Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

«Ηθικόν ακμαιότατον».


Ένα επακόλουθο της σημερινής δραματικής οικονομικής κατάστασης ,(«επιτυχία» των πολιτικάντηδων), είναι η καταρράκωση του ηθικού των Ελλήνων. Αγέλαστοι, κατηφείς και διαρκώς εκνευρισμένοι οι Έλληνες, κυκλοφορούν στους δρόμους, αηδιασμένοι και θυμωμένοι με τους υπεύθυνους της σημερινής κατάστασης, συλλέγουν οργή που πιθανόν να μετατραπεί σε μίσος η εκδήλωση των οποίων μπορεί να συμπαρασύρει τα πάντα με ανεξέλεγκτες συνέπειες.

Οι πολιτικάντηδες διαμαρτύρονται ότι είμαστε ισοπεδωτικοί και τους βάζουμε όλους στο ίδιο «τσουβάλι». Υπάρχουν πολιτικοί οι οποίοι δεν μετείχαν στις ρεμούλες, τις απατεωνιές και τις μίζες; Υποθέτουμε ότι υπάρχουν, τα ερωτήματα μας όμως είναι αμείλικτα.

1ο) Δεν ανήκουν στην ομάδα των ξεπουλημένων αρχιλησταρχών του σάπιου συστήματος επειδή κινήθηκαν με γνώμονα την ηθική; ή δεν μετείχαν στα κέντρα εξουσίας που θα τους έδινε τη δυνατότητα να «βάλουν» το δάχτυλο στο μέλι.

2ο) Αφού ισχυρίζονται ότι είναι «καθαροί» πως καταδέχονται να κάθονται δίπλα στους «βρώμικους» να χαιρετιούνται, να φιλιούνται, να ανταλλάσουν χαμόγελα και να συνεργάζονται μαζί τους; Αυτές οι συνεργασίες είναι για το καλό του τόπου που κατέκλεψαν; Θα μας σώσουν τα κάθε λογής «λαμόγια»; Η δικαιολογία ότι δεν τους γνωρίζουν είναι υποκριτική και αστεία.

3ο) Τι έκαναν και τι προτίθενται να κάνουν (εκτός απ’ την ένοχη σιωπή) για να καθαρίσει ο «κόπρος» του Αυγεία; Εξεταστικές και άλλα τέτοια «καραγκιοζιλίκια» που όλοι ξέρουμε που καταλήγουν;

4o) Ο νόμος της ντροπής (περί ευθύνης υπουργών) εκτός απ’ την ατιμωρησία προβλέπει και τη διατήρηση των όσων παράνομα αποκτήθηκαν;

Η αναγκαιότητα να ανέβει ψυχολογικά ο λαός, να αποκτήσει πάλι το ηθικό του είναι προφανής, το θέμα όμως είναι ότι υπάρχουν κάποια προαπαιτούμενα όπως, η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, η δήμευση των όσων παράνομα απέκτησαν οι «λαδιάρηδες» μιζαδόροι πολιτικάντηδες και η αναλογικό μοίρασμα των βαρών σε όλους.

Η επικράτηση του δικαίου δίνει στον Έλληνα πολίτη την δυνατότητα να αρχίσει να αισιοδοξεί και σφίγγοντας τα δόντια αν αρχίσει απ’ την αρχή με σκληρή δουλειά και θυσίες να ξαναχτίσει ότι κατεδάφισαν τα «μπουμπούκια» της πολιτικής τα τελευταία χρόνια. Αν θελήσουμε να κάνουμε «ταμείο» θα φτάσουμε στην οδυνηρή διαπίστωση ότι η στροφή των τελευταίων κυβερνήσεων σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές μας υπερχρέωσαν με συνέπεια την εγκατάσταση του καταστροφέα των κοινωνιών ΔΝΤ και την κατοχή της χώρας απ’ την τρόικα.

Προσπαθούν να μας φοβίσουν ότι τυχόν άρνηση πληρωμής του τοκογλυφικού χρέους θα σημάνει τον αποκλεισμό και την καταστροφή της χώρας λες και η πορεία που ακολουθεί το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ και τα εξαπτέρυγά του πρόκειται να μας σώσουν. Η ύφεση, η ανεργία και παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων θα είναι τα αποτελέσματα αυτής της καταστροφικής πολιτικής. Οι πολίτες δεν συμφωνούν με τις πολιτικές που επιβάλει η υπερκυβερνητική τρόικα και η αντίδραση θα είναι σύντομα πολύ δυναμική, η λύση οικουμενικών σχημάτων δεν θα λύσει το πρόβλημα όσο θα παραμένουν ατιμώρητοι οι κλέφτες πολλοί απ’ τους οποίους θα θέλουν να πάρουν μέρος σε τέτοιο κυβερνητικό σχήμα. Οι καταστροφείς της χώρας δεν μπορούν να γίνουν οι σωτήρες της αυτό πρέπει να το καταλάβουν πριν να είναι αργά και επαναληφθούν επεισόδια ξυλοδαρμών και λυντσαρίσματος. Ας αποφασίσουν να «ματώσουν» όπως είχε πει και ο Παπανδρέου αν θέλουν να διασωθούν οι ίδιοι και η υστεροφημία τους. Με εκβιασμούς και πολιτικάντικα τερτίπια δεν κυβερνιέται μια χώρα πολύ δε περισσότερο αν βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και η έξοδος απ’ αυτή προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή του λαού που όμως δεν πρόκειται να συμβεί με ηγεσίες που ανέχονται απατεώνες δίπλα τους. Η κάθαρση αποτελεί το υπ’ αριθμό ένα παλλαϊκό αίτημα, χωρίς αυτήν θα πηγαίνουμε απ’ το κακό στο χειρότερο έως ότου ο λαός με δυναμικές κινητοποιήσεις θα ανατρέψει το υπάρχον σάπιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα.

Όλοι έχουμε καθήκον να εξυψώσουμε το ηθικό του λαού. Πρέπει επιτέλους να επικρατήσει το δίκαιο.
by Κλεισθένης.

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ...


Σταχυολόγηση από την ομιλία του Πρωθυπουργού κατά τη συζήτηση του Προϋπολογισμού στη Βουλή
(Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010)

«Μας πέταξε τη βόμβα αλλά εμείς ανταποκριθήκαμε» (σ.σ. βάζοντάς την στα μπατζάκια του κοσμάκη; «Φωτιά στα μπατζάκια μας».).

«Να κάνουμε τη μάχη κερδοφόρα για την Ελλάδα» (σ.σ. συνήθως οι μάχες καταγράφονται ως νικηφόρες. Επί ΔΝΤ μιλάμε για κερδοφόρες μάχες;).

«Το δίλημμα επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά» (σ.σ. πώς επιβεβαιώνεται ένα δίλημμα;).

«Διαψεύσαμε τις Κασσάνδρες» (σ.σ. Η Κασσάνδρα έλεγε αλήθεια. Οι Τρώες δεν την πίστευαν. ).

«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική. ... Διάβασε και προσπάθησε και πολέμησε. ...» προστάζει ο Ελύτης.

Τη γλώσσα σου έδωσαν ελληνική. Μα δεν προσπάθησες. Δεν διάβασες. Δεν πολέμησες. Εσύ, μιλούσες για «κερδοφόρες μάχες», συμπολίτη νεοέλληνα.

Και στην πήραν πίσω, τη γλώσσα την ελληνική. Στην έκλεψαν, μαζί με την ψυχή σου και τη σκέψη σου.

«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική». Μ’ αυτήν τη γλώσσα μίλησε ο Σωκράτης διατρανώνοντας την ύψιστη ηθική αρχή του δικαίου: «ουδαμού δε αδικείν. Ουδ αδικούμενον ανταδικείν».

Σ’ αυτήν τη γλώσσα φώναξε η Αντιγόνη, χιλιάδες χρόνια πριν από τον Ναζωραίο: «ου συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν: Δεν γεννήθηκα για να μισώ αλλά για ν’ αγαπώ:».

Μ αυτήν τη γλώσσα, στο άνθισμα της ελληνικής δημοκρατίας, όπου ο λόγος ήταν ελεύθερος και η αγορά πλήθουσα όποιος ήθελε είχε το δικαίωμα να ομιλεί: «τις βούλεται αγορεύειν;»,

Μ’ αυτήν τη γλώσσα, ο λόγος της δημοκρατίας δίνει φωνή σε όλους και δεν υποκύπτει σε σκοπιμότητες θρησκευτικών ιερατείων (όπως στην Ινδία ή στην Κίνα ή στην Αίγυπτο), σε ουράνιους ή γήινους αυθέντες: «εμοί δε έλασσον Ζηνός ή μηδέν μέλει πιο λίγο κι απ το τίποτα ο Δίας με μέλει:» κραυγάζει σταυρωμένος στο βράχο ο προμηθέας στον Ερμή, «τον τυράννου τον νέον διάκονον».

Σ’ αυτήν τη γλώσσα, φωνάζει ο Ηράκλειτος, και κανείς Πάπας ή Αρχιπαπάς δεν τον αφορίζει: Κόσμον τόνδε, ...ούτε τις θεών, ούτε ανθρώπων εποίησεν: Αυτόν το κόσμο ούτε κανείς από τους θεούς ούτε από τους ανθρώπους έκανε»

Βρέστε μια λέξη, από τις παραπάνω, του Σωκράτη, της Αντιγόνης του Ηρακλείτου, που δεν μιλιέται σήμερα. Που δεν μπορεί να την καταλάβει ο απλός Έλληνας, ο οποίος δεν έχει, ακόμη, αποβλακωθεί και αφελληνιστεί από την σύγχρονη εκπαίδευση της αμάθειας.

Βρέστε μια λέξη, που δεν μπορεί να κατανοήσει ο έλληνας άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει διαφθαρεί γλωσσικά και επομένως και στο νου και στη σκέψη, από πονηρούς πολιτευτές, σφουγγοκωλάριους της δυτικοφροσύνης, οι οποίοι «σκότος ... εσπέριον» (Ανδρέας Κάλβος) θέλουν να ρίξουν.

Αυτοί, οι δυτικόφρονες, οι ξιπασμένοι από την τεχνολεηλατημένη δύση, που θέλουν να «δύσουν», το φάος-φως της ελληνικής παιδείας και γλώσσας.

Οι Μοντερνοχτυπημένοι και ανελλήνιστοι κενόκρανοι (κενός: άδειος και κάρα: κεφαλή), δυτικοπιθηκίζοντες ψευτοδιανοούμενοι — δυτικοπομπώδεις πομπές (ντροπές).

Αυτοί, που επιδιώκουν να κάνουν, αυτήν τη γλώσσα, γρύλισμα πεντακοσίων, το πολύ, αγγλοελληνικών λέξεων, εργαλείο φτηνό καταναλωτικής χρήσης, για την διεκπεραίωση των καθημερινών αναγκών. Γλώσσα ανελλήνιστων.

Η γλώσσα δεν είναι απλό επικοινωνιακό εργαλείο, αλλά η ίδια η ουσία της σκέψης μας. Γλώσσα και σκέψη δεν μπορούν να υπάρξουν ξεχωριστά. Λέμε τη σκέψης μας, σκεφτόμαστε τη γλώσσα μας.

«Η γλώσσα μου είναι ο κόσμος μου» (Wittgenstein). Είναι η προσωπική μας ιστορία. Η ιστορία του τόπου μας. Η ιστορία του Έθνους μας. Ο κόσμος μας, η πραγματικότητα, όσο και όπως μπορεί να τη συλλάβει ο άνθρωπος, εκφράζεται με τη γλώσσα. Γίνεται αντιληπτή με τη γλώσσα. Κοινοποιείται, κοινολογείται με τη γλώσσα. Μια άλλη, ξένη γλώσσα δεν είναι, απλώς και μόνον, η χρησιμοποίηση άλλων λέξεων για τα ίδια πράγματα.

«Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα μιλούμε...με την ίδια γλώσσα...Είτε σκεφτούμε την Κλυταιμνήστρα...είτε την Καινή Διαθήκη, είτε τους ύμνους του Ρωμανού και τον Διγενή Ακρίτα...» (Μπαμπινιώτης).

Μιλάμε τη μόνη γλώσσα που μιλιέται αδιάκοπα εδώ και 4000 χρόνια και γράφεται επί 3500 χρόνια. Και κατοικούμε αυτόν το τόπο άλλα τόσα χρόνια. Αυτή είναι η πατρίδα μας. Πατριώτες-Πολίτες-Οπλίτες, αυτής της πατρίδας και αυτής της γλώσσας είμαστε.

Δημιούργησαν οι Έλληνες τον Ελληνοευρωπαϊκό πολιτισμό και οι ευρωλιγούρηδες αποξένωσαν τους νεοέλληνες από τους γεννήτορές τους. Μια μόδα καλουπιών της παγκοσμιοποίησης του ηθικού τίποτα και του ανήθικου χρήματος, φόρεσαν στους νεοέλληνες, για να νομίζουν ότι, γρυλίζοντας τα γραικολεβαντίνικα, που τους έμαθαν και ευνουχίζοντας τη σκέψη τους, μετέχουν του παγκοσμίου γίγνεσθαι, που κοπρίζει τη γλώσσα και τη σκέψη. Οι ευάλωτοι μαζάνθρωποι της μαζικής κουλτούρας του κενού και του τίποτα. Χοίροι στο χοιροστάσι της Κίρκης, τρεφόμενοι με βαλανίδια.

Η γλώσσα, η γλώσσα η ελληνική, κατάντησε μόνο λέξεις και ο Λόγος μόνο λόγια.

Λέξεις εργαλεία για τις καθημερινές ανάγκες. Λόγια κουτσομπολιού και ελαφρότητας. Ρύπανση (Μπαμπινιώτης) της γλώσσας με ξενόφερτες λέξεις που επιβάλλονται στο καθημερινό λεξιλόγιο, αντιστάσεως μη ούσης.

«Ούτω θέλω λαλείς, ούτω γράφεις». «Η αναζήτηση, ο δανεισμός ξένων λέξεων, γιατί είμαστε πια ευρωπαίοι, οι αγγλισμοί, οι γαλατισμοί, οι γερμανισμοί δεν είναι παρά δείγμα δουλικότητας, απαιδευσιάς και ή ηλιθιότητας». (Κοραής),

Η Γλώσσα μου είναι ο κόσμος μου. Καταστρέψτε τη γλώσσα για να έχετε τον νεοφιλελεύθερο μαζάνθρωπο, (μισο)άνθρωπο, ΗΠΑνθρωπο.

«Πάντες οι άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται, φύσει», διαπιστώνει ο Αριστοτέλης. Ναι! Οι πάντες ορέγονται Γνώση; Παιδεία; Πληροφόρηση; Από τη φύση τους;

Ε, δώσε τους, μέχρι να σκάσουν: παραγνώση, παραπαιδεία, υπνοπαιδεία, παραπληροφόρηση. και ονόμασέ τα εκσυγχρονισμό, μεταρρύθμιση, έξυπνη Ελλάδα ή όπως αλλιώς θες. Αρκεί το σημαίνον να μην αποδίδει το σημαινόμενο. Με άλλα λόγια, η ετικέτα να γράφει παιδεία, γνώση, πληροφόρηση και το περιεχόμενο να είναι παραισθησιογόνος ουσία. Και ενώ σε ταΐζουν παραπληροφόρηση, αμάθεια, παραπαιδεία, να νομίζεις πως αποκτάς γνώση, παιδεία, πληροφόρηση.

«Η γλώσσα μου είναι ο κόσμος μου». Μια αλήθεια που έχει γίνει αντιληπτή από όλους όσους επιθυμούν να χειραγωγήσουν τους ανθρώπους. Από τους οργουελλικούς κάθε εποχής, τους καθεστωτικούς κάθε γενιάς, από τους σημερινούς πολιτικοπολιντικάντηδες. Από τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής πλύσης Εγκεφάλου).

Εκφραζόμαστε με τη γλώσσα και με αυτήν εκφράζουμε τον κόσμο-πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε ως σκέψη. «Η γλώσσα αποτελεί ένα πρίσμα μέσα από το οποίο είμαστε καταδικασμένοι να βλέπουμε τον κόσμο», γράφει ο γλωσσολόγος Mounin.

Είναι φανερό ότι φτωχαίνοντας τη γλώσσα, φτωχαίνουμε τον κόσμο. Και τη γλώσσα μας την έχουμε φτωχύνει. Ακόμη χειρότερο την έχουμε διαβρώσει από τα βάρβαρα ξενόγλωσσα greeglish (ακούγεται και σαν γρυλισμός). Υπονομευμένη η γλώσσα από την μόδα της παγκοσμιοποίησης, με την οποία τη συνυφαίνουν, δολίως, οι γνωστοί λίγοι με την πολλή δύναμη, συντονίζεται, πλέον, στον παγκόσμιο βηματοδότη, που της επιβάλλει ρυθμούς ξένους προς την ιδιομορφία της (έκφραση των ιδιαίτερων παραδόσεων και πολιτισμικών αξιών του έθνους).

Έτσι, από όργανο έκφρασης του ιδίου ρυθμού των ανθρώπων που την ομιλούν, καθίσταται «χαλκός και κύμβαλον αλαλάζον», στους ρυθμούς των βιαστών της.

Οι άνθρωποι, έχοντας αποξενωθεί, με την αλλοτρίωση της γλώσσας, από το πολιτιστικό τους παρελθόν και από την ιστορική τους παράδοση, βιώνουν μια ζωή ετερόφωτη και έκκεντρη από το δικό τους κέντρο. Η γλώσσα, με την εισδοχή μεταφυτευμένων πλέον λέξεων, που εκφράζουν μεταφυτευμένες αξίες (αυτές εκφράζονται με αυτήν τη γλώσσα) μπασταρδεύει, και γεμίζει το κενό που άφησε η απώλεια της παράδοσης, με εισαγόμενα σκουπίδια.

Δεν μας κάνουν πια εντύπωση αυτά τα γραικολεβαντίνικα. Έτσι «ανεπαισθήτως (σ.σ. και αναισχύντως) μας έκλεισαν από τον κόσμο (σ.σ. μας) έξω» όπως προέβλεπε ο Αλεξανδρινός.

Ξένοι στον τόπο τους, όχι λόγω των ξενόγλωσσων «ελληνικών» τους, αλλά επειδή έτσι αισθάνονται — ξένοι, περαστικοί ένοικοι του Ξενοδοχείου η Ελλάς — οι ευρωλιγούρηδες κακοποιούν και βιάζουν τη γλώσσα.

Μιμητισμός, πιθηκισμός αλλά και μιθριδατισμός, εξορίζουν την ιδιομορφία του οικουμενικού ελληνικού προσώπου, αντικαθιστώντας την με τη δυσμορφία του παγκοσμιοποιημένου μαζανθρώπου.

Και καλούν όλους, όπως η αλεπού του μύθου με την κομμένη ουρά, να τους μιμηθούν, γιατί αυτό είναι «σύγχρονο» και «politically correct: πολιτικά ορθό» (τον κακό σας τον καιρό, ευρωπεοχάσκακες, έτσι ακριβώς!).

Αλλιώς... Γραφικός, απροσάρμοστος, ιδιόρρυθμος. Λάσπη στους Ανθρώπους. Κι αν η λάσπη δεν κολλάει, ας διαστρεβλώσουμε τις θέσεις τους. Κι αν, κι έτσι, δεν βουτήξουν στον χυλό της μάζας, ίσως σωπάσουν. Ίσως εξουδετερωθούν.

Καλλιεργώντας, εντέχνως, τον φόβο της απομόνωσης, επισείοντας τον πέλεκυ του μη πολιτικά ορθού, σταβλίζουν ολοένα και περισσότερους στο γουρουνοστάσι της σύγχρονης Κίρκης, ταΐζοντάς τους βαλανίδια. «Έτσι ανίδεοι και χορτάτοι ξαπλώσαμε στης γης την πλάτη» (Γ. Σεφέρης). Άχθος αρούρης. Βάρος της γης.

Και τούτη η διαστροφή και η καταστροφή, μας έμαθαν να μας αρέσει. Γιατί έτσι θέλουν και έτσι τους συμφέρει. Και εμείς καμαρώνουμε, γύφτικα σκεπάρνια, που γίναμε επί τέλους ευρωπαίοι.

Η γλώσσα, ρηχή, διαστρεβλωμένη και ξένη εκφράζει και διαμορφώνει μια, αντίστοιχα, διαστρεβλωμένη ρηχή και ξένη πια σκέψη, που αντανακλά έναν κόσμο-πραγματικότητα, όπου ο άνθρωπος ξενίζεται σαν σε ξενοδοχείο. «Ο κόσμος κατάντησε ένα απέραντο ξενοδοχείο» γράφει ο Σεφέρης. Ελληνικά χοτέλ (με παχύ ευρωπαιοβλάχικο «χ»).

Έτσι, ο άνθρωπος από πολίτης αυτεξούσιος καθίσταται μαζάνθρωπος καταναλωτής. Η μόνη ελευθερία που παρέχεται, από αυτό το σύστημα, είναι η ελευθερία να επιλέγει αυτό που του επιβάλλουν και, τεχνηέντως, απονευρούμενος, να θεωρεί ότι αυτό είναι αυτό που θέλει. Οι μαζάνθρωποι, ετερόφωτα ανδρείκελα του μιμητισμού και της υποτέλειας, είναι εύκολο, πλέον, να ποδηγετηθούν.

Η προπαγάνδα της Νέας Οικονομικής Νεοφιλελεύθερης Ιδεολογίας, σοφότερη και αποτελεσματικότερη αυτής του σταλινικού ή γκεμπελικού τύπου, αφανής και δραστήρια, χαλώντας τη γλώσσα, καθορίζει της ζωές των μαζανθρώπων. Τα σημαίνοντα, οι λέξεις, περιέχουν άλλο νόημα από το πραγματικό τους. Σημαίνουν ό,τι αυτοί θέλουν να σημαίνουν, παραπλανώντας, με το όμοιο κέλυφός τους, τους αδαείς.

Οι γλωσσοχαλαστήδες και χαλασοχώρηδες. «Οι πολιτικοί έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν έναν χρήσιμο γι αυτούς παραλογισμό, όσο οι πολίτες τον ανέχονται και τον αντέχουν. Όσοι συμπολίτες μας ακούγοντας το μήνυμα ότι «ο γάιδαρος πετάει» απαντούν ή δέχονται σιωπηρά ότι «πετάει», τόσοι γάιδαροι (σ.σ. πολιτικατζήδες) εν πτήσει, θα βρίσκονται στην ελληνική πολιτική» (Δημήτρης Τσάτσος).

Στερώντας από τον λαό — που τον επικαλούνται, δολίως, οι διάφοροι πολιτικατζήδες, ως αριθμητικό μέγεθος μόνο και καθόλου ως ουσία — τη γλώσσα του, του έκλεψαν και την ψυχή του. Και στη θέση της έβαλαν την μαζοψυχή του μαζοχυλού. Του μαζάνθρωπου της νεοφιλελεύθερης οικονομίας και κοινωνίας.

Ο μαζάνθρωπος δεν έχει, πια, τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης του, αλλά τα κοινά χαρακτηριστικά της μάζας, μέσα στην οποία εξαφανίζεται η σκέψη, ή δυνατότητα κριτικής, η γνώση και η δυνατότητα επιλογής. Χαμένος ο μαζάνθρωπος, μέσα στην παραφροσύνη της κατανάλωσης μια νήπιας ευδαιμονίας, βηματοδοτείται στον παγκοσμιοποιημένο ρυθμό του τίποτα και ακολουθεί, αντανακλαστικά, χωρίς να σκέφτεται. Αγέλη, ενστικτωδώς αντιδρώσα στα επιλεκτικά προσφερόμενα και προς συγκεκριμένο τέλος οδηγούντα ερεθίσματα της παγκοσμιοποιημένης τιποτολογία.

Έτσι, ύπουλα, ανεπαίσθητα, επαίσχυντα και ειρηνικά, δια της φαιάς (αφανούς) προπαγάνδας, διαμορφώνεται ο μαζάνθρωπος, έτοιμος για χειραγώγηση από τους γνωστούς νταβατζήδες-πολιτικατζήδες της κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικής ζωής του τόπου.

Στη θέση της συνειδητής προσωπικότητας (αυτεξούσια βούληση, κριτική σκέψη, λόγος και γλώσσα που τα εκφράζουν) που τους αφαιρέθηκε, έχουν εγκαταστήσει την κοινή μαζοψυχή, που οδηγεί, τα μαζάτομα στον κοινό στόχο της μαζοποίησης. Άτομα ανερμάτιστα. αγόμενα και φερόμενα, ετερόφωτα υποχείρια πολιτικαντισμού, θεράποντος των ολίγων με την πολλή δύναμη.

«Μικράν, μικράν κατάπτυστον ψυχήν έχουν αι μάζαι - ιδιοτελή καρδίαν - και παρειάν αναίσθητον εις τους κολάφους» Κ. Καρυωτάκης.

Άτομα, άβουλα χρειάζονται για το παγκοσμιοποιημένο παιχνίδι. Οπαδοί-Ψηφοφόροι και όχι σκεπτόμενοι πολίτες. «Σώφρονα» και «υπεύθυνα» άτομα, που δεν θα τολμούν να φρονούν και δεν θα αναλαμβάνουν το βάρος και τη διακινδύνευση της ιδίας γνώμης. Ψιττακοί ψιττακίζοντες ψιττακόλογα. Να την η μαζοποιημένη κοινωνία πολιτικά ορθή και τιμημένη.

Το ένστικτο της (αυτό)συντήρησης οδηγεί τη μονάδα στην αποφυγή της σύγκρουσης με το σύνολο της μάζας. Έτσι, το «σώφρον» άτομο «Χαίσετο ή μαχαίσετο» (ατόφια ελληνικά του Αριστοφάνη). Και, επομένως, σιωπά ένοχα, βαφτίζοντας την ήττα του, πριν καν δώσει μάχη, φρόνηση. Και προσθέτει στον φόβο του τον εξευτελισμό της σιωπής. Σιωπή, που δεν είναι εκδήλωση σωφροσύνης, αλλά βούλα υποτέλειας.

Ώσπου να ανασυνταχτούν οι Άνθρωποι, οι μαζάνθρωποι θα πληθαίνουν.

«Το δε σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα» (Θουκυδίδης)

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Φιλανθρωπία και κρίση.


Η οικονομική κρίση οδηγεί σε μείωση των φιλανθρωπιών ...

Αυτές τις κρίσιμες στιγμές χρειάζεται αλληλεγγύη και στήριξη στους συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη.

Η είδηση ότι λόγω οικονομικής κρίσης έχουν μειωθεί τα διάφορα φιλανθρωπικά galla και κάθε άλλου παρόμοιου είδους φιλανθρωπικές συγκεντρώσεις, δημιουργεί ερωτηματικά γιατί πράγματι έχει συμβεί αυτό. Οδηγεί όμως και τον πιο ψύχραιμο παρατηρητή σε ορισμένες χρήσιμες διαπιστώσεις.

Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια είχαν αυξηθεί οι φιλανθρωπικού τύπου εκδηλώσεις. Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι, η ουσία όμως ήταν ότι προσέφεραν.

Τα νέα δεδομένα όμως ανατρέπουν αυτή την εικόνα, η οποία αν συνδυαστεί και με τον κίνδυνο να μείνουν στο δρόμο 100 τρόφιμοι του άλλοτε κραταιού Γηροκομείου Αθηνών, τότε πράγματι υπάρχει προβληματισμός για το τί συμβαίνει στην πράξη.

Επιπρόσθετα, η ολοένα και αυξανόμενη εικόνα εγκαταλελειμμένων ηλικιωμένων ανθρώπων, στους δρόμους, από τους ίδιους τους συγγενείς τους, και μάλιστα από τα ίδια τα παιδιά τους, δεν αποδεικνύει μόνο το μέγεθος της κρίσης, αλλά κυρίως την κρίση αξιών και αρχών, η οποία αναπτύσσεται όλα αυτά τα χρόνια και κορυφώνεται με την παρούσα οικονομική κρίση.

Ταυτόχρονα παρατηρούμε εσχάτως την προσπάθεια να αναδειχθεί ο φιλανθρωπικός ρόλος της Εκκλησίας, σε συνεργασία με την Πολιτεία και με διακριτότητα στους ρόλους τους.

Χρειάζονται πράξεις και όχι λόγια..

Κάτι που έπρεπε ήδη να έχει γίνει εδώ και χρόνια, αφού ο ρόλος της Εκκλησίας ιστορικά, αποδεικνύεται κρίσιμος σε κάθε ανάλογη συγκυρία.

Σε κάθε περίπτωση οφείλουν όλοι : Πολιτεία, Εκκλησία, Πολίτες, Επιχειρήσεις, Οργανώσεις και Φορείς αυτή τη δύσκολη ώρα να προτάξουν το αυτονόητο: την αλληλεγγύη και τη στήριξη στον συνάνθρωπο.

Οι στιγμές είναι κρίσιμες και αντί για ευχές και δηλώσεις χρειάζονται άμεσα πράξεις...
by Πηγή

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Έλληνες Κροίσοι...


Οι εύποροι Έλληνες μεταφέρουν καταθέσεις στο εξωτερικό ...

Την ώρα που η κυβέρνηση συνεχίζει την παρατεταμένη πολιτική λιτότητας, ψηφίζοντας ένα προϋπολογισμό που προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη ασφυξία στην αγορά, στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους, την ώρα που εκατομμύρια Έλληνες καλούνται να υποστούν πρωτοφανείς θυσίες και μείωση του βιοτικού τους επιπέδου, και ενώ η φοροδιαφυγή εξακολουθεί να βασιλεύει και τα λουκέτα μπαίνουν το ένα μετά το άλλο, αφού όπως διαφαίνεται, μετά την επιβολή των σκληρών μέτρων, για μία ακόμη φορά το “μάρμαρο” καλούνται να πληρώσουν οι συνήθως γνωστοί φορολογούμενοι, δηλαδή οι μη-έχοντες, για να...σωθεί η Πατρίς, Έλληνες “Κροίσοι”, έχουν μεταφέρει με συνοπτικές διαδικασίες στις τράπεζες του εξωτερικού, μόνο το τελευταίο διάστημα, ποσά έως και 10 δισ. ευρώ!

Επαναπατρισμός Κεφαλαίων, μια ακόμη αποτυχία της κυβέρνησης...

Μάλιστα διαπιστώνεται ότι το πρόγραμμα “επαναπατρισμού” κεφαλαίων, όπως και επί της τέως Κυβέρνησης, έτσι και επί της τωρινής, τους αφήνει παντελώς αδιάφορους, αφού το συνολικό ποσό των επαναπατρισθέντων μέχρι στιγμής κεφαλαίων ανέρχεται στο “συγκλονιστικό” ποσό των...6 εκατ. ευρώ.

Άλλωστε σε 80 δισ. ευρώ υπολογίζεται ότι είναι τα συνολικά κεφάλαια που βρίσκονται «τοποθετημένα» σε τράπεζες του εξωτερικού. Σύμφωνα με πληροφορίες, από τα περίπου 380 ονόματα Ελλήνων φορολογουμένων που είχαν καταθέσεις σε ξένες τράπεζες μόλις 10 έκαναν χρήση των κινήτρων του υπουργείου Οικονομικών.

Οι υπόλοιποι προτίμησαν την ασφάλεια του εξωτερικού παρά τις απειλές της κυβέρνησης για φορολόγηση 8% επί της αξίας αυτών των κεφαλαίων.

Κατοικίες στο Λονδίνο...

Στα παραπάνω στοιχεία προσθέστε και τους 5.500 χιλιάδες Έλληνες, κυρίως Αθηναίους, οι οποίοι αγόρασαν κατοικίες στο Λονδίνο τους τελευταίους δέκα μήνες, σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν σε σχετική έρευνα τραπεζικού οργανισμού της βρετανικής πρωτεύουσας.

Τα στοιχεία μάλιστα αυτά προκύπτουν από τις μεταβιβάσεις τίτλων ιδιοκτησίας και την επιβολή ανάλογης φορολογίας από τις αρχές του Λονδίνου, για την οποία ενημερώνονται και οι αντίστοιχες κεντρικές τράπεζες των χωρών από τις οποίες προέρχονται οι αγοραστές ακινήτων. Δηλαδή στη συγκεκριμένη περίπτωση, των Ελλήνων αγοραστών, ενήμερη είναι η Τράπεζα της Ελλάδας.

Σύμφωνα μάλιστα με όλες τις πληροφορίες οι αγορές έχουν γίνει με μετρητά και οι περισσότερες αφορούν διαμερίσματα και μικρές οικιστικές μονάδες σε περιοχές που θεωρούνται ακριβές.

Και όπως αναφέρουν βρετανικοί παράγοντες η κρίση στην Ελλάδα “δημιουργεί ήδη ελληνικές περιοχές στο Λονδίνο”, καθώς οι περισσότεροι αγοραστές συγκεντρώνονται στα ίδια σημεία...

Από τα παραπάνω το ερώτημα είναι ένα : αν τελικά κάποια στιγμή θα συνεισφέρουν όλοι ανάλογα με τις δυνάμεις τους στην προσπάθεια για την εξόφληση του δανείου-της “στήριξης”, ή θα εξακολουθούν να πληρώνουν οι γνωστοί.

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

«Μην αμελήσετε/Πάρτε μαζί σας νερό/Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία»!


Και επειδή, «Ου μόνον αρχή άνδρα δείκνυσι, αλλά και αρχήν ανήρ» (Επαμεινώνδας), να τι κάνατε, σεις οι «άρχοντες», στην πόλη και τον δήμο. Στη Δημοκρατία μας. Στην Ελλάδα μας.

«Πολλά και αισχρά ένεκα κερδέων πεποιήκατε: πολλά και αισχρά για το κέρδος κάνατε» (Ξενοφών). Ο σκανδαλοποιός, «και με τα δυο χέρια σουφρώνει τα δημόσια έσοδα: Καμφοίν χέροιν μυστιλάται των δημοσίων». (Αριστοφάνης).

«Μια πατρίδα που ζημιώθη, διατιμήθη και όλο σ’ αυτό κατανταίνει» (Μακρυγιάννης), εξ αιτίας ανίκανων αρχόντων, των «αλιτηρίων (καταστροφέων) της πόλης» (Ζήνων ο Ελεάτης).

Εσείς, οι «άρχοντες» της πόλης, πολιτικατζήδες της δεκάρας, «Μπάσταρδοι, κλέφτες, πόρνοι» (Κ. Παλαμάς). «Άνθρωποι, χωρίς ηθική και πίστη. Και κρίμα τα φώτα τους. Ότι ο άνθρωπος κάνει τα φώτα κι όχι τα φώτα τον άνθρωπον» (Μακρυγιάννης).

Ιδού, αυτοί, που λαλούν «σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες» (Σεφέρης). Οι γλωσσοχαλαστήδες, οι χαλασοχώρηδες, οι πρόθυμοι. Οι λάτρεις του ξενόφερτου, έτοιμοι, να ξεπουλήσουν τις κολόνες του Παρθενώνα, δίνοντάς τους το σχήμα του μπουκαλιού της Κόκα-Κόλα. Έτοιμοι να φορέσουν στις καρυάτιδες μπούρκα. «Και φωνάζουν οι πατριδέμποροι να φοβηθούν οι πατριώτες». (Βάρναλης).

Ιδού, οι δημιουργοί του δύσμορφου προσώπου της αλαζονικής τους εξουσίας. Οι ντυμένοι το τριμμένο, λερωμένο, λασπωμένο ρούχο του αυταρχισμού, της ασυδοσίας, της διαφθοράς και της απάτης.

«Ώρα νέα, χελιδών. Οι δ’ έβλεπον…καγώ των κρεών έκλεπτον: κοίτα, νέα χελιδόνια. Κι’ αυτοί γύριζαν να δουν και ‘γώ έκλεβα το κρέας». (Αριστοφάνους Ιππείς)

Και εσύ ο πολιτικατζής, «ν’ αρπάζεις και να δωροδοκείσαι, ο δε λαός… σφιγμένος από την ανάγκη, τη μιζέρια και τον (κουτσουρεμένο) μισθό (και την πετσοκομμένη σύνταξη), να κρέμεται από σένα με το στόμα ανοιχτό: Συ μεν αρπάζης και δωροδοκείς… ο δε δήμος … υπ ανάγκης άμα και χρείας και μισθού προς σε κεχήνη» (Αριστοφάνης).

«Μαζί τα φάγαμε» λέει, ο θηριώδης Πάγκαλος.

Και οι πονηροί πολιτικάντηδες-γυμνοσάλιαγκες, έρποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά τους, σκαρφαλώνουν πάλι στα γυάλινα κορφοβούνια της τηλεπαραμύθας, προς άγραν ψηφοφόρων, που τους μάθανε να διεκδικούν ρουσφέτι για μια θέση στο Δημόσιο.

Ιδού οι άρχοντες, που άφησαν τα κάστρα της πατρίδας απολέμιστα και μπήκαν «ντυμένοι φίλοι οι εχθροί», οι απολίτιστοι της παγκοσμιοποίησης του αμερικάνικου τρόπου ζωής και οι «πολιτισμένοι» βάρβαροι της Εσπερίας. Η τρόικα των Ευρωπεο-αμερικανών (το «πε» με «ε», διορθωτά) «διασωστών» της Πατρίδας — έτσι δεν λέτε;

«Ευτυχία το μνημόνιο» λέγει ο πνευματώδης Πάγκαλος.

Οι άνθρωποι που βύθισαν τον κοσμάκη στην ανέχεια, του πετσόκοψαν το βιός, τον έριξαν στην ανεργία, περαίωσαν τους φοροκλέφτες, ομολογούντες κυνικά, πως τα μέτρα αυτά είναι και άδικα. Συγκινημένοι και αλγούντες και εξανιστάμενοι.

Μέχρι και ο Στρος Καν, λέει, αν ήταν Έλληνας, θα διαδήλωνε!!! για φαντάσου. Οι αλιτήριοι ρίχνοντάς μας στη φτώχια, μας προσβάλλουν κι από πάνω, οι αχρείοι διεθνείς Τραπεζίτες-αγιογδύτες, παγκοσμιοποιημένοι μαφιόζοι. Άγαμοι θύται.

Και μοστράρουν τη μούρη στο γυαλί, πολιτικατζήδες αδιόρθωτοι,
Με Μαγγίνικη υποκρισία.
Με Βουλγαράκικη αλαζονεία.
Με Ρουσσοπουλική μπουρδολογία.
Με Αλογοσκούφικη αμεριμνησία.
Με Λιάπικη γαλαντομία.
Με Δουκάτο βιστωνιδομοναχισμό.
Με Παυλίδειο δακτυλισμό.
Με Σημιτική αμερικανοευχαριστία.
Με Τσοχατζοπούλειο νεοπλουτισμό τεσσάρων εποχών.
Με Τσουκάτικη ντομπροσύνη κλεισμένη σε βαλίτσα made in Ziemens.
Με Ευρυππιδοστυλιανική χλιδή.
Με Διαμαντοπουλική χάρη και επιμονή στην υπνοπαιδεία.
Με Καραμανλίδικη αμελλητί παραγραφή των χυδαιοτήτων τους, δια της λήξεως των εργασιών της Βουλής.

Και έτσι, «χάνονται οι πόλεις όταν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους φαύλους από τους έντιμους: Τας πόλεις απόλλυσθαι, όταν μη δύνωνται τους φαύλους από των σπουδαίων διακρίνειν». (Αντισθένης).

Και ο λαός, με σακατεμένη ελευθερία, με σακατεμένη γλώσσα, σακατεμένος από την ανέχεια, χαλάει κι’ αυτός. Γίνεται μάζα, χυλός ξεδιάντροπος, αδιάφορος, κάλπης. ασύδοτος, πλεονέκτης, κομπιναδόρος, λαμόγιο, υποκριτής, φαρισαίος, ανόητος, άκριτος, ασεβής, χριστέμπορος, Ελληναράς, απαίδευτος. Λαθρεπιβάτης της ζωής. Λαθρόβιος.

Γιατί, «το ήθος των πολιτών γίνεται όμοιο με το ήθος των αρχόντων τους: Το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν» (Ισοκράτης).

Τον καταντήσατε, από περήφανο λαό, «ουδενός δούλον… ουδ’ υπήκοον», (Αισχύλος), αναγκεμένο «και πένητα ίνα γιγνώσκη τον τιθασευτήν» (Αριστοφάνης).

Τον καταντήσατε, εσείς, οι αρχολάγνοι πολιτικατζήδες, ευτελή και ταπεινωμένο μαζοχυλό. Δυσλεκτικό και φτωχό. Για να μη μπορεί να σκεφτεί. Ούτε να κρίνει.

Τον καταντήσατε, τον λαό, μάζα ψηφοφόρων-ψηφοδοτών, που της αφαιρέσατε την ιδιότητα του Πολίτη, προκειμένου να σας ψηφίζει μια Κυριακή στα τέσσερα χρόνια ή όποτε νομίζετε πως σας συμφέρει να κάνετε εκλογές, καλώντας τον να εξαργυρώσει την ψήφο του με «ένα πουκάμισο αδειανό», δικών σας προεκλογικών υποσχέσεων και μετεκλογικών ανακολουθιών.

Κι αγορεύεις, πολιτικατζή, «γλάρος χάσκακας: λάρος κεχηνώς....κανακεύεις τον λαό, τον χαϊδολογάς, τον κολακεύεις και τον εξαπατάς. «Ήκαλλ’, εθώπευ’, εκολάκευ’, εξηπάτα» (Αριστοφάνης). Του τάζεις, και πάλι, αδιάφθορους λαγούς, με πετραχήλια διαφάνειας.

Αδιάντροποι, οι «πονηροί πολιτευτές», επιδεικνύουν, αναιδώς, τα γυμνά τους οπίσθια. Ξεβράκωτοι. Εξαπολύουν λεκτικούς κεραυνούς επί των νταβατζήδων, ενώ οι αξιωματούχοι των συναλλάσσονται με αυτούς και μισθοδοτούνται από τους διαφθορείς της Ζήμενς και λοιπών «ευαγών ιδρυμάτων» της κλεψιάς και της απάτης . Πατάσσουν τη διαφθορά με λόγια, ενώ οι κουμπάροι αλωνίζουν. Και τα ομόλογα δομούν και δέρνουν. Και το βρωμερό χρηματιστήριο και οι υποκλοπές αμελλητί παραγράφονται.

Κραυγάζουν οι αναίσχυντοι: Δημοκρατία. Ισονομία. Ελευθερία. Ισότητα. Και εννοούν και εφαρμόζουν:

Ελευθερία του ηδονοθηρικού καταναλωτικού εξευτελισμού.
Δημοκρατία του αναίσχυντου πολιτικαντισμού.
Ισονομία του δικολαβισμού.
Ισότητα της μετριότητας.

«Κοράκοι, όλοι κοράκοι αληθινοί, χειρότεροι από τον κόρακα όπου βγήκε από την Κιβωτό και εθρέφοταν από τα λείψανα, όπου είχε αφήσει ο κατακλυσμός του κόσμου» (Σολωμός).

«Συντρίβουμε τους τρόπους του σκέπτεσθαι. Συντρίψαμε πια τους δεσμούς της πατρικής, μητρικής, υιικής στοργής, της φιλίας και του έρωτα. Αν θέλετε μια εικόνα της ζωής, φανταστείτε ένα πέλμα που θα συντρίβει τη μορφή του ανθρώπου.». (Όργουελ. 1984)

Πολτός το ανθρώπινο πρόσωπο. Η ψυχή άδεια από αγάπη. Το μυαλό φουσκωμένο με τεχνολογία και οίηση. Και ο άνθρωπος να παραδέρνει μοναχικός, κενός, άδειος, στα σταυροδρόμια του κόσμου. Μηχανοποιήθηκε κι αυτός από το τέχνημά του. Δουλειά καθημερινή με ωρολογιακή ακρίβεια, ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της ύπαρξής του. Δεν τον γεμίζει. Αγγαρεία για να επιβιώσει και όχι για να ζήσει, είναι.

Μια μηχανή παραγωγικότητας ο άνθρωπος, απασχολήσιμος, αναλώσιμος, αντικαταστατός, άνεργος. Ελαστική εργασία και ανελαστική βαρβαρότητα των κατεχόντων και εχόντων, εναντίον των ανυπερασπίστων αλλοτριωμένων μαζανθρώπων.

Κι ένα κράτος βιαστής, όπου η πολιτική έχει εκφυλισθεί σε διαπλοκή με την οικονομική ολιγαρχία η οποία και την κανοναρχεί, και τα άνομα, ακόρεστα, συμφέροντα. Και όπου ο Λόγος αδρανεί ή έχει εκλείψει ή έχει, σκοπίμως, στρεβλωθεί.
Μια κοινωνία που αδιαφορεί για τα μέλη της, γιατί έχει αποδεχθεί το, αμερικανικής κατασκευής και προελεύσεως, σύνθημα του παγκοσμιοποιημένου κυνισμού: «φα’ τους πριν σε φάνε: get them before they get you».

Μια τέτοια κοινωνία, θρέφει τη βία, στα στείρα σπλάχνα της. Μια πολιτεία, θηριοτροφείο μαζανθρώπων καταναλωτών. Μισών και μίζερων ανθρώπων, που τελικά την καταναλώνουν και την ίδια.

«Τα γουρούνια ευχαριστιούνται περισσότερο στον βούρκο παρά στο καθαρό νερό: Ύες βορβόρω ήδονται μάλλον ή καθαρώ ύδατι»! (Ηράκλειτος)
by Ελευθέριος Ανευλαβής

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

O πρωθυπουργός να δείρ΄

Έλαβα στο email μου το παρακάτω ποίημα. Το δημοσιεύω με πολύ ευχαρίστηση. Αφήστε παρακαλώ το μήνυμά σας προς τον ποιητή!

΄Ο κλητήρ
Ως διάττοντας αστήρ
ο επίδοξος ανήρ
ως σφοδρότατος αήρ
αγριότατος ως θήρ
καταφθάνει ο φωστήρ
ως σαν να 'ταν ο σωτήρ.
Ω τι τυχερός Χυτήρ' !
Ω τι τυχερός Χυτήρ' !

Ως Πιλάτος νίπτει χείρ
αχ καημένε μου λουτήρ
σφίξτε κι άλλο το ζωστήρ.
Ω τι άστοργος πατήρ!
Ω τι άστοργος πατήρ!
Διά του Τζόουνς το ναδίρ
διά ταξικόν χαΐρ
δια της Μέρκελ το χατίρ
ο πρωθυπουργός να δείρ΄
ο πρωθυπουργός να δείρ΄.
Ω τι ποίησις Χυτήρ' !
Ω τι ποίησις Χυτήρ' !
Με ορμή οδοστρωτήρ
και ταχύτητα σπινθήρ
Ω τι ματαιότης. Πύρ !
και εκρήγνυται ο κρατήρ
και εκρήγνυται ο κρατήρ
και εκρήγνυται ο κρατήρ
Ω της Διεθνούς αθήρ !
εις τον κόσμον των μπατίρ
έκραξα εκ παρά θυρ
Παρπαντρέου άι σιχτίρ !
Παρπαντρέου άι σιχτίρ !

by Το Άγριο Πνεύμα

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Δεν θα πεθάνουμε ποτέ άτιμε ευρωθάφτη!


Παρόλο που πλήρωσες τον Αγ. Βασίλη, το πνεύμα των Χριστουγέννων και τους καλικάτζαρους να μας επισκεφτούν μόνο Σαββατοκύριακα φέτος, εμείς θα αντισταθούμε. Θα κάνουμε Χριστούγεννα και όχι Πάσχα, όπως κρυφά επιθυμούσες.

Στείλε μπόρες, στείλε νεροποντές. Τον κακό σου τον καιρό να στείλεις, εμείς δεν θα κάτσουμε μέσα να κλαίμε τη μοίρα μας. Θα πάμε βόλτες, θα χαζέψουμε, θα πιούμε και θα καπνίσουμε όσο θέλουμε. Ναι για να σκάσεις από το κακό σου. Θα καλέσουμε φίλους και θα φάμε στραγάλια που λέει ο λόγος. Θα πιούμε κρασιά έστω και χύμα και θα παίξουμε χαρτιά με φασόλια αντί για ευρώπουλα. Θα φάμε με τους δικούς μας και δεν θα βγάλουμε το απωθημένο μας, όπως συνηθίζετε εσείς, που με τη γαλοπούλα στο στόμα θυμάστε ότι ο θείος σας, σας έριξε φούσκο όταν ήσασταν τριών και σας έμεινε το τραύμα μέχρι τα 60.

Παρ’ όλο που δεν υπάρχει καμία ημέρα πραγματικής άδειας (μέχρι εδώ έφτασε η χάρη σας), θα ζήσουμε σε ρυθμό άδειας. Κατ’ αρχήν, όλα θα πηγαίνουν αργά. Ναι, ναι, αργά και εκνευριστικά. Το δημόσιο θα είναι σε άδεια. Ο ιδιωτικός τομέας θα υπολειτουργεί. Πιθανόν να γίνουν και απεργίες. Τα μαγαζιά θα ψιλογεμίσουν και οι υπάλληλοι δεν θα έχουν πολύ χρόνο να λερώνουν τα πεζοδρόμια με τις γόπες των τσιγάρων τους. Ο κόσμος θα μπαίνει θα ρωτάει τις τιμές και θα βγαίνει γιατί περιμένει τις εκπτώσεις. Παρ ‘όλα αυτά θα γίνεται πανηγύρι. Μπάντες στους δρόμους, ξαπλωμένοι περισσότεροι ανάπηροι στα πεζούλια, γύφτοι με τύμπανα και νταούλια, αγιοβασίληδες να φωτογραφίζονται με μωρά και κάτι ταλαίπωρα γαϊδουράκια στο Σύνταγμα να πηγαινοφέρνουν τα παιδάκια που ουρλιάζουν να ανέβουν επάνω τους.

Εμείς αξιοπρεπείς. Δεν θα δείξουμε καθόλου προς τα έξω ότι είμαστε φτωχοί, γιατί είμαστε ένα περήφανο έθνος από γεννησιμιού μας. Ακόμη και αυτοί οι πληρωμένοι φτωχοί που βγαίνουν και κάνουν δηλώσεις στις κάμερες, μέσα και έξω από διάφορες δημόσιες υπηρεσίες, θα κάτσουν στα σπίτια τους και δεν θα πούνε κουβέντα γιατί τους έχουμε σταμπάρει και ξέρουμε ποιοί είναι (για σένα με την πράσινη ζακέτα λέω – μην τολμήσεις και βγεις χριστουγεννιάτικα και αρχίσεις την γκρίνια δεν θα σου στείλουν κάμερα τον Ιανουάριο).

Στην πραγματικότητα δεν έχουμε πρόβλημα. Οι τελευταίες δηλώσεις του προέδρου του ΣΕΒ δεν μας βρήκαν απροετοίμαστους. Εδώ και καιρό πολλές συνδικαλιστικές οργανώσεις και σωματεία ήθελαν να προτείνουν στην κυβέρνηση την εβδομάδα των 9 ημερών.

Πρόκειται για μία ρηξικέλευθη πρόταση που θα ανατρέψει τα μέχρι σήμερα εργασιακά δεδομένα. Δηλαδή θα δημιουργηθούν νέες ημέρες μέσα στην εβδομάδα. Μετά την Παρασκευή θα υπάρχει η Ευαγγελία και η Πηνελόπη. Μετά θα έρχεται το Σάββατο και η Κυριακή. Έτσι, θα ανέβει η παραγωγικότητα. Θα δουλεύουν φυσικά και το Σάββατο το οποίο εννοείται ότι θα αφαιρεθεί από ημέρα αργίας και όλοι θα δουλεύουν 7ήμερο, εκτός φυσικά από τους ελαστικούς της ελαστικής εργασίας (δυο ώρες πληρώνεσαι 8ωρο δουλεύεις και ξαναέλα τον άλλο μήνα). Η μία ημέρα ονομάζεται Ευαγγελία γιατί θα δουλεύουν όλοι με χαρά για την ανάπτυξη της οικονομίας και η άλλη Πηνελόπη γιατί θα περιμένουν υπομονετικά να έρθει η Κυριακή να ξεκουραστούν. Αυτά για τους προνομιούχους. Τα παιδιά θα τα ανατρέφει το κράτος. Το σπίτι θα το καθαρίζει συνεργείο του Δήμου όταν δεν θα έχει απεργία. Κάπου κάπου θα μαγειρεύει και κάποιος από το συνεργείο για να τρώνε όσοι από την οικογένεια πάνε σπίτι να κοιμηθούν. Ο μήνας με τις καλοκαιρινές διακοπές θα γίνει εβδομάδα και πολύ είναι. Όλοι θα είμαστε το ίδιο. Δημόσιοι και Ιδιωτικοί υπάλληλοι. Αφού θα πάρουμε και την ίδια σύνταξη τελικά. Εργαζόμενοι και άνεργοι. Τίποτα δηλαδή.

Α! τα Χριστούγεννα του χρόνου το 2011, οι εργαζόμενοι θα κάνουν δώρο 2 μισθούς τον ένα στον ΣΕΒ γιατί τον σέβονται και τον άλλο στον εργοδότη τους που τους κράτησε απασχολημένους όλο το χρόνο και έτσι απέφυγαν να το ρίξουν στα ναρκωτικά, στα ποτά και στα ξενύχτια.

Τις γιορτές θα κόψουμε και το αντιπαθητικό καθημερινό στυλάκι της εθνικής κατάθλιψης. Μπορεί να μην κυκλοφορούν έλκηθρα στην Πανεπιστημίου, μπορεί ο Αγ. Βασίλης να μας πουλήσει κανονικά για μερικά βόρεια ευρώπουλα και αμερικανικά δολάρια, μπορεί να μην αγοράσουμε πολλά δώρα για τους φίλους μας, όμως αυτό το δόξα τω Θεώ έχουμε δουλειά θα σταματήσει. Είναι μια ευκαιρία αυτή η τόσο υποδουλωμένη στάση ζωής να κάνει διακοπές. Αυτό το «μην παραπονιέσαι που δουλεύεις πολύ, ευτυχώς έχεις δουλειά», ή το άλλο το εκνευριστικό «μη λες κουβέντα, εδώ άλλοι είναι στο δρόμο», που υπονοεί το κάτσε να σε πηδήξουν όλοι γιατί υπάρχει μεγάλη ανεργία, θα μπει στην ντουλάπα. Η αθάνατη ελληνική λεβεντιά πρέπει να κάνει Χριστούγεννα και να ελπίζει.

Πρόσφατα έμαθα πως σε μία γνωστή μου έγινε αύξηση. Νόμιζα ότι της αύξησαν το νοίκι ή ότι αυξήθηκε η εφορία της. Έκανα λάθος. Η πραγματικότητα ήταν άλλη :

Ένα Άγιος Βασίλης με Αλτσχάϊμερ προσγειώθηκε στη δουλειά της. Μπέρδεψε τις χρονιές. Νόμιζε ότι ήταν 1988. Λίγο το επίθετο του πρωθυπουργού, λίγο οι περσινές εξαγγελίες πριν τις εκλογές, έγιναν πουρές στο μυαλό του και έτσι άρρωστος όπως ήταν ο καημένος άφησε μία σακούλα ευρώ. Από αυτή λοιπόν τη σακούλα πήραν όλοι αύξηση.

Πρωτοχρονιάτικο μήνυμα : Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αρκεί να μην είμαστε εμείς οι προτελευταίοι. Γι αυτό ας μείνουμε όπως είμαστε.
by Ελίνα Λαζαρίδου

Ο Άγιος Βασίλης… είναι καπιταλιστής!

Έπεσα πάνω σε ένα παλιό κείμενο του συνοδοιπόρου στην διαδικτυακή ζωή tsopani που μιλούσε για τα έξοδα των Χριστουγέννων…. το φιλοσοφικό ερώτημα που έθετε τότε πριν απο 3 χρόνια ήταν ...

Μήπως μεγαλώσαμε τόσο όσο να βλέπουμε τα Χριστούγεννα μονάχα ως…έξοδα, (ρε γαμώτι;;; )Φέτος το ερώτημα είναι μαθαρά ρητορικό… οπότε… λέω να αναφέρω κάτι άλλο…

Κάθε χρόνο όλοι οι γονείς τρέχουν και ματώνουν για να αγοράσουν στα αγγελούδια τους δώρα. Τους τρώνε οι δρόμοι, τα μαγαζιά, το τρέξιμο και το άγχος! Τελικά μετά απο τρέξιμο ημερών καταφέρνουν κάποια στιγμή και τοποθετούν τα δώρα κάτω απο το δέντρο… Και όλα αυτά γιατί ? Την ημέρα των Χριστουγέννων σηκώνονται τα πιτσιρίκια πάνε κάτω απο το δέντρο ανοίγουν τα δώρα και λένε κοιτάξτε τι μου έφερε ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ!

Ο ποιος?!!! (@#$%$^^*)

Αυτός έτρεξε για τα δώρα? Μα δεν τον έχετε δει πόσο χοντρός είναι γεμάτος σαν γαλοπούλα γενετικά τροποποιημένα φαγωμένη;

Αυτός πλήρωσε τα δώρα? Μα δεν τον έχετε δει τι τσιγκούνης είναι?κάθε φορά τα ίδια φοράει… αυτός πλήρωσε για όλα αυτά;

Μένεις εσύ ο μ@λ@κ@ς να έχεις τρέξει, να έχεις ξοδέψει, να έχεις αγχωθεί και τελικά την δόξα και τα εύσημα τα παίρνει ο “ΑΓΙΟΣ” της Κόκα Κόλα?

Και δεν είναι ότι απλά παίρνει ένας “Ξένος” τα εύσημα είναι ότι τα παραδίδεις και μόνος σου! Στείλε γράμμα στον Βασιλάκη! Κοίτα τι σου έφερε ο Αγιος Βασίλης!Κοίτα πόσο σε αγαπάει! …. …. …. Και έρχονται όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι και φέρνουν δώρα, παίρνουν τα δώρα τα παιδιά και λένε “να όλοι μας πήραν δώρα εκτός απο την μαμά και τον μπαμπά!”

Και για να μην γίνει αυτό και εαν ακόμα έχεις αντοχές και εαν ακόμα σου έχουν μείνει χρήματα αγοράζεις και άλλα δώρα εκτός απο του Αγίου, αυτά αυτή την φορά απο την μαμά και τον μπαμπά…! ΕΞΟΔΑ ΕΞΟΔΑ ΕΞΟΔΑ και όλα αυτά… γιατί ο Αγιος χωρίς να κάνε τίποτα, χωρίς να έχει πάρει ούτε καν τηλέφωνο, χωρίς να έχει ιδρώσει, “έφερε” τα Δώρα…

Μπάστα ρε “Άγιε” που ήρθες να μας πάρεις την “Δόξα”!! Να μας λάβεις εσύ τους καρπούς των κόπων μας… Να λάβεις εσύ την ικανοποίηση της αγάπης των παιδιών μας! Παλιοκαπιταλιστή!!

Ούτε γνωριζόμαστε, ούτε έχουμε προηγούμενα… αλλά ίσα ρε γερομπισμπίκη που θα μου κουνηθείς με την αστραφτερή σου κόκκινη στολή… Εδώ είναι Βαλκάνια και είναι να μην μας γυρίσει το μάτι!

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Ανεκτικοί μέχρι μαλ…ας....

‘Εχουμε ακούσει ως λαός τόσα κολακευτικά σχόλια για το κουράγιο, την αντοχή και την ανοχή μας έναντι του μνημονίου, που θα έπρεπε να κοκκινίζουμε. Όχι από σεμνότητα αλλά από ντροπή.

Οι Έλληνες για μία ακόμη φορά γράφουμε ιστορία. Θα πολιτογραφηθούμε ως ο μόνος λαός που νεκρολογείται… εν ζωή (έστω σκυλίσια).

Εξάλλου, σε αυτή τη χώρα η ζωή και ο θάνατος εμπλέκονται με μυστήριους τρόπους. Για παράδειγμα, όπως μαθαίνουμε, καθημερινά ο ΣΔΟΕ ανακαλύπτει γιατρούς που έκοβαν ιατρικές συνταγές αξίας χιλιάδων ευρώ σε τεθνεότες.

Αν συνυπολογίσει κανείς τις ελλείψεις φαρμάκων αυτής της περιόδου στα φαρμακεία για τους ζωντανούς, αντιλαμβάνεται μία άλλη ερμηνεία του “ο νεκρός δεδικαίωται.

Γενικώς, μέρι πρότινος είχα την αφελή εντύπωση ότι η μόνη παρανομία των γιατρών ήταν το “φακελάκιο. Κι όμως οι “λειτουργοί της υγείας έχουν ανακαλύψει δεκάδες τρόπους να κοροϊδεύουν το κράτος, τα ταμεία και τον κοσμάκη.

Δεν θα υπερβάλλω καθόλου αν πω ότι εκείνος ο οικογενειάρχης που λήστεψε 32 τράπεζες για να “τα φέρει βόλτα” είναι πρόβατο και αρσακειάδα μπροστά σε κάτι μεγαλοσχήμονες και ελαφροχέρηδες μεγαλογιατρούς.

Ικανοποίηση στα δύο μεγάλα κόμματα για τη δημοσκόπηση της MRB. Το ΠΑΣΟΚ γιατί παραμένει ακόμη πρώτο και η ΝΔ γιατί παραμένει ακόμη πάνω από το 20%.

Αρκετοί από τους ερωτηθέντες εκφράζουν την άποψη ότι μία οικουμενική κυβέρνηση θα έδινε λύση. Μα εδώ στελέχη του ιδίου κόμματος δυσκολεύονται αφάνταστα να συννενοηθούν. Σκεφθείτε τι βαβέλ θα ήταν μία κυβέρνηση τουρλού.

Προσωπικώς η ιδέα πολύ μου αρέσει, αλλά όχι επειδή θα προκόψει η χώρα. Μόνο και μόνο για να δω τι υπάρχει πιο χαμηλά από το σημερινό μπάχαλο.

Άρχισαν πάλι τα ρεπορτάζ για την πτώση στις πωλήσεις της γαλοπούλας. Μεταξύ μας, υπάρχουν και σοβαρότερες παρενέργειες του μνημονίου. Διότι συν τοις άλλοις το κακάσχημο πουλερικό είναι και άνοστο.

Κάποοι διαφωνούν, αλλά βάζω στοίχημα ότι αν στο master chef τους βάλουν να μαγειρέψουν γαλοπούλα, θα βγουν όλοι προτεινόμενοι για αποχώρηση. Ακόμη και οι τέσσερις κριτές.

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΛΟΙ

Δεν είμαι εχθρός της τηλεόρασης, γιατί μ αυτή μεγάλωσα, αλλά επεκτείνετε εκείνη η πλευρά της που δεν καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε.
Περισσότερο ενδιαφέρον βρίσκω να ακούω καθημερινούς ανθρώπους να μιλάνε, παρά άτομα που αγαπούν τη δημοσιότητα και αναγκαστικά θα στηθούν με προσεγμένη εμφάνιση για να μιλήσουν.
Θα μου πεις πίσω από κάθε συνέντευξη κάποιου ‘’επώνυμου’’ ανθρώπου κρύβεται μια παρέα διαφημιστών που θέλουν ν’ αγγίξουν τι δική μου τσέπη….οκ… εδώ τι να πω?
Η διαφήμιση, κάνει ότι μπορεί να προωθήσει ανθρώπους για να πλασάρει τα προϊόντα που της συμφέρει και έτσι οι καναλάρχες να επιβιώνουν σε ένα μεσαίωνα του κέρδους.
Αλλά σε μια καθημερινότητα, γιατί να ασχοληθώ με ‘’εικονικά προβλήματα’’ λίγων?
......χάθηκε το πνευματικό επίπεδο στη τηλεόραση ή δεν το είχε τελικά ποτέ?
Αυτοί που δουλεύουν περισσότερο από εκείνους που απλά χαμογελούν και πουλάνε επιφάνεια, δεν έτυχε ποτέ να προβληθούν δημόσια.
Η τηλεόραση τελικά, πόνταρε στο ναρκισσισμό του κάθε Έλληνα και το χρησιμοποιεί για οικονομικό όφελος. Αυτό αντιλαμβάνομαι όταν βλέπω πολλά νέα παιδιά, να στοιβάζονται σε κάποιο αμαξίδιο της ‘’ουράς’’ για ένα λεπτό τηλεθέασης.

όλα έτοιμα ελπίζετε να έρθουν?
Ναι, μου απαντάνε…έχω ‘’θείο’’ εγώ στο τάδε κανάλι και είναι ευκολότερο να δουλέψω ‘’καθισμένος’’..
Τι είναι αυτό τους ρωτάω? …δουλεύω καθισμένος…νέα ιδέα?
Όχι. μωρέ, αφού έχω ''θείο'', θα δουλεύω μπροστά στο γυαλί της μικρής σου οθόνης και κάθε μέρα ενώ τα φράγκα θα πέφτουν από τη διαφήμιση γύρω από το όνομά μου, εγώ σε μια πολυθρόνα θα πουλώ αέρα.
Α! δουλεύω καθισμένος, σημαίνει παράλληλα πουλώ και αέρα!
Το βρήκα, αύριο το πρωί θα πάω μια βόλτα από τη λαϊκή που γίνεται στο παραπάνω τετράγωνο του σπιτιού μου και θα πω στο κύριο που πουλάει τα ζαρζαβατικά του, κάθισε σε μια καρέκλα (γιατί πολυθρόνα που να τρέχω να σου βρω τώρα) και εγώ με τη διαφήμιση που θα σου κάνω δε χρειάζεται τίποτα να καλλιεργείς.
…….…και άντε να δω μετά αν οι περισσότεροι που δε δουλεύουν παρά σουλατσάρουν μέσα από το γυαλί, τι θα τρώνε ….

(μάλλον τα πόδια τους, όπως έλεγαν οι παλιοί)

Γι΄ αυτό επιμένω σταθερά και δε θέλω ούτε να παρεκκλίνω, ούτε να εμπιστευθώ τους λίγους… προτιμώ να ακούω και να μιλώ με καθημερινούς ανθρώπους που σίγουρα έχουν κάτι να πούνε με τις λίγες κουβέντες τους, διότι όποιος μιλάει λίγο, δουλεύει περισσότερο.
Τα ψώνια της δημοσιότητας ας τα αφήσουμε για τη τηλεόραση, γιατί έτσι όπως έγινε, για λίγους προορίζεται. ..... Εμείς κι εμείς. ..
Μια τελευταία ερώτηση να σας κάνω κύριοι λάτρεις της δημοσιότητας?
….. αν μείνετε ‘’λίγοι’’ ποιος θα αγοράζει ότι πουλάτε?...εσείς?...ανάποδα να σας γυρίσουν, από τη τσέπη σας τίποτα δε πέφτει…
Όταν καταλάβετε τη ποιότητα σε ότι δείχνετε τότε δε θα σας μείνει ούτε η ποσότητα.
…..…τι ώρα είναι?..... άργησα η θεατρική παράσταση ‘’….’’ αρχίζει σε 20 λεπτά…. Ώρα για αληθινή ψυχαγωγία!....
γιατί τα παιδιά της πόλης έχουν επιλογές.......... στην επαρχία όμως?...χμ! εκεί δουλεύουν ας μη το ξεχνάμε…οπότε μιλάνε λιγότερο....

Συγνώμη για τη φλυαρία μου

.........ΤΡΕΙΣ ΜΟΙΡΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ...
Η ΑΛΗΘΕΙΑ,
ΤΟ ΨΕΜΑ
ΚΑΙ Η ΤΟΛΜΗ.......

ΠΟΥ Σ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙΣ ΠΟΙΑ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ
by Χριστινα Καμπα

No tears for the creatures of the night...


Η επιλεκτική προσωποποίηση στη θυματοποίηση που συντελείται μεθοδευμένα τις τελευταίες μέρες με αφορμή τον ξυλοδαρμό του βουλευτή Χατζηδάκη και η αντίστοιχη που επιχειρείται από τη δική μας πλευρά είναι δούρειος ίππος.

Στη πολιτική μάχη που έχει ξεκινήσει ουσιαστικά και γενικευμένα στη χώρα, και στο στάδιο που βρίσκεται προς το παρόν όπου τα επιχειρήματα γράφονται στους δρόμους και διατηρούν τη πνιγηρή για όλους οσμή του καπνού και του τρόμου, η προσωποποίηση και η ανάδειξη εξατομικευμένων δραμάτων των εμπλεκομένων έχει τόση σημασία όσο και η επίπτωση μας πολιτικής πρωτοβουλίας του Αλέξη Τσίπρα: καμία.

Θεωρώ μάλιστα πως έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Την ανάπτυξη συμπάθειας απέναντι στους δυνάστες αυτού του λαού, όπου μάλιστα η συμ-πάθεια μπορεί να απολαμβάνει εδώ και την κυριολεκτική της έννοια. Σε αυτή τη μάχη, που επί του παρόντος τους κανόνες των εντυπώσεων τους ορίζει η αντίπαλη πλευρά, η ανάπτυξη συμπάθειας είναι πάντα μονόπλευρη και συντελείται από τους απλούς ανθρώπους-τηλεθεατές όταν βρισκόμενοι μόνοι με τη συνείδησή τους εκτείθενται στις αλλεπάλληλες εικόνες ενός προσώπου βουτηγμένου στο αίμα και το τρόμο. Αντίθετα, για τους μαχόμενους για αξιοπρέπεια με τα ανοιγμένα κεφάλια δεν περισσεύει κανένας οίκτος, συμπάθεια ή συμπόνια. Οι μπάτσοι, οι δημοσιογράφοι και τα αφεντικά τους θα συνεχίσουν να τους συκοφαντούν και να τους βιάζουν μετατρέποντας σε θύτες τα πραγματικά θύματα.

Παρεμπιπτόντως, ό,τι συνέβη στο βουλευτή Χατζηδάκη, φυσική και ψυχολογική βία δηλαδή από ανώνυμο όχλο, συμβαίνει επανειλημμένως σε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, από την επώνυμη εξουσία και τους ένοπλους προστάτες της. Ο βουλευτής Χατζηδάκης εξαναγκάστηκε βίαια σε συμ-πάθεια. Σε βίαια συμ-μετοχή στον πόνο μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ας γνωρίζει πως χάρης και στη δική του δράση η κοινωνία βρίθει πολλών ακόμα ανεξερεύνητων συναισθημάτων -δυσάρεστων ως επί τω πλείστον.

Είναι στρατηγικό σφάλμα να αναζητούμε δικαίωση-δικαιοσύνη-συμπάθεια από τους αντιπάλους με τη προβολή εικόνων σακατεμένων διαδηλωτών. Αυτό είναι μέρος του δικού τους οπλισμού. Η βία τους βρίσκεται ούτως ή άλλως ήδη μέσα στα σπίτια μας και δεν έχουμε παρά να στραφούμε μέσα μας για να νιώσουμε το θυμό και την αγανάκτηση που προκαλεί η ατιμώρητη άσκηση ωμότητας στο διπλανό μας. Δικά μας όπλα δε μπορεί παρά να είναι μόνο η ενότητα, η αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη και η πάντα ανίκητη κοινή λογική.

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Ξέρετε κάναν ασήμαντο που να 'χει γράψει τίποτε τιποτένιο;

Το ξες αυτό που λεν "πρόλογο μην τρως"; Ή αλλιώς: "βαρέθηκα τον πρόλογο"; Τα λόγια τα μεγάλα, όχι απαραίτητα ψεύτικα, που λένε οι διάφοροι ειδικοί για τους διάφορους λογοτέχνες όταν προλογίζουν (ή παρουσιάζουν) τα βιβλία τους; Έχει καθιερωθεί να χρησιμοποιούνται αβάδιστα και αβασάνιστα κάποιες φράσεις οι οποίες, αν τις καλοσκεφτείς, γεννούν νέους λαβυρίνθους για τον ανθρώπινο στοχασμό. Δώσμου το χέρι σου (μες στη ζωή χωρίς αγάπη ποιος μπορεί να κρατηθεί;) και θα σ' οδηγήσω σ' αυτές τι μαγευτικές ατραπούς της ανθρώπινης νόησης και ούλτρα διανόησης.

(Και μετά απ' αυτόν τον πρόλογο, τον οποίο ελπίζω να μη τον κατάπιατε αμάσητο, στο ψητό ή αλλέως προκείμενο το οποίο εντούτοις και ολωσπεριέργως και ωτησεκπλήξεως δεν προηγείται του κειμένου, αλλά είναι αυτό καθαυτό το κείμενο -και μάλιστα αντιγραμμένα κομμάτια απ' άλλα κείμενα).

Αυτή η λογοτεχνική ισότητα που όλους τούς θέλει κορυφαίους και εκτωνσημαντικοτέρους συγγραφείς πολύ με τη σπάει: ολοι οι συγγραφείς είναι εκτωνσπουδαιοτέροι, αλλά κάποιοι πιο εκτωνσπουδαιοτέροι απ' τους άλλους. Πόσες κορυφές να χωρέσει η δύσμοιρη βιβλιοθήκη μου και πόσα υψηλά νοήματα να αντέξει ο πεπερασμένων δυνατοτήτων νους μου;

Διάβασα στον πρόλογο του "Μια ζωή μέσα στη φωτιά" ότι η συγγραφέας "Μαρίνα Τσβετάγιεβα συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα". Δεν τη γνώριζα την κυρία, δεκτό, δεν γνωρίζω άλλωστε όλους τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, οκέι, πάσο, μη σε πω και respect, λέξη πολύ της μοδός μέχρι και πέρσι, αν και πλέον έχω την εντύπωση που ούτε στη Λάιφο ούτε καν στους ατενίστας δεν τη χρησιμοποιούν...

Διάβασα στον πρόλογο του "Η σκέψη και ο κυβερνήτης", στοπ, παρένθεση, μιλάμε για πολύ #fail τίτλο βιβλίου, διότι είμαι σίγουρος πως οι δύο από τους τρεις αναγνώστες αυτού του ιστολογίου διαβάζοντας αυτόν τον τίτλο θα νομίζουν πως πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, νουβέλα, φαγητό κατσαρόλας, κάτι τέλος πάντων σχετικό με τις σκέψεις ενός κυβερνητη, ότι γιαναμημπολυλογώ αυτή η σκέψη και αυτός ο κυβερνήτης με κάποιον τρόπο συνδέονται. Σωστά; Ε λοιπόν όχι. Αλλο πράγμα η Σκεψη, άλλο πράγμα ο Κυβερνήτης (και πράγματι, αν βάλουμε δίπλα-δίπλα τον πρωθυπουργό μας τον Γιωργάκη και τη Σκέψη, θα διαπιστώσουμε ότι δεν συνδέονται επ' ουδενί τρόπω). Πρόκειται για δύο διαφορετικές νουβέλες που μας τις σερβίρουνε μαζί, υπό τον κοινό τίτλο Η σκέψη και ο κυβερνήτης. Τον νιώσατε τον συγκλονισμό; Λοιπόν, διαβάζω στον κοινό πρόλογο και για τη σκέψη και για τον κυβερνήτη αλλά και για το συγγραφέα Λεονίντ Αντρέγιεφ, πως πρόκειται για έναν απ' τους πιο πρωτότυπους και αμφιλεγόμενους συγγραφείς, για τον μεγάλο λησμονημένο της ρωσικής λογοτεχνίας, πραγμα που σημαίνει ότι προφανώς υπάρχουν πολλοί λησμονημένοι στη ρωσική λογοτεχνία, τους θυμήθηκε κάποιος (άρα πάψανε να είναι λησμονημένοι) τούς μέτρησε με τη μεζούρα και βρήκε ότι πιο μεγάλος είναι ο φίλος μας ο Λεονίντ. Τρεζολής Παμάλης.

Διάβασα στον "Λαβύρινθο" της Ρουθ Ρέντελ, τον οποίον υπέγραψε ως Μπάρμπαρα Βάιν, κλάιν μάιν: "Η Ρουθ Ρέντελ θεωρείται η σπουδαιότερη εν ζωή βρετανίδα συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων". Αχά, εδώ έχουμε πολύ-πολύ συγκεκριμένα πράγματα: ο κύκλος των πιθανών ανταγωνιστών για τον τίτλο είναι πάρα πολύ μικρός, διότι ψάχνουμε γυναίκα συγγραφέα, εκ της Γηραιάς Αλβιόνος, που να γράφει βιβλία αστυνομικά και να είναι και εν ζωή! Ε, εντάξει, δικαιωματικά της ανήκει ο τίτλος: βγαίνει πρώτη ανάμεσα σε... πόσες; Δύο; Τρεις; Βέβαια, θα ήθελα να επισημάνω το εξαιρετικά εφήμερο του τίτλου που δίδεται στην κυρία Ρέντελ, διότι χτύπα ξύλο, αλλά είναι αναπόφευκτο, κάποια στιγμή θα φύγει κι αυτή απ' τη ζωή, οπότε; Ποια θα κληρονομήσει τον τίτλο της μεγαλύτερης εν ζωή βρετανίδας συγγραφέως αστυνομικών μυθιστορημάτων; Και ποιον τίτλο θα διεκδικήσει η θανούσα και από ποιον/ποιαν;

Διάβασα στον πρόλογο του "Τ' αερικά του παρά" ότι ο Μουρατχάν Μουνγκάν είναι "αναμφισβήτητα" ένας από τους πιο σημαντικούς λογοτέχνες της σύγχρονης Τουρκίας, ότι ο συγγραφέας "ανήκει στην σπάνια αυτή κατηγορία των ανθρώπων που ακόμα κι αν χάνονται οι ευγενείς αξίες, οι παντόφλες μένουν". Ενθουσιάστηκα! Επιτέλους! Αυτός ναι, αυτός είναι ένας καταπληκτικός χαρακτηρισμός! Διαβάζοντας προσεχτικότερα παρατήρησα ότι δυστυχώς πήδηξα σελίδα, απ' τη σελ. 9 στη 12, και ότι στην πραγματικότητα το πέρασμα απ' τη σελ. 9 στη 10 λέει: "ανήκει στην σπάνια αυτή κατηγορία των ανθρώπων που απ' την πιο τρυφερή τους ηλικία νιώθουν να τους στοιχειώνουν τα αερικά των λέξεων". Ξενερουά δικέ μου.

Κουράστηκα με τους σημαντικούς και τους κορυφαίους, δεν αντέχω, δεν θέλω άλλο πια. Παρακαλώ, στα σχόλια, αν θέλετε, προτείνετέ μου κάναν ασήμαντο να πάω να αγοράσω το τιποτένιο του βιβλίο.

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

"Πκρό, αλλά καλό…Σύνταγμα: ‘Αρθρο 60"

Ορκομωσία ψευτών και επιόρκων…

Άρθρο 60
1.Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση.

Αυτό λέει το Σύνταγμα. Κείμενο που όλοι, …τάχα, σεβόμαστε και τηρούμε. Και πάνω απ’ όλους οι φύλακες (τρομάρα τους) της δημοκρατίας! Κι έρχεται ο κάθε κρετίνος και ανεπαρκής αρχηγίσκος και τσαλαπατάει το πρωταρχικό αυτό θεσμικό κείμενο, τη βίβλο (υποτίθεται) της δημοκρατίας στο όνομα μιάς εντελώς γελοίας έννοιας που τη λένε “κομματική πειθαρχία” και που δεν υπάρχει πουθενά στο κείμενο του συντάγματος (άρα δεν έχει καμία υπόσταση). Και διαγράφει τον όποιο βουλευτή του κόμματός του δεν ψηφίζει σύμφωνα με την εντολή του αρχηγού! ΝΤΡΟΠΗ σας ρε “αρχηγοί”! ΝΤΡΟΠΗ ρε Γιωργάκη και ρε Αντωνάκη! Αυτό σας μάθανε, εκεί που σπουδάσατε, πλάϊ-πλάι στη “μεγάλη πατρίδα” ότι είναι η δημοκρατία; Να πετάτε στα σκουπίδια τη βούληση του πολίτη που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί ο βουλευτής;

Τότε τι τον θέλουμε τον βουλευτή ρε ρεμάλια της πολιτικής; για να ενθυλακώνει τον παχυλό μισθό και τα επιδόματα και να διακοσμεί τα έδρανα; Τότε γιατί δεν έχουμε μόνο αρχηγούς να βγάζουν φιρμάνια μόνοι τους και ανενόχλητοι; Τότε ΤΙ ΤΗΝ ΘΕΛΕΤΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ στη βουλή, ωρέ κλεφτόπουλα; Γιατί όταν επικρέμαται η απειλή της διαγραφής, αυτό δεν είναι “…απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση” όπως επιτάσσει ο καταστατικός χάρτης που εσείς μεταχειρίζεστε ως μαλακό και απαλό softex, αλλά τραμπουκισμός και τρομοκρατία!

Και τι έγινε ο όρκος που δώσατε, ρέ λεβέντες, να φυλάσσετε τους Νόμους και το Σύνταγμα; Αν πάει ένας πολίτης στο δικαστήριο και ορκιστεί ψέματα και τον πιάσει ο δικαστής τρώει κάμποσους μήνες φυλακή. Εσάς, τους κατάφορα, συστηματικά και ξεδιάντροπα επίορκους, τι πρέπει να σας κάνουμε ωρέ παλλικάρια;

Αμ θα σας κάνουμε! Μόνο που ο πολίτης αργεί να ξυπνήσει. Είδατε τι έπαθε ο Χατζηδάκης (ίσως ο λιγότερο βλαβερός όλων); ‘Ερχονται κι άλλα. Και θα φοβάστε και τον ίσκιο σας κάποτε και ούτε από την πόρτα σας δεν θα ξεμυτίζετε χωρίς μεραρχίες από μπράβους! Ρεμπεσκέδες!

Κοινοβουλευτικά μασκαρισμένη δικτατορία έχουμε, αδέρφια. Του χειρίστου είδους. Ακριβώς γιατί είναι μασκαρισμένη…

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Όταν η κυβέρνηση βαπτίζει την αποτυχία ως επιτυχία...

Η κυβέρνηση βάπτισε ως επιτυχία τα νέα μέτρα στον ιδιωτικό τομέα.

Ο πρωθυπουργός και ο Υπ.Οικονομικών όταν συμφώνησαν με το ΔΝΤ ήξεραν ότι θα χρειαστεί επιμήκυνση της αποπληρωμής των χρεών.

Λίγο μετά από την εκπόνηση του «πρώτου μνημονίου» σε σειρά από συνεντεύξεις μου (όπως στις 9.5.2010 στην εφημερίδα «Free Sunday”), ανέφερα το γεγονός ότι ο «ο Πρόεδρος της Γερμανίας, ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος του ΔΝΤ, δήλωσε ότι για να μηδενίσει από του χρόνου η Γερμανία τα ελλείμματά της –φέτος είναι 3,6% και θα πάει στο 5,4% - θα χρειαστεί 20 χρόνια». Αναρωτιέμαι –έγραφα τότε- «πώς φαντάζεται το οικονομικό επιτελείο ότι μία χώρα ανοργάνωτη, με θεσμούς που γνωρίζουμε και όντας σε βαθιά ύφεση, θα κατεβάσει το έλλειμμα κατά 12% σε μια τριετία. Αυτά δε γίνονται και οι ξένοι το ξέρουν ότι δε γίνονται

Κατέκρινα, λοιπόν, την κυβέρνηση, για την κακή της διαπραγμάτευση. Διότι κανονικά όφειλε να ζητήσει ένα χρονοδιάγραμμα 8 ετών προκειμένου να υπάρξει ένα «λογικό» χρονικό διάστημα μείωσης των ελλειμμάτων. Διαφορετικά, εκτιμούσα, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί σχετικά σύντομα να ζητήσει «επιμήκυνση». Κάτι τέτοιο θα σήμαινε νέα διαπραγμάτευση και νέες δεσμεύσεις καθώς και καινούργια μέτρα αυταρχισμού και λιτότητας. Τότε είχα κατηγορηθεί ποικιλότροπα από τα διάφορα παπαγαλάκια.

Η κυβέρνηση επιθυμεί την επιμήκυνση του χρονοδιαγράμματος του μνημονίου.

Δεν τέλειωσε το 2010 και ήδη η χώρα επιδιώκει την επιμήκυνση του χρονοδιαγράμματος για τον περιορισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος. Δηλαδή επιζητεί αυτό που έπρεπε να είχε κάνει εξ’ αρχής και με όρους που τότε θα ήταν κατά πολύ καλύτεροι των σημερινών. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι εάν η κυβέρνηση είχε κάνει ορθή διαπραγμάτευση έστω και ως προς το χρονοδιάγραμμα δεν θα ήταν υποχρεωμένη να διαπραγματευτεί εκ νέου τους όρους και με χειρότερους όρους, υπό τις απειλές και τις νέες απαιτήσεις της Γερμανίας.

Η Ελλάδα αδυνατεί να αποπληρώσει έγκαιρα τις δόσεις του δανείου από τον μηχανισμό στήριξης.

Η επιδίωξη επιμήκυνσης του χρόνου περιορισμού του ελλείμματος, έκανε φανερό ότι η Ελλάδα αδυνατεί να ανταπεξέλθει στο αρχικό χρονοδιάγραμμα που είχε ανοήτως συμφωνήσει. Η κυβέρνηση παρόλα αυτά, καμώνεται ως η επιμήκυνση να είναι «επιβράβευση» της πολιτικής της. Και αυτό παρά την εφαρμοζόμενη σκληρή – μονόπλευρη πολιτική λιτότητας. Στην πραγματικότητα, βέβαια, έκανε λάθος διαπραγμάτευση την Άνοιξη του 2010. Εκτίμησε λάθος τις αντοχές της χώρας. Έπεσε έξω στα πλάνα της. Αναγκάζεται, λοιπόν, εκ των πραγμάτων να ζητήσει περισσότερα χρόνια για να ανταποκριθεί στους στόχους που της έχουν τεθεί με πολύ πιο δυσμενείς όρους από ότι αν είχε εξαρχής προσανατολιστεί ορθά. Και της το δίνουν αυτό σήμερα με μεγάλο κόστος για τη χώρα. Δηλαδή, κατά την κυβέρνηση επιτυχία είναι να πληρώνεις κανείς ακριβά αυτό που θα μπορούσε να το είχε πάρει εξαρχής και χωρίς επιπλέον κόστος.

Οι νέες διαπραγματεύσεις με την τρόικα οδηγούν σε χαλαρές εργασιακές σχέσεις.

Υπουργοί της κυβέρνησης έκαναν το καλοκαίρι μια δεύτερη διαπραγμάτευση για το μνημόνιο. Εκεί ουσιαστικά αποδέχτηκαν την κατάργηση θεμελιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων, ιδιαίτερα ως προς τις εργασιακές σχέσεις. Την δέχτηκαν σε μια διαπραγμάτευση που εκτός της τρόικας και της ίδιας ήταν παρόντες εκπρόσωποι της διαπλοκής και των τραπεζών που έχουν άμεσο συμφέρον για την κατάργηση αυτών των δικαιωμάτων. Έτσι φτιάχτηκε το αντεργατικό «μνημόνιο νo.2». Τώρα οι ίδιοι, ενόψει νομοθετικών αναγκών, εμφανίζονται ως να λαμβάνουν πρωτοβουλίες αποτροπής των αρνητικών συνεπειών, ως να μην ήταν εκείνοι που είχαν συμφωνήσει αυτούς τους επαχθείς όρους τον Αύγουστο, αλλά κάποιος άλλος.

Στην ουσία τι κάνουν πολλοί της κυβέρνησης, όπου ασφαλώς και υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις; Παριστάνουν τον Δον Κιχώτη που παλεύει ενάντια στους ανέμους του μνημονίου και των αναπροσαρμογών του, που οι ίδιοι είχαν συμφωνήσει μόλις πριν λίγους μήνες. Η πολιτική υποκρισία στο απόγειο της; Πιθανώς. Πιθανά, όμως, η πολιτική τους να αποτελεί ένα ιστορικό υπόδειγμα επιπολαιότητας και ευκολίας με την οποία παραδόθηκε στην τρόικα και στη βουλιμία των τραπεζιτών. Υπάρχει κάτι χειρότερο; Ναι…ότι είναι εξίσου πιθανό να ισχύουν και τα δύο.
Με λίγα λόγια και πάλι την νύφη θα την πληρώσει ο εργαζόμενους και κερδισμένη θα βγει η πλουτοκρατία εις βάρος των πολλών.
by Nick Kotzias

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Ο σκλάβος των Χριστουγέννων.

                                  Χριστούγεννα : Η καταναλωτική υστερία των γιορτών
                                             Οι γιορτές ως κερδοσκοπική επιχείρηση

Χριστούγεννα! Η σύγχρονη κοινωνία έχει αφήσει την ουσία στην άκρη νομίζοντας ότι "ουσία" είναι μια επίπονη νοητική διαδικασία, ενώ η βιτρίνα της κατανάλωσης και της ψεύτικης ζεστασιάς των γιορτών δείχνει πιο προσιτή και πιο έξυπνη τελικά.

Κοίτα γύρω σου, κάτι δεν πάει καλά. Κοίτα μέσα σου.. Το ξέρεις ότι κάτι δε πάει καλά. Είσαι ανειλικρινής με τον εαυτό σου. Παρασύρεσαι εύκολα από τις τάσεις. Σε διορθώνει και σε ξαναβάζει σε τροχιά καταστολής η ίδια η κοινωνία αν εκτροχιαστείς από τη συμβατικότητα. Σε χαστουκίζει ο διπλανός σου γιατί τον έχει χαστουκίσει ένας διπλανότερος, έτσι και συ χαστουκίζεις αν νιώσεις ότι κάτι διαφέρει, γιατί;

Φέτος τα Χριστούγεννα έχεις μια αποστολή. Η αποστολή σου είναι να συνειδητοποιήσεις τι είναι αυτό που σου δίνει θλίψη, όταν όλοι φωνάζουν καλή χρονιά και τι κάνει τα στολίδια να δείχνουν φτωχά σε ότι αφορά την αληθινή ομορφιά που αποζητάς.

Ο σκλάβος των Χριστουγέννων.

Η επιθυμία σου να ζήσεις την μαγεία των Χριστουγέννων θα κάνουν έναν συνάνθρωπό σου σκλάβο. Αυτές τις διαφορετικές μέρες, όταν εσύ θα τρως σε ένα ζεστό τραπέζι και θα ανταλλάζεις δώρα, θα έχεις αναγκάσει κάποιον σε ένα φθηνό μεροκάματο σκλαβιάς, γιατί αν εσύ θες να ζήσεις τη μαγεία τότε αν δε το ξέρεις ήδη, μάθε ότι υποχρεώνεις κάποιον να ζήσει τη σκληρότητα και την άλλη όψη της χάρτινης γιορτινής ατμόσφαιρας που είναι χτισμένη.

                                                  Ο σκλάβος των Χριστουγέννων

Σκλάβος των Χριστουγέννων αυτός, σκλάβος και εσύ, αφού η μανία σου του να ταυτιστείς με μια γιορτινή ατμόσφαιρα την ίδια στιγμή που η πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή και τα μηνύματα των εποχών δυσοίωνα μοιάζει με παρανοϊκή συμπεριφορά, ανθρώπου που του αρέσει να ξεχνάει και να ζει σε γυάλινα όνειρα, αντί να συζητάει και να τον απασχολεί τι φταίει για αυτήν την απάνθρωπη κοινωνία ανθρώπων.

Οι επιθυμίες μας σκλαβώνουν τους ανθρώπους γύρω μας και στο τέλος αυτή η κατάσταση σκλαβώνει και εσένα, η αγάπη σου για το κέρδος και την επίδειξη πλούτου σε κάνει και σένα σκλάβο, σκλάβο στη δουλειά σου και αυτό που κάνεις κάθε μέρα για να αντέξεις τις υποχρεώσεις σου. Είσαι ένας σκλάβος των Χριστουγέννων, μια μηχανή και ένας αριθμός που πρέπει να καταναλώνει και όχι να αγαπάει. Είσαι μια φιμωμένη ψυχή, έχεις άγνοια των βαθύτερων αιτιών που σε κάνουν να μη σκέφτεσαι. Ξέρεις να παίρνεις χαρά από άψυχα αντικείμενα και δε ξέρεις τον τρόπο να εμπιστεύεσαι και να κατανοείς τα προβλήματα των ανθρώπων γύρω σου. Άλλωστε με τόσο λίγο χρόνο που έχεις η ενασχόληση σου με προβλήματα σου φαίνεται βαρύ φορτίο στην επιδίωξη μιας ισορροπημένης ψυχικής κατάστασης.

Η αληθινή αξία των Χριστουγέννων

Έκατσες ποτέ να αφαιρέσεις τις προκαταλήψεις που άθελά σου η οικογένειά σου σε φόρτωσε; Τι σημαίνει Χριστούγεννα; Ανταλλαγή ευχών, δώρων; Πόσο βαθιά μπορείς να πας;

Έκατσες ποτέ να εναντιωθείς σε κάθε τι φθηνό και άχρηστο που σου γεμίζουν τη ζωή όπως η τηλεόραση ή και οι συζητήσεις για ανούσια θέματα με γνωστούς και φίλους, όταν ζεις σε μια εποχή που απαιτεί λύσεις και οράματα για να πάει μπροστά; Μη θεωρείς τον εαυτό σου ανίκανο, το μυαλό σου μπορεί να παράγει σπουδαία πράγματα. Μη περιμένεις από άλλους!

Ενδιαφέρθηκες ποτέ για για την ουσία των Χριστουγέννων; Σκέφτηκες πόσο θύμα του καταναλωτικού παιχνιδιού είσαι; Δε σε εξοργίζει να είσαι θύμα; Δε θέλεις να είσαι λιγότερο; Τα Χριστούγεννα είναι γεμάτα "πρέπει", μια φούσκα και μια απόδειξη απομάκρυνσης και υποκρισίας μεταξύ των ανθρώπων.

Σκλάβος των Χριστουγέννων για ένα μισθό, σκλάβος των πρέπει. Λες έτσι είναι ο κόσμος δεν αλλάζει και συνεχίζεις. Ο κόσμος αυτός άλλαξε πολλές φορές μέχρι σήμερα. Θα αλλάξει ξανά. Πάνω σε αυτή την αλλαγή θυμήσου ότι είσαι σκλάβος και κάθε μέρα θα γίνεσαι όλο και περισσότερο. Βρες συμμάχους σκλάβους και ρύθμισε τη δύναμη που δε ξέρεις ότι έχεις με τρόπο που θα σπάσει τα δεσμά σου.

Τα Χριστούγεννα είναι μια ευκαιρία να βρεθείς κοντά με αγαπημένα σου πρόσωπα ή να συνειδητοποιήσεις πόσο μόνος έχεις βρεθεί σε έναν κόσμο ψεύτικων επιδιώξεων. Εκτός από ευχές φέτος τα Χριστούγεννα μιλήστε μεταξύ σας και ανταλλάξτε απόψεις για τα προβλήματά σας. Να είστε έτοιμοι να βρείτε λάθη στον εαυτό σας. Να είστε έτοιμοι να μάθετε και να ψάξετε γιατί οι αλήθειες κρύβονται στη γνώση και η γνώση μπορεί να σε απελευθερώσει.

Η γνώση και μόνο η γνώση θα κάνει τον σκλάβο των Χριστουγέννων κάποτε ξανά ελεύθερο.
by Δυνατό Μυρμήγκι

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Το δημόσιο ως ο εχθρός .........

                                                       
                                                           τίνος είναι το κράτος βρε παιδιά;

Στην Ελλάδα το κράτος που συγκροτήθηκε μετά την επανάσταση του 1821 ήταν σαφώς πιο μικρό από τον χώρο όπου έκανε ο ελληνικός καπιταλισμός την πρωταρχική του συσσώρευση. Αφού Έλληνες έμποροι, εφοπλιστές και βιοτέχνες κινούνταν με άνεση και πετυχημένα σε όλο το μήκος και το πλάτος της αγοράς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και όχι μόνο. Το νεοελληνικό κράτος έφερε πάνω του την σφραγίδα των κομματαρχών της «παλιάς Ελλάδας». Την σφραγίδα της μεταπρατικής ελληνικής αστικής τάξης. Του ελέγχου του ξένου παράγοντα.Ακόμα χειρότερα έγιναν τα πράγματα μετά την κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο. Το ελληνικό κράτος έγινε το κράτος των διώξεων, του αυταρχισμού και «της προστασίας του πολίτη από τον κομμουνιστικό κίνδυνο». Πάνω στο ελληνικό κράτος επικάθησαν και το διοικούσαν οι νικητές του εμφυλίου, Έλληνες και ξένοι.

Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονταν, επίσης, οι μαυραγορίτες και συνεργάτες των Γερμανών, οι λαθρέμποροι, εκείνοι που έκλεψαν την περιουσία των διωχθέντων, είτε στη διάρκεια του πολέμου (των εβραίων και των αντιστασιακών), είτε στη διάρκεια του εμφυλίου και των μετέπειτα χρόνων (ιδιαίτερα των αριστερών, δημοκρατικών πολιτών). Το κράτος αυτό έθρεψε αυταρχικές και βαθιά συντηρητικές δοξασίες, μηχανισμούς, λειτουργίες. Γέννησε και παρήγαγε τους πραξικοπηματίες σε Ελλάδα και Κύπρο. Το κράτος εχθρός του λαϊκού στοιχείου. Αυτό που ονομάστηκε ποικιλόμορφα «πελατειακές σχέσεις». Σήμερα ζούμε στην Ελλάδα και πάλι έναν ιδιόμορφο αντικρατισμό. Ούτε φιλελεύθερο, ούτε αριστερό, αλλά ούτε καν συντηρητικό.

Στην Ελλάδα καταγράφεται το μεγαλύτερο παράδοξο, να εμφανίζει ο κυρίαρχος λόγος ως κύριο υπαίτιο για τα χάλια του ελληνικού καπιταλισμού, που δεν είναι καν καπιταλισμός της προκοπής, τον δημόσιο υπάλληλο. Υπό κατηγορία βρίσκεται ο νοσοκόμος, ο θυρωρός του υπουργείου, ο δάσκαλος και ο πιλότος της πολεμικής αεροπορίας. Μάλιστα ο ιδιότυπος ελληνικός νεοφιλελευθερισμός φαντάζεται ότι η όλο και πιο πολύπλοκη σύγχρονη κοινωνία θα μπορούσε να κυβερνηθεί με ένα όλο και πιο απλό και μικρό κράτος. Πίσω από αυτή την επίθεση κρύβεται ο πραγματικός υπεύθυνος: οι δυνάμεις που χρησιμοποίησαν το ελληνικό κράτος ως λάφυρο, ως πηγή εύκολου κέρδους μαζί με τους πολιτικούς εκπροσώπους τους. Διότι το πρώτιστο πρόβλημα του ελληνικού δημοσίου είναι ότι έχουν επικαθήσει επί αυτού μεγάλα συμφέροντα που ως βδέλλες έζησαν από αυτό.

Κρατοφαγοπότες επιχειρηματίες. Άνομα αεριτζίδικα συμφέροντα. Και αφού έκαναν πάρτη πάνω στο σώμα του κράτους, αφού το οδήγησαν με τις λεηλασίες που έκαναν (χάρη σε μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική προμηθειών, δημόσιων δαπανών, επιδοτήσεων, απάτης και φοροκλοπής που επέβαλε το πολιτικό σύστημα), τώρα ανακαλύπτουν ότι για όλα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι συλλύβδην. Προκειμένου δε, να πείσουν επικαλούνται τους δημόσιους υπάλληλους που οι ίδιοι λάδωσαν, όλους όσους έκαναν συνένοχους στο σύστημα που έστησαν. Σε τελευταία ανάλυση, το ελληνικό κράτος και οι παθολογίες του δεν είναι τίποτα άλλο παρά προϊόν της ποιότητας των δυνάμεων που ηγεμόνευσαν επ’ αυτού. Που το κατείχαν και το χρησιμοποίησαν ως λάφυρο. Αφού λήστεψαν, τώρα εμφανίζονται ως οι παρθένες που γεμάτο παράπονο ανακάλυψαν τις αμαρτίες του κόσμου. Έναν κόσμο που στην πραγματικότητα εκείνοι διέφθειραν. Εκείνοι έφτιαξαν κατά εικόνα και ομοίωση τους. Για πρώτη φορά στην ιστορία τα αφεντικά του συστήματος καταγγέλλουν τους διεκπεραιωτές των υποθέσεών τους.
by Nick Kotzias