Τι ισχύει στη σημερινή μας κοινωνία; Τί πρότυπα μπορούν να ακολουθήσουν τα παιδιά μας; (σας για την ακρίβεια γιατί εγώ δεν έχω αλλά για πρακτικούς λόγους θα αναφέρομαι σε α' πληθ.). Γιατί είτε το θέλουμε, είτε όχι, τα πρότυπα είναι απαραίτητα. Όταν ξεκινάμε μία πορεία κάπου θέλουμε να φτάσουμε. Η εξέλιξη χρειάζεται ένα μοντέλο ένα (αριστοτελικό) "τέλος". Εκτός βέβαια, αν δεν πρόκειται για κίνηση, αλλά για σημειωτόν επί τόπου.
Στα χρόνια την νιότης μας θαυμάζαμε ανθρώπους. Σήμερα όμως, το αίσθημα αυτό μας είναι άγνωστο. Άλλωστε, κι αν κάποιος είναι άξιος για θαυμασμό, οι κουτσομπολίστικες εφημερίδες αναλαμβάνουν να τον απομυθοποιήσουν αμέσως. Τον σκεπάζουν αμέσως με λάσπη από την κορυφή μέχρι τα νύχια - και μετά άντε να τον θαυμάσεις!
Το ίδιο σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό και για τους αστικούς "καλούς" τρόπους. Ξέρω πως ήταν ψεύτικοι, πως βασίζονταν σε μία σύμβαση. Αλλά κουράστηκα πια να με στριμώχνουν, να με τσαλαπατάνε, να με "κόβουνε" στα δύο. Και αναφωνώ: ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΨΕΥΤΙΚΟΙ ΚΑΛΟΙ ΤΡΟΠΟΙ, ΠΑΡΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΡΟΠΟΙ!!!
Ναι, χωρίς πρότυπα δεν πάμε πουθενά, δεν πάμε μπροστά. Δεν υπάρχει η "τελική αιτία", το κίνητρο που μας οδηγεί. Παραμένουμε στο τέλμα και στο "καλά είμαι εδώ". Ιδανικό για μας: το αραλίκι και η λούφα.
Όμως ποιούς ζηλεύει ο Έλληνας; Σε ποιών τη θέση θα ήθελε να είναι; Ποιούς φανερά ή κρυφά θαυμάζει; Σίγουρα θέλει τον πλούτο -αλλά τα ΕΤΟΙΜΑ λεφτά. Να τα κληρονομήσει-όχι να τα φτιάξει.
Γι' αυτό όταν επιθυμούν το χρήμα, πρότυπο δεν είναι πια ο επιχειρηματίας, αλλά ο κομπιναδόρος κου πλουτίζει γρήγορα και άκοπα. Όταν σκέπτονται αξίωμα, πρότυπο είναι ο δημόσιος υπάλληλος που προάγεται αυτόματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου