Ένας τεράστιος εγκέφαλος...

Το μυαλό του ίντερνετ.

Καμιά φορά στο σκάκι της ιστορίας, είναι λάθος να μελετάς την κίνηση σου. Καλύτερα πέτα τα πιόνια σου στα μούτρα του αντιπάλου μέχρι να ματώσει....

Χορεύουμε λάθος χορό κι αντί να αλλάξουμε μουσική προσπαθούμε να μάθουμε τα βήματα...(Καλά, έχω πολλά τέτοια να πω!).

Αυτό που δεν έχω όμως να πω είναι μια πρόταση λύσης.. Αντί για λύση γράφω αυτά που σκέφτομαι και τα αφήνω στην κρίση των άλλων. Έτσι λειτουργεί το πράγμα... Ο ένας να δίνει στον άλλο. Χωρίς εριστική διάθεση, χωρίς ειρωνεία, αλλά με διάθεση ανταλλαγής.

Η δύναμη της νεολαίας.

Χαίρομαι για τη μαχητική διάθεση των νέων, απλά θα ήθελα να πλαισιωθεί από θεωρία. Να εμπλουτιστεί με πραγματική γνώση και όχι παπαγαλία των ιδεών του πολιτικού και εκπαιδευτικού συστήματος. Να αμφισβητήσει η νεολαία όλες τις γνωστές οδούς.

Οι ιδέες φτιάχνονται με σκέψη και κάποιοι πρέπει να την κάνουν. Οι πολιτικοί δεν είναι στοχαστές στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Δανείζονται σκέψεις από τους διανοούμενους, οι οποίοι μένουν κατά κάποιο τρόπο "σταθεροί" στην ιστορία. Θα ξεχάσει κανείς τον Μαρξ, τον Νίτσε, τον Χέγκελ, τον Σωκράτη, τον Χάιντεγκερ, τον Αριστοτέλη, τον Λάιμπνιτς, τον Ράσελ κλπ; Ποιος, όμως, είναι ικανός στις μέρες μας να βγάλει άκρη μέσα από το χάος της πληροφόρησης, της γνώσης, της κοινωνίας;

Το διαδίκτυο, βέβαια, είναι ένας τεράστιος εγκέφαλος, ένα "όπλο" όπως λένε πολλοί επανειλημμένως. Γιατί σε όσες πορείες και να τρέξεις δε θα μάθεις τι λέει για την εποχή μας ο John Gray αν δεν διαβάσεις. Διάβασε, μάθε, ενημερώσου και μετά ψάξε να βρεις κι άλλους με τους οποίους θα μιλήσετε την ίδια γλώσσα. Έτσι, ίσως μια μέρα ξυπνήσει κάποιος με μια "τρελή" ιδέα, μια διαφορετική σκέψη, ανάποδη και τότε, δεν ξέρεις...

Οι δύο δρόμοι ανθρωποποίησης μιας ιδέας.

Όμως κάθε προσπάθεια ανθρωποποίησης μιας ιδέας όπως η ανθρωπότητα, ή το ίντερνετ, ή το σύμπαν κλπ, ιστορικά έχει θρησκευτικές ρίζες και αναπτύσσεται σε δύο παράλληλους δρόμους. Ο πρώτος είναι η τελεολογική προσέγγιση της ιστορίας, όπως πχ η καταστροφή του κόσμου, η δευτέρα παρουσία κλπ, και ο δεύτερος είναι η γραμμική εξέλιξη του πολιτισμού προς μια κατεύθυνση, συνήθως ανοδική. Στη δεύτερη περίπτωση ανήκει η ιδέα που αναφέρω και είναι καθαρά ουτοπική, αφού δεν στηρίζεται σε επιστημονικά δεδομένα, αλλά σε θεωρητικά μοντέλα. Αυτές οι προσεγγίσεις εισήλθαν στην ιστορία με την εμφάνιση του Χριστιανισμού και λειτουργούν περίπου με τον ίδιο τρόπο, παρηγορητικά - καθησυχαστικά για τους ανθρώπους. Κομμουνισμός, σοσιαλισμός, ναζισμός, παγκοσμιοποίηση, κινήματα όπως το zeitgeist κλπ στηρίζονται στην πίστη περισσότερο από ότι στη γνώση. (Ο ναζισμός στηρίχθηκε στη βλακεία ακόμα περισσότερο και εξυπηρέτησε μια τάξη πραγμάτων συναφή με τη σημερινή, όσο κι αν μας ακούγεται πια ξεπερασμένος κι εξωφρενικός)

Είναι πιο λογικό λοιπόν, να μελετήσει την ιστορία κανείς χωρίς να προσπαθεί να την εντάξει σε κάποιο θεωρητικό μοντέλο, αν και, τελικά είναι αναπόφευκτο, γιατί μιλώντας για την ιστορία μιλάς για αίτια και μοχλούς κι εκεί πρέπει να πάρεις θέση.

Άλλωστε, ο επαναστάτης χωρίς γνώση γίνεται υποχείριο άλλων, ή απλά ένας οργισμένος και καταστροφικός άνθρωπος.

Ο επαναστάτης του καναπέ.

Και τώρα -μιας και το έφερε η κουβέντα!- λίγα λόγια για τους επαναστάτες του καναπέ, μια έκφραση που έχει γίνει μόδα τον τελευταίο καιρό:

Οι σύγχρονοι ηγέτες παίρνουν τις αποφάσεις τους σε καθίσματα και καναπέδες, σε συνεστιάσεις και δείπνα, σε γραφεία και συμβούλια. Ας αποκτήσουμε και εμείς τον καναπέ για την επανάστασή μας, λοιπόν!

Έξω στους δρόμους πολεμάμε ο ένας τον άλλο γιατί δεν γνωρίζουμε τον "εχθρό" μας. Είδαμε όλοι πόσο εύκολα καταστρέφεται μια ουσιώδης διαμαρτυρία, όταν κάηκε η Marfin. Πιστεύετε ότι η πορεία από μόνη της μπορεί να έχει αποτέλεσμα; Ότι οι κομματικές νεολαίες έχουν τη λύση; Ότι ο κομματικός αγώνας είναι η λύση; Ότι οι εκπρόσωποι των εργαζομένων ξέρουν τι κάνουν; Αν ναι, τότε πως εξηγείται τη σημερινή πραγματικότητα;

Προσέξτε φίλοι της νεολαίας του κάθε κόμματος. Η ταυτότητά σας είναι διαφορετική από το κόμμα σας. Σταματήστε να είσαστε στρατιώτες ιδεολογιών (αν είστε) και γίνετε "παίχτες" (αν δεν είστε), για να καταλάβετε τουλάχιστον ότι η συγκεκριμένη παρτίδα είναι χαμένη.

Το μυαλό του διαδικτύου.

Η επανάσταση που ποτέ δεν έγινε είναι η επανάσταση της σκέψης... Είναι η εποχή για να γίνει;

Ίσως ναι ίσως όχι..

Όλοι μας όμως είναι φανερό πως θέλουμε να βελτιώσουμε τον κόσμο, τουλάχιστον εμείς που είμαστε από την ίδια πλευρά.

Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι η ανθρωπότητα ως ενιαία οντότητα δρα με τον απώτερους στόχους την επιβίωση και τη διασφάλιση του πληρέστερου, ομορφότερου και ασφαλέστερου κόσμου για τη διαβίωσή της. Η παγκοσμιοποίηση (από τον Μέγα Αλέξανδρο και έπειτα) κρύβει από κάτω την ανάγκη της ενοποίησης όλων των επιμέρους κομματιών της οντότητας αυτής. Η περιέργεια, η γνώση, η τεχνολογία, η κοινωνικότητα ήταν τα μόνα της εργαλεία γιατί δεν είχε οργανωμένη σκέψη. Αναλογιστείτε τώρα πόσο ωραία "δένει" με αυτή τη θεωρία η σκέψη πως το ίντερνετ είναι ένας τεράστιος εγκέφαλος!!! Επιτέλους αυτή η πρωτόγονη οντότητα θα κάνει βηματάκια και θα μεγαλώσει.

Να μια αισιόδοξη σκέψη, αλλά και πάλι, πολύ θεωρητική, βρε παιδάκι μου...

Ένα άρθρο ενός αναγνώστη, του Αποστόλη..