Το ταλέντο της υποκρισίας

Ψάχνω εδώ και χρόνια, να βρω τη γαλήνη. Την ηρεμία της ψυχής. Τίποτα δεν υπάρχει εδώ κοντά που να της μοιάζει. Κανείς δεν υπάρχει εδώ κοντά που να μπορεί να μου τη δώσει. Όμως έχω κάτι στο νου... Πόσο εύκολο είναι να μένεις ήρεμος όταν η αδικία σε περιβάλλει; Όταν ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για το αντίθετο; Νομίζω πως είναι πολύ δύσκολο να επιβάλλεις στον εαυτό σου να κάνει κάτι που δε νιώθει. Μάλλον το μυστικό είναι αλλού. Στην προσποίηση. Να πιστέψεις πως τίποτα δε συμβαίνει. Να δίνεις στα γεγονότα μια ερμηνεία διαφορετική από την πραγματική.

Να ζεις σε μια υποκειμενική πραγματικότητα. Να υποκρίνεσαι ότι όλα πάνε καλά. Θα λες πάντα αυτό που πρέπει να ακουστεί. Θα κάνεις πάντα αυτό που πρέπει να γίνει. Έτσι θα είναι όλοι ευτυχισμένοι, και σιγά-σιγά κι εσύ. Αυτά που θέλεις θα τα κρύβεις καλά μέσα σου και θα τα θάψεις για πάντα, μακριά από την τεκμαρτή πραγματικότητα. Πόσο εύκολο είναι όμως αυτό; Πόση προσπάθεια χρειάζεται για να το πετύχεις;

Είναι τελικά η τέχνη της υποκρισίας ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις; Είναι τελικά η τέχνη της υποκρισίας ή η τέχνη της υποκριτικής; Μια ιδέα τριβελίζει το μυαλό μου τους τελευταίους μήνες. Δεν ξέρω αν είναι ιδέα ή αν είναι ανάγκη. Αν είναι καπρίτσιο ή απωθημένο. Ένας τρόπος υπάρχει μόνο όμως να το μάθω. Να το επιχειρήσω. Οι πιθανότητες είναι μία στις χίλιες. Και;

Ένας καθηγητής μου έλεγε «Με το αν δε γράφεται ιστορία». Και είχε δίκιο. Στη χειρότερη (και πιο πιθανή) περίπτωση θα αποτύχω. Ακόμη και τότε, κάτι θα μάθω από την αποτυχία. Κι αν δεν αποτύχω; Μου αξίζει να μην το μάθω ποτέ; Ο κάθε άνθρωπος στάλθηκε στη γη από το Θεό με ένα ξεχωριστό ταλέντο. Μπορεί να είναι ταλέντο σε κάποια τέχνη, μπορεί να είναι ταλέντο σε κάποια επιστήμη, μπορεί να είναι ταλέντο σε κάποιο άθλημα, μπορεί να είναι ταλέντο στα χείλη… Δεν έχει σημασία.

Ο κάθε άνθρωπος λοιπόν, έχει μια ιερή υποχρέωση. Απέναντι στον εαυτό του και στο δημιουργό του. Να ψάξει να βρει αυτό το ταλέντο και να το αξιοποιήσει. Η διαδικασία δεν είναι απλή. Περιλαμβάνει πολύ προσπάθεια. Και η προσπάθεια είναι πάντα επίπονη. Μπορεί να χρειαστεί να πειραματιστείς με πολλά. Χρειάζεται χρόνο, υπομονή, και γερό στομάχι. Το αποτέλεσμα όμως όταν θα έρθει -μπορεί να αργήσει, αλλά θα έρθει- σβήνει όλα τα υπόλοιπα, και δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Κι αν οι αντοχές αρχίσουν να μειώνονται, κι αν η μία αποτυχία διαδέχεται την άλλη, η λύση είναι μία και απλή. Θα υποκριθείς πως όλα είναι εντάξει. Δεν είσαι εσύ αυτή που υποφέρει, αλλά o ηρωας που υποδύεσαι…

Ως γνωστόν, είναι καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες. Τα απωθημένα δε βγαίνουν ποτέ σε καλό. Είναι κρίμα να γυρίσεις μετά από χρόνια και να σκεφτείς, «αν είχα προσπαθήσει, μπορεί τώρα τα πράγματα να ήταν αλλιώς». Η ζωή είναι τώρα, είναι εδώ, και δεν μας περιμένει. Προχωράει μπροστά, κι αν δεν την ακολουθήσουμε, μας προσπερνάει.

Τώρα θα μου πεις, τι σχέση έχει η ηρεμία με την υποκρισία, και τα ταλέντα που κρύβουμε μέσα μας με τα απωθημένα… Για ένα περίεργο λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω, είμαι σίγουρος πως έχετε καταλάβει τι εννοώ. Μάλλον δεν τολμάω να πω αυτό που νιώθω και λέω ασυναρτησίες… Μάλλον οι σκέψεις μου δεν τολμούν να γίνουν λέξεις… Είναι αστείο, γιατί έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται πράξεις…