Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΡΦΟΣ
Το ολοκληρωτικό καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού, παρακολουθώντας συνεχώς τους πάντες και τα πάντα μέσα από αμέτρητες διαδραστικές τηλεοθόνες, ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις πράξεις και τις συνειδήσεις.
Όλα προσαρμόζονται στη μία και μοναδική αλήθεια, αυτή που πρεσβεύει το Κόμμα, ο μόνος αλάθητος μηχανισμός, του οποίου προσωποποίηση είναι ο Μεγάλος Αδελφός.
Το έγκλημα της σκέψης είναι το θανάσιμο αμάρτημα. Γι' αυτό πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξή του: ελευθερία, γλώσσα, ανθρώπινα αισθήματα. Και όποιος υποπέσει σε έγκλημα σκέψης πρέπει να οδηγηθεί στον θάνατο αναμορφωμένος: θα πεθάνει αγαπώντας τον Μεγάλο Αδελφό.
Όταν ο Όργουελ έγραφε το βιβλίο του, το 1984 ήταν μέλλον. Σήμερα είναι παρελθόν. Αλλά, μετά από το έργο αυτό, το πραγματικό 1984 θα είναι πάντα μια χρονιά του μέλλοντος, η πρώτη ενός ζοφερού μιλένιουμ που απειλεί την ανθρώπινη ιστορία.
Ένα από τα μεγαλύτερα βιβλία του εικοστού αιώνα, το 1984 διαβάστηκε σαν μανιφέστο και θαυμάστηκε σαν προφητεία. Η εφιαλτική του αλήθεια για το κράτος της θανατερής τρομοκρατίας απέχει μόλις ένα βήμα από το να γίνει πραγματικότητα: ήδη ο Μεγάλος Αδελφός μας βλέπει.
Το «1984» του Τζωρτζ Όργουελ είναι ένα από τα συγκλονιστικότερα βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το «1984» γράφτηκε από τον Όργουελ στα μέσα του προηγούμενου αιώνα και εκδόθηκε το 1949, ένα χρόνο πριν τον θάνατο του.
Εχει περάσει λοιπόν, πάνω από μισός αιώνας αφότου κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα του Τζορτζ Οργουελ 1984. Σε αντίθεση με τα έργα επιστημονικής φαντασίας που γερνούν σχετικά γρήγορα, το βιβλίο του Οργουελ εξακολουθεί να λειτουργεί σαν προειδοποίηση για τον κόσμο που ζούμε και για εκείνον που έρχεται. Πολιτικό μανιφέστο κατά του ολοκληρωτισμού, ελεγεία της χαμένης ελευθερίας, αλληγορία των πολιτικών μύθων του Ψυχρού Πολέμου, όπως και αν το ονομάσει κανείς, παραμένει έργο αιχμής.
Γράφτηκε σε ένα ερημικό νησί στη Σκωτία, μεταφράστηκε σε 65 γλώσσες και πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα. Ο «Μεγάλος Αδελφός», η «Νέα Ομιλία» και η «Διπλή Σκέψη» έμειναν στην αιωνιότητα.
Κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ο Ουίνστον Σμίθ, ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Είναι κυβερνητικός υπάλληλος και μέλος του εξωτερικού κόμματος της Ωκεανίας, μιας από τις τρεις χώρες που είναι χωρισμένος πλέον ο πλανήτης. Τα γεγονότα διαδραματίζονται το έτος 1984 (από εκεί έχει πάρει και το όνομα του το βιβλίο) μια χρονολογία μελλοντική αυτής που ο Όργουελ το έγραψε. Οι κοινωνικές τάξεις στην Ωκεανία είναι τα μέλη του εσωτερικού κόμματος (που ασκούν την διοίκηση της χώρας), τα μέλη του εξωτερικού κόμματος (οι κρατικοί υπάλληλοι) και οι προλετάριοι (που είναι απλά τα εργατικά χέρια της χώρας).
Το κόμμα ασκεί την εξουσία έχοντας καταλύσει κάθε έννοια ελευθερίας. Όλοι παρακολουθούνται, ακόμα και μέσα στα σπίτια τους, με την βοήθεια τηλεοθονών. Όλα και όλοι ελέγχονται από τον Μεγάλο Αδερφό. Όλα οφείλονται και πηγάζουν από τον Μεγάλο Αδερφό. Ένα πρόσωπο που χρησιμοποιείται για την προσωποποίηση του κόμματος. Η ελευθερία έκφρασης αλλά ακόμα και σκέψης έχει ποινικοποιηθεί
Στην προσπάθεια να ελεγχθεί, έχοντας ως στόχο να καταργηθεί, η σκέψη, χρησιμοποιείται η γλώσσα. Η εξουσία ετοιμάζει την «Νέα Ομιλία». Ο Όργουελ με το στόμα του Σάιμ (συναδέλφου του Ουίνστον) αναφέρει στο βιβλίο: «…η Νέα Ομιλία είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που το λεξιλόγιο της λιγοστεύει κάθε χρόνο…» και προσθέτει «…ο σκοπός της Νέας Ομιλίας είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης. Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς…».
Ο Ουίνστον προσπάθησε να εναντιωθεί σε όλη αυτήν την κατάσταση και αποφασίζει να αντιδράσει. Δεν μπορεί να δεχθεί μια κοινωνία που το διαστροφικό της τρίπτυχο συντίθεται από τα συνθήματα: «Ο πόλεμος είναι ειρήνη», «Η ελευθερία είναι σκλαβιά», «Η άγνοια είναι δύναμη».
Παρά το γεγονός ότι παντού υπάρχει αναρτημένη η επιγραφή «Ο Μεγάλος Αδελφός σε παρακολουθεί», ο Σμιθ βρίσκει τον τρόπο να ξεγελάσει για μικρό διάστημα το σύστημα ελέγχου και παρακολούθησης, ακόμη και να ζήσει τον έρωτα. Δεν ξέρει και δεν θα μάθει ποτέ αν ο Μεγάλος Αδελφός υπάρχει ή αν είναι απλώς η εικόνα η οποία παρακολουθεί τους πολίτες μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες που βρίσκονται παντού. Οταν ο Σμιθ συλλαμβάνεται, ρωτάει την ώρα που τον ανακρίνουν: «Υπάρχει ο Μεγάλος Αδελφός;». «Φυσικά και υπάρχει. Το Κόμμα υπάρχει. Ο Μεγάλος Αδελφός είναι η ενσάρκωση του Κόμματος» απαντά ο ανακριτής του. «Υπάρχει όπως υπάρχω εγώ;» ξαναρωτά ο Σμιθ, για να κατακεραυνωθεί από τον ανακριτή: «Εσύ δεν υπάρχεις».
Ο ήρωας του βιβλίου λοιπόν, έκρινε την εξουσία όταν αυτό ήταν αδιανόητο. Ερωτεύθηκε όταν ο έρωτας είχε γίνει κολάσιμη πράξη. Σκεφτόταν όταν η σκέψη έτεινε να καταργηθεί. Τα κατάφερε τελικά; Άλλαξε κάτι στην ζωή του και στην ζωή των συνανθρώπων του; Αυτό είναι κάτι που θα το μάθετε όταν διαβάσετε το αριστούργημα του Τζωρτζ Όργουελ.
Το βιβλίο μισό αιώνα μετά την συγγραφή του, δυστυχώς, τείνει να γίνει προφητικό. Με αφορμή την παγκόσμια τρομοκρατία και την ασφάλεια, καταργούνται καθημερινά ατομικές ελευθερίες. Υπάρχουν κάμερες στους δρόμους, παρακολουθούνται οι επικοινωνίες και ο άνθρωπος όλο και λιγότερο νιώθει ελεύθερος. Φυσικά δεν ζούμε στην «Ωκεανία», τουλάχιστον όχι ακόμα. Μπορούμε να αλλάξουμε αυτήν την πορεία; Σίγουρα μπορούμε να προσπαθήσουμε. Το να κρίνουμε τις ενέργειες της εξουσίας και να σκεπτόμαστε είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα. Το να αγωνιζόμαστε για την ελευθερία έκφρασης και δράσης είναι ένα επόμενο. Τέλος το να μην αφήσουμε την γλώσσα μας, που είναι μια από τις πλουσιότερες γλώσσες του ανθρώπινου γένους, να συρρικνωθεί. Είναι ένα εργαλείο που θα μας βοηθήσει να μην κληρονομήσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας μια «Ωκεανία».
Εκείνο όμως που καθιστά ανατριχιαστικά προφητικό το 1984 είναι η διαπίστωση ότι σήμερα όχι μόνο ο Μεγάλος Αδελφός βρίσκεται παντού, αλλά και ότι δεν είναι λίγοι όσοι συνεπαίρνονται από τη «χαρά» της σκλαβιάς. Χιλιάδες άνθρωποι στη Δύση θα το θεωρούσαν μεγάλη τύχη να τους κλείσουν στο σπίτι του Μεγάλου Αδελφού. Περνώντας από την ανάκριση, που είναι η καθεστωτική μορφή της πλύσης εγκεφάλου, ο ήρωας του Οργουελ καταλήγει στο τέλος με δάκρυα χαράς στα μάτια να «συνειδητοποιήσει» ότι ανέκαθεν αγαπούσε τον Μεγάλο Αδελφό. Τώρα όμως έχουμε προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα. Ο Μεγάλος Αδελφός δε χρειάζεται καν να προβάλλει την εικόνα του στην οθόνη. Τον έχει αντικαταστήσει η κάμερα, το βιομηχανικό «ξόανο» που έχει πάρει το όνομά του. Η ελευθερία εκχωρείται πλέον «ελεύθερα».
Το σημαντικότερο όλων βέβαια που μας διδάσκει το βιβλίο είναι πως σε ό,τι αποφασίζουν οι παγκοσμιοποιητές, οφείλουμε να είμαστε αντίθετοι που μας θυμίζει αυτό που τέσσερις δεκαετίες πριν, έλεγε και ο Ελύτης :
"Να είσαι η άμμος και όχι το λάδι στα γρανάζια του κόσμου"..
Το «1984» κυκλοφορεί στην ελληνική γλώσσα από τις εκδόσεις Κάκτος
ΤΖΟΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ - 1984
Νεοι Δρομοι - Κειμενο Διολισθαινον
Έχω ακούσει κάποιους να αναφέρονται στο οικολογικό κίνημα σαν μια νέα θρησκεία, πρόκειται βέβαια κυρίως για «δύσπιστους», «άπιστους» ή «αλλόπιστους». Προσωπικά, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν θρησκευτική και οικολογική συνείδηση συναντιόνταν και αν η θρησκευτικότητα εστίαζε στο συνολικό θέμα της παρουσίας και της δράσης μας σε αυτό τον κόσμο και στη σχέση μας με όλα τα πλάσματα. Θα το θεωρούσα αυτό μάλλον εξέλιξη, του ανθρώπου και της θρησκευτικότητας. Αν, τέλος πάντων, δεν μπορούμε να αποφύγουμε εντελώς τη θρησκεία, χίλιες φορές καλύτερα να έχουμε μια θρησκεία της οικολογίας, από όλες τις φριχτές δεισιδαιμονίες που είναι οι περισσότερες υπάρχουσες θρησκείες. Θα ήταν μια θρησκεία πολύ πιο «πραγματική» από τις υπάρχουσες, πολύ πιο χρήσιμη, ακόμη και αισθητικά ανώτερη (τη φαντάζομαι να μοιάζει σε ένα χαρούμενο παγανισμό και λατρεία της φύσης). Εξάλλου, τι άλλο είναι η θρησκεία από ένα από τα πιο αποτελεσματικά μέσα για να εμφυσάς στους άλογους ανθρώπους (στους περισσότερους) τις αξίες της αγέλης (της κοινωνίας), εξασφαλίζοντας τη συμμόρφωσή τους χωρίς να χρειάζεσαι ένα πολύ μεγάλο όγκο κατασταλτικών μηχανισμών και μέσων - με το συνεπαγόμενο πολλαπλό κόστος;
Η οικολογία έχει ήδη κατακτήσει το κάστρο της πολιτικής - και καλά έκανε. Η οικολογία είναι οικονομία, είναι ισορροπία, είναι δημόσια και ιδιωτική συμπεριφορά, είναι ηθική, είναι αισθητική. Πρέπει όμως επίσης να πω ότι θεωρώ εσφαλμένη και ακρωτηριασμένη την αποκλειστικά ωφελιμιστική αντίληψη της οικολογίας. Η οικολογία δεν είναι απλώς ένας τρόπος να βλέπουμε πιο μακροπρόθεσμα το οικονομικό ή άλλο εγωιστικό συμφέρον μας, μένοντας φυλακισμένοι στο εγώ-δυνάστη που διαιρεί τον κόσμο με ομόκεντρους κύκλους και αυθαίρετα κριτήρια. Η οικολογία είναι για εμένα μια ευκαιρία να σπάσουν αποστήματα που κουβαλά ο άνθρωπος σε όλα τα χρόνια της ιστορίας του μέχρι σήμερα και να κάνει κάτι που ισοδυναμεί με ένα εξελικτικό βήμα.
Ζούμε σε μια εποχή μετα-ιδεολογική. Πάντοτε ήμουν δύσπιστος απέναντι στις ιδεολογίες. Πολλές φορές, όπως και οι θρησκείες, είναι μια καλή δικαιολογία για να ξεκινήσει το παιχνίδι της σφαγής. Θεωρώ ότι το επόμενο πεδίο στο οποίο θα στραφεί η προσοχή του ανθρώπου θα είναι αυτό που πάντα θεωρούσε δεδομένο, ταυτισμένο με την ίδια του τη φύση, το πεδίο της ίδιας της αντίληψης του κόσμου και του εγώ, το πεδίο της αυτεπίγνωσης ή η ίδια η συνείδηση- αναχωρώντας από τις ιδεολογίες και τους ισμούς που σε αφήνουν πάντα στο επίπεδο των λογικών/γλωσσικών κατασκευών/παιγνίων, που είναι θαυμάσια ως εργαλεία, αλλά σχεδόν άχρηστα ως μέσα διερεύνησης σε βάθος της ανθρώπινης κατάστασης και μέσα αυτογνωσίας. Τώρα που θεοί και σωτήρες, παράδεισοι και ουτοπίες έχουν ξεθωριάσει τόσο, ίσως να αποφασίσουμε επιτέλους να εξερευνήσουμε τη σκοτεινή σπηλιά.
Δεν είμαστε «μονάδες» που απλώς περιέχονται στον κόσμο, δεν είμαστε αφηρημένες μαθηματικές έννοιες, στοιχεία μέλη ενός μαθηματικού συνόλου, κουκκίδες, αδιαίρετα και σαφώς καθορισμένα σημεία που τοποθετούνται σε χαρτί μιλιμιτρέ. Είμαστε ο κόσμος. Το δέρμα μας δεν είναι τα σύνορα κάποιας απόλυτης ατομικότητας, είμαστε ένα φαινόμενο, ένα φυσικό φαινόμενο, όπως η βροχή, όπως το σύννεφο, όπως το χώμα, όπως το σκουλήκι που περιφρονούμε, όπως τα περιττώματά μας. Δεν έχουμε σύνορα με τον κόσμο. Για την ύπαρξή μας, ο ήλιος, ο αέρας, μας είναι εξίσου ή περισσότερο απαραίτητα από οποιοδήποτε όργανό μας. Μπορούμε να ζήσουμε για πολλές δεκαετίες αν χάσουμε ένα μέλος μας ή ακόμη και ένα όργανό μας, δεν μπορούμε να ζήσουμε όμως περισσότερες από μερικές στιγμές χωρίς τον αέρα που μας περιβάλλει, χωρίς τον ήλιο που απέχει εκατομμύρια χιλιόμετρα.
Νομίζουμε ότι ο θάνατος είναι ένα στιγμιαίο γεγονός που συμβαίνει μία φορά στη ζωή μας. Λάθος, ο θάνατος και η ζωή είναι αδιαχώριστα, διαρκώς παρόντα. Το κοινό τους όνομα είναι γίγνεσθαι. Το σώμα μας βιώνει ταυτόχρονα θάνατο και ζωή, κοιτάξτε πόσο μεγάλο μέρος του εαυτού σας αποβάλλετε καθημερινά στην τουαλέτα σας. Η σκόνη στο σπίτι σας αποτελείται, σε πολύ μεγάλο μέρος, από τα νεκρά κύτταρα του σώματός σας. Σκεφθείτε το νου και τη σκέψη σας, αναλογιστείτε τι είναι αυτό που σας συνδέει με αυτό που ήσασταν πριν από δέκα χρόνια, είστε πραγματικά ο «ίδιος»; Είστε πραγματικά ο ίδιος με αυτόν που ήσασταν μόλις πριν από μερικές στιγμές επειδή έχετε αυτή την αίσθηση της συνέχειας λόγω της μνήμης; Πόσο αξιόπιστη είναι η μνήμη σας; Αυτή είναι όλη η «ταυτότητα»; Αν παθαίνατε αμνησία θα γινόσασταν άλλος; Μήπως δεν υπάρχει ταυτότητα; Μήπως είναι μια ψευδαίσθηση, κάτι που υπάρχει και δεν υπάρχει, κάτι φευγαλέο, κάτι που ρέει συνέχεια σαν ένα ποτάμι που δεν είναι ποτέ «το ίδιο», αλλά με κάποιο τρόπο υπάρχει, ως φαινόμενο, αλλά δεν «είναι», αλλά μόνο γίνεται;
Σήμερα είμαι άνθρωπος, εχθές ήμουν φυτά και άλλα ζώα και νερό της βροχής και θάλασσα, υδρατμός και, φυσικά, χώμα και παλαιότερα ίσως δεινόσαυρος, αστεροειδής, κοσμική σκόνη, μέρος ενός άστρου. Είμαι παιδί του ήλιου, αφού χωρίς τις αχτίνες του η ύπαρξή μου θα ήταν αδύνατη, αυτός γέννησε στο καμίνι του τα άτομα των στοιχείων που με αποτελούν, από τα πρωταρχικά, απλά άτομα του σύμπαντος και μου στέλνει διαρκώς την ενεργειακή πνοή του. Αύριο, θα είμαι σκουλήκι, μύγα, χώμα, φυτό, ζώο, ξανά άνθρωπος, κάποιος «άλλος», μια χούφτα ύλης οργανωμένης από ένα κώδικα πληροφορίας, ζεσταμένης από ένα αστέρι, που θα διακηρύττει υπερήφανα την ατομικότητά της. Είμαστε (το εγώ μας) ο καπνός ενός τσιγάρου που στροβιλίζεται για λίγο πριν να διαλυθεί, είμαστε προσωρινά μορφώματα, φευγαλέες υπάρξεις που δεν είναι, αλλά που αποτελούν εκφάνσεις, φαινόμενα, πατημασιές του είναι πάνω στην άμμο, ενός ασύλληπτου θηρίου, ενός δράκου, που είναι παντού, του δράκου που μπορούμε να προσεγγίσουμε σε μερικά όνειρα, στη θέα του ηλιοβασιλέματος, σε κάποιες νότες, σε μερικές παράξενες στιγμές χασίματος, σε σκοτεινά σπήλαια, μέσα στην απελπισία και στην έκσταση - αν είμαστε τυχεροί. Είμαστε σε όλα ή δεν είμαστε πουθενά, είμαστε όλα ή δεν είμαστε τίποτε.
ΠΙΑΝΕΙ ΤΟ ΤΣΟΛΙΑ ΚΟΨΙΜΟ;
Βλέποντας το επαναληπτικό νούμερο του τσολιά έξω από το σύνταγμα καταλαβαίνεις πως ο άνθρωπος για πρώτη φορά στάθηκε στα πόδια του έτσι ώστε να ελευθερώσει τα χέρια του και να αυνανισθεί'....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου