Το δίδαγμα μιας παραστρατημένης κυψέλης

Οι μέλισσες δε μπορούννα δούνε τα λάθη τους ...

Εμείς...;

Σε μια αμερικάνικη εφημερίδα δημοσιεύθηκε τώρα στις γιορτές μια ιστορία προδοσίας με πρωταγωνίστριες ένα σμήνος μέλισσες. Η Σερίς είχε τοποθετήσει τις κυψέλες της σε ένα προάστιο της Νέας Υόρκης μέσα σε ένα τεράστιο περιβόλι με φρούτα και λαχανικά. Ήταν σίγουρη ότι το νέκταρ και η γύρη της φύσης θα έκαναν τις μέλισσες ευτυχισμένες και βεβαίως αποδοτικές. Μια μέρα όμως η Σερίς παρατήρησε ότι οι κηρύθρες αντί να είναι λουσμένες με το απαλό κεχριμπαρένιο χρώμα του μελιού, είχαν μια βυσσινή απόχρωση. Στην αρχή πίστεψε ότι οι μέλισσες της είχαν «βυζάξει» κάποιο περίεργο λουλούδι, όσο περνούσαν οι μέρες όμως το χρώμα γινόταν όλο και πιο κόκκινο. Κάτι ύποπτο συνέβαινε, τι όμως;

Η Σερίς αναγκάστηκε να στείλει την κόκκινη ουσία για ανάλυση στο χημείο και η απάντηση ήταν ο χειρότερος εφιάλτης για μια μελισσοκόμο. Τα δείγματα ήταν γεμάτα με χρωστικές ουσίες οι οποίες χρησιμοποιούνται για την παρασκευή συμπυκνωμένων χυμών φρούτων. Ένα εργοστάσιο αρκετά μακριά από το κτήμα με τα φρούτα και τα λαχανικά ήταν ο τόπος της αμαρτίας για τις μέλισσες της Σερίς. Τα σμήνη των μελισσών δηλαδή προσπερνούσαν κάθε ξημέρωμα τα περιβόλια με τα φρούτα και τα λαχανικά και χωνόντουσαν στις αποθήκες αλλά και στους κάδους απορριμμάτων του εργοστασίου. Τρέφονταν με γλυκόζη και φτηνές χρωστικές ουσίες αδιαφορώντας για το κακό που έκαναν στον εαυτό τους, στην κυψέλη, αλλά και βεβαίως για τη ζημία που προκαλούσαν στην Σερίς.

Είναι πεζό, το ξέρω, αλλά είμαι υποχρεωμένος να μεταφέρω τα διδάγματα της αφύσικης αυτής ιστορίας στα καθ' ημάς. Οι Έλληνες δεν νοιαζόμασταν καθόλου τα τελευταία χρόνια για τα σημαντικά της ζωής. Γι'αυτά που θα μας έκαναν ευτυχισμένους αλλά και χρήσιμους. Γεμίζαμε το κεφάλι μας, τις κοιλιές μας, πολύ φοβάμαι και τις καρδιές μας, όχι με αυτά που πρέπει να θρέφουν μια κοινωνία αλλά με αυτά που είναι πιο εύκολο να βρεθούν. Ακόμη και τις επαναστάσεις μας τις εξεγέρσεις μας τέλος πάντων, τις κάναμε διεκδικώντας περισσότερη ευκολία. Παρασυρθήκαμε όπως τα σμήνη των μελισσών σε ανθυγιεινά φαγοπότια ιδεών και πρακτικών. Σταματήσαμε να παράγουμε και σιγά σιγά πάψαμε να είμαστε και ευτυχισμένοι. Αρρωστήσαμε. Βέβαια σε αντίθεση με τις μέλισσες εμείς έχουμε δει τα λάθη μας. Ή τέλος πάντων έχουμε δει τα αδιέξοδα των πράξεων μας. Εκείνο που μένει είναι να επιστρέψουμε σε αυτό που θα μας κάνει χρήσιμους και ευτυχισμένους. Εδώ ο καθένας έχει και μια δική του πρόταση. Όμως για να σωθεί η κυψέλη πρέπει όλοι μαζί να κινηθούμε στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που πηγαίναμε. Σαν σμήνος ξανά. Δεν είναι εύκολο αλλά δεν έχουμε και άλλη λύση.

by Σταύρο Θεοδωράκη