Την ώρα που όλος ο πολιτικός κόσμος έχει στραμμένη την προσοχή του στην έκθεση της Θεσσαλονίκης, στις λίστες ανασχηματισμού και στους υποψηφίους περιφερειάρχες το δικό μου δίλημμα φαντάζει αστείο για να μην πω λαϊκίστικο. Να συμβάλλω στην τέλεση παράνομης πράξης ή όχι; Και για να μην παρεξηγηθώ, εξηγούμαι αμέσως.
Τους τελευταίους 4 μήνες είμαι ένας από τους 800.000 επισήμους άνεργους, η επιχείρηση που εργαζόμουν έκλεισε λόγω της οικονομικής κρίσης. Οι προσπάθειες για ανεύρεση εργασίας άκαρπες μιας και ανήκω σε εκείνο το κομμάτι του πληθυσμού που αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες, δηλαδή γυναίκα, στα 40 και με 20 χρόνια προϋπηρεσίας. Το 90% των αγγελιών έχουν όριο ηλικίας τα 30 χρόνια και το άλλο 10% απλά αδυνατεί να πληρώσει –ή δεν θέλει- το νόμιμο μισθό.
Τα επιδοτούμενα προγράμματα του ΟΑΕΔ είναι ελάχιστα, η αναπτυξιακή πολιτική της χώρας ανύπαρκτη, η ανεργία η μόνη που σκαρφαλώνει με γοργούς ρυθμούς. Η μοναδική περίπτωση να προσληφθείς είναι παρανόμως. Χωρίς ασφάλεια και με «μαύρα χρήματα». Τα θετικά επιχειρήματα και για τους δύο εμπλεκόμενους δελεαστικά. Ο εργοδότης θα γλιτώσει το ποσό των εργοδοτικών εισφορών, ο εργαζόμενος θα πληρώνεται και θα εξακολουθεί να εισπράττει το επίδομα ανεργίας. Δύο παρανομίες σε ένα.
Με λίγα λόγια, σε μια χώρα με ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα που έναν ολόκληρο χρόνο τώρα σε χειραγωγεί προσπαθώντας να σε πείσει ότι φταις εσύ για την οικονομική καταστροφή της είτε άμεσα με τις πράξεις σου είτε έμμεσα με την ανοχή σου καλείσαι να πάρεις μια ουσιαστική απόφαση που πέρα από τις νομικές της διαστάσεις σε βάζει και σε ηθικό δίλημμα. Να προσπαθήσεις να επιβιώσεις (;) με τα 454 ευρώ του επιδόματος ή να γίνεις συνεργός σε μια απάτη;
Δεν είμαι νομικός. Πιστεύω όμως ότι στην προκειμένη περίπτωση θα έπρεπε να αναζητηθούν και να αποδοθούν ευθύνες και στον «ηθικό αυτουργό». Σε εκείνον που με τις πράξεις του σε παρακινεί, συναινεί ή απλά δεν κάνει τίποτα για να αποτρέψει την παραβατική σου συμπεριφορά. Γιατί είναι δίκαιο και σωστό και καθόλα νόμιμο να αποδίδεις ευθύνες και να τιμωρείς τον παραβάτη σε μια κοινωνία ευνομούμενη, με αρχές και επιλογές. Όταν όμως, ως η κυβέρνηση ή ως κράτος, με την πολιτική σου του στερείς το δικαίωμα της επιλογής και η επιβίωση του γίνεται μονόδρομος, όταν του στερείς το αναφαίρετο δικαίωμα στην εργασία αυτό δεν σε καθιστά αυτόματα το ίδιο υπόλογο με εκείνον; Δεν σε καθιστά ηθικό αυτουργό;
Δεν ξέρω αν τα ελαφρυντικά του «πρότερου έντιμου βίου» ή το «σε νόμιμη άμυνα» μπορούν να λειτουργήσουν ελαφρυντικά στην απόδοση της ποινής στον παραβάτη, δηλαδή σε μένα. Δεν το πιστεύω. Αυτό που ξέρω όμως στα σίγουρα είναι ότι για τον ηθικό αυτουργό του εγκλήματος δεν θα αναγνωριστεί κανένα ελαφρυντικό. Διότι παίρνει συνέχεια ευκαιρίες. Και ελπίζω πως η κοινωνία είναι ένας κριτής με ανοιχτά μάτια που έχει πάψει από καιρό να εθελοτυφλεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου