Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

ΔΝΤ (Κάναμε λάθος) Δεν (έπρεπε να) ήταν προτεραιότητα το χρέος! - Ετοιμάζουν Αιώνια υποδούλωση της χώρας μας σε λίγα χρόνια...

Π. ΤΟΜΣΕΝ: ΟΙ ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ * ΕΤΟΙΜΟ ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ… 2013 (ΣΣ. Το πιάσατε το υπονοούμενο… έχουν εξασφαλίσει με εγγύηση εθνικό πλούτο και κυρίαρχα δικαιώματα τα 110 δις από τα 300 του χρέους και μετά το 2013 σκοπεύουν να εξασφαλίσουν, με τη βοήθεια του ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα με νέο μνημόνιο!!!!)

Σε έμμεση παραδοχή λάθος προτεραιοτήτων που είχε θέσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όταν ανέλαβε «τη σωτηρία της Ελλάδος», προχώρησε ο εκπρόσωπός του στην τρόικα Πολ Τόμσεν. Εμμέσως πλην σαφώς παραδέχτηκε ότι δόθηκε μεγαλύτερη έμφαση απ’ αυτή που έπρεπε στις δημοσιονομικές ανισορροπίες της χώρας, δηλαδή στο χρέος και στο έλλειμμα, ενώ το πραγματικό πρόβλημα εντοπίζεται στις διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας.

Ο Δανός αξιωματούχος του ΔΝΤ, που συνόδευσε τον υπουργό Οικονομικών στην περιοδεία του στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, μιλώντας σε ………θεσμικούς επενδυτές του Λονδίνου επιβεβαίωσε στην ουσία «τις επιφυλάξεις» που είχαν διατυπωθεί αναφορικά με την πολιτική που θα υποχρεωνόταν να ακολουθήσει η κυβέρνηση μετά την υπογραφή του Μνημονίου.

Ο κ. Τόμσεν ιεράρχησε στις προτεραιότητες του ΔΝΤ, όχι τόσο τη σχολαστική μείωση του ελλείμματος και του χρέους, αλλά κυρίως τις μεταρρυθμίσεις, με τις οποίες εν τέλει άλλαξε άρδην ο εργασιακός και ασφαλιστικός χάρτης της χώρας. Παραδέχτηκε μάλιστα ότι «το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν τόσο το δημόσιο χρέος αλλά οι διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας (ΣΣ Και ποιος ευθύνεται για το ότι δεν έγιναν οι διαρθρωτικές αλλαγές; Ποιος στήλωνε τα ποδάρια κάθε φορά που ο Καραμανλής προσπαθούσε να αλλάξει έστω και το ελάχιστο;). Οπως ανέφερε στους θεσμικούς επενδυτές στο Σίτι του Λονδίνου, πιο σημαντική από τη μείωση του ελλείμματος ήταν η προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό, στην αγορά εργασίας, η αναμόρφωση του πλαισίου για τις ξένες και εγχώριες επενδύσεις καθώς και η φορολογική εναρμόνιση.

Δεν τους απασχολούν οι αγορές.

Συνεπώς ο χρόνος κατά τον οποίον θα έχουν ολοκληρωθεί οι μεταρρυθμίσεις αυτές αποτελεί και το κομβικό ζήτημα για τις περαιτέρω εξελίξεις. Το ΔΝΤ έδωσε ήδη το σήμα του εκπροσώπου του, ότι είναι έτοιμο να συνεχίσει τη στήριξη και μετά το 2013, εφόσον τούτο κριθεί απαραίτητο. Βέβαια, για να υλοποιηθεί αυτό χρειάζεται πολιτική απόφαση και κυρίως η συναίνεση της Γερμανίας. Γίνεται αντιληπτό επομένως ότι τους τεχνοκράτες του Ταμείου δεν τους απασχολεί πρωτίστως το πότε θα ανοίξουν και πάλι οι αγορές για την Ελλάδα. Ταυτοχρόνως όμως αναγνωρίζουν ότι αν παραμείνει η χώρα αποκλεισμένη από αυτές για έναν χρόνο ακόμη, οι ελληνικές τράπεζες θα δεχθούν ισχυρές πιέσεις.

Ο ίδιος πάντως ξάφνιασε το ακροατήριό του αναλαμβάνοντας τον ρόλο του ένθερμου υποστηρικτή της ελληνικής υπόθεσης. Προσπάθησε με ισχυρά επιχειρήματα να πείσει τους θεσμικούς επενδυτές ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει με το επιχείρημα πως μία τέτοια επιλογή, όπως είπε, δεν συμφέρει κανέναν (ΣΣ. Καλά φίλε: Εσάς σίγουρα δεν σας συμφέρει… εμάς παίζεται τι μας συμφέρει και τι όχι…).*

ΚΑΤΑΛΑΒΕΝΕΤΕ ΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ  …

ΤΟΣΟ ΦΥΤΑ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ? ΝΑ ΜΑΣ ΞΕΠΟΥΛΟΥΝ ΟΙ ΜΟΛΟΧΕΣ?

Παραζαλισμένοι από τις κατραπακιές της «τρόικας», που πέφτουνε βροχή, κινδυνεύουμε να μην παίρνουμε καν χαμπάρι τα χειρότερα.

Στα μουλωχτά, χωρίς ενστάσεις, εντάσεις και σοβαρές αντιδράσεις, πέρασε από την κατατονική Βουλή, της πλήρους υποταγής και της θερινής ραστώνης, και παντελώς απαρατήρητη από τα ΜΜΕ της επιλεκτικής ευαισθησίας, μια νομοθετική ρύθμιση που, σε άλλες συνθήκες και εποχές, θα προκαλούσε σάλο:

Μια απλή τροπολογία (!) σε νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών οπλίζει με απεριόριστες εξουσίες τη Διυπουργική Επιτροπή Αποκρατικοποιήσεων να βγάζει κυριολεκτικά «στο σφυρί», με συνοπτικές διαδικασίες και ανέλεγκτα, όλα τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου - επιχειρήσεις και ακίνητα.

Για «αξιοποίηση» μιλάει, κατ' ευφημισμόν, η φοβερή τροπολογία και για να μην υπάρχουν περιθώρια παρερμηνείας επεξηγεί ότι περιλαμβάνει «κάθε είδους συναλλαγή, δικαιοπραξία και εν γένει ενέργεια ή πράξη, συμπεριλαμβανομένης και της μεταβίβασης του περιουσιακού στοιχείου, μέσω της οποίας το Δημόσιο θα μπορεί να αποκομίσει άμεση ή έμμεση ωφέλεια».

Και για να είναι γρήγορες και καθαρές οι δουλειές, χωρίς προσκόμματα στον εισπρακτικό αποκλειστικά στόχο και χωρίς χρονοβόρες διαδικασίες, ορίζεται ότι οι συμβάσεις «αξιοποίησης» των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου: Εξαιρούνται από τον προληπτικό έλεγχο του Ελεγκτικού Συνεδρίου και απαλλάσσονται από κάθε φόρο ή επιβάρυνση!

Από τους ιστορικούς του μέλλοντος, που θα ασχοληθούν με τα πέτρινα χρόνια της χώρας υπό τη νεοαποικιακή κηδεμονία της Διεθνούς των Τοκογλύφων, ίσως βρεθεί κάποιος να επισημάνει ότι δεν υπήρξε ούτε ένας, για δείγμα, κυβερνητικός βουλευτής να καταψηφίσει ή, έστω, να ψελλίσει ότι ντρέπεται για την κατάντια του...

Να που, αλίμονο, δεν μιλούσε στο βρόντο η γερμανική κιτρινοφυλλάδα «Μπιλντ», όταν παρότρυνε χολερικά την ελληνική κυβέρνηση, αντί να επαιτεί προνομιακή δανειοδότηση, να πουλήσει την Κέρκυρα και τη Ρόδο για να ξελασπώσει!

Και να που κάτι ήξερε ο σοβαρός βρετανικός «Γκάρντιαν», όταν έγραφε πρόσφατα (25-6-10) ότι από το υπουργείο Οικονομικών προωθείται η πώληση σε Ρώσους και Κινέζους (!) μεγιστάνες 12 ελληνικών νησιών.

Την εκποίηση σε ξένους κροίσους και κερδοσκόπους «επενδυτές» νησιών μας στο Αιγαίο και το Ιόνιο, για εισπρακτικούς και πάλι λόγους, επιχείρησε και προ εικοσαετίας η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τις περίφημες «βραχονησίδες». Αλλά ξεσηκώθηκε τέτοια θύελλα αντιδράσεων και κατακραυγή, που αναγκάστηκε να υπαναχωρήσει.

Ο,τι, λοιπόν, δεν κατάφερε η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη, με το γνωστό μένος κατά της δημόσιας κτήσης και κατά του τεκμηρίου κυριότητας του Δημοσίου στην ελληνική γη, το επιχειρούν τώρα, αδίστακτα και ανενδοίαστα, οι λογιστές της σοσιαλιστικής κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου - και δεν κουνιέται φύλλο, αλίμονο...

Δεν βγαίνουν, ωστόσο, «στο σφυρί» μόνο τα νησιά μας.

Ειδικά για την εκποίηση ακινήτων του Δημοσίου οι συναρμόδιοι υπουργοί (Γ. Παπακωνσταντίνου, Λούκα Κατσέλη, Δημ. Ρέππας, Τίνα Μπιρμπίλη και Π. Γερουλάνος) στη συνεδρίασή τους της 23ης-7-10 συνέστησαν μια δεύτερη Διυπουργική Επιτροπή Αποκρατικοποιήσεων, σε επίπεδο γενικών γραμματέων, στην οποία μετέχουν και εκπρόσωποι της αμαρτωλής Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου και της ακόμη πιο κακόφημης ΕΤΑ (Εταιρεία Τουριστικής Ανάπτυξης).

Ρόλος της, να ξεκαθαρίσει στο τσάκα τσάκα τους αναγκαίους αποχαρακτηρισμούς, τις αλλαγές χρήσης γης κ.τ.λ., ώστε ταχύτατα να αρχίσει το ξεπούλημα «φιλέτων» της δημόσιας γης, ακόμη και εκείνων που, από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους, θεωρούνται (και κατοχυρώνονται συνταγματικά) ως μη εμπορεύσιμα και εκτός συναλλαγής βεβαίως, αγαθά «κοινά τοις πάσι»...

Διερωτώμαι, με βαθύτατη ανησυχία, αν στην υπουργική συνεδρίαση εκφράστηκαν και αντιρρήσεις σ' αυτό το γενικό ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Τουλάχιστον από την υπουργό Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη, με την αδιαμφισβήτητη οικολογική ευαισθησία και το εγνωσμένο σθένος, που δημιούργησαν στους πολίτες μεγάλες προσδοκίες.

Δεν έχει καν το άλλοθι της άγνοιας. Από τους πρώτους που συνάντησε ενημερωτικά όταν ανέλαβε τα καθήκοντά της ήταν, προς τιμήν της, ο σφοδρός πολέμιος όλων των προκατόχων της στο υπουργείο Περιβάλλοντος Μιχ. Δεκλερής, που προήδρευε στο Ε' Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας, όταν, στη δεκαετία του '90, απέτρεπε τολμηρά τις αυθαιρεσίες κράτους και ιδιωτών εις βάρος του εθνικού μας πλούτου και έχτιζε λιθαράκι λιθαράκι μια προστατευτική για το περιβάλλον και το βιώσιμο κράτος νομολογία πρωτοποριακή σε παγκόσμια κλίμακα.

Είμαι σίγουρος ότι η εξοικειωμένη με αυτή τη νομολογία και τον διεθνή περιβαλλοντικό προβληματισμό Τίνα Μπιρμπίλη είναι και η μόνη από τους συναρμόδιους υπουργούς που ξεφύλλισε το καυτής επικαιρότητας και εξόχως σημαντικό βιβλίο της συμβούλου Επικρατείας Μαρίας Καραμανώφ «Βιώσιμο κράτος και δημόσια κτήση - τα όρια των ιδιωτικοποιήσεων» (εκδόσεις Αντ. Σάκκουλα), που θα 'πρεπε, αυτές τις χαλεπές ημέρες, να είναι το εγκόλπιο κάθε υπεύθυνου υπουργού που αποφασίζει, κάθε βουλευτή που ψηφίζει και κάθε ξερόλα τηλεοπτικού αστέρα που παπαγαλίζει.

Αντιπρόεδρος τώρα του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας (με πρόεδρο τον Μιχ. Δεκλερή), η Μαρία Καραμανώφ στο βιβλίο της:

* Αναπτύσσει το ιδιότυπο, στον ευρωπαϊκό χώρο, νομικό καθεστώς της δημόσιας κτήσης στην Ελλάδα: απλός διαχειριστής είναι το κράτος και όχι ιδιοκτήτης του φυσικού πλούτου και της πολιτιστικής κληρονομιάς, που αποτελούν «εθνική κοινοκτησία» και ανήκουν «σε όλους τους πολίτες και όλες τις γενεές».

* Καταγράφει τις νομικές αυθαιρεσίες και τις κυβερνητικές λαθροχειρίες των τελευταίων δεκαετιών, που μεθοδικά και εγκληματικά φαλκιδεύουν την κοινοκτημοσύνη της δημόσιας κτήσης (σταδιακά, από το Δημόσιο στον ΕΟΤ και από εκεί στην ΕΤΑ και τα «Ολυμπιακά Ακίνητα») ώστε να την καταστήσουν εκποιήσιμη και να την ξεπουλήσουν στο πλαίσιο μιας μυωπικής δημοσιονομικής πολιτικής. Και

* Διαπιστώνει, με διαφαινόμενη οργή, ότι σήμερα το πολύτιμο απόθεμα της δημόσιας γης, το οποίο είχαν διαφυλάξει με το αίμα τους όλες οι γενεές των Ελλήνων, απέκτησε ξαφνικά μια νέα, αμιγώς εμπορική διάσταση. Υπό το διαστρεβλωτικό πρίσμα της αγοραίας φιλοσοφίας, η οποία αποτιμά τα πάντα με κριτήριο την οικονομική τους απόδοση, η ελληνική δημόσια γη έλαμψε στα μάτια των απανταχού της γης κερδοσκόπων ως θησαυρός κρυμμένος, που βγήκε ξαφνικά στην επιφάνεια.

Αυτή η εθελότυφλη αλλοίωση στο νομικό καθεστώς της ελληνικής γης είναι και η κερκόπορτα για ακρωτηριασμούς στην εθνική επικράτεια, έτσι και πάνε όλα στραβά με το επαχθές δάνειο της «τρόικας»: μία, έστω, δόση αν αδυνατεί να καταβάλει το χάρβαλο κράτος μας, οι τοκογλύφοι δανειστές μας νομιμοποιούνται με το επαχθές Μνημόνιο να εκπλειστηριάσουν και τμήματα της ελληνικής δημόσιας κτήσης, που ώς χθες και επί σχεδόν δύο αιώνες ήταν εκτός συναλλαγής...

«Μη φοβάστε. Δεν κινδυνεύει ο Παρθενώνας», χαριτολόγησε ο Γ. Παπανδρέου στη Βουλή, για να απαντήσει στην εύλογη καταγγελία του «Μνημόνιου υποτέλειας» από τον Αλέξη Τσίπρα.

Πού, αλήθεια, βρίσκει το κουράγιο γι' αυτά τα κακόγουστα εξυπνακίστικα;
by George Votsis

Η Ελλάδα των δύο χωρών.

Η ταυτότητά μου γράφει Υπηκοότητα Ελληνική αλλά δεν ξέρω σε ποια Ελλάδα ανήκω. Στην πουλημένη ή στην απούλητη; Δεν γνωρίζω πια. Κουστουμαρισμένους ηλίθιους μπακάληδες βλέπω να διαχειρίζονται ό,τι μου κληρονόμησαν σκοτωμένοι, προδομένοι, νικημένοι. Δεν κατάφερα να διαχειριστώ την κληρονομιά αλλά ούτε να την παραδώσω στους επόμενους. Δεν ξέρω από ποιο σύνορο εισέβαλλαν τα κατοχικά στρατεύματα του Ράιχ της ποταπότητας. Δεν μας έπιασαν στον ύπνο αλλά εδώ που τα λέμε ούτε ξύπνιοι ήμαστε.

Τώρα είναι συνηθισμένο να διαβάζεις εφημερίδες, να παρακολουθείς τα γεγονότα «να τρέχουν» στον γεωγραφικό χώρο που εθιμοτυπικά ακόμη να λέγεται Ελλάδα και να νιώθεις ότι αφορούν μία άλλη χώρα. Αποστασιοποιηθήκαμε και βλέπουμε τα δρώμενα σαν ιστορικό ντοκιμαντέρ ή τίποτε πια δε μας διαπερνά; Η Ελλάδα μέσα από πηχυαίους τίτλους, μεσότιτλους και αναλύσεις χωριατών. Κάποιοι, λένε, που «κυβερνάν» δεκαετίες αυτόν τον τόπο έχουν καιρό που ξεκίνησαν να χαρίζουν υπόγειο, εναέριο και επίγειο χώρο. Καρέ-καρέ παρακολουθούμε τις χειραψίες, τα δείπνα σαν να χαζεύουμε, τρώγοντας φιστίκια, μια χολιγουντιανή ταινία εποχής που ο φεουδάρχης δέχεται στο «φτωχικό» του τον βασιλέα να τον φιλέψει πραμάτεια με των δούλων τον ιδρώτα.

Από την άλλη βλέπω και αισθάνομαι μία άλλη Ελλάδα που δεν έχει εκατομμύρια πληθυσμό, που δεν στοιβάζεται και δεν εξαγοράζεται. Μία μειοψηφία, που μόνο και μόνο από πείσμα, αφήνει στην ταυτότητάς της το Υπηκοότητα Ελληνική και δεν το σβήνει με κόκκινο στυλό. Είναι αυτή που δεν πηγαίνει σε Μνημόσυνα Τιμής που τα Μετάλλια Ανδρείας τα έχει στην ψυχή της. Μία Ελλάδα που ντρέπεται τους νεκρούς της. Είναι μια χώρα από μόνη της. Άνευ συνόρων και άνευ πολιτικών εκπροσώπων. Έχει απομείνει χωρίς βοήθεια στα στενά αόρατων Θερμοπυλών και περιμένει τα στρατεύματα του Ράιχ να περάσουν από πάνω της. Θα περάσουν αυτό είναι σίγουρο. Πάντα περνούσαν....

Ανάμεσα σε δύο χώρες ταλαντεύομαι. Πληρώνω την πρώτη σαν τον ραγιά για να μου ταυτοποιήσει την υπηκοότητα. Αντέχω για χάρη της δεύτερης για να επιζήσει η ταυτότητά μου.