Το ξες αυτό που λεν "πρόλογο μην τρως"; Ή αλλιώς: "βαρέθηκα τον πρόλογο"; Τα λόγια τα μεγάλα, όχι απαραίτητα ψεύτικα, που λένε οι διάφοροι ειδικοί για τους διάφορους λογοτέχνες όταν προλογίζουν (ή παρουσιάζουν) τα βιβλία τους; Έχει καθιερωθεί να χρησιμοποιούνται αβάδιστα και αβασάνιστα κάποιες φράσεις οι οποίες, αν τις καλοσκεφτείς, γεννούν νέους λαβυρίνθους για τον ανθρώπινο στοχασμό. Δώσμου το χέρι σου (μες στη ζωή χωρίς αγάπη ποιος μπορεί να κρατηθεί;) και θα σ' οδηγήσω σ' αυτές τι μαγευτικές ατραπούς της ανθρώπινης νόησης και ούλτρα διανόησης.
(Και μετά απ' αυτόν τον πρόλογο, τον οποίο ελπίζω να μη τον κατάπιατε αμάσητο, στο ψητό ή αλλέως προκείμενο το οποίο εντούτοις και ολωσπεριέργως και ωτησεκπλήξεως δεν προηγείται του κειμένου, αλλά είναι αυτό καθαυτό το κείμενο -και μάλιστα αντιγραμμένα κομμάτια απ' άλλα κείμενα).
Αυτή η λογοτεχνική ισότητα που όλους τούς θέλει κορυφαίους και εκτωνσημαντικοτέρους συγγραφείς πολύ με τη σπάει: ολοι οι συγγραφείς είναι εκτωνσπουδαιοτέροι, αλλά κάποιοι πιο εκτωνσπουδαιοτέροι απ' τους άλλους. Πόσες κορυφές να χωρέσει η δύσμοιρη βιβλιοθήκη μου και πόσα υψηλά νοήματα να αντέξει ο πεπερασμένων δυνατοτήτων νους μου;
Διάβασα στον πρόλογο του "Μια ζωή μέσα στη φωτιά" ότι η συγγραφέας "Μαρίνα Τσβετάγιεβα συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα". Δεν τη γνώριζα την κυρία, δεκτό, δεν γνωρίζω άλλωστε όλους τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, οκέι, πάσο, μη σε πω και respect, λέξη πολύ της μοδός μέχρι και πέρσι, αν και πλέον έχω την εντύπωση που ούτε στη Λάιφο ούτε καν στους ατενίστας δεν τη χρησιμοποιούν...
Διάβασα στον πρόλογο του "Η σκέψη και ο κυβερνήτης", στοπ, παρένθεση, μιλάμε για πολύ #fail τίτλο βιβλίου, διότι είμαι σίγουρος πως οι δύο από τους τρεις αναγνώστες αυτού του ιστολογίου διαβάζοντας αυτόν τον τίτλο θα νομίζουν πως πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, νουβέλα, φαγητό κατσαρόλας, κάτι τέλος πάντων σχετικό με τις σκέψεις ενός κυβερνητη, ότι γιαναμημπολυλογώ αυτή η σκέψη και αυτός ο κυβερνήτης με κάποιον τρόπο συνδέονται. Σωστά; Ε λοιπόν όχι. Αλλο πράγμα η Σκεψη, άλλο πράγμα ο Κυβερνήτης (και πράγματι, αν βάλουμε δίπλα-δίπλα τον πρωθυπουργό μας τον Γιωργάκη και τη Σκέψη, θα διαπιστώσουμε ότι δεν συνδέονται επ' ουδενί τρόπω). Πρόκειται για δύο διαφορετικές νουβέλες που μας τις σερβίρουνε μαζί, υπό τον κοινό τίτλο Η σκέψη και ο κυβερνήτης. Τον νιώσατε τον συγκλονισμό; Λοιπόν, διαβάζω στον κοινό πρόλογο και για τη σκέψη και για τον κυβερνήτη αλλά και για το συγγραφέα Λεονίντ Αντρέγιεφ, πως πρόκειται για έναν απ' τους πιο πρωτότυπους και αμφιλεγόμενους συγγραφείς, για τον μεγάλο λησμονημένο της ρωσικής λογοτεχνίας, πραγμα που σημαίνει ότι προφανώς υπάρχουν πολλοί λησμονημένοι στη ρωσική λογοτεχνία, τους θυμήθηκε κάποιος (άρα πάψανε να είναι λησμονημένοι) τούς μέτρησε με τη μεζούρα και βρήκε ότι πιο μεγάλος είναι ο φίλος μας ο Λεονίντ. Τρεζολής Παμάλης.
Διάβασα στον "Λαβύρινθο" της Ρουθ Ρέντελ, τον οποίον υπέγραψε ως Μπάρμπαρα Βάιν, κλάιν μάιν: "Η Ρουθ Ρέντελ θεωρείται η σπουδαιότερη εν ζωή βρετανίδα συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων". Αχά, εδώ έχουμε πολύ-πολύ συγκεκριμένα πράγματα: ο κύκλος των πιθανών ανταγωνιστών για τον τίτλο είναι πάρα πολύ μικρός, διότι ψάχνουμε γυναίκα συγγραφέα, εκ της Γηραιάς Αλβιόνος, που να γράφει βιβλία αστυνομικά και να είναι και εν ζωή! Ε, εντάξει, δικαιωματικά της ανήκει ο τίτλος: βγαίνει πρώτη ανάμεσα σε... πόσες; Δύο; Τρεις; Βέβαια, θα ήθελα να επισημάνω το εξαιρετικά εφήμερο του τίτλου που δίδεται στην κυρία Ρέντελ, διότι χτύπα ξύλο, αλλά είναι αναπόφευκτο, κάποια στιγμή θα φύγει κι αυτή απ' τη ζωή, οπότε; Ποια θα κληρονομήσει τον τίτλο της μεγαλύτερης εν ζωή βρετανίδας συγγραφέως αστυνομικών μυθιστορημάτων; Και ποιον τίτλο θα διεκδικήσει η θανούσα και από ποιον/ποιαν;
Διάβασα στον πρόλογο του "Τ' αερικά του παρά" ότι ο Μουρατχάν Μουνγκάν είναι "αναμφισβήτητα" ένας από τους πιο σημαντικούς λογοτέχνες της σύγχρονης Τουρκίας, ότι ο συγγραφέας "ανήκει στην σπάνια αυτή κατηγορία των ανθρώπων που ακόμα κι αν χάνονται οι ευγενείς αξίες, οι παντόφλες μένουν". Ενθουσιάστηκα! Επιτέλους! Αυτός ναι, αυτός είναι ένας καταπληκτικός χαρακτηρισμός! Διαβάζοντας προσεχτικότερα παρατήρησα ότι δυστυχώς πήδηξα σελίδα, απ' τη σελ. 9 στη 12, και ότι στην πραγματικότητα το πέρασμα απ' τη σελ. 9 στη 10 λέει: "ανήκει στην σπάνια αυτή κατηγορία των ανθρώπων που απ' την πιο τρυφερή τους ηλικία νιώθουν να τους στοιχειώνουν τα αερικά των λέξεων". Ξενερουά δικέ μου.
Κουράστηκα με τους σημαντικούς και τους κορυφαίους, δεν αντέχω, δεν θέλω άλλο πια. Παρακαλώ, στα σχόλια, αν θέλετε, προτείνετέ μου κάναν ασήμαντο να πάω να αγοράσω το τιποτένιο του βιβλίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου