Θα έρθουν καλύτεροι καιροί.

[Τα στοιχεία του κολλάζ είναι επεξεργασμένες εικόνες από δρόμους της Αθήνας ]

‘Θα έρθουν καλύτεροι καιροί.'

Μια φράση χιλιοειπωμένη από στόματα γονέων, καθηγητών, ιερέων και αν μην τι άλλο πολιτικών! Θέλαμε δεν θέλαμε το πιστέψαμε. Αν όχι, γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε;

Αυτή είναι η εικόνα της κοινωνίας μας σήμερα. Στεκόμαστε στις ράγες ενός τρένου και περιμένουμε να μας πατήσει. Μοναδικό στήριγμα για να συνεχίσουμε να αναπνέουμε είναι η ελπίδα. Αυτό που κατάφερε η κυρία όμως είναι να μας κάνει να στεκόμαστε ακίνητοι και νεκροί πάνω στα ερείπια μιας ξεχασμένης πολιτείας. Πού είναι η όρεξη μας για να χτίσουμε; Πού είναι η δύναμη για να στηριχθούμε στα πόδια μας και να κατασπαράξουμε κάθε τι παρασιτικό και καταστροφικό που εισέρχεται στον τόπο μας; Τι περιμένουμε; Να γίνουμε παράσιτα στο ίδιο μας το γήπεδο; Να πουλήσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε για να ανταπεξέλθουμε στο τώρα; Να γεννήσουμε και άλλους νεκρούς; Χαίρω πολύ. Δεν θέλω να φέρω παιδιά σε έναν τέτοιο κόσμο, που από τη μια θα μεγαλώνουν και θα είναι χαρούμενα και όταν φτάνουν στα 18 τους θα πρέπει να αναιρούν την όμορφη κοινωνία που έπλασαν στον μυαλό τους μέχρι τότε. Ούτε καν πρόβατα δεν είμαστε πια! Σε λίγο που θα μας ξεζουμίσουν όσα χρήματα έχουμε, δεν θα υπάρχει ούτε γάλα να αρμέξουν οι πλουτοκράτες για να πιουν, ούτε μαλλί για να ντυθούν. Δεν σημαίνει πως επειδή σταματούν να μας ταΐζουν δεν θα πρέπει να ψάξουμε μόνοι μας για τροφή.

Πρέπει να αποδείξουμε πως ένας φοίνικας πράγματι μπορεί να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του. Το σημαντικότερο βήμα είναι η επίγνωση της κατάστασης. Δεν είναι κακό να παραδεχθούμε πως παραμελήσαμε την κοινωνία μας, τα δικαιώματα μας, τον πολιτισμό μας και τα οράματα μας. Και είμαι σίγουρη πως σε κανέναν δεν αρέσουν οι νεκροί. Και είναι πολύ νωρίς για να θεωρηθούμε όλοι νεκρόφιλοι. Πρέπει ο καθένας από εμάς να τα βάλει κάτω ένα ένα και να σκεφτεί, σε τι είμαι καλός, ώστε να προσφέρω στο δικό μου χωριό, δήμο, κοινότητα κ.ο.κ.

Και γιατί βλέπουμε τόσο μακριά τους πολιτικούς από το σπίτι μας, όταν κάθε τους απόφαση μας επηρεάζει; Γιατί στεκόμαστε χιλιόμετρα μακριά και τους επιτρέπουμε να κυκλοφορούν με μπράβους σαν να μας λένε, πως ναι μου έχετε δώσει το προνόμιο να αξίζει περισσότερο η δική μου ζωή από τη δική σας! Σκατά να φας! Μου θέλει και μπράβους το σούργελο και το κάθε σούργελο! Είχαμε που είχαμε τους μέντορες, γεμίσαμε και από φλώρους!

Δεν έρχονται λοιπόν καλύτεροι καιροί. Ειδικά όταν αυτοί προβλέπονται από μέντορες τέτοιου είδους και τέτοιων αρχών. Ας πλάσουμε τον δικό μας κόσμο με περισσότερη όρεξη και ανθρωπιά. Με αισιοδοξία αυτή τη φορά και όχι απλά ελπίδα! Δεν είμαστε Καισαρίωνες, αλλά Καίσαρες..

Αχ ξεχασμένη [τάχα μου] Ουτοπία!