Άφυλες λέξεις ..

απο την  ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Υπάρχει ένα σκαλοπάτι, ένα όριο, ένας χρόνος, μια στιγμή, που αποκτάς ...καινούργια Πατρίδα;Ναι, νομίζω ότι υπάρχει.

Όταν η «μυστική γλώσσα» του νου, αυτή που φτιάχνει τις ...περίεργες λέξεις με τις οποίες επικοινωνεί το ασυνείδητο με το συνειδητό σου, αλλάζει. Όταν οι λέξεις που εγγράφεις ...εικόνες, οι λέξεις που τις σχηματοποιείς σε συναισθήματα, οι λέξεις που συντάσσονται άναρχα μέσα σου, όχι στο ...κεφάλι αλλά χαμηλότερα, στο στομάχι σου, όταν φοβάσαι, όταν τρομάζεις, όταν πανηγυρίζεις, όταν ερωτεύεσαι, όταν ...Γεννάς, όταν ...Πεθαίνεις, όταν ...Αποφασίζεις, φτιάχνονται σε άλλη γλώσσα από την μητρική σου.

Χαζεύω πάντα τα αγοράκια, που ξεκινούν στα μικράτα τους με το ...μαμά, κάποια στιγμή εκεί γύρω στην εφηβεία του ...αυτοπροσδιορισμού, της μαγκιάς και της ...απεξάρτησης, χρησιμοποιούν στην ...παρέα το... η «μάνα μου», για να καταλήξουν στα μεγάλα τους στο πολιτικά ορθό «η μητέρα μου». Και χαζεύω πάντα τους άντρες για αυτό το «ρε μάννα».

Οι λέξεις δεν είναι ερμαφρόδιτες. Οι λέξεις δεν είναι ...asexuels. Οι λέξεις, ακόμα και οι πιο ...θηλυκές ή οι πιο ...αρσενικές, άλλοτε οι εποχές τις κάνουν να φαντάζουν ...Αντρικές και άλλοτε τις κάνουν να φαντάζουν ...Γυναικείες. Άλλοτε είναι αιχμηρές και άλλοτε βελούδινες. Αλλά ΑΦΥΛΕΣ δεν είναι ποτέ. Όσο κι αν οι ...κρατούντες επιχειρούν να μας πείσουν περί του αντιθέτου.

Ανάπηρες...ναι. Ευνουχισμένες ...συχνά. Και ακόμα πιο συχνά, κατά το ...καθεστωτικό «δοκούν» να γίνονται ...όπλα για να πετσοκόβουν την αιχμή, την γωνία, την γοητεία, την συν – κοινωνία στα βολικά μέτρα της καθεστωτικής επι- κοινωνίας. Από την ...Γέννα, στον ...Θάνατο, χωρίς Ζωή. Έρωτας δίχως ...επαφή. Θάνατος δίχως ...πόνο. Σπαθιά και βελούδα να ξεφτιλίζονται σε ξεθωριασμένα τσιτάκια του ...πεφωτισμένα πολιτικά ορθού.

Αλήθεια τι φύλο έχει η λέξη "εχροπάθεια"; Και έχει πάντα διαχρονικά και ιστορικά το ίδιο ...φύλο;

Έχουμε τους ίδιους εχθρούς ...όλοι; Ποιος είναι αυτός που θα προσδιορίσει τους δικούς μου, τους ...Εχθρούς; Ποιος θα βάλει τον φράχτη από το νου μου, στο στόμα μου; Και πόσα μέτρα θα είναι αυτός; Από τι ...υλικό; Ποιος εργολάβος θα μου τον χτίσει;

Ποιος Νόμος, θα μου απαγορεύσει να σπέρνω στο μυαλό μου εικόνες, να νοιώθω, να αισθάνομαι, και να γεννάω λέξεις; Για τους φίλους. Για τους εχθρούς. Για τον ...Άλλον.

Και ποιος είναι αυτός που θα μου βάλει το μαχαίρι στο χέρι για να πετσοκόψω το Πάθος, ποιος θα μου επιβάλλει να αυτο-ευνουχιστώ;

Ποιος είναι αυτός που θα με βάλει να αποδεχτώ και να συνυπογράψω την συμφωνία της Βάρκιζας, σε ποια λευκή τρομοκρατία θα καταθέσω τα όπλα της σκέψης, της άποψης, της γλώσσας, της λέξης, της έκφρασης; Σε ποια Χωροφυλακή, σε ποια Τάγματα Ασφαλείας, σε ποιες Αναμορφωτικές Ντροπές, σε ποιες...χαράδρες οφείλω να Ζήσω; Σε ποια Μακρόνησο θα αυτο-εξοριστώ...συναινετικά;

Ποιος είναι ο νικητής που θα μου επιβάλλει τους όρους του; Τι εμβαδόν θα έχουν τα λευκά κελιά που θα με βάλει να μετρήσω τη Ζωή μου. Ποιος θα μου επιβάλλει...Πατρίδα; Μαμά, μητέρα, μάννα;

Οι λέξεις, είναι οι αλυσίδες με την ταυτότητα σου, αλέτρια του νου σου, αλλά και σπαθιά που κόβουν τις άγκυρες. Οι λέξεις είναι όπλα. Άγρια όπλα. Όπλα μαζικής επικοινωνίας αλλά και όπλα ...συν-κοινωνίας. Οι λέξεις είναι ...παιδιά, από γέννες άγριες, από έρωτες τρικυμισμένους, από σπορές άλλοτε σε λιβάδια εύφορα κι άλλοτε σε τόπους κακοτράχαλους. Άλλοτε αγκαλιές κι άλλοτε μαχαίρια. Οι λέξεις είναι ...Πατρίδες.

Κάτω τα τρισάθλια χέρια σας βρωμερά γουρούνια, μπάτσοι του νου μου, από τις λέξεις ΜΟΥ. Τις λέξεις μας trans-sexual… δεν θα τις κάνετε.

Αρνιέμαι να βιάσετε το νου μου, με το άθλιο σπέρμα σας. Αρνιέμαι την στείρωση, αρνιέμαι τον ευνουχισμό, αρνιέμαι την ευγονική και τα τέρατα που εσείς ορίζετε ότι θα γεννάμε, αρνιέμαι την ...αφυλία σας. Αρνιέμαι τις άγονες πατρίδες σας.

Εγώ-ναι...έτσι πολιτικά άκομψα, έτσι πολιτικά ανορθόδοξα, να ξεκινάει η πρόταση, με το ΕΓΩ- θέλω και τα σπαθιά και τα βελούδα ΜΟΥ. Κι ας είναι πολύ ισχυρό αυτό το "ελάτε να απαλλοτριώσετε το νου μου", αυτό «μολών λαβέ» της σκέψης, της έκφρασης και της επικοινωνίας μου, για να το νοιώσουν ακόμα και οι πολιτικά ευνούχοι που αναπαράγουν τον εφιαλτικό φασισμό της πολιτικής ορθότητας.