Υπάρχει μία Ελληνική λέξη, η οποία είναι παγκοσμίως διάσημη και ευρέως χρησιμοποιούμενη. Την λέξη αυτή την μαθαίνουν όλοι όσοι πέρασαν - έστω και για λίγο - από την χώρα μας. Την μαθαίνουν όμως και όσοι ασχολούνται με την Ελληνική κουλτούρα ασχέτως εάν έχουν πατήσει το πόδι τους σε αυτή την χώρα. Αρκεί να έχουν συνάψει σχέσεις με Έλληνες ναυτικούς, μετανάστες, ταξιδευτές κλπ.
Είναι μία λέξη μπαλαντέρ, και σαν μπαλαντέρ έχει πολλά νοήματα. Μπορεί να σημαίνει φίλος ή ανόητος ή σεξουαλικά πεινασμένος και κατά μία έννοια αυτόχειρας. Μπορεί να σημαίνει αποβλακωμένος λόγω αυτοχειρίας κλπ. Τα νοήματα όμως της λέξεως αυτής δεν προσδιορίζονται εύκολα. Ο γλωσσοπλάστης λαός της έχει αποδώσει μύριες όσες ιδιότητες, μέχρι και θεραπευτικές....
Εμείς, για λόγους ευπρέπειας και για να κάνουμε την χάρη σε όλους τους σιχαμένους τους συντηρητικούς, θα προσθέσουμε ένα θήτα σε αυτή την λέξη.
«Μαλθάκας» λοιπόν για εκείνους και «Μαλθάκω» για εκείνες...
Το θήτα που προσθέσαμε δεν είναι αυθαίρετο αλλά αρμοδίως αποδεκτό διότι η περί ου ο λόγος υπέροχη λέξη, έχει τις ρίζες της στην λέξη «μαλθακός».
Η λέξις μαλθακός στην αρχαία Ελλάδα σηματοδοτούσε τον ασκληραγώγητο, εκείνον που είχε διαφθαρεί από τις ανέσεις με αποτέλεσμα να έχει καταντήσει ολίγον, …. Μαλθακός.
Στην σημερινή γλώσσα, ο μαλθακός έγινε «μαλθάκας» και του αποδόθηκαν οι σύγχρονες έννοιες, μέρος των οποίων θα αναλύσουμε προς χάριν του παρόντος πονήματος.
Ας δούμε λοιπόν τον τρόπο με τον οποίο ο σοφός λαός, δηλαδή εμείς, χρησιμοποιούμε την μαγική αυτή λέξη.
- Λέγοντας «Γεια σου ρε μαλθάκα» στην ουσία λέμε, «γεια σου ρε φίλε».
Ενδεχομένως όμως, να μας διαφεύγει το όνομα του εν λόγω «μαλθάκα». π.χ. «πως τον λέγανε αυτόν τον «μαλθάκα» που έχει το ψευδώνυμο απαράδεκτος;» Σε αυτή την περίπτωση αποκαλούμε τον μαλθάκα «μαλθάκα», με σκοπό να επιδείξουμε οικειότητα και να αποκρύψουμε το αλτσχάϊμερ.
- Λέγοντας «Αυτός είναι και πολύ μαλθάκας» εννοούμε ότι κάποιος είναι ανόητος. Κάνει δηλαδή «μαλθακίες». Την έννοια αυτή, την συναντάμε συχνά και σε διάφορες μορφές. π.χ. «άσε τις μαλθακίες», «όλο μαλθακίες κάνει ο ΠαπανδρέουΣαμαράς» κλπ
- Υπάρχει βέβαια και η έννοια του κορόιδου ή του εύπιστου ανθρώπου. π.χ. «πιάστηκα μαλθάκας», «μαλθάκας είμαι να πιστεύω τους δημοσιογράφους;», «όλοι οι πολιτικοί νομίζουν πως είμαστε μαλθάκες» κλπ.
- Μία όμως από τις πλέον ενδιαφέρουσες έννοιες είναι αυτή της συμπαθείας προς τον συνάνθρωπο. π.χ. «άστον αυτόν. Ένας φτωχο-μαλθάκας είναι»
- Επίσης μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την συγκεκριμένη λέξη για να εκφράσουμε θαυμασμό μιλώντας σε κάποιον φίλο. «Πω πω μαλθάκα μου! Τι γκολάρα ήταν αυτή!» Εδώ η λέξις «μαλθάκας» αντικαθιστά την λέξη «δικέ μου», που σημαίνει φίλε μου. Χάρις όμως στον θαυμασμό που εκφράζουμε μπορούμε τον «δικό μας» να τον αποκαλέσουμε «μαλθάκα μου», τονίζοντας έτσι την έννοια της «γκολάρας».
- Τέλος, υπάρχει και η ερωτική διάσταση της λέξεως, με την έννοια του «αυτόχειρα» ή «αυτοικανοποιούμενου» ή «αυτάρκη». Με άλλα λόγια του «ενδοπαλαμίως ψευδοσυνουσιαζόμενου» ανθρώπου. Αυτή η τελευταία διάσταση, έχει τιμηθεί από τον λαό με πολλές και διάφορες παροιμίες. π.χ. «Αν η .... ήταν εργόχειρο, θα έκανες την προίκα σου...» Η παροιμία αυτή είναι σκωπτική και περιφρονητική τόσο για την πράξη όσο και για τον «μαλθάκα». Υπάρχει όμως και η αντίθετη άποψη. π.χ. «Αν πετύχει τύφλα να ΄χουν δυο .....». Σύμφωνα με αυτή την παροιμία, η πράξις ανάγεται σε ανώτατη ερωτική διεργασία, και ο «μαλθάκας» εμφανίζεται ως ερωτικά αυτάρκης.
Υπάρχουν και άλλες παροιμίες που δεν μας επιτρέπεται να τις αναπαραγάγουμε, όμως συνηγορούν στην άποψη ότι η «μαλθακία» αποτελεί τέχνη με ισχυρότατο λαϊκό έρεισμα.
Είναι πάντως γεγονός το ότι μερικές ελαφρόμυαλες μανάδες και γενικά κάποιοι αμόρφωτοι γονείς, οι οποίοι δεν διαβάζουν Cosmopolitan και άλλα επιστημονικά συγγράμματα, διέδωσαν λάθος πληροφορίες. Άρχισαν να λένε στα παιδιά τους ότι η «μαλθακία» κουφαίνει, χαζεύει, αποβλακώνει, τυφλώνει, και άλλα πολλά μυθεύματα. Τα παιδιά τους φοβήθηκαν μεν, αλλά συνέχισαν την προσφιλή τους απασχόληση και κάποια στιγμή μεγάλωσαν. Όταν μεγάλωσαν άρχισαν όπως όλοι οι μεγάλοι να κάνουν βλακείες, ανοησίες, σαχλαμάρες και γενικώς να στερούνται κοινής λογικής. Αναπόφευκτα, ήρθε η ώρα που αναρωτήθηκαν «γιατί άραγε κάνω ανοησίες;», και βρήκαν την πιο ανόητη απάντηση. Θυμήθηκαν τα λόγια της μάνας και του πατέρα και απέδωσαν όλη τους την κακομοιριά στην «μαλθακία». Έτσι, πείσθηκαν πως κάθε άνθρωπος ο οποίος έχει υπάρξει «μαλθάκας» στην νιότη του, γίνεται ανόητος στην ωριμότητά του. Το αποτέλεσμα ήταν ολέθριο. Δικαιολόγησαν όλους τους ανόητους του κόσμου και τους ανέχτηκαν. Του εαυτού τους συμπεριλαμβανομένου.
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι υπάρχουν πολλών ειδών «μαλθάκες». Υπάρχουν οι «φίλοι», οι «ανόητοι», οι «κακομοίρηδες» και οι «αυτοικανοποιούμενοι».
Νόμιζα πριν ξεκινήσω την επιστημονική έρευνα, αποτέλεσμα της οποίας είναι αυτό πόνημα, ότι η μεγάλη μερίδα των «τοις πράγμασι μαλθάκων» ήταν οι «αυτοικανοποιούμενοι» μια και όλοι έχουν περάσει από αυτό το στάδιο. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Πράγματι όλοι οι άνθρωποι που πέρασαν από τη γη έχουν κατά καιρούς υπάρξει «μαλθάκες» αυτού του είδους. Πολλοί όμως, δεν είναι πλέον. Αντίθετα όσοι έχουν υπάρξει «μαλθάκες» με την έννοια του ανοήτου, ουδέποτε το ξεπέρασαν. Η σημερινή «περιρρέουσα» ατμόσφαιρα, αποδεικνύει περίτρανα ότι η μεγάλη μερίδα των κατοίκων του πλανήτη αποτελείται από ανοήτους «μαλθάκες». Από ανθρώπους που κινούνται σε εκείνον τον χώρο όπου η κοινή λογική απουσιάζει και με τις ανόητες πράξεις τους φέρουν επαξίως τον τίτλο του «μαλθάκα».
Έτσι, το πόνημα αυτό φθάνει στο τέλος του άδοξα, μια και δεν αξίζει να ασχοληθούμε περαιτέρω με αυτή την συνομοταξία του homo malthakus anoitus.