Η “δημοκρατία των ημετέρων”

Μέσα στο πνεύμα των ημερών όπου η αξιοπρέπεια, η ειλικρίνεια, η συνέπεια θεωρούνται έννοιες ξεπερασμένες, όπου το “λεφτά υπάρχουν” μετατρέπεται σε “παραλάβαμε χάος”, θα ήταν αδύνατο να μείνει αλώβητη η “δημοσιογραφία των πολιτών”.

Ο όρος μπορεί να ανήκει στον ιδρυτή του tvxs, η έννοια όμως της από-τα-κάτω ενημέρωσης, της αλληλοενημέρωσης των πολιτών μέσω διαδικτύου, έχει επιβληθεί από τους ίδιους τους πολίτες και την ανάγκη τους να κάνουν πράξη τα κούφια λόγια της “δημοκρατίας” περί πολυφωνίας. Το tvxs όπως και οι τόσες άλλες ιστοσελίδες που καθιέρωσαν την αμφίδρομη ενημέρωση μέσω των σχολίων απλά ακολούθησαν και επεχείρησαν να καλύψουν αυτή την ανάγκη των πολιτών.

Στο ίδιο πνεύμα πριν αρκετά χρόνια ιδρύθηκε το δίκτυο indymedia, όπου κάλυψε ως ένα βαθμό την ανάγκη των αγωνιζόμενων ανθρώπων για άμεση ενημέρωση, αυτό που ονομάστηκε “αντιπληροφόρηση”.

Η νέα τεχνολογία της παγκόσμιας λεοφώρου πληροφοριών που αποτέλεσε το internet αρχικά ήταν περιορισμένης πρόσβασης, για φοιτητές και ανθρώπους που σχετίζονταν ως ένα βαθμό με την τεχνολογία και τους υπολογιστές. Αλλωστε το απαγορευτικό κόστος του εξοπλισμού που απαιτούνταν για να έχει κανείς πρόσβαση στο internet δεν επέτρεπε σε πλατύτερες μάζες να ενημερώνονται/ενημερώνουν τους γύρω τους μέσω διαδικτύου.

Τα πράγματα άλλαξαν. Σήμερα με μηδενικό κόστος μπορεί κανείς να αποκτήσει πρόσβαση στο internet. Ολο και περισσότερος κόσμος συμμετέχει είτε δημοσιοποιόντας απόψεις είτε πληροφορίες που σε άλλες εποχές θα είχαν θαφτεί. Ολο και περισσότερος κόσμος δηλώνει ότι ενημερώνεται κυρίως και μονίμως από το internet, αναδεικνύοντας το διαδίκτυο σε νούμερο ένα εχθρό της τηλεοπτικής απάτης και προπαγάνδας.

Εκτός αυτού, η πληροφορία που δημοσιεύεται δεν μένει στο απυρόβλητο αφού ο καθένας μπορεί να τη σχολιάσει μέχρι και να ανατρέψει εντελώς την εικόνα που επιχειρεί να περάσει.

Είπαμε όμως ότι το πνεύμα των ημερών “ξεπερνά” τις αξίες και ο καθένας κάνει εκείνο που του επιτρέπει η δύναμή του να κάνει. Η δύναμη της βίας που κατέχει η κυρίαρχη κάστα επί παραδείγματι, μπορεί να καταπατά διαχρονικές αξίες όπως η εργασία, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η ζωή, η ανατροφή των παιδιών κλπ. μόνο και μόνο επιβάλλοντας το.

Σ’ αυτές τις συνθήκες η ανώνυμη δημοσίευση είναι ένα κάστρο ελευθερίας. Και ανώνυμη δημοσίευση μόνο μέσω διαδικτύου μπορεί να κάνει κανείς.

Έτσι επιστρατεύονται οι διάφοροι εξουσιαστικοί μηχανισμοί να την καταστείλουν. Στο indymedia έχουμε το “φίλτρο” της “συλλογικότητας διαχείρισης” (ότι δε συμφωνεί διαγράφεται), στα blogs έχουμε τις απειλές περί “άρσης ανωνυμίας” χωρίς καν να τελεστεί ποινικό αδίκημα, στα sites της “δημοσιογραφίας των πολιτών” με διάφορα προσχήματα έχουμε επιβολή των επώνυμων σχολίων.

Στο tvxs με πρόσχημα αφενός μια δίκη σε βάρος του εξαιτίας ανώνυμου συκοφαντικού σχολίου που δεν έχει τελεσιδικήσει ακόμα αλλά και το γνωστό τροπάρι της οικονομικής κρίσης, επιχειρείται η άρση της ανωνυμίας, η κατάργηση δηλαδή της “δημοσιογραφίας των πολιτών” και η μετάβαση στη “δημοσιογραφία των (επώνυμων) μελών”. Εννοείται πως εκείνος ο οποίος δινει τα στοιχεία του (πιστωτική κάρτα και ονοματεπώνυμο) παύει να ειναι ανώνυμος.

Ο (φασίστας) Καρατζαφέρης δηλώνει πως “ο καθένας έχει δικαίωμα να λέει ότι θέλει αλλά να το κάνει επώνυμα”.

Ο (σοσιαλιστής) Πεταλωτής δηλώνει πως “θα λογοδοτήσουν όσοι λασπολογούν κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία”.

Ο (προοδευτικός) Κούλογλου μας λέει πως για να συνεχίσει να υπάρχει η “δημοσιογραφία των πολιτών” στο site του θα πρέπει να πληρώνεις (άρα και να δηλώνεις την ταυτότητά σου), ουσιαστικά να την καταργείς στην πράξη.

Η (αντιεξουσιαστική) ομάδα διαχείρησης του indymedia μας λέει ότι μπορείς να γράφεις ότι θέλεις αρκεί να μην παραβιάζεις την πολιτική δημοσίευσης (η οποία βέβαια ερμηνεύεται από την ίδια κατά το δοκούν).

Ας έρθουμε όμως σε μας. Όταν λέω εμάς εννοώ όλους όσους δεν έχουμε ούτε θέλουμε να αποκτήσουμε εξουσίες πάνω στους άλλους, θέλουμε όμως να έχουμε την ευκαιρία να ακούγεται η φωνή μας ακόμα κι αν δεν έχουμε δημοσιογραφική ταυτότητα, ακόμα κι αν δεν είμαστε επώνυμοι, διάσημοι, κυβερνητικοί εκπρόσωποι, λαμόγια της κυριαρχίας. Εμάς που θέλουμε να έχουμε τη δυνατότητα της κριτικής στον οποιονδήποτε αλλά και οι απόψεις που καταθέτουμε να υπόκεινται σε κριτική από τον καθένα. Εμείς που τελικά είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης, που ζούμε(?) με το μισθό ή τη σύνταξή μας.

Πολλές φορές είδαμε η φωνή μας να παίρνει αξία, όχι γι αυτό που είμαστε αλλά γι αυτά που λέμε. Σαν να σχίστηκε το σιδηρούν παραπέτασμα και είδαμε φευγαλέα μια εικόμα από ένα μέλλον που υπάρχει μόνο στα όνειρά μας, όπου η ελευθερία του ενός δεν περιορίζει αλλά προϋποθέτει την ελευθερία του άλλου. Σαν να έχουμε τελικά δύναμη για να μας φοβούνται όλοι αυτοί οι νυν και επίδοξοι εξουσιαστές. Σαν να πήραν φωτιά τα μπινελίκια που πνίγαμε τόσο καιρό μέσα μας, σαν να έκαψαν πολλές από τις χάρτινες απάτες των επώνυμων, καθεστωτικών μέσων.

Κανένας πλέον δε μάσησε με τα στημένα σενάρια τρομολαγνείας που μας πουλήσανε. Κανένας δεν σταμάτησε τον πρωθυπουργό στο δρόμο να του πεί “για σένα Γιωργάρα μου χαλάλι κι ο μισθός μου”. Κανείς δεν τους πιστεύει.

Είμαστε ανώνυμοι γιατί δεν αποσκοπούμε ούτε στην προσωπική μας ανάδειξη ούτε στο διορισμό μας σε ραδιοτηλεοπτικά συμβούλια. Δεν είμαστε κανείς συγκεκριμένα γιατί είμαστε όλοι. Ακόμα κι αν διαφωνούμε μεταξύ μας, οι όροι της διαφωνίας μας είναι κοινοί, ισχύουν για όλους το ίδιο. Κανένας δε μπορεί να μας απαγορεύσει να είμαστε εμείς, κανένας δε θα μας τεμαχίσει σε κομμάτια ατομικισμού για να μας χωνέψει καλύτερα.

Όποιος θέλει μπορεί να το επιχειρήσει, το πιθανότερο όμως είναι να μείνει μόνος, όπως πολλοί πριν από αυτόν.

Το κείμενο μας έστειλε ο mauros