Όσοι φαιδροί έχουν την εντύπωση πως επειδή απολαμβάνω συχνά τα θέλγητρα ενός Graycliff, αυτόματα θα πρέπει να είμαι γιάπης χαραμοφάης, πλανάται πλάνην οικτρά. Εργάζομαι και καθώς η εργασία μου είναι αποκλειστικά πνευματική, εργάζομαι αδιάλειπτα. Που σημαίνει πως και ο ελεύθερος μου χρόνος είναι σχεδόν ελεύθερος, ο ύπνος μου μόνο υπό συγκεκριμένες συνθήκες ανήκει αποκλειστικά στα όνειρά μου, με λίγα λόγια το μυαλό μου, το κορμί μου και κυρίως η κωλοτρυπίδα μου έχει παραδοθεί σε μια λάγνα εργασιακή σχέση πάθους. Γιατί σαφώς και ο οικοδόμος παράγει έργο και κοπιάζει εξαιρετικά, όμως έχει την πολυτέλεια τα απογευματάκια ,που κάνει βούτες στα φασολάκια, να σκέφτεται μόνο τα καπούλια της κυράς του και τα αποτελέσματα του προπό. Ο χρόνος που χαραμίζει δουλεύοντας ισούται με τον χρόνο που βρίσκεται στη δουλειά του. Άντε προλετάριοι της φάπας, κι ο Φιντέλ δικός μας είναι.
Τώρα. Έχω πολεμήσει σχεδόν σε κάθε πόλεμο του 20ου αιώνα. Νικαράγουα, Καμπότζη, Κορέα, Ρούπελ, Δοϊράνη, Αλαμέιν, παντού σημάδια στο κορμί και στο μυαλό μου. Και πλέον με τη σοφία των 126 ετών μπορώ να συμφωνήσω πως όλοι τους ήταν εν μέρει άδικοι. Ήταν άλλοι άδικοι από την αρχή, άλλοι κατά τη διάρκεια και άλλοι κρίνονται άδικοι από το αποτέλεσμα που έφερε μια ατιμωτική συνθηκολόγηση ή μια ακλεής υποχώρηση. Όμως γαμώ το καβλί τους, δε μετάνιωσα στιγμή που συμμετείχα γιατί διαπίστωσα ιδίοις όμμασι πως ακόμη και στις πιο μιαρές στιγμές της ανθρώπινης δραστηριότητας, υπάρχουν οι ευκαιρίες να ξεχωρίσουν οι άντρες από τις σαλαμάνδρες, οι ήρωες από τις κιλότες, οι σωστοί από τους σάπιους.
Και σήμερα που δίνεται η πιο άδικη μάχη από όλες, οι δειλοί ας βάλουν το κεφάλι τους σε μια τρύπα κι ας ησυχάσουν. Ο κώλος τους είναι των άλλων, των καλών και των αγαθών. Οι οποίοι, μη ψαρώνετε, υπάρχουν και μάλιστα πλειοψηφούν.
Υπάρχει ο Έλληνας που εξυπηρετεί ανιδιοτελώς, που ξενυχτάει αγωνιώντας για τα προβλήματα των άλλων, υπάρχει ο περήφανος Έλληνας που αντιστέκεται ακόμη στον συστηματικό εξευτελισμό του μέσα σε τράπεζες, φούρνους, εφορίες, καφενεία. Υπάρχει και ζει ανάμεσά μας ο ήρωας, ο άντρας της τρελής, ο εραστής της απαίσιας, το καλοκαιρινό καμάκι. Παντού γύρω μας δίνονται ευλογημένες μάχες για να ξεχωρίσουν οι φελλοί από τους ιδεαλιστές, τους απλούς, τους υπέροχους. Υπάρχει ο άνεργος που γκαστρώνει την άνεργη κοπέλα του και το γιορτάζει με τσίπουρα και σκουμπρί, ο απλήρωτος μηχανικός που καμαρώνει για το έργο του, ο τρύπιος κομμωτής που κερνάει κούρεμα στον χαμηλοσυνταξιούχο και το πρεζάκι που δίνει ένα ευρώ στον και καλά εξαθλιωμένο ζητιάνο.
Υπάρχει και θα υπάρχει πάντα ο κερατάς που σπάει πλάκα με τη γυναίκα του στο καφενείο, ο παντόφλας χούλιγκαν με τη βλαχομαγκιά του, ο ποδοσφαιριστής που δε πανηγυρίζει το γκολ απέναντι στην παλιά του ομάδα, ο άπορος που θα κεράσει, ο φοιτητής που θα σου δώσει το εισιτήριό του όταν κατέβει από το αστικό, ο τροχονόμος που θα γράψει μόνο τα προκλητικά ακριβά αυτοκίνητα, ο μουσικός που θα σε μερακλώσει, ο τύπος που θα σε τρακάρει και θα αφήσει τα στοιχεία του στο παρμπρίζ, εκείνος που θα σου κάνει τη δουλειά, ο άλλος που θα σου πει πως δε μπορεί και τελείωσε. Μαζί με αυτούς και άλλους πολλούς πορευόμαστε και ελπίζουμε, την παλεύουμε, το συζητάμε, το κανονίζουμε. Αυτοί και άλλοι πολλοί είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας. Τα τζιμάνια, τα κοπρόσκυλα, οι αλήτες οι Έλληνες. Που για άλλη μια φορά θα πολεμήσουν σε έναν ξένο, άδικο πόλεμο και για άλλη μια φορά θα βγουν νικητές, σιδερόψωλοι κι ατσαλάκωτοι. Που θα ανοίξουν το δρόμο, θα κλωσήσουν την ελπίδα και θα κάνουν και την πλάκα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου