Η επανάληψη της Ιστορίας...

Είναι μια σκέψη που πάντα με απασχολούσε... για τη λεγόμενη "γενιά του πολέμου", για όλους αυτούς τους ανθρώπους που ήταν νέοι όταν εισέβαλλαν στη χώρα οι Ιταλοί, πριν από 70 χρόνια.

Και μετά μπήκαν οι Γερμανοί και ξεκίνησε η κατοχή...

Σκεφτόμουν, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είδαν τα όνειρα, τις επιθυμιές τους, τη δημιουργικότητά τους, το άνθος της ηλικίας και της ζωής τους να σταματάνε από έναν πόλεμο και μια κατοχή...

Τί έκαναν; Τί μπορούσαν να κάνουν; Πώς μπορούσαν να συνεχίσουν την "κανονική" τους ζωή; Πώς μπορούσαν να μην ασχοληθούν με την ισχύ της "ανωτέρας βίας";

Και τα όνειρά τους; Οι επιθυμίες τους;

Έλεγα: "Όλοι θ' αποδεχτούν τις 'ιδιαίτερες' συνθήκες που τις σταμάτησαν και θα συνέχιζαν, όσο μπορούσαν, μετά το 'κακό'..."

Αμ, δε!

Και να, τώρα, που η Ιστορία επαναλαμβάνεται... ήρθαμε πάλι σε μια εποχή που τα όνειρα, οι φιλοδοξίες, η ίδια μας η δημιουργικότητα πρέπει να μπει στην άκρη λόγω "των κρίσιμων καιρών"...

"Δόξα τω Θεώ που έχεις δουλειά!..."

"Κρίση, κρίση, κρίση!..."

"Μα, τί λες; Δεν υπάρχουν λεφτά!"

Αηδίες και ξεράσματα που σου καταστρέφουν τη ζωή... Και κάποιος μπορεί να πει ότι τότε τα πράγματα ήταν διαφορετικά, ο εχθρός ήταν εξωτερικός και όλη η χώρα ενωμένη... ενώ τώρα οι πολλοί πληρώνουν την απάτη των λίγων... μέσα στην ίδια χώρα...

Ή, μήπως, και στις δύο περιπτώσεις η βαθύτερη αιτία είναι η ίδια; Μη ξεχνάμε ότι ο Χίτλερ ήταν δημοκρατικά εκλεγμένος και βγήκε πατώντας στην ανασφάλεια που είχαν δημιουργήσει οι κυρώσεις που επέβαλλαν οι νικητές του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου στη Γερμανία...

Η αιτία είναι η ίδια, πάντα η ίδια... οι κρετίνοι να μας γαμάν τη ζωή...