Ένοχος..

Τώρα που η ελευθερία μου αξίζει όσο ένα νόμισμα που χωράει στον κάθε κουμπαρά του κόσμου, μπορώ να λέω ότι σε αυτήν την χώρα δεν υπήρξα τόσο πατριώτης όσο θα έπρεπε. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι αυτή η χώρα μπορεί να κρατηθεί σίγουρη όχι από τον λαό της, αλλά από έναν φράκτη. Περιμένοντας στο όριο των πατρογονικών μου να έρθει ένας απεσταλμένος της ηλίθιας εξουσίας των ηλιθίων εξουσιαζομένων να σηκώσει έναν ακόμα φράκτη για να μην πατώ, να μην ενοχλώ και να μην ρυπαίνω με την ύπαρξή μου αυτή την άγια χώρα, ασθμαίνω βαριά. Όχι από κούραση του κορμιού αλλά του μυαλού. Δεν πήρα τίποτε από τους προγόνους μου, που μάλλον ήταν πιο τυχεροί, διότι σε αυτούς άξιζε ένα κομμάτι ξερονήσι αντί του προσωπικού τους πατριωτισμού από εμένα που θα μου αξίζει ένα εδώλιο απολογουμένου αντί του χρέους ενός νομίσματος.

Ψάχνοντας να βρω που έγινε το λάθος της δικής μου εκτίμησης απέναντι σε αυτή την χώρα, που πλέον και διά νόμου με θεωρεί υπήκοο και όχι πολίτη, βρίσκω μία μικρή αστοχία στην λέξη σοσιαλισμός που καταδυναστεύει την ξεπουλημένη τούτη γη: Το δεκανίκι των αιωνίως άχρηστων ήταν αυτός ο πράσινος ήλιος με τα προτεταμένα δόντια που μπήκε στην ζωή με τις ευλογίες του όχλου ακριβώς 30 χρόνια πριν. Ένα δεκανίκι που πατούσε πάνω σε ήδη λαβωμένα από αστυνομοκρατία κορμιά και χώθηκε εν τέλει τόσο βαθιά που πλέον βλάστησε και στον ίσκιο αυτού του αιμοδιψούς δέντρου στέκουμε όλοι μας από κάτω. Όλοι από κάτω και κοντά-κοντά να πλέκουμε τα σχοινιά της δικής μας κρεμάλας και όταν ο διπλανός κουράζεται συνεχίζουμε εμείς το δικό του καθώς τα μάτια μας κοιτούν ψηλά για το κλαρί που θα μας κάνει την χάρη να μας κρατήσει και να μην σπάσει στην τελευταία μας αιώρηση.

Αναμένοντας λοιπόν, να χτυπήσει η πόρτα από τους εντεταλμένους για να μου αποδώσουν την κλήτευσή μου και χειροπέδες για το χρέος του ενός νομίσματος που θα χρωστώ, αναρωτιέμαι ακόμη τι δεν έκανα καλά. Και έτσι όπως φέρνω τον χρόνο πίσω στο μυαλό κατανοώ, αν και αργά, ότι το λάθος μου ήταν ότι δεν υπήρξα ποτέ επαγγελματίας πατριώτης. Ότι δεν έκοψα ποτέ δελτίο παροχής υπηρεσιών προς την πατρίδα μου, ότι δεν στήθηκα με κουστούμι κάτω από την σημαία της και ότι δεν ζήτησα τίποτε παραπάνω από αυτή παρά την δεδομένη αξιοπρέπειά μου. Ως ερασιτέχνης, λοιπόν, ας καταδικαστώ.