Η φαινομενική ησυχία που επικρατεί στη χώρα μοιάζει με την ηρεμία που προηγείται της καταιγίδας. Τα σύννεφα έχουν σκεπάσει τον ουρανό και νομοτελειακά το ξέσπασμα είναι απλά θέμα χρόνου.
Το τελευταίο εξάμηνο η χώρα έχει περιέλθει σε μια δύνη αλλαγών Το ένα σοκ διαδέχεται το άλλο σε ένα πρωτοφανή «βιασμό» δικαιωμάτων και κεκτημένων ακολουθώντας μια πορεία που την οδηγεί –αν δεν την έχει οδηγήσει ήδη- στο λεγόμενο τρίτο κόσμο. Η έννοια της εθνικής κυριαρχίας ακούγεται πλέον ως ρετρό σλόγκαν ασπρόμαυρης ομιλίας του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού. Το δικαίωμα στην εργασία και το σεβασμό μεταλλάχτηκε σε αγώνα διατήρησης της πρώτης με οποιοδήποτε κόστος υπό το φόβο της ανεργίας που δεν αιωρείται πια απειλή αλλά καλπάζει. Το βιοτικό επίπεδο βρίσκεται σε κάθετη πτώση για πολύ μεγάλο κομμάτι πλέον του πληθυσμού, ενώ ο όρος της «αξιοπρεπούς διαβίωσης» μεταλλάσσεται με τη σειρά του με αυτόν της επιβίωσης.
Ένας λαός που γίνεται για άλλη μια φορά πειραματόζωο στα εργαστήρια ενός οικονομικού συστήματος μιας Ευρώπης που παραπαίει. Ένας λαός που ενημερώνεται από μια πρωτοφανή συγχορδία ΜΜΕ, που όμοια της βρίσκεται μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, που του παρουσιάζουν ένα παράλληλο σύμπαν με μοναδική ομοιότητα τον τόπο. Ένας λαός που «βαφτίστηκε» συμμέτοχος σε ποσοστό πολύ μεγαλύτερο απ όσο του αναλογεί σε ένα παιχνίδι όχι αθώων ή ενόχων αλλά θυτών και θυμάτων που τα πάντα παρουσιάζονται ως μονόδρομος χωρίς προορισμό.
Με τα κόμματα να προετοιμάζονται για της επερχόμενες εκλογές χωρίς να έχουν αλλάξει τίποτα σε λεκτική, τακτική και κυρίως νοοτροπία από το παρελθόν. Με το συνδικαλισμό να έχει αυτοκαταργηθεί. Με την ατιμωρησία να συνεχίζει. Με το αίσθημα του φόβου να κυριαρχεί. Με το αύριο να μοιάζει όχι μόνο αβέβαιο αλλά ζοφερό.
Λέγεται πως οι λαοί αντιδρούν όταν δεν έχει πλέον τίποτα να χάσουν. Σήμερα το ποσοστό των ανθρώπων στη χώρα μας που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση έχει ξεπεράσει κατά πολύ το «προβλεπόμενο» των καπιταλιστικών κοινωνιών και αυξάνεται με πρόοδο που είναι γεωμετρική, ενώ το ποσοστό των ανθρώπων που απειλείται είναι πλέον πλειοψηφία ακόμα κι αν δεν έχει πλήρη επίγνωση για αυτό. Ήδη και όσο και αν ολόκληρο το σύστημα και τα μέσα του στρουθοκαμηλίζουν έντεχνα, η οργή είναι έκδηλη. Τα επεισόδια ξενοφοβίας και ρατσισμού, η πρώτη αντίδραση σε εποχές κρίσης ενός απαίδευτου - όπως συνειδητά έχουν φροντίσει- λαού, έχουν πλέον γίνει καθημερινό φαινόμενο. Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι και όσο δεν εκτονώνεται γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω περιθωριοποίηση .Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλη κοροϊδία. Κυρίως όμως δεν υπάρχουν περιθώρια η πραγματικότητα να αντιμετωπίζεται ως εικονική. Αν δεν αλλάξει άμεσα αυτή η νοοτροπία όλων όσων ασκούν εξουσία και αν δεν αντιμετωπισθεί η κατάσταση στο ανθρώπινο και όχι στο αριθμητικό πεδίο, η καταιγίδα που θα ξεσπάσει θα είναι οδυνηρή και μεταξύ δικαίων και αδίκων. Και αυτός ο τόπος δεν έχει άλλα περιθώρια για αίμα αθώων.