Η κρίση και η στρατηγική αλλαγής του πολιτικού συστήματος.

Όσο περνάνε οι μέρες και βαθαίνει η κρίση στην χώρα, όλο και περισσότεροι φαίνεται να χάνουν την υπομονή τους και αναρωτιούνται αν υπάρχει κάποιος τρόπος να αντιμετωπιστεί η κρίση στην Ελλάδα: αν υπάρχει κάποια λύση, δηλαδή.

Όσοι, μάλιστα, επιχειρούν να προσεγγίσουν το ερώτημα αυτό, μοιάζει να ανακυκλώνουν το αδιέξοδο. Δεν υπάρχει μία λύση, αλλά πολλές, αποφαίνονται, δείχνοντας ασφαλώς προς διαφορετικές κατευθύνσεις οικονομικού χαρακτήρα.

Έτσι όλοι πέφτουν στην παγίδα αυτών που προκάλεσαν την κρίση με οικονομικά μέσα για να επιφέρουν πολιτικές μεταβολές. Η οικονομία είναι το μέσο άσκησης εξουσίας και όχι το αποτέλεσμά της. Πολιτικές δυνάμεις προκαλούν κρίσεις οικονομικές για να μεταβάλουν το καθεστώς κυριαρχίας τοπικά, ή περιφερειακά, ή ακόμη και παγκόσμια. Η διάρθρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος αντανακλά συγκεκριμένη μορφή ηγεμονίας και οι θεσμικές μεταβολές σε αυτό καταδεικνύουν, όχι απλώς την φύση της ηγεμονίας αυτής, αλλά και την διάσταση της επιχειρούμενης πολιτικής μεταβολής.

Έχοντας αυτά υπόψη, προσθέστε ότι ηγεμονία ασκεί αυτός που ορίζει το πρόβλημα και όχι αυτός που προσφέρει την λύση. Ο τρόπος με τον οποίο προβληματοποιείται μία κατάσταση κοινωνικού ή οικονομικού χαρακτήρα, είναι εκείνος που διαμορφώνει μονοδιάστατα και την λύση. Έτσι κατασκευάζονται οι πολιτικοί μονόδρομοι στους οποίους τόσο συχνά αναφέρεται το καθεστώς δια του πρωθυπουργού και πολλών άλλων. Όταν, λοιπόν, ζητείται λύση στο πρόβλημα της ελληνικής κρίσης, ή θα πρέπει να επαναπροσδιορίσεις το πρόβλημα, ή να ακολουθήσεις μία αλληλουχία αναλυτικών προσεγγίσεων που θα οδηγήσουν αναπόδραστα σε μια λύση που θα αναζητείται στο ίδιο πλαίσιο αναφορών με εκείνο που δομεί το καθεστώς.

Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα εξελίχθηκε σε πρόβλημα δανεισμού μέσα από μία σειρά διαφορετικής προβληματοποίησης των δημοσιονομικών χαρακτηριστικών του ελληνικού κράτους από το διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο, σε συνεργασία ασφαλώς με την ελληνική κυβέρνηση. Δηλαδή το αρχικά διαμορφωμένο δημοσιονομικό πρόβλημα με άξονα αναφοράς το Σύμφωνο Σταθερότητας, μετεξελίχθηκε σε πρόβλημα δανεισμού μέσω μιας διαδικασίας προβληματοποίησης των οικονομικών σχέσεων εντός της ευρωζώνης.

Πάντοτε όταν έχουμε διαφοροποίηση στον τρόπο που ανάγουμε σε πρόβλημα μία κατάσταση, έναν θεσμό, μία λειτουργία, παράγουμε κρίση. Και το αντίστροφο: όταν εμφανίζεται μία κρίση είναι βέβαιο ότι υπάρχει μεταβολή στον τρόπο προβληματοποίησης. Αυτό δείχνει μεταβολή των υφιστάμενων εξουσιαστικών σχέσεων. Άρα, με δυο λόγια, την ελληνική κρίση θα πρέπει να την αντιμετωπίζετε ως αποτέλεσμα των νέων πολιτικών σχέσεων που διαμορφώνονται στην ΕΕ, αλλά και αυτών που συνδέουν την ευρωπαϊκή ελίτ με το αμερικανικό χρηματοπιστωτικό κέντρο. Μην ξεχνάτε ότι η κριτική που οδήγησε στον «μηχανισμό», επικεντρωνόταν στην ανυπαρξία ικανών ευρωπαϊκών θεσμών να αποσοβήσουν μία ενδεχόμενη πτώχευση της Ελλάδας. Η κρίση, που τεχνητά ασφαλώς, προκλήθηκε στην χώρα αποσκοπούσε στο να δημιουργήσει και να νομιμοποιήσει την ανάγκη μιας ολοκληρωμένης οικονομικής διακυβέρνησης, όχι μόνον στην ευρωζώνη, αλλά και σε ολόκληρη την ΕΕ, σε απόλυτη ευθυγράμμιση με την Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα, ώστε να δημιουργηθεί ένα νέο παγκόσμιο παράδειγμα (μοντέλο) διακυβέρνησης. Όλα αυτά ο συντάκτης αυτών των γραμμών τα έχει προσεγγίσει λεπτομερώς σε επιμέρους διαδικτυακά σημειώματά του. Αυτό που απομένει είναι να δούμε την εξέλιξη της κρίσης σε τοπικό επίπεδο.

Ο τρόπος που προβληματοποιείται σήμερα η οικονομία της Ελλάδας, επιφέροντας την πολυδιάστατη κρίση που βιώνουν όλοι οι Έλληνες, δείχνει ακριβώς ποιες δυνάμεις κυριαρχούν και πού το πάνε. Η χώρα οδηγείται στην απόλυτη υιοθέτηση ενός νεοφιλελεύθερου μοντέλου άσκησης πολιτικής, το οποίο για να λειτουργήσει στο πλαίσιο της Ελλάδας, απαιτεί ριζοσπαστικές μεταβολές στο πολιτικό σύστημα. Στην Ελλάδα δεν θα μπορούσαν επιμέρους μεταρρυθμίσεις να οδηγήσουν σωρευτικά σε ένα κοινωνικό μοντέλο που θα υποστηρίζεται από τα οικονομικά του νεοφιλελευθερισμού. Η συντεχνιακή δομή και το πελατειακό κράτος που είναι απολύτως συνδεδεμένα με το πολιτικό σύστημα στην χώρα, δεν θα επέτρεπαν ποτέ μία τέτοια εξέλιξη, στον βαθμό τουλάχιστον που είναι επιθυμητή από τους εξωτερικούς παράγοντες, ώστε η Ελλάδα να αποτελέσει πιλότο για μερικές ακόμα χώρες του ευρωπαϊκού νότου.

Για να ολοκληρωθεί, λοιπόν, το σχέδιο αυτό, θα πρέπει να κατεδαφιστεί κυριολεκτικά το πολιτικό σύστημα στην χώρα. Προς αυτήν την κατεύθυνση βαδίζουμε πλέον ολοταχώς. Το πολιτικό σύστημα δεν θα κατεδαφιστεί από τους αντικαθεστωτικούς, αλλά από τους αποφασιστικούς πύρινες του καθεστώτος, μέρος των οποίων ελέγχει σήμερα τα ΜΜΕ στην Ελλάδα. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πλέον εμφανές ότι συνεργάζεται με μία ντουζίνα οικογένειες - που μέχρι τώρα υποστήριξαν την συγκεκριμένη μορφή του πολιτικού συστήματος - για να το υποδαυλίσουν. Έχοντας ασκήσει δριμεία κριτική επί αρκετά χρόνια εναντίον του παρόντος πολιτικού συστήματος, ίσως απορήσει ο καλοπροαίρετος αναγνώστης γιατί παρεμβαίνω αποκαλύπτοντας αυτήν την «τάση». Διότι, αγαπητοί φίλοι, ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Το κρίσιμο για την μορφή των πολιτικών εξελίξεων και για το αποτέλεσμα δεν είναι ο σκοπός, αλλά τα μέσα που χρησιμοποιούνται. Στην διαδικασία και μόνον μέσω αυτής διαμορφώνονται δημοκρατικές σχέσεις, ή αποκρυσταλλώνονται απολυταρχικές μορφές εξουσίας. Η αγωνία μας, λοιπόν και η παρέμβασή μας δεν θα έπρεπε να αφορά στην τύχη του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, αλλά στον τρόπο με τον οποίον αυτό θα μεταβληθεί ριζικά.

Ο Γιώργος δεν θα είναι ασφαλώς αυτός που θα τα αλλάξει όλα, αλλά έκανε σίγουρα την αρχή για να αλλάξουν όλα. Αυτό φαίνεται να μην το συνειδητοποιεί κανείς στο κόμμα του, αλλά και στους υπόλοιπους πολιτικούς φορείς, σε ότι αφορά στις ιδιαίτερες ταυτότητές τους. Θα έλεγα … πρόβλημά τους, εάν δεν ήμουν απόλυτα βέβαιος ότι αυτό είναι ουσιώδες πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, η οποία, αν δεν το συνειδητοποιήσει, από τον επόμενο μήνα και μετά θα βρίσκεται διαρκώς προ εκπλήξεων.

by Dimitris Giannakopoulos