Detached ....

Περιφερόμαστε μέσα στη ζωή παρατηρώντας κάτι παράξενους τύπους που ισχυρίζονται πως είμαστε εμείς. Τον ισχυρισμό τους επιβεβαιώνουν και οι τρίτοι. Ωστόσο, για εμάς που περνάμε τα χρόνια μας παρατηρώντας τους, είναι αυτονόητο πως αυτοί οι παράξενοι τύποι δεν είμαστε εμείς. Από την άλλη, όσο και αν θα θέλαμε να ισχυριστούμε με τη σειρά μας πως τελικά εμείς οι παρατηρητές είμαστε εμείς, τους παράξενους τύπους παρατηρούμε συνεχώς για να μπορούμε να αποφαινόμαστε τι είμαστε και τι όχι.

Περιφερόμαστε μέσα στη ζωή παρατηρώντας κάτι παράξενους τύπους που ισχυρίζονται πως είμαστε εμείς. Τους βλέπουμε πόσο ριζικά αλλάζουν με τα χρόνια. Τους βλέπουμε ταυτόχρονα πόσο ριζικά απαράλλακτοι μένουν. Καταγράφουμε την σταδιακή πορεία τους από έναν εαυτό προς έναν άλλο εντελώς διαφορετικό, καταγράφουμε ταυτόχρονα την με κάθε τρόπο επαλήθευση του βαθιού τους εαυτού. Καταγράφουμε τη συνομιλία και την αλληλεπίδραση αυτού που μέσα τους είναι νέο, με αυτά που δεν θα φύγουν από μέσα τους ποτέ.

Περιφερόμαστε μέσα στη ζωή παρατηρώντας κάτι παράξενους τύπους που ισχυρίζονται πως είμαστε εμείς. Ισχυριζόμαστε πως τους έχουμε κατανοήσει από κάθε πλευρά, ισχυριζόμαστε πως το υλικό που έχουμε συλλέξει για αυτούς αποκαλύπτει στα μάτια μας γυμνό το ανθρώπινο μυστήριο με όλες του τις αντιφάσεις και τις σταθερότητες, τις γενναιότητες και τις δειλίες, τις ομορφιές και τις ασχήμιες. Εκείνοι παίζουν το έργο και εμείς το καταγράφουμε διαπιστώνοντας ότι κεφάλαιο με κεφάλαιο αρχίζει να σχηματοποιείται σε κάτι αληθινά ενδιαφέρον. Ξέρουμε βέβαια ότι ενδιαφέρον το καθιστά η παρατήρησή μας, η ανάγνωσή του, η κατανόησή του. Ξέρουμε δηλαδή ότι ενδιαφέρον καθίσταται ακριβώς λόγω του δυισμού μας, λόγω της αποστασιοποίησής μας από εκείνους που μας παριστάνουν.

Περιφερόμαστε μέσα στη ζωή παρατηρώντας κάτι παράξενους τύπους που ισχυρίζονται πως είμαστε εμείς. Μερικές φορές η παρατήρηση μάς κουράζει, η αποστασιοποίηση μάς κουράζει, ο δυισμός μάς κουράζει. Μερικές φορές θα λαχταρούσαμε να πετάξουμε κάτω το εργαλείο της καταγραφής, να γκρεμίσουμε την απόσταση και να γίνουμε ένα με αυτούς τους παράξενους τύπους. Αλλά τι κοινό έχουμε πια μαζί τους; Αλλά τότε ποιός θα σκέφτεται; Αλλά τότε ποιός θα καταλαβαίνει; Αλλά αν καταλυθεί η απόσταση και η μεταξύ τους σχέση, πού θα είμαστε πια εμείς;

Κάτι παράξενοι τύποι περιφέρονται μέσα στη ζωή, στην τύχη· και στην ανάγκη· και στην τύχη. Τους παρατηρούμε από ανάγκη σκέτη· τίποτα το τυχαίο εδώ: βαθύς εαυτός. Αλλά μήπως έτυχε κι αυτός; Θα πεθάνουμε μην ξέροντας, θα πεθάνουμε ακόμα πιο αβέβαιοι για όλα. Οπότε προς τι το είμαι μισός παρών μισός παρατηρών; Μα δεν ξέρω. Μα δεν με νοιάζει. Ο καθένας ας περιφερθεί μέσα στη ζωή του όπως του ταιριάζει καλύτερα, όντας ένα με τον εαυτό του ή όντας δύο με τον εαυτό του, ζώντας διαρκώς τη στιγμή ή ζώντας διαρκώς το βαθύτερο νόημα της στιγμής· είτε έτσι είτε αλλιώς κάτι θα χάσει και κάτι θα κερδίσει.