρεις έναν άλλο καλύτερο τρόπο επιβίωσης και ευημερίας σε μία κοινωνία που συναλλάσσεται με διαφορετικά μέσα και αξίες.

6) «Όλοι οι δημοσιογράφοι στα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια είναι αλήτες»
Περίεργο. Για κάποιο λόγο είναι επίσης πρώτοι σε τηλεθέαση. Άρα σωστή φράση είναι: «Η πλειοψηφία των τηλεθεατών προτιμά να ενημερώνεται από αλήτες».

7) «Η χώρα έχει γεμίσει μετανάστες»
Όντως. Και κατά 98% είσαι και εσύ ένας από αυτούς, οπότε προς τί ακριβώς το, μαγαρισμένο με ρατσιστικές πιτσιλιές, απεγνωσμένο ύφος;

8) «Οι ξένοι θέλουν τους Ρωμιούς δούλους και να τρώγονται»
Γεγονός Νο1: Πάνε περίπου δύο αιώνες μετά την ανεξαρτησία. Καιρός να αλλάξεις την πιπίλα με τους τραγικούς Ρωμιούς.

Γεγονός Νο2: Οι «ξένοι» (που δεν ξέρουμε ποιοι ακριβώς), ποσώς ενδιαφέρονται για το 0,05% του παγκόσμιου πληθυσμού που καταλαμβάνει μία κουτσουλιά γης. Εννοώ, και εμείς ως ξένοι σε σχέση με τους Σενεγαλέζους, πόσο ακριβώς ενδιαφερόμαστε για τα εσωτερικά της Σενεγάλης;

Γεγονός Νο3: Άσχετα με το τί θέλουν οι ξένοι, οι Ρωμιοί δεν φαίνεται να κάνουν και πολλά για να μην τρώγονται μεταξύ τους.

9) «Αν δεν ήταν η τουρκοκρατία...»
Οι Γερμανοί τί να πουν που ισοπεδώθηκαν δις τον προηγούμενο αιώνα, στιγματίστηκαν από ντροπιαστικά καθεστώτα, αλλά μέσα σε 20-30 χρόνια κατάφερναν να ξαναγίνουν σοβαρό και ισχυρό Κράτος;

10) «Οι τραπεζίτες κάνουν φαγοπότια και ο λαός πεινάει»
Έρχεται ο τραπεζίτης και σου λέει: «Σου δίνω 60.000 ευρώ τώρα για να πάρεις μία cayenne, και εσύ θα μου δώσεις 100.000 ευρώ αύριο. Εντάξει;», και εσύ απαντάς: «Ναι! Ναι! Cayenne!». And the idiot is….?

11) «Ο Έλληνας δεν αλλάζει εύκολα»
Η μεγαλύτερη φράση - οδοστρωτήρας όλων των εποχών! Γι’ αυτό κατά μία πολύ μεγάλη πιθανότητα, το ένδοξον ελληνικόν DNA είναι καταδικασμένο να ξεραστεί εκτός ανθρώπινου γονιδιώματος. Όχι από τους Τούρκους, ούτε από τους Γερμανούς, αλλά από την ίδια την Εξέλιξη!

Από τη γκρίνια στη μιζέρια

Υπάρχει κάτι χειρότερο από τη γκρίνια. Η γκρίνια αγκαζέ με την απαισιοδοξία, δηλαδή η μιζέρια.

Κάτι που άλλαξε τον τελευταίο χρόνο είναι η κυβέρνηση, πράγμα το οποίο εμένα προσωπικά με άφησε πολύ πιο αδιάφορο από ότι οι κοινωνικές συμπεριφορές που άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Κατ’ εμέ, αυτό που θριάμβευσε (και που συνεχίζει ακάθεκτο ακόμα) τον τελευταίο χρόνο είναι η μιζέρια. Μία ολόκληρη χώρα στα πρόθυρα κοινωνικής και οικονομικής χρεωκοπίας, αντί να στρωθεί να δουλέψει, να δει πως θα σταθεί πάλι στα πόδια της, να δημιουργήσει, απλά γκρινιάζει. Με εξαίρεση μία πενιχρή μειοψηφία, που βρίσκεται τόσο στον πολιτικό, όσο και στον υπόλοιπο κοινωνικό χώρο, η περισσότερη εθνική φαιά ουσία αναλώνεται στη μιζέρια.

Έχω αποκτήσει ένα είδος απέχθειας στους μόνιμα γκρινιάρηδες και απαισιόδοξους. Κάποτε θεωρούσα ότι απλά είναι γραφικοί. Τώρα πιστεύω ότι απλά κάνουν κακό. Σε περιόδους κρίσης που επιτάσσουν τη λήψη σοβαρών αποφάσεων, εάν δεν είσαι μέρος της λύσης, αναγκαστικά γίνεσαι μέρος του προβλήματος, και όσο περνάει ο καιρός η συγκεκριμένη υπόθεση επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο.

Καταστροφολογία, μιζέρια και συντηρητισμός. Θυμάται άραγε κανείς τα σενάρια που απασχολούσαν ομαδικά, όχι μόνο τα ΜΜΕ, αλλά και τα καφενεία κάπου γύρω στον Απρίλιο; Δύο ήταν τα βασικά. Το πρώτο ότι θα χρεοκοπούσαμε ούτως ή άλλως από το πρώτο τρίμηνο, οπότε δεν θα εξασφαλίζαμε δεύτερο πακέτο στήριξης, και το δεύτερο ότι ετοιμαζόμαστε σωρηδόν για να επιστρέψουμε στη δραχμή. Πολλοί κάτοικοι του Χολαργού μάλιστα άκουγαν στο Νομισματοκοπείο τα βράδια να τυπώνονται δραχμές! Το τρίμηνο πέρασε, η αξιολόγηση ήταν κατά κανόνα θετική, εξασφαλίζοντας το δεύτερο πακέτο, και το σενάριο της δραχμής μάλλον κλειδώθηκε προσωρινά σε κάποιο ντουλάπι, για να χρησιμοποιηθεί ενδεχομένως ξανά κάποια άλλη φορά.

Δεν έλειψαν βέβαια και οι φήμες που εξαπλώνονταν μέσα σε μία μέρα για την χρεωκοπία της τάδε και της δείνα τράπεζας με αποτέλεσμα να σχηματίζονται ουρές από πανικόβλητους καταθέτες που μετέφεραν το ρευστό τους είτε σε τράπεζες του εξωτερικού, είτε… κάτω από το μαξιλάρι τους. Τελικά καμία τράπεζα δεν χρεοκόπησε ενώ σχεδόν όλες πέρασαν με επιτυχία τα stress tests της ΕΚΤ.

Δεν ξέρω αν τελικά χρεοκοπήσουμε τον άλλο μήνα ή επιστρέψουμε στη δραχμή τα Χριστούγεννα ή αν οι ελληνικές τράπεζες θα χρεοκοπήσουν μεθαύριο. Ξέρω όμως ότι τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη όταν θα «έπρεπε» να συμβεί βάσει των μίζερων προβλέψεων. Θα βγει άραγε κανένας από όλους αυτούς τους μίζερους καταστροφολόγους να ζητήσει συγνώμη; Να σταθεί στο ύψος του και να πει δημοσίως ότι έσφαλε; Δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος δημοσιογράφος ή επώνυμος. Ας είναι και ο μίζερος «παντογνώστης» της διπλανής πόρτας. Οι κάτοικοι του Χολαργού σταμάτησαν πλέον να ακούνε δραχμές και τώρα ακούνε νεράιδες; Διότι όλοι έχουμε φυσικά το ελεύθερο να λέμε ότι θέλουμε, αλλά όταν σκοπίμως καταστροφολογούμε όλη την ώρα πάνω σε θέματα εκτός του γνωστικού μας αντικειμένου, πανικοβάλλοντας τους γύρω, τότε φυσικά και είμαστε μέρος του προβλήματος. Η απαισιοδοξία εντείνεται, η αγορά γίνεται ακόμα πιο εσωστρεφής και η κακόμοιρη η γιαγιά που βλέπει το δελτίο των οκτώ φοβάται να βγει ακόμα και από το σπίτι της.

Μπροστά στις δυσκολίες (που ομολογουμένως είναι και παραμένουν πολλές), η αρχική αντίδραση είναι λογικό να είναι ένα κάποιο σοκ απόγνωσης. Μετά από λίγο όμως η θετική σκέψη είναι που με τη σειρά της θα παράγει πράξη και έργο προκειμένου να επιτευχθεί η οποιαδήποτε έξοδος από την κρίση. Εάν στις δυσκολίες κάποιος γκρινιάζει όλη την ώρα χωρίς να πράττει, όχι μόνο δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσει τις δυσκολίες, αλλά, όσον αφορά το αποτέλεσμα, δεν θα διαφέρει σε τίποτα από ένα κακομαθημένο παιδί που πλαντάζει στο κλάμα, πρήζεται και πονοκεφαλιάζει μία ολόκληρη μέρα, χωρίς τελικά να αποσπάσει το παγωτό για το οποίο ξεκίνησε όλη η φασαρία εξ’ αρχής.

Τι περιμένω από την κρίση

Να εξαφανισθεί η ηλίθια επιδειξιομανία καταναλωτικών αγαθών, να κατακρημνισθούν τα σύμβολα αυτής (π.χ. τα τζιποειδή τέρατα)

Να σταματήσουμε να χτίζουμε όπου βρούμε μνημεία της αισθητικής μας και της αυθαιρεσίας μας πληγώνοντας το υπέροχο ελληνικό τοπίο.

Να ξεχάσουμε το βιομηχανικό τρόπο διασκέδασης - σαρδελοποίησης στα ξενυχτάδικα, με στριμωξίδι, με καπνό και ανελέητο ηχητικό σφυροκόπημα. Να ανακαλύψουμε και πάλι την παρέα, τις μαζώξεις για χαρτί και επιτραπέζια στο σπίτι, πικ-νικ στην εξοχή, τραγούδια στην ακρογιαλιά με κιθάρα, φωτιά και φεγγαράδα

Να σνομπάρουμε τα τουριστικά εστιατόρια με το προκάτ φαγητό και την μόλις υποφερτή εξυπηρέτηση και να θυμηθούμε το πολλάκις υποτιμημένο ταπεράκι με κεφτέδες της μαμάς

Να καταλάβουμε ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που κυνηγάει το χρήμα από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά αυτός που μπορεί να αράζει με μία εφημερίδα στη λιακάδα ή να πάει με τη γυναίκα του και τα παιδιά του στο πάρκο για πορτοκαλάδα.

Να αφήσουμε τα αμάξια στο πάρκινγκ, να περπατάμε όταν έχουμε να πάμε τρία τετράγωνα παρακάτω, να ανακαλύψουμε το ποδήλατο, να ξαναθυμηθούμε το τρένο και το λεωφορείο.

Να παρακμάσουν τα σύμβολα της χυδαίας γκλαμουριάς: Μύκονος, Αράχωβα και τα συναφή.

Να βάλουν λουκέτο αυτοί που πουλούσαν 200 ευρώ ένα ζευγάρι παπούτσια κι 150 ευρώ ένα πουκάμισο και είχαν ύφος σαν να σου έκαναν χάρη που σε άφησαν να εισέλθεις στο μαγαζί τους. Να πάψουμε να ακολουθούμε κατά πόδας τη μόδα που άλλωστε είναι τόσο φριχτή ώστε πρέπει να αλλάζει κάθε έξι μήνες. Να μάθουμε ότι δεν είναι αναγκαστικά κακό το φτηνό.

Να ξανανακαλύψουμε τη χαρά και την αξία των μικρών πραγμάτων.

Και μετά, αφού περάσει η κρίση, θα ξανακυλήσουμε και πάλι στα ίδια, ξεχνώντας τα όλα σαν κακό όνειρο…

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Yπάρχουν συντάξεις στη μετα θάνατον ζωή;

Τώρα κατάλαβα την πραγματική έννοια της έκφρασης “η αλεπού 100 χρόνων, τα αλεπουδάκια 110″. Φαίνεται ότι η αλεπού είχε πεθάνει αλλά τα αλεπουδάκια δεν δήλωσαν τον θάνατό του και συνέχιζαν να παίρνουν τη σύνταξή της.

Τώρα κατάλαβα, επίσης, γιατί υπάρχουν στις οργανωμένες εκδρομές των ταξιδιωτικών πρακτορείων τόσες “εύθυμες χήρες”. Διότι κάποιες έθαψαν τον σύζυγο, αλλά αυτός εξακολουθεί να είναι “χορηγός” και από το μνήμα.

Λέτε αυτό να εννοούν οι Γραφές όταν κάνουν λόγο για τη “μετά θάνατον ζωή”;

Πριν από λίγο καιρό, το ίδιο κόλπο ανακαλύφθηκε και στην Ιαπωνία. Και να σκεφτεί κανείς ότι ερευνούσαν οι εκεί αρχές τι είναι αυτό που κάνει τους Ιάπωνες να ζουν μαζικά πάνω από έναν αιώνα. Μα φυσικά οι συντάξεις και η ανικανότητα του κράτους (καλή ώρα).

Και τώρα που ανακαλύφτηκε η απάτη, από ποιον θα ζητηθούν ευθύνες; Από τους συγγενείς ή από τον θανόντα;

Ίσως κάποιοι φωστήρες να αποφανθούν ότι ο νεκρός θα έπρεπε πριν κλείσει τα μάτια του να δηλώσει στο ΙΚΑ τις… προθέσεις του.

Έσοδα αναζητά απεγνωσμένα το υπουργείο Οικονομικών. Γιατί κ. Παπακωνσταντίνου δεν έβαλες μία έκτακτη εισφορά στους γαλαζοαίματους που ενέσκηψαν στις Σπέτσες;

Θα μπορούσε να είναι ένας νέος ΦΑΠ (Φόρος Αναμόχλευσης Παθών). Διότι δεν είναι και λίγα αυτά που τράβηξε η πατρίδα μας από το Γλυξμπουργκέικο.

Παρά τις συστάσεις του Γιώργου διάφοροι υπουργοί και υφυπουργοί δηλώνουν την απροθυμία τους να μετακινηθούν στην αυτοδιοίκηση. Και καλά κάνουν, αλλά αυτό δεν αποκλείει την περίπτωση αντί να μετακινηθούν να… αποπεμφθούν.

Βέβαια αυτό θα έχει πολιτικό κόστος. Όσο και η Βενετιά όταν έχασε βελόνι.

Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι παρά τους τόσους υπουργούς και υφυπουργούς, ο Γιώργος αναγκάζεται να κάνει… εισαγωγές συμβούλων.

Για να τελειώνουμε πλέον και με αυτό το ερώτημα που έρχεται και ξανάρχεται, λεφτά υπάρχουν. Απλώς είναι δύσκολο να τα πάρεις από τις τσέπες στις οποίες κρύβονται. Και τουλάχιστον οι μισές είναι γαλάζιες τσέπες κ. Παναγιωτόπουλε.

Το προοίμιο ενός επικείμενου πολιτικού θανάτου


Η ανησυχία που έχει ζώσει την κυρίαρχη τάξη, μην τυχόν και σκοντάψει η επιχειρούμενη καπιταλιστική ανασυγκρότηση που επιχειρείται με αφορμή το «δημοσιονομικό πρόβλημα» της χώρας, με την αγαστή συνεργασία τρόικας-κυβέρνησης, είναι ολοφάνερη στην εργώδη προσπάθεια που καταβάλουν τα μμε προκειμένου να καλλιεργήσουν ένα κλίμα ευρείας κοινωνικής συναίνεσης στις ωμές πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων. Να παρουσιάσουν την υποταγή μας στους όρους του μνημονίου ως επώδυνο άχθος μεν, πατριωτικό καθήκον να το κουβαλήσουμε αδιαμαρτύρητα στις πλάτες μας δε. Και τον πρωθυπουργό, ως πανταχόθεν βαλλόμενο πραγματιστή «επαναστάτη» ο οποίος συγκρούεται με τους «κερδοσκόπους», τα «συμφέροντα», τη «διαφθορά» και το «κατεστημένο», για να σωθεί η οικονομία της χώρας, και ταυτόχρονα, για να μπει επί τέλους μια τάξη στο χάος και στην ανομία που επικρατούν. Μόνο έτσι θα μπορέσουν ν’ απελευθερωθούν επιτέλους οι «υγιείς δυνάμεις» της κοινωνίας, που ως τώρα παραμένουν αιχμάλωτες στον «φαύλο κύκλο» της διαφθοράς και της αναποτελεσματικότητας, η θετική, δημιουργική πνοή των οποίων θα αναστήσει τη χώρα και θα μας οδηγήσει στο ξέφωτο της ευημερίας. Αμήν!

Κανάλια, εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες και ραδιόφωνα έχουν βαλθεί λίγο πολύ να μας πείσουν πως πρέπει να εκλαμβάνουμε το σκλάβωμά μας στις επιταγές των «δανειστών» και την επίθεση στα δικαιώματα και στη ζωή μας σαν τη θεόσταλτη ευκαιρία για να σωθούμε κάποτε από την κακοδαιμονία που μαστίζει την κοινωνία και το κράτος «μας», από τις «στρεβλώσεις» δηλαδή, τους «αναχρονισμούς» και τις «καθυστερήσεις». Και να μπορέσουμε να ξεπληρώσουμε φυσικά και το απεχθές δημόσιο χρέος... Ναι, πράγματι, όπως λένε, «η Ελλάδα μπορεί» να ξεκινήσει έναν νέο, «ενάρετο κύκλο» ευημερίας, αρκεί να βάλουμε «όλοι μαζί» ένα χεράκι!

Προφανώς, όσοι πιστεύουν πως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για «να τα καταφέρουμε», μάλλον δεν ξέρουν εκείνο το παλιό ανέκδοτο με τον γάιδαρο του Χότζα: πάνω που ο Χότζας είχε μάθει τον γάιδαρό του να μην τρώει, εκείνος ο μπαγάσας πήγε και ψόφησε!

Έτσι είναι. Αντί να μιλούν για τη διαρθρωτική βία που γίνεται όλο και πιο βάρβαρη και ανορθολογική, με την έννοια ότι αγνοεί τη ζωή και τους ανθρώπους προκειμένου να εξασφαλίσει τις κατάλληλες συνθήκες αναπαραγωγής και επέκτασης του κεφαλαίου, αυτό που τους κόφτει πάνω απ’ όλα είναι το πώς θα αποτρέψουν το ανεξέλεγκτο, αιφνίδιο ξέσπασμα της υποκειμενικής βίας, πώς θα αποφύγουν την πιθανή μετατόπιση του «σημείου διαρραφής» των σημαινόντων, του σημείου «νοηματοδότησης», το οποίο μπορεί να μετατοπιστεί επικίνδυνα, και να λειτουργήσει ως «passage à l' acte», μια αποφασιστική χειρονομία σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, ικανή να αλλάξει ριζικά τα πάντα. Αναθεματίζουν γι’ αυτόν το λόγο κάθε δυναμική αντίσταση, είτε πρόκειται για τις «παράνομες και καταχρηστικές» απεργίες που «κρατάνε όμηρο ολόκληρη την κοινωνία» είτε για το αντάρτικο πόλης, το οποίο ταυτίζουν με το «κοινό ποινικό έγκλημα» ή παραδίδουν την ερμηνεία του στη δικαιοδοσία της ψυχανάλυσης, ως την καθ’ ύλην αρμόδια να ασχοληθεί με τις ψυχώσεις.

Πέρα από τον εν προκειμένω ασήμαντο σχετικά παράγοντα της ιδεολογίας –η οποία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση όμως να υποτιμάται ως πιθανό κίνητρο των λογής μεσαζόντων που αναλαμβάνουν τη βρομοδουλειά της προπαγάνδας–, συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα που ελέγχουν την πλειονότητα των μμε, και τα οποία έχουν αποδείξει ότι σε αντίθεση με την εργατική τάξη διαθέτουν οξυμμένο ταξικό ένστικτο, έχουν κάθε λόγο να υποστηρίζουν τη βίαιη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και την περιστολή των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, με στόχο την κατίσχυση επί των δυνάμεων του ταξικού εχθρού και τον αφοπλισμό του από όποια μέσα διεκδίκησης και αντίστασης διαθέτει. Όπως επίσης έχουν κάθε λόγο να στηρίζουν την αποδιάρθρωση του (εκ συστάσεως καχεκτικού, διεφθαρμένου και ανεπαρκούς) κράτους πρόνοιας, διότι έτσι θα δημιουργηθούν νέες ευκαιρίες κερδοφόρων επενδύσεων σε τομείς που μέχρι χθες αποτελούσαν (έστω και εν μέρει) δωρεάν ή χαμηλού κόστους κοινωνικές παροχές, όπως η υγεία, η παιδεία, η ενέργεια, η υδροδότηση, οι δημόσιες μεταφορές, οι συγκοινωνίες. Ταυτοχρόνως, προσβλέπουν στον μέγιστο περιορισμό της συμμετοχής του κεφαλαίου στο κόστος συντήρησης και αναπαραγωγής της απαιτούμενης για την κερδοφορία του εργατικής δύναμης. Όσοι περισσεύουν, καθώς δεν χωράνε στα όχι και τόσο πρωτότυπα «εκσυγχρονιστικά» σχέδια, ντόπιοι ή μετανάστες, ας ριχτούν στον Καιάδα της απόλυτης φτώχιας ή, αν είναι πιο τυχεροί, ας ζήσουν στο όριο, ελαστικά απασχολούμενοι δια βίου, με πενιχρό εισόδημα και προδιαγεγραμμένο μέλλον. Ας είμαστε πραγματιστές. Στο κάτω-κάτω υπάρχει και η αρωγή της Εκκλησίας για να συνδράμει τους πιο άτυχους...

Όλα αυτά παρουσιάζονται με περίσσιο θράσος και επιμονή ως η μοναδική θεραπεία για το πάσχον από χρόνια βαριά ασθένεια κοινωνικό σώμα. Δηλαδή της μίας και ομ(οι)ογενούς ελληνικής κοινωνίας, που δεν γνωρίζει κανέναν ταξικό διαχωρισμό, ούτε βλέπει την αξεπέραστη αντίφαση μεταξύ ενός αφηρημένου γενικού συμφέροντος («Να σώσουμε την πατρίδα») και των επί μέρους συγκεκριμένων συμφερόντων που επωφελούνται σκανδαλωδώς ενώ σε όλους τους υπόλοιπους επιβάλλεται να πληρώσουν τα σπασμένα. Ο εκβιαστικός τρόπος με τον οποίον το κράτος περιέκοψε το εισόδημα εκατοντάδων χιλιάδων συνταξιούχων και εργαζομένων του δημόσιου τομέα, συμψηφίζεται με το «ανελέητο κυνήγι της φοροδιαφυγής» των εχόντων. Πολλοί πληρώνουν με το ζόρι και ήδη βρίσκονται σε απόσταση ενός μόλις βήματος από την ένδεια, άλλοι «καλούνται να πληρώσουν», μειώνοντας τα κέρδη τους ή τις πολυτελείς δαπάνες τους. Όλοι μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι, για να επιβεβαιωθεί περίτρανα η πολυδιαφημισμένη ισότητα.

Στηρίζοντας, λοιπόν, την «επανάσταση του αυτονόητου», τον πρωτηγέτη της ΓΑΠ και το επιτελείο των πεφωτισμένων εκσυγχρονιστών που περήφανα τον περιστοιχίζουν, οι έλληνες καπιταλιστές στηρίζουν στην ουσία τα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα της τάξης τους. Διασφαλίζουν την ομαλή συνέχεια της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας της, με τις ευλογίες του κράτους και υπό την προστασία του Νόμου. Μέσα από την «κρίση» βλέπουν μια μοναδική ευκαιρία να βγουν πιο ισχυροί, αδιαφιλονίκητοι αποκλειστικοί νομείς της εξουσίας και του πλούτου.

Στηρίζουν έτσι ανεπιφύλακτα την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα προς ένα μοντέλο πειθαρχικού κράτους, ευέλικτου, σύγχρονου και λειτουργικού, ελάχιστα παρεμβατικού στην αγορά και την κίνηση του κεφαλαίου, αλλά πολύ πιο δραστήριου στην περίφραξη, στην καταστολή και στον κοινωνικό έλεγχο με σύγχρονα βιοπολιτικά μέσα. Αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν αναγκαίο «εκσυγχρονισμό» ή/και «εξορθολογισμό» της οικονομίας και του κράτους, σημαίνει τη δική τους απαλλαγή από τα εμπόδια που θέτουν φραγμούς και προσκόμματα στην αέναη επέκταση των κερδών και της δύναμής τους. Απαλλαγή κυρίως από τις «αναχρονιστικές», «ανορθολογικές» δυνάμεις της κοινωνίας που αντιστέκονται, είτε προασπίζοντας το ιδιοτελές συμφέρον τους (το κινούν αίτιο κάθε ανθρώπινου πράττειν σύμφωνα με την ατομικιστική φιλελεύθερη αντίληψη για τη δημοκρατία), είτε επιδιώκοντας τη συνολικότερη ρήξη και το ξεπέρασμα του καπιταλισμού, του κράτους και της ταξικής κοινωνίας.

Εξίσου όμως καλά φαίνεται να βολεύει την κυρίαρχη τάξη και η επ’ αόριστον παράταση αυτής της «κρίσης». Αν δεν είχε ξεσπάσει όπως όλοι ανέμεναν, θα έπρεπε ίσως να την επινοήσουν οι ίδιοι οι καπιταλιστές, αφού οι συνθήκες που διαμορφώνονται εν μέσω κρίσης, εκτός του ότι ξεκαθαρίζουν το τοπίο του ανταγωνισμού από το λιγότερο αποδοτικό κεφάλαιο μέσω της «δημιουργικής καταστροφής», αναδιανέμοντας την πίτα σε όλο και λιγότερα κομμάτια, σπέρνουν τον πανικό σε ολόκληρη την κοινωνία και νομιμοποιούν την επιβολή «κατάστασης εκτάκτου ανάγκης». Προσφέρουν έτσι το τέλειο εργαλείο κοινωνικής πειθάρχησης. Στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, κάθε αυθαιρεσία της εξουσίας παίρνει τον χαρακτήρα «αναγκαίου μέτρου», ενώ αυτή η ίδια μπορεί να αθετεί τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το «συμβόλαιο με τον λαό» επισείοντας τον «άμεσο κίνδυνο» που απειλεί τη χώρα. Είναι μόνο υπό ανάλογες συνθήκες εφικτό να προωθηθούν «κατεπείγουσες δραστικές λύσεις», οδυνηρές μεν για την πλειονότητα του λαού, αναγκαίες δε για τη «σωτηρία» του.

Οι αληθινοί στόχοι της «επανάστασης» της κυβέρνησης του Πα.Σο.Κ. είναι πλέον τόσο ξεδιάντροπα προφανείς, που αντί να πετυχαίνει το στόχο της η προπαγάνδα που έχουν εξαπολύσει τα «ανεξάρτητα» μμε, εποστρακίζεται στην ανώμαλη επιφάνεια της πραγματικότητας, που όλοι βιώνουμε καθημερινά στο πετσί μας, και αστοχεί τελείως. Απ’ ό,τι φαίνεται, εκτός από τους ιδεολογικά καθηλωμένους και τους κυνικούς, έχουν απομείνει ελάχιστοι εύπιστοι και κάποιοι μάλλον αφελείς ανάμεσα στο ανηλεώς βομβαρδιζόμενο κοινό, που παραμένουν ακόμα πρόθυμοι να χάψουν αμάσητο το παραμύθι με τον κακό δράκο και το καλό πριγκιπόπουλο. Και ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που έχουν τη διάθεση να γελάσουν με τα ανέκδοτα περί πράσινης ανάπτυξης και πράσινων αλόγων. Αποδεικνύεται με δραματικό μάλλον τρόπο πως, φευ, οι ψευδαισθήσεις δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την αμείλικτη πραγματικότητα, που για τους περισσότερους επιδεινώνεται –και όχι μόνο στον οικονομικό τομέα– μέρα με τη μέρα. Αν το θέλετε, ο «πραγματισμός» έχει κι αυτός δύο όψεις.

Στο βαθύ ρήγμα που έχει ανεπανόρθωτα υποστεί η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα των σχετικά προβλέψιμων μέχρι χθες ψηφοφόρων –κυρίως των μικρομεσαίων στρωμάτων που στήριζαν με τους ψήφους τους τα δύο μεγάλα κόμματα που λυμαίνονται εδώ και τέσσερις σχεδόν δεκαετίες την εξουσία–, καταβαραθρώνονται συλλήβδην τόσο τα φιλόδοξα σχέδια της αναδιάρθρωσης όσο και οι πολιτικοί σχεδιασμοί μικρών και μεγάλων κομμάτων, αλλά και οι ψευδαισθήσεις των διάφορων φιλόδοξων ηγετίσκων και των τηλευαγγελιστών της «σωτηρίας της πατρίδας». Ούτε το Πα.Σο.Κ. ούτε κανένας άλλος κομματικός σχηματισμός είναι πλέον ικανοί να πείσουν τους οργισμένους ψηφοφόρους που αισθάνονται εξαπατημένοι, και είναι φυσικά απρόθυμοι να ανεχθούν την χωρίς προηγούμενο εξώθησή τους στην ένδεια, αφού πρώτα πρέπει να κάτσουν να τους ληστέψουν μ’ ένα χαμόγελο που συγκαλύπτει το φόβο της επαπειλούμενης βίας.

Οι ματαιωμένες προσδοκίες, ωστόσο, μπορεί να αποδειχτούν εν τέλει πιο επικίνδυνες για την εξουσία απ' ότι το διάχυτο αίσθημα κατάφορης αδικίας.

Το κουτί της Πανδώρας είναι πια ορθάνοιχτο, και είναι απλώς ζήτημα χρόνου προτού τα φαντάσματα, που τόσο καιρό παρέμεναν καλά σφραγισμένα, ξεχυθούν ορμητικά και ανεξέλεγκτα προς κάθε κατεύθυνση. Συναίνεση υπ’ αυτούς τους όρους δεν πρόκειται να υπάρξει, και τούτο είναι κάτι που η κυρίαρχη τάξη και τα κάθε λογής ανδράποδά της το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά.

Μπορεί οι εξελίξεις ν’ ακολουθούν προς το παρόν τους ρυθμούς της αυγουστιάτικης ραστώνης και τα «μπάνια του λαού» να αποφορτίζουν πρόσκαιρα την επικίνδυνα ηλεκτρισμένη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, οσονούπω ωστόσο μπαίνει ο Σεπτέμβρης, και η κυβέρνηση, αμέσως μόλις τελειώσει η περίοδος της ιδιότυπης αυτής μονομερούς εκεχειρίας, θα βρεθεί αντιμέτωπη με πολλά δυσεπίλυτα προβλήματα και με πολύ λίγες ελπίδες να μπορέσει να τα διαχειριστεί, πόσω δε να καταφέρει να τα επιλύσει.

Ενόσω λείπει όμως η γάτα, τα ποντίκια δεν σταματούν να χορεύουν.

Η τρόικα, με την τετριμμένη, ωστόσο ακόμα αποτελεσματική, τακτική του καρότου και του μαστίγιου, παρεμβαίνει πλέον ευθέως και απροκάλυπτα στη διακυβέρνηση της χώρας. Αφού παίνεψε πρώτα την «κυβερνητική βούληση» για την απαρέγκλιτη τήρηση των όρων του μνημονίου και επιβεβαίωσε ότι «η Ελλάδα βρίσκεται στον σωστό δρόμο», εγκρίνοντας τη δεύτερη δόση του δανείου, την αμέσως επόμενη στιγμή, με τα «αλλά» και τις υποδείξεις που αντιστάθμισαν με το παραπάνω τους επαίνους (πληθωρισμός, υστέρηση δημόσιων εσόδων, απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων, περεταίρω περικοπές στις δημόσιες δαπάνες για την υγεία και την παιδεία, εξυγίανση των ΔΕΚΟ και απολύσεις προσωπικού, αναδιάρθρωση των αστικών συγκοινωνιών, απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας με την πώληση του 40% τουλάχιστον της ΔΕΗ κ.λπ.), έθεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, το μη διαπραγματεύσιμο, αυστηρό πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείται να κινηθεί και να λάβει τις αποφάσεις της η κυβέρνηση, υπονοώντας ευθαρσώς ότι θα πρέπει να ακολουθήσει πιο «σκληρή γραμμή» απέναντι στην οργανωμένη και την αυθόρμητη λαϊκή αντίδραση προκειμένου να επισπεύσει τις αναγκαίες δομικές μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν, όπως λένε, στην ανάκαμψη της οικονομίας.

Προετοιμάζει έτσι η τρόικα το έδαφος και δίνει το αναγκαίο άλλοθι στην κυβέρνηση για ένα νέο «πακέτο μέτρων», που κάποια στιγμή, πολύ σύντομα, θα πρέπει «κατ' ανάγκη» να ληφθούν. Από την άλλη, έχει καταστεί πλέον κοινή πεποίθηση ότι τα ίδια τα αποτελέσματα της μέχρι τώρα εφαρμογής των μέτρων του Προγράμματος Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας υποσκάπτουν τους μελλοντικούς στόχους της δημοσιονομικής πολιτικής που θέτουν οι ιθύνοντες, δημιουργώντας ένα επικίνδυνο κύκλωμα ανάδρασης, όπου τα ολοένα και πιο σκληρά μέτρα οδηγούν σε ολοένα και βαθύτερη ύφεση και οικονομική στασιμότητα, που εκτός την κοινωνική διάλυση θα επιφέρει τη διόγκωση του εξωτερικού χρέους, τόσο ως ποσοστό του ΑΕΠ όσο και σε απόλυτο μέγεθος. Ο «φαύλος κύκλος» από τον οποίο προσπαθούμε να ξεφύγουμε είναι ένας εξίσου φαύλος κύκλος. Και η διαφυγή από αυτόν δεν είναι εφικτή υπό τις παρούσες συνθήκες και προϋποθέσεις, με τις ίδιες τις πολιτικές που δημιουργούν το πρόβλημα να παρουσιάζονται ως η μόνη ρεαλιστική, εφικτή λύση (μείωση του κόστους παραγωγής και των δημόσιων δαπανών, για να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα, που θα προσελκύσει επενδύσεις – και ύστερα θα έρθει η ανάπτυξη...).

Το ασφυκτικά στενό περιθώριο ελιγμών που εκ των πραγμάτων έχει η κυβέρνηση-«όμηρος» των πιστωτών της χώρας και του μνημονίου που οικειοθελώς συνυπέγραψε με τους εκπροσώπους τους, αλλά και η πολιτική βούλησή της να αναδιαρθρώσει με βίαιο τρόπο την οικονομία προς όφελος του κεφαλαίου, στο πλαίσιο της γενικότερης καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, θα τη φέρουν αναπόφευκτα σε πολύ πιο δεινή θέση. Θα αποτύχει έτσι η προσπάθειά της να αποφύγει την καταβύθιση στη δίνη της πλήρους ανυποληψίας, και τα όσα είδαμε μέχρι σήμερα, στην έως τώρα θητεία της, πιθανώς να είναι απλώς το προοίμιο ενός επικείμενου πολιτικού θανάτου. Του οριστικού τέλους, δηλαδή, της εξ αρχής εύθραυστης μεταπολιτευτικής κοινωνικής συναίνεσης και των ιδιαίτερων συνθηκών που τη συντηρούσαν κουτσά-στραβά επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες.

Το μεγάλο κανόνι


Ο Θανάσης Βέγγος στα τέλη της δεκαετίας του 1970 με αρχές 1980, ενσαρκώνει τέλεια τον ταλαίπωρο αλλά τίμιο Έλληνα μεροκαματιάρη, τον μικρό επαγγελματία, τον δημόσιο υπάλληλο. Αυτόν που κάνει 3 και 4 δουλειές για να τα βγάλει πέρα, τον καφετζή που του έχει βγει η μέση, τον κατά συνθήκη μασέρ, τον δημόσιο υπάλληλο των κυριολεκτικά 3.60 δρχ, τον σύζυγο που η γυναίκα του μολύνει τα πνευμόνια της στα κλωστήρια για να μπορούν να νοικιάζουν μαζί ένα σπίτι.

Αν πίστευα ότι υπάρχει ελπίδα να μην επιστρέψουμε στην δεκαετία του 1970 θα έκανα το κορόιδο και δεν θα έγραφα τίποτα.

Όμως το μεγάλο κανόνι είναι πλέον αναπόφευκτο, η παράταση χρόνου ζωής που μας έχει δοθεί, μας δόθηκε για να προλάβουν οι πλούσιοι επενδυτές, οι τραπεζίτες του εξωτερικού και κάποιες μεγάλες επιχειρήσεις και πολυεθνικές, να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα τους ή τέλος πάντων ότι μπορούν από τις χασούρες τους και τις επενδύσεις τους στη χώρα μας. Την ίδια ώρα ο ελληνικός λαός κοιμάται τον ύπνο του δικαίου κάτω από νανουρίσματα του τύπου: "αποφύγαμε την χρεοκοπία", "τα δύσκολα πέρασαν", "η Ελλάδα έπιασε τον πρώτο της στόχο", και άλλα σχετικά που με περίσσιο θράσος αναπαράγουν χωρίς ντροπή τα ΜΜΕ. Όλα αυτά είναι μόνο για να κερδίσουν χρόνο οι επιβάτες της πρώτης θέσης, να φορέσουν τα σωσίβια και να μπουν στις βάρκες την ώρα που η πλέμπα βυθίζεται μαζί με το καράβι που όλοι οι άλλοι εγκαταλείπουν.

Η κατάσταση εξελίσσεται πολύ χειρότερα από ότι και εγώ ακόμη πίστευα όταν με έλεγαν υπερβολικά απαισιόδοξο.

Με την ανεργία να στοχεύει στο 20%+, τα σπρέντς ήδη στις 900 μονάδες, την ανάπτυξη να γκρεμίζεται σαν χάρτινος πύργος, τα μαγαζιά και τους επαγγελματίες να κλείνουν μαζικά, τις ακάλυπτες επιταγές σε δυσθεώρητα ύψη, τους έμμεσους φόρους του φτωχού να αυξάνονται χωρίς έλεος, τις μειώσεις μισθών να διαδέχονται χωρίς ντροπή η μια την άλλη, με την οικοδομική δραστηριότητα στο μηδέν, τις πωλήσεις στο -75% και τους καταναλωτές φοβισμένους να τρέμουν σαν ψάρια, τι μπορεί να πιστεύει κάποιος ότι θα είναι η συνέχεια;; Χρειάζεστε κάποια Goldman Sachs να εκτιμήσει τις προοπτικές σας;;

Το ΔΝΤ ασχολείται με θέματα του τύπου πόσο πρέπει να είναι το κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος για να μπορέσουν να κάνουν επενδύσεις οι φίλοι τους. Και γι' αυτό ετοιμάζει η ΔΕΗ νέες αυξήσεις τις τάξεως του 50%, ώστε να μπορέσουν να αποσβέσουν πιο σύντομα κάποιοι τις επενδύσεις που θα κάνουν στην ηλεκτρική ενέργεια.

Με τα spreads στις 900 περίπου μονάδες φαίνεται ότι είναι ξεκάθαρο πόσο επιτυχές ήταν το έργο της κυβέρνησης και πόσο έπιασαν τόπο οι θυσίες. Τόσο τόπο που πρέπει να γίνουν ακόμη περισσότερες και πιο μεγάλες. Μέχρι να αναστενάξει και ο τελευταίος.

Σε λίγα χρόνια, ο πραγματικός μισθός σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, λόγω των αθροιστικών μειώσεων και των φόρων, θα είναι, με έτος βάσης το 2007, κατά 50%+ μικρότερος. Και αυτό στην καλύτερη περίπτωση, αφού στην χειρότερη απλά θα έχουμε γίνει μια νέα βαλκανική εκδοχή της Βορείου Κορέας.

Εγώ δεν κριτικάρω κανένα σε αυτό το ποστ, ούτε λέω ποιοι είναι και ποιοι δεν είναι υπεύθυνοι. Προσπαθώ μόνο να προεκτείνω την ευθεία γραμμή που βλέπω στο μέλλον. Επίσης θα μου πει κάποιος εγώ τι προτείνω, ας υποθέσουμε ότι σε αυτό το ποστ δεν προτείνω τίποτα, απλά βλέπω την πραγματικότητα μπροστά μου και την περιγράφω. Απλά λέω αυτό που βλέπω.

Το αν πηγαίνεις προς τα πάνω ή προς τα κάτω σαν κοινωνία-οικονομία δεν φαίνεται πάντοτε εύκολα. Και τα νούμερα είναι κυρίως για τους ανόητους, ιδίως για τους κατ' επάγγελμα οικονομολόγους. Μπορεί να έχεις αποκτήσει καινούργιο σπίτι αλλά να το χρωστάς, να έχεις δουλειά αλλά να σε απολύσουν, να αυξάνεται το εισόδημά σου και το ΑΕΠ αλλά μόνο επειδή το κράτος μοιράζει ανύπαρκτα χρήματα φτιάχνοντας χάρτινους πύργους και πιστωτικές πυραμίδες. Μπορεί το παιδί σου να σπούδασε αλλά η κοινωνική του θέση να είναι πιο κάτω από αυτή που είχες εσύ ή οι γονείς σου πριν 40 χρόνια, μπορεί κανείς να μην πεινάει αλλά ο αριθμός των ψυχικών ασθενειών να πιάνουν νέα ρεκόρ. Μπορεί ο τρίτος κόσμος να μειώνει την φτώχεια του αλλά ποιος ξέρει πώς θα πληρώσει την καταστροφή των φυσικών πόρων στο πολύ άμεσο μέλλον.

Μπορεί ο κομμουνισμός να κατέρρευσε αλλά και το δίδυμο αδερφάκι του ο καπιταλισμός να εξάντλησε επίσης τα καύσιμά του και να πνέει τα λοίσθια.

Αυτά όλα δεν σημαίνουν ότι δεν θα επιβιώσουμε, ή ότι θα πεθάνουμε. Ακόμη και στην κατοχή την ώρα που ο λιμός θέριζε την Αθήνα, ακόμη και τότε, οι μαυραγορίτες θησαύριζαν και οι γερμανοτσολιάδες υπεράσπιζαν την έννομη τάξη των τότε κατακτητών. Ακόμη και όταν ο λαός πεινούσε, οι πρώην ανατολικές έφευγαν για να γίνουν πουτάνες ή πλύστρες (στην καλύτερη περίπτωση) στη δύση. Ακόμη και όταν ο κόσμος γύριζε πάνω κάτω ο άνθρωπος έβρισκε διεξόδους για να ζήσει. Δεν είναι λοιπόν αυτό το θέμα.

Ο μόνος λόγος που τα γράφω όλα αυτά είναι για να ξέρουμε τι μας συμβαίνει και που πάμε, χωρίς την παραπληροφόρηση της εξουσίας. Το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει άλλος δρόμος αυτό δεν είναι επιχείρημα για να μην περιγράφουμε ρεαλιστικά το τι συμβαίνει και το που πάμε.

......Σε αυτές λοιπόν τις ταινίες του Θανάση Βέγγου, πίσω από τις βεβιασμένες κωμικές σκηνές, αναδύεται μια βαθύτατη θλίψη λόγω του οικονομικού προβλήματος της χαμένης οικονομικά δεκαετίας του 1970 μετά από την αναπτυξιακή έκρηξη του 1950-1960.

Η κωμωδία του '50-'60 μέχρι το 1978 έχει μετατραπεί σε δράμα.

Ο ενθουσιασμός ή η γκρίνια του υπαλληλάκου του '60 έχουν χαθεί πια, αντί για ενέργεια, προοπτική ή ελπίδα βλέπουμε στασιμότητα και κρυμμένη παντού απογοήτευση, απεργοσπάστες και απεργίες πείνας, διεφθαρμένα κομματικά φέουδα και μεταθέσεις στο Σουφλί. Αυτά είναι τα αποτελέσματα των δύο πετρελαϊκών κρίσεων και των διεθνών διακυμάνσεων του 70. Οικονομικές κρίσεις και αναταραχές πολύ, πολύ υποδεέστερες από αυτές που συμβαίνουν σήμερα διεθνώς, και μπροστά σε αυτές που έρχονται την δεκαετία 2010-2020 με μεγάλη σφοδρότητα.

Η εγχείρηση πέτυχε αλλά ο ασθενής πέθανε.....

Θα το γράψω ακόμη μια φορά (το έχω γράψει καμιά δεκαριά φορές) και όποιος το "πιάσει" το "έπιασε":

Το βιωτικό επίπεδο του Έλληνα θα πέσει κάτω από το 50% αυτού που ήταν το 2007. Μπορεί να είμαι και πολύ αισιόδοξος. Παράλληλα, ο Έλληνας δεν θα πάρει ποτέ σύνταξη αφού ακόμη και μετά από 40 έτη δουλειά θα λάβει ένα επίδομα του οποίου την πραγματική τότε αξία μόνο να υποθέσω μπορώ. Και υποθέτω ότι το επίδομα θα ισούται με κάτι τόσο συμβολικό όσο η έννοια του μηδενός στα υπαρξιακά κείμενα των αμπελοφιλοσόφων. Η οικονομία όμως θα σωθεί, γι΄ αυτό να είσαστε σίγουροι.

Παράλληλα, μεγάλη και αξιοσημείωτη κακομοιριά θα γνωρίσουν οι κάθε είδους δημόσιοι υπάλληλοι. Θα θυμηθούν τις ελληνικές ταινίες όπου λεγόταν ότι οι εργαζόμενοι ήθελαν 99 δραχμές το μήνα για να βάλουν στην άκρη ένα κατοστάρικο. Τώρα θα καταλάβουν τι εννοούσε ο ποιητής.

Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι όμως δεν έχουν να φοβούνται τίποτα, ήδη οι μεγάλες και σοβαρές εταιρείες μεταδίδουν στα ίντρανέτ τους τις ώρες που μπορούν να "κανονίσουν" μια "προσωπική συνάντηση" με τους ψυχολόγους που ξεκίνησαν να απασχολούν ειδικά για το προσωπικό τους (γι' αυτό περισσότερα σε επόμενη ανάρτηση). Έτσι οι υπάλληλοι που θα διαμαρτύρονται δεν θα κινδυνεύουν πλέον να απολυθούν, απλά θα τους λένε τρελούς που ενώ έχουν δουλειά αυτοί γκρινιάζουν....

Ευτυχώς αν μείνετε από δουλειά στα 50+ σας ο ΟΑΕΔ θα σας χρηματοδοτεί. Τώρα βέβαια το ότι μπορεί τότε να μην υπάρχει ΟΑΕΔ δεν το είπανε αλλά φαντάζομαι ότι θα σας το πουν όταν έρθει η ώρα. Άλλωστε τι να την κάνουν τη δουλειά των κακομαθημένων 50ρηδων όταν θα μπορούν να τους ξεφορτωθούν με ένα κουτάκι πρόζακ κάθε μήνα.

Οι "πιτσιρικάδες" των 20 και 25 ετών πάντως θα το κονομάνε το χαρτζιλικάκι τους έστω και μετά από ένα 12ωρο δουλειάς σε συνθήκες γαλέρας. Αυτό όσο και αν αρχικά τους κακοφαίνεται θα το συνηθίσουν σιγά, σιγά, όπως και το κουπί. Άλλωστε το κατώτατο ημερομίσθιο πρέπει να είναι πάντοτε χαμηλό για να έχουμε ανταγωνιστικά ελληνικά προιόντα και να μειωθεί η τρομακτική ανεργία των νέων. Αφετέρου αυτό θα οδηγήσει σε κατακόρυφη αύξηση της παραγωγικότητας αφού άμα δεν έχεις να φας ή θα πεθάνεις της πείνας ή θα κάνεις διπλή και τριπλή δουλειά με τα μισά λεφτά. Έτσι οι Έλληνες θα μπουν και στη θέση που ήταν τόσα χρόνια οι Πακιστανοί και οι λοιποί οικονομικοί μετανάστες. Να ένας ακόμη τρόπος για να προωθηθεί η φιλελεύθερη συναδέλφωση των λαών και η Ελληνοπακιστανική φιλία.

Αν σπουδάσατε εσείς ή τα παιδιά σας μέχρι τα 28-30 τότε παίξατε και χάσατε αφού +40 χρόνια ασφάλισης σημαίνουν ότι θα φτάσετε μέχρι τα 70 σας περιμένοντας τη σύνταξη, αν δεν μείνετε βέβαια ποτέ χωρίς δουλειά, πράγμα τόσο απίθανο όσο και το να κάνετε βόλτα στο φεγγάρι ως αστροναύτης της Βενεζουέλας. Αλλά τι λέμε τώρα, τη σύνταξη θα σκεφτόμαστε που είμαστε ακόμη νέα παιδιά και σφύζουμε από ζωή; Ο καπιταλισμός άλλωστε είναι ένα σύστημα που αναζητάει το ατομικό ρίσκο, άλλοτε κερδίζεις και άλλοτε χάνεις, οπότε μην παραπονιέστε για τις δικές σας επιλογές. Βέβαια εσείς είτε μελετούσατε γραμμικό προγραμματισμό και οικονομετρία στο Λονδίνο είτε αρχαία ελληνική ιστορία στη Βοστόνη με υποτροφίες του ΙΚΥ δεν φανταζόσασταν ότι ρισκάρετε τη ζωή σας. Τι να κάνουμε όμως, έτσι είναι η ζωή, άδικη ακόμη και για τους άριστους καμιά φορά, πάνω σε αυτή όμως την αδικία βασίζεται η οικονομική ανάπτυξη δηλαδή τα κέρδη από τις χρηματιστηριακές και τραπεζικές γκανιότες...

Αν όμως είσαστε αγρότης σίγουρα τα πράγματα δεν θα είναι τόσο άσχημα. Άλλωστε η ζωή θέλει θαρραλέους και αισιόδοξους τύπους και όχι κακομοίρηδες και γκρινιάρηδες. Για τους αγρότες λοιπόν έχει ο θεός, εεε...ο ΓΑΠ ήθελα να πω. Για παράδειγμα, τώρα με τις νέες επιδοτήσεις της "πράσινης" "ανάπτυξης" θα μπορέσουν να μετατρέψουν τα χωράφια τους σε φωτοβολταικά κέντρα παραγωγής ενέργειας που θα πουλάνε στη ΔΕΗ σε προνομιακές τιμές. Κάτι σαν τη κότα δηλαδή με τα χρυσά αυγά... Έτσι, το καλό θα είναι ότι όταν χρεωκοπήσουν από τα χρέη τους και δεν θα έχουν να πληρώσουν όχι την τράπεζα που τους έδωσε τα 300 χιλιάρικα αλλά ούτε και το ρεύμα στο σπίτι τους, θα μπορούν τουλάχιστον να βλέπουν καμιά "μπαλίτσα" στην TV από το φωτοβολταικό.

Επειδή όμως σε κάθε οικονομική κρίση άλλοι κερδίζουν και άλλοι χάνουν, πολλοί άλλοι κλάδοι θα γνωρίσουν μέρες ευημερίας. Τώρα ποιοι θα είναι αυτοί οι κλάδοι και τομείς ρωτήστε κάποιον από το ΠΑΣΟΚ να σας πει, εγώ δεν ξέρω. Αυτοί άλλωστε τα ψάχνουν κάτι τέτοια θέματα για να ξέρουν από πού θα έχουν να λαμβάνουν μίζες τα επόμενα χρόνια. Κάπως άλλωστε πρέπει να ζήσουν και αυτοί, κλέφτες θα γίνουν;

Με αυτούς τους τρόπους, όπως είπαμε, η ελληνική οικονομία θα σωθεί....Αν δούνε βέβαια σε 5-10 χρόνια ότι τελικά δεν σώζεται θα αρχίσουν να παίρνουν πιο σκληρά ακόμη οικονομικά μέτρα που θα μας πάνε κάτω και από το βιωτικό επίπεδο της Βουλγαρίας. Συνεπώς όπως και να έχει το πράγμα η ελληνική οικονομία θα σωθεί, μην ανησυχείτε λοιπόν για τίποτα, απλά κλείστε τα μάτια σας και αφήστε την ψυχή σας να φύγει με γαλήνιο τρόπο. Είναι αυτό που λένε οι γιατροί του ΕΣΥ: "η εγχείρηση πέτυχε αλλά ο ασθενής πέθανε".....

Άντε πια με αυτή την αριστερά, τους έχω βαρεθεί με την κακομοιριά τους....Λίγη αισιοδοξία ρε παιδιά! Δεν βλέπετε ότι όλα πάνε καλά;

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Μια κοινωνία που δεν τα έχει καλά, με τον εαυτό της


Ευτυχώς είχα και άλλο πληκτρολόγιο. Στην Αγγλία είχα ακούσει μια έκφραση, "A society at ease with itself" (Μια κοινωνία που τα έχει καλά με τον εαυτό της). Αυτό ακριβώς δεν είμαστε. Είμαστε μια κοινωνία που κοιτά τον εαυτό της στον καθρέπτη και τον σιχαίνεται. Οι κακοήθειές της είναι πολυάριθμες και τις έχω και εγώ και άλλοι επαναλάβει τόσες φορές που δεν έχει νόημα να σας κουράσω ξανά. Το θέμα είναι ότι αυτά που κάποιοι θεωρούν αποδεκτές ιδιαιτερότητες της κοινωνίας μας, αποδεικνύονται, όπως πολλοί από εμάς υποστηρίζουν εδώ και πολλά χρόνια, ότι έχουν κόστος και μάλιστα πολύ υψηλό. Αυτή η "επιχείρηση σοκ και δέος" της νεολαίας (που καθόλου δεν εξιδανικεύω και δεν ωραιοποιώ) είναι νομίζω ίσως η τελευταία μας ευκαιρία για να αντιληφθούμε ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά ότι στραβά αρμενίζουμε.

Υπενθυμίζω ότι οι δημοκρατίες δεν συντρίβονται μόνο από τα τανκ, αλλά σαπίζουν επίσης από τη διαφθορά, που πολλές φορές ανοίγει το δρόμο για τα πρώτα. Πραγματικά, πιστεύω ότι δεν έχουμε αληθινή δημοκρατία αυτή τη στιγμή. Έλλειψη δημοκρατίας δεν σημαίνει αναγκαία να υπάρχει μια απροκάλυπτη δικτατορία ή πολιτικοί κρατούμενοι. Αν αρκούσε αυτό, όλα θα ήταν πολύ εύκολα. Η δημοκρατία έχει πολλές προϋποθέσεις, μεταξύ των οποίων μπορεί να μην είναι η απόλυτη έλλειψη διαφθοράς, αλλά σίγουρα είναι οι αδιάβλητοι θεσμοί και, κυρίως, η εμπιστοσύνη του λαού σε αυτούς και στην κυβέρνησή του (όπως σωστά επισημάνθηκε και στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ, εχθές). Αν, όπως αντιλαμβάνομαι να επιχειρείται, η κυβέρνηση και κάποια ΜΜΕ τα αποδώσουν όλα στην "κακιά την ώρα" και σε μερικούς "επαγγελματίες κουκουλοφόρους και πλιατσικολόγους" (ότι υπάρχουν αυτά και χειρότερα φαινόμενα δεν το αμφισβητώ) ή στα παιδιά indigo του Χαρδαβέλα ή σε όποια θεωρία συνομωσίας, το παιχνίδι θα έχει χαθεί και φοβάμαι ότι αργότερα θα αντιμετωπίσουμε και χειρότερα.

Είπα ότι δεν ωραιοποιώ τίποτα. Η κοινωνία μας είναι μια ολότητα. Το αν ένα παιδάκι θεωρεί ότι μπορεί να σηκώσει μια πέτρα και να τη ρίξει στο κατάστημα ενός ανθρώπου και να περιμένει να του πούνε και μπράβο, οφείλεται στο ότι με αυτό τον τρόπο μεγάλωσε. Η ελληνική οικογένεια δεν διδάσκει τι σημαίνει ευθύνη, δεν διδάσκει ότι κάθε πράξη έχει συνέπειες τις οποίες πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε, ως απαραίτητο στοιχείο της ωρίμανσης. Αλλά είπαμε, όλα είναι ένας φαύλος κύκλος, τι ευθύνη και συνέπεια να μάθει το παιδί στη χώρα του παραιτούμαι/ξεπαραιτούμαι; Θυμάμαι το βράδυ που καιγόταν η βιβλιοθήκη της νομικής τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών συγκινημένο, με στόμφο πολύ και ύφος ηθικής ανωτερότητας, ένα πράμα, να ανακοινώνει ότι κάποιος πρέπει να παραιτηθεί και ότι αφού κανένας πολιτικός δεν το κάνει, θα το πράξει ο ίδιος. Πόσο συγκινητικόν, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, γαργάρα η παραίτηση (σωστά, εμείς θα γίνουμε οι μαλ*** της υπόθεσης;). Η είδηση, εδώ. Εύγε, εξαιρετικό μάθημα δασκάλου προς τους μαθητές του. Παραιτήσεις της τηλεόρασης... Τα πιτσιρίκια θα κατηγορήσεις μετά; Κάποιος να πέθαινε από αηδία...

Δεν μπορώ να μην προσθέσω ότι οι αλόγιστες καταστροφές με εξοργίζουν (μια και είναι και της μόδας η οργή). Κάτι άλλο που στερείται η νεολαία μας, λόγω της εξαιρετικής παιδείας που λαμβάνει, είναι ο στοιχειώδης κανόνας της λογικής ότι δύο λάθη (ιδίως όταν αυτά δεν συνδέονται με κανένα τρόπο μεταξύ τους) δεν κάνουν ένα σωστό. Αλλά από πού να διδαχθούν και αυτοσυγκράτηση στη χώρα του "ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ;" Βγήκα σήμερα έξω, πήγα στο κέντρο, έβλεπα σκατουλάκια, δεν ξέρω αν ήταν 11 ή 12 χρονών, να περπατάνε με ύφος αγέλης αληταράδων που πάνε να γαμ**ουν στο μπουρδέλο και να μιλούν αναλόγως, με το αίσθημα της ατιμωρησίας που προσφέρει η αγέλη. Σίγουρα νομίζουν ότι είναι οι ήρωες κάποιου βιντεοπαιχνιδιού. Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, ευτυχώς, δεν έχω κατάστημα ή βιτρίνα, αν όμως κάποιος οι κάποιοι άνω των τριών ετών επιχειρούσε να καταστρέψει τα μέσα βιοπορισμού ή την περιουσία μου, θα του έριχνα ευχαρίστως ένα μπερτάκι ξύλο* και μετά θα περίμενα να "περιποιηθώ" και τους γονείς που θα ερχόντουσαν να μου ζητήσουν το λόγο και ας καιγόταν μετά το σύμπαν. Αυτή η κατάσταση πρέπει να σταματήσει. Ποιος να τη σταματήσει όμως θα μου πείτε; Οι σάπιοι και ανίσχυροι πολιτικοί μας των δημοσκοπήσεων που είναι και οι υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης;

Μπορούμε πάντα να ελπίζουμε στον καιρό. Ο στρατηγός χειμώνας...