Τελικά ποια Ελλάδα;

Με δέος κοιτάμε τον αυτοτροφοδοτούμενο κύκλο ελλείμματος και χρέους.

Με απόγνωση παρατηρούμε τον συνδυασμό αναξιοπιστίας του κομματικού συστήματος και φτωχής διακυβέρνησης.
Όμως ο πυρήνας δεν είναι εκεί.
Έχουμε στρατηγική πρόταση για το γύρω από τι θα ανασυσταθεί και οργανωθεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας;
Απλά ποιος είναι ο κεντρικός μας στόχος , το συγκριτικό μας πλεονέκτημα στην παγκοσμιοποιημένη αγορά;
Ουρανός, θάλασσα και πολιτισμός;
Ανασύσταση αγροτικής και μεταποιητικής παραγωγής;
Τεχνολογική καινοτομία;
Λίγο από όλα;
Μέχρις στιγμής όχι δεν έχουμε απάντηση , δεν έχουμε καν συζητήσει την καταλληλότητα των ερωτήσεων , τα ενδεχόμενα.
Όμως χωρίς αυτό, χωρίς το μπούσουλα, όλα τα υπόλοιπα είναι συμμετοχή σε ταξίδι χωρίς πυξίδα και σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Δεν ξέρουμε αν, πόσοι, πότε, που θα βγούμε!!
Αυτό το συναίσθημα της αβεβαιότητας ροκανίζει την προσπάθεια, παράγει τα παράπλευρα φαινόμενα της απάθειας, οργής, ακινησίας και σπάει την κοινωνική συνοχή.

Είναι δυνατόν να ανασυγκροτήσουμε αγροτική οικονομία σε συνθήκες σαν τις σημερινές ή το κόστος είναι απαγορευτικό;

Μήπως το ίδιο ισχύει για τη μεταποίηση;

Μήπως τελικά χωρίς να είναι το σίγουρο και απόλυτο πρέπει να αρχίσουμε να υιοθετούμε το πολιτισμός και θάλασσα;

Και γύρω του, για την εξυπηρέτηση αυτού του σχεδίου, να οργανώσουμε τα υπόλοιπα από τα αγροτικά έως τη βιομηχανία θεάματος, τη μεταποίηση, την ενέργεια, τις κατασκευές, την πράσινη ανάπτυξη και την καινοτομία.
Δεν ξέρω αν είναι ένα σχέδιο που μας σώζει, είναι όμως ένας στόχος που μας πάει, όπου διαθέτουμε τεχνογνωσία και όπου η εισαγωγή γνώσης και υπηρεσιών είναι μέρος της παγκόσμιας τυποποιημένης οικονομικής λειτουργίας.

Χρειάζεται να αξιοποιήσουμε δημόσια περιουσία, αντί να την καταπατάμε λίγα εκτάρια κάθε χρόνο, θέλουμε από θεσμικό πλαίσιο έως προδιαγραφές περιβαλλοντικές, ενεργειακές και χωροταξικές.

Θέλουμε να φτιάξουμε δυο τρεις μητροπόλεις, μέρος του δικτύου πόλεων της παγκοσμιοποίησης, δυο τρείς κοσμοπολίτικες πύλες εισόδου δηλαδή, όχι με γκέτο αλλά με ενσωμάτωση, όπου οι κάτοικοι δεν θα είναι Έλληνες ή αλλοεθνείς, αλλά Αθηναίοι, Σαλονικιοί ή Ροδίτες. Όπου δηλαδή η όσμωση θα καταλήγει στην ταυτότητα της πόλης, όπως στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Παρίσι, ακόμη και στην Κωνσταντινούπολη.

Θέλουμε, χρειαζόμαστε, σκεφτόμαστε. Και θα βρούμε κι άλλα και οι ιδέες ποτέ δεν έλειψαν.
Αυτό που δεν μπορεί να συνεχισθεί, αυτό που δεν παίζει είναι η απεργία διακυβέρνησης, η αντιπολιτευτική ανυπαρξία, το να παλεύουμε δήθεν με το Μνημόνιο και το τι θα κάνει η Μέρκελ.

Ας ξεκινήσουμε με το τι μπορούμε να κάνουμε εμείς γιατί αυτό εξαρτάται από εμάς, το ελέγχουμε καλύτερα.
Το τι θα κάνουν οι άλλοι για μας χωρίς εμάς, μιας και δεν μπορούμε παρά ελάχιστα να το επηρεάσουμε, συμφέρον μας δεν θα είναι αλλά δικό τους. Εξ ορισμού.

Ας μείνει λοιπόν πίσω η φιλολογία του βέτο, της Γερμανίας και τα υπόλοιπα κι ας συζητήσουν σοβαρά τα πολλά Νόμπελ και λοιποί πρωθυπουργικοί σύμβουλοι σε ένα σχέδιο για εμάς.

Τότε θα έχει νόημα η συζήτηση με τους πολιτικούς αρχηγούς ακόμη και το συμβούλιο υπό τον πρόεδρο της δημοκρατίας.
Γιατί το ερώτημα θα είναι ουσιαστικό, μοναδικό και καθαρό; Για ποια Ελλάδα;

Θέλουμε επιτέλους την Εθνική μας πρόταση!

by Petros Fillipou