Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Γιατί με βάφτισαν Ευρωπαίο. Εγώ θέλω να παραμείνω Έλληνας.!!


Πήγαινα στο καφενείο με 1000 δραχμές και ήμουν πλούσιος . Έπινα ότι ήθελα και κερνούσα και φίλους. Πάω τώρα με 20 ευρώ ( 7000 δραχμές) και αισθάνομαι φτωχός. Αν κάνω κανένα ‘’άνοιγμα ‘’ στις ορέξεις μου παρασυρόμενος και από άλλους κινδυνεύω φεύγοντας να αφήσω και βερεσέ.
Έχω κρατήσει δραχμούλες στο συρτάρι μου και τις βλέπω πότε-πότε !
Αναγκάστηκα να μάθω και ‘’ξένες γλώσσες’’ γιατί στην πλατεία μας τα βράδια οι περισσότεροι είναι ξένοι και αισθανόμουν εγώ ξένος και...μουγκός και όχι αυτοί.
Τρώγω το καρπούζι και αισθάνομαι ότι τρώω κολοκύθι ! Η ντομάτα κάθε άλλο από ντομάτα μυρίζει. Έπρεπε κι αυτή να γίνει ‘’ευρωπαϊκή ‘’
Ένας φίλος μου που είναι υπεύθυνος σε.....εργοστάσιο συσκευασίας σταφυλιών μου είπε : Αν ξέρεις τι φάρμακα βάζουμε για να διατηρηθούν τα σταφύλια, δε θα φας ποτέ !
Στο χωριό μου δε φέρνουν πλέον τα ψάρια του λαού, μαριδάκι σαρδέλα κολιούς, παρά μόνο ‘’ καλλιεργήσιμες ‘’ τσιπούρες εμπλουτισμένες με ορμόνες και φάρμακα. Είναι φτηνές δε λέγω , αλλά κάποτε ίσως τι διαφορά την πληρώσω στους γιατρούς!
Πάω στη παραλία για να απολαύσω κι εγώ τα μπάνια του λαού και πρέπει να περάσω από την είσοδο του ξενοδοχείο (Reception) να απαντήσω στην ερώτησή τους που πάω. Έχουν καταλάβει τις παραλίες μέχρι το κύμα σαν να είναι ιδιοκτησίες τους.
Αν θελήσω να πάω σε ‘’οργανωμένη’’ περιφραγμένη παραλία δε φθάνει το ημερομίσθιο μου .
Κοιμόμουν τα βράδια με ανοιχτά παράθυρα και πόρτες και απολάμβανα το άρωμα του μπάτη και του μελτεμιού. Κοίταζα το φεγγάρι που έμπαινε από το παράθυρο και έκανα όνειρα. Τώρα ; Είμαστε φυλακισμένοι και κλειδαμπαρωμένοι μέρα νύχτα.
Για να εναρμονιστώ και εγώ με τους ευρωπαίους έπρεπε να αλλάξω το αυτοκίνητο μας από Fiat σε Opel. Να βάλω Air condition στο σπίτι. Να αλλάξω τη τηλεόραση για να μπορεί η γυναίκα μου να βλέπει καλύτερα τα ‘’ μεσημεριανά ‘’ και τις σειρές της. Σε αυτό βέβαια με παρέσυρε η γυναίκα μου και αυτήν η γειτόνισσα. Γιατί αυτοί και όχι εμείς ?!
Το παιδί μου για να έχει ‘’καλύτερο μέλλον’’ αναγκάζομαι να το πηγαινοφέρνω κάθε μέρα από φροντιστήριο σε φροντιστήριο και από τα Αγγλικά στα γερμανικά.
Και όλα αυτά γιατί ; Για να αναγκαστώ να πάρω δάνεια και κάρτες . Να παίρνω από τη μία τράπεζα δάνειο για να πληρώσω τους τόκους της άλλης ! Και πάει λέγοντας .
Αξίζει να είμαι Ευρωπαίος και όχι Έλληνας ;

Η κρίση και η στρατηγική αλλαγής του πολιτικού συστήματος.

Όσο περνάνε οι μέρες και βαθαίνει η κρίση στην χώρα, όλο και περισσότεροι φαίνεται να χάνουν την υπομονή τους και αναρωτιούνται αν υπάρχει κάποιος τρόπος να αντιμετωπιστεί η κρίση στην Ελλάδα: αν υπάρχει κάποια λύση, δηλαδή.
Όσοι, μάλιστα, επιχειρούν να προσεγγίσουν το ερώτημα αυτό, μοιάζει να ανακυκλώνουν το αδιέξοδο. Δεν υπάρχει μία λύση, αλλά πολλές, αποφαίνονται, δείχνοντας ασφαλώς προς διαφορετικές κατευθύνσεις οικονομικού χαρακτήρα.

Έτσι όλοι πέφτουν στην παγίδα αυτών που προκάλεσαν την κρίση με οικονομικά μέσα για να επιφέρουν πολιτικές μεταβολές. Η οικονομία είναι το μέσο άσκησης εξουσίας και όχι το αποτέλεσμά της. Πολιτικές δυνάμεις προκαλούν κρίσεις οικονομικές για να μεταβάλουν το καθεστώς κυριαρχίας τοπικά, ή περιφερειακά, ή ακόμη και παγκόσμια. Η διάρθρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος αντανακλά συγκεκριμένη μορφή ηγεμονίας και οι θεσμικές μεταβολές σε αυτό καταδεικνύουν, όχι απλώς την φύση της ηγεμονίας αυτής, αλλά και την διάσταση της επιχειρούμενης πολιτικής μεταβολής.

Έχοντας αυτά υπόψη, προσθέστε ότι ηγεμονία ασκεί αυτός που ορίζει το πρόβλημα και όχι αυτός που προσφέρει την λύση. Ο τρόπος με τον οποίο προβληματοποιείται μία κατάσταση κοινωνικού ή οικονομικού χαρακτήρα, είναι εκείνος που διαμορφώνει μονοδιάστατα και την λύση. Έτσι κατασκευάζονται οι πολιτικοί μονόδρομοι στους οποίους τόσο συχνά αναφέρεται το καθεστώς δια του πρωθυπουργού και πολλών άλλων. Όταν, λοιπόν, ζητείται λύση στο πρόβλημα της ελληνικής κρίσης, ή θα πρέπει να επαναπροσδιορίσεις το πρόβλημα, ή να ακολουθήσεις μία αλληλουχία αναλυτικών προσεγγίσεων που θα οδηγήσουν αναπόδραστα σε μια λύση που θα αναζητείται στο ίδιο πλαίσιο αναφορών με εκείνο που δομεί το καθεστώς.

Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα εξελίχθηκε σε πρόβλημα δανεισμού μέσα από μία σειρά διαφορετικής προβληματοποίησης των δημοσιονομικών χαρακτηριστικών του ελληνικού κράτους από το διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο, σε συνεργασία ασφαλώς με την ελληνική κυβέρνηση. Δηλαδή το αρχικά διαμορφωμένο δημοσιονομικό πρόβλημα με άξονα αναφοράς το Σύμφωνο Σταθερότητας, μετεξελίχθηκε σε πρόβλημα δανεισμού μέσω μιας διαδικασίας προβληματοποίησης των οικονομικών σχέσεων εντός της ευρωζώνης.

Πάντοτε όταν έχουμε διαφοροποίηση στον τρόπο που ανάγουμε σε πρόβλημα μία κατάσταση, έναν θεσμό, μία λειτουργία, παράγουμε κρίση. Και το αντίστροφο: όταν εμφανίζεται μία κρίση είναι βέβαιο ότι υπάρχει μεταβολή στον τρόπο προβληματοποίησης. Αυτό δείχνει μεταβολή των υφιστάμενων εξουσιαστικών σχέσεων. Άρα, με δυο λόγια, την ελληνική κρίση θα πρέπει να την αντιμετωπίζετε ως αποτέλεσμα των νέων πολιτικών σχέσεων που διαμορφώνονται στην ΕΕ, αλλά και αυτών που συνδέουν την ευρωπαϊκή ελίτ με το αμερικανικό χρηματοπιστωτικό κέντρο. Μην ξεχνάτε ότι η κριτική που οδήγησε στον «μηχανισμό», επικεντρωνόταν στην ανυπαρξία ικανών ευρωπαϊκών θεσμών να αποσοβήσουν μία ενδεχόμενη πτώχευση της Ελλάδας. Η κρίση, που τεχνητά ασφαλώς, προκλήθηκε στην χώρα αποσκοπούσε στο να δημιουργήσει και να νομιμοποιήσει την ανάγκη μιας ολοκληρωμένης οικονομικής διακυβέρνησης, όχι μόνον στην ευρωζώνη, αλλά και σε ολόκληρη την ΕΕ, σε απόλυτη ευθυγράμμιση με την Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα, ώστε να δημιουργηθεί ένα νέο παγκόσμιο παράδειγμα (μοντέλο) διακυβέρνησης. Όλα αυτά ο συντάκτης αυτών των γραμμών τα έχει προσεγγίσει λεπτομερώς σε επιμέρους διαδικτυακά σημειώματά του. Αυτό που απομένει είναι να δούμε την εξέλιξη της κρίσης σε τοπικό επίπεδο.

Ο τρόπος που προβληματοποιείται σήμερα η οικονομία της Ελλάδας, επιφέροντας την πολυδιάστατη κρίση που βιώνουν όλοι οι Έλληνες, δείχνει ακριβώς ποιες δυνάμεις κυριαρχούν και πού το πάνε. Η χώρα οδηγείται στην απόλυτη υιοθέτηση ενός νεοφιλελεύθερου μοντέλου άσκησης πολιτικής, το οποίο για να λειτουργήσει στο πλαίσιο της Ελλάδας, απαιτεί ριζοσπαστικές μεταβολές στο πολιτικό σύστημα. Στην Ελλάδα δεν θα μπορούσαν επιμέρους μεταρρυθμίσεις να οδηγήσουν σωρευτικά σε ένα κοινωνικό μοντέλο που θα υποστηρίζεται από τα οικονομικά του νεοφιλελευθερισμού. Η συντεχνιακή δομή και το πελατειακό κράτος που είναι απολύτως συνδεδεμένα με το πολιτικό σύστημα στην χώρα, δεν θα επέτρεπαν ποτέ μία τέτοια εξέλιξη, στον βαθμό τουλάχιστον που είναι επιθυμητή από τους εξωτερικούς παράγοντες, ώστε η Ελλάδα να αποτελέσει πιλότο για μερικές ακόμα χώρες του ευρωπαϊκού νότου.

Για να ολοκληρωθεί, λοιπόν, το σχέδιο αυτό, θα πρέπει να κατεδαφιστεί κυριολεκτικά το πολιτικό σύστημα στην χώρα. Προς αυτήν την κατεύθυνση βαδίζουμε πλέον ολοταχώς. Το πολιτικό σύστημα δεν θα κατεδαφιστεί από τους αντικαθεστωτικούς, αλλά από τους αποφασιστικούς πύρινες του καθεστώτος, μέρος των οποίων ελέγχει σήμερα τα ΜΜΕ στην Ελλάδα. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πλέον εμφανές ότι συνεργάζεται με μία ντουζίνα οικογένειες - που μέχρι τώρα υποστήριξαν την συγκεκριμένη μορφή του πολιτικού συστήματος - για να το υποδαυλίσουν. Έχοντας ασκήσει δριμεία κριτική επί αρκετά χρόνια εναντίον του παρόντος πολιτικού συστήματος, ίσως απορήσει ο καλοπροαίρετος αναγνώστης γιατί παρεμβαίνω αποκαλύπτοντας αυτήν την «τάση». Διότι, αγαπητοί φίλοι, ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Το κρίσιμο για την μορφή των πολιτικών εξελίξεων και για το αποτέλεσμα δεν είναι ο σκοπός, αλλά τα μέσα που χρησιμοποιούνται. Στην διαδικασία και μόνον μέσω αυτής διαμορφώνονται δημοκρατικές σχέσεις, ή αποκρυσταλλώνονται απολυταρχικές μορφές εξουσίας. Η αγωνία μας, λοιπόν και η παρέμβασή μας δεν θα έπρεπε να αφορά στην τύχη του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, αλλά στον τρόπο με τον οποίον αυτό θα μεταβληθεί ριζικά.

Ο Γιώργος δεν θα είναι ασφαλώς αυτός που θα τα αλλάξει όλα, αλλά έκανε σίγουρα την αρχή για να αλλάξουν όλα. Αυτό φαίνεται να μην το συνειδητοποιεί κανείς στο κόμμα του, αλλά και στους υπόλοιπους πολιτικούς φορείς, σε ότι αφορά στις ιδιαίτερες ταυτότητές τους. Θα έλεγα … πρόβλημά τους, εάν δεν ήμουν απόλυτα βέβαιος ότι αυτό είναι ουσιώδες πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, η οποία, αν δεν το συνειδητοποιήσει, από τον επόμενο μήνα και μετά θα βρίσκεται διαρκώς προ εκπλήξεων.
by Dimitris Giannakopoulos