Οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις μετά το 2010

Τι γυρεύει η Αλεπού στο παζάρι;

Όταν βλέπω τον Δρούζα με ύφος κολεγιόπαιδου να χαιρετάει περιχαρής την αλεπού-Νταβούτογλου, σκέφτομαι την παροιμία που λέει: "...είναι σαν να κλέβει εκκλησία...." (ο Νταβούτογλου βέβαια).

Φαντάζομαι ότι δεν είναι δυνατόν να έχει τοποθετηθεί τυχαία σε αυτή τη θέση ο Δρούζας. Μάλλον έχει τοποθετηθεί στη θέση αυτή επίτηδες, ακριβώς για να δείξουν έμπρακτα αυτοί που τον τοποθέτησαν, την "κατευναστική" πολιτική της Ελλάδος απέναντι στην Τουρκία.

Διεθνές δίκαιο και γεωπολιτική ισχύ

Πέρα όμως από την αδυναμία της Ελλάδος να ασκήσει έλεγχο και κυριαρχία πάνω από το Αιγαίο, και πέρα από τον πληγωμένο εγωισμό μας (χάσαμε και στο μπάσκετ...) που για λόγους ανάγκης, για λόγους ιστορικούς και για λόγους πατριωτικής καπηλείας, φουσκώσαμε υπέρμετρα, υπάρχει και μια πιο ρεαλιστική όψη:

1) Η Ελλάδα έχει εναέριο χώρο 10 μίλια και χωρικά ύδατα 6 μίλια. Το διεθνές δίκαιο αναφέρει ότι όσα είναι τα μίλια μιας χώρας στον αέρα θα πρέπει να είναι και στη θάλασσα. Άρα ή θα έπρεπε να έχουμε 10 μίλια και στην θάλασσα (να τα επεκτείνουμε δηλαδή) ή 6 μίλια στον αέρα. Η παλινδρόμησή μας στα 6 για τη θάλασσα και 10 για τον αέρα δεν αναγνωρίζεται πουθενά διεθνώς και βέβαια ούτε και από τους Τούρκους. Τα 10 μίλια στον αέρα τα έχουμε εδώ και πολλές δεκαετίες, άλλα κράτη όμως δείχνουν μια δυσκολία να αντιληφθούν τη θέση μας. Και όσο παίζαμε μπάλα μόνοι μας είχε καλώς. Από το 1990 και μετά που οι Τούρκοι προχώρησαν σε κολοσσιαίους αεροπορικούς εξοπλισμούς με τεράστιες παραγγελίες F-16/γραμμές παραγωγής και άλλαξαν τις ισορροπίες που υπήρχαν στον αέρα έως τότε, δεν είχαν πλέον να φοβούνται τίποτα.

2) Η επέκταση μας στη θάλασσα στα 12 μίλια, η οποία προβάλλεται ως δικαίωμά μας βάσει του διεθνούς δικαίου, δεν είναι ακριβώς έτσι. Όταν μια παράκτια χώρα (π.χ. Τουρκία) έχει σημαντικά συμφέροντα πάντοτε αυτά λαμβάνονται υπόψη σε διάφορες διαιτητικές αποφάσεις. Τα ίδια ισχύουν και για την υφαλοκρηπίδα.

Σε κάθε περίπτωση και πέρα από τις ρητές ή άρρητες τουρκικές θέσεις αμφισβήτησης χαρτών, απόψεων του τύπου "τα νησιά στο Αιγαίο δεν έχουν υφαλοκρηπίδα" και άλλα, το διεθνές δίκαιο αφορά δύο περιπτώσεις:

α) Την περίπτωση μεταξύ πολιτισμένων χωρών που αποδέχονται αμοιβαία την ισχύ του,

β) Την περίπτωση που κάποιος μπορεί να επιβάλλει την εφαρμογή του μέσω της ισχύος του. Αν είσαι όμως και αδύναμος και έχεις και έναν ημιβάρβαρο γείτονα (όπως στην περίπτωση της Τουρκίας η οποία και είναι και "το παίζει" ότι είναι ημιβάρβαρη επειδή την συμφέρει), τότε η αναφορά στο διεθνές δίκαιο καταντάει γραφική και οι άλλοι σπάνε πλάκα μαζί σου.

Επιλογές

Συνεπώς η Ελλάδα όπως το καταλαβαίνω έχει τις εξής επιλογές:

1) Δεν "μασάει" να θυσιάζει μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες ανθρώπους κάθε τόσο και λιγάκι με παράλληλη λιτότητα που θα εξασφαλίζει τους οικονομικούς πόρους για εξοπλισμούς. Μόνο τότε θα μπορέσει να προασπίσει όλα αυτά τα οποία υπάρχουν στην λαϊκή πατριωτική συνείδηση ως ελληνικά. Μάλιστα σε αυτή την περίπτωση και η ίδια η δημοκρατία θα ήταν περιττή. Σε πολεμικές συνθήκες άλλωστε οι δημοκρατικές ελευθερίες περιορίζονται και τα πιο συγκεντρωτικά καθεστώτα έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα. Μια τέτοια επιλογή θα μας πήγαινε βέβαια πίσω στην δικτατορία του Μεταξά αλλά σίγουρα θα κώλωνε μια Τουρκία με Ευρωπαϊκό προσανατολισμό...

2) Γινόμαστε περιφερειακή, δημοκρατική, οικονομική υπερδύναμη στα πλαίσια της ΕΕ, και όλοι μας φοβούνται και μας σέβονται. Αυτό ήταν το μοντέλο του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ της ισχυρής Ελλάδος, που θάφτηκε κάτω από τις ρεμούλες, το βαθύ κράτος, τις πασοκομίζενς και τα πρωτοφανή δημόσια χρέη της ΝΔ. Σε αυτό το σημείο που βρισκόμαστε, δηλαδή στην λαιμητόμο των 350 δις δολάρια χρεών και την ντε φάκτο-προεξοφλημένη χρεοκοπία μας, η ισχυρή Ελλάδα δεν θα μπορούσε να χτιστεί παρά μόνο πάνω σε οικονομικά πτώματα εκατομμυρίων Ελλήνων με οδηγό την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθείται τώρα.

Περιορισμοί

Όπως λέμε στα μαθηματικά για να λύσουμε μια εξίσωση, ότι έχουμε ως περιορισμό το Χ να ανήκει μεταξύ π.χ. -3 και +2, έτσι και εδώ, αν βάλουμε ως περιορισμό τις πατριωτικές λαϊκές αντιλήψεις (καμία υποχώρηση στα εθνικά θέματα, "βυθίσετε το Σισμίκ", 10 μίλια στον αέρα και 12 στη θάλασσα κτλ) τότε οι μόνες μακροπρόθεσμα βιώσιμες λύσεις που προκύπτουν είναι όλες είτε υπέρμετρα δεξιές, πολύ περισσότερο από την δεξιά τύπου Καρατζαφέρη, Ψωμιάδη, Άνθιμου, είτε υπέρμετρα νεοφιλελεύθερες.

Η στρατηγική της παρελκυστικής εξωτερικής πολιτικής όπως αρέσκονται να λένε οι διπλωμάτες, έχει/ είχε ως στόχο να κερδίσουμε χρόνο. Χρόνο όμως για τι πράγμα; Για να μπει η Τουρκία στην ΕΕ, πράγμα απίθανο; Χρόνο για να εκπολιτιστεί, κάτι που δεν συμφέρει την ίδια; Χρόνο για να δημιουργηθούν νέα προβλήματα εκ του μηδενός στην Θράκη (που θα δημιουργηθούν σίγουρα);

Αυτή την πολιτική ακολουθούσε από τα Ύμια και μετά η Ελλάδα. Είχε βέβαια ως επιτυχία την είσοδο της Κύπρου στην ΕΕ, όμως τα τελευταία 2 χρόνια 2007-2009 (μετά την αποτυχία λύσεων στο Κυπριακό και την αποτυχία της "φιλικής" μας πολιτικής (αφού άλλες χώρες της ΕΕ δεν επιθυμούν την είσοδό της Τουρκίας στην ΕΕ), φτάσαμε ξανά σε κλιμάκωση της ελληνοτουρκικής έντασης σε σημείο που συνέβαλε μαζί με τα οικονομικά αδιέξοδα στο να κάνει τον Καραμανλή να το βάλει στα πόδια....

Εξηγήσεις

Η μόνη εξήγηση του ότι η Τουρκία μέσα σε αυτό το φοβερό δικό μας στρίμωγμα, "δήλωσε" ότι η επέκταση των 12 μιλίων στα χωρικά μας ύδατα δεν θα είναι πλέον αιτία πολέμου, είναι ότι:

α) Πήρε διαβεβαιώσεις ότι αυτό δεν θα επιχειρηθεί ποτέ από την ελληνική πλευρά.

β) Εντάσσεται σε ένα πλαίσιο μέτρων καλής θέλησης και με την Ελλάδα σε μια στιγμή που ο Ερντογάν προσπαθεί να ξεκαθαρίσει τα του οίκου του και χρειάζεται πολιτική υποστήριξη διεθνώς.

γ) Επειδή το βαθύ κράτος στην Τουρκία είναι πολύ βαθύ, εγώ πιστεύω ότι σίγουρα έγινε λόγος για κάποια κοινή συμφωνία εκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών πηγών που ουσιαστικά έδρασε σούπερ κατευναστικά απέναντι στην Τουρκία και της έδειξε ότι μπορεί να επιτύχει τεράστια οφέλη από εδώ και πέρα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Και τελικά, μπορεί να υπάρξει συνθήκη ειρήνης χωρίς πρώτα να υπάρξει συνθήκη αμοιβαίας οικονομικής συνεργασίας; Και αν αυτά που τους επιτρέπουμε να εκμεταλλευτούν και αυτοί υποτίθεται ότι είναι μόνο δικά μας, τότε γιατί δεν τα εκμεταλλευόμαστε - αφού είμαστε και τόσο έξυπνοι και τόσο μάγκες- από μόνοι μας; Προφανώς για όλους τους λόγους που ανέφερα παραπάνω.

ΘΕΡΙΑΚΛΗΔΕΣ ΤΣΙΓΑΡΟ ΤΕΡΜΑ

Ζούμε σ' έναν κόσμο (αυτα)πάτης!

Παντού γύρω μας υπάρχουν απάτες. Ζούμε σε ένα κόσμο τεράστιας απάτης. Ζούμε, αναπνέουμε, εργαζόμαστε, οικονομάμε από αυτές. Κάθε μέρα μας εξαπατούν και εξαπατούμε συνανθρώπους μας, αυτούς που μπορούμε φυσικά, τους πιο αδύναμους από εμάς, όπως ακριβώς οι πιο δυνατοί εξαπατούν εμάς. Σε τι διαφέρουμε εμείς από τους μεγαλοαπατεώνες; Εμείς δεν έχουμε το θάρρος, τις γνώσεις ή απλά την ευκαιρία να το κάνουμε. Για αυτό παραμένουμε φτωχομπινέδες και γκρινιάζουμε για τους άλλους που τα κατάφεραν. Μια τεράστια απάτη είναι όλη μας η ζωή. Άλλων λιγότερο και άλλων περισσότερο.

Καταρχάς ζούμε σε ένα κράτος απάτης, φτιαγμένο από απατεώνες που απευθύνεται σε μεγαλοαπατεώνες που δρουν ανεξέλεγκτοι. Οι τράπεζες μας κλέβουν κανονικά και ασύστολα, οι δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί τα ίδια, οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας οικονομάνε εις βάρος μας. Χρωστάς στο ΤΕΒΕ, στο ΙΚΑ ή στην εφορία και καθυστέρησες να πληρώσεις; Σε φλομώνουν στους τόκους και στα πανωτόκια.

Σου χρωστάνε αυτοί; Σου δίνουν τα χρήματα μετά από χρόνια χωρίς να πληρώσουν τελικά ούτε μισό ευρώ παραπάνω για την καθυστέρηση. Σου πετάνε στα μούτρα ένα "συγνώμη για την καθυστέρηση, συμβαίνουν αυτά τι να κάνουμε" και καθαρίζουν. Και όλα αυτά με τις ευλογίες του Κράτους φυσικά!

Έρχονται αυθαίρετα η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, η ΕΥΔΑΠ, σα μονοπώλια που είναι, και σε χρεώνουν ότι θέλουν, όσα θέλουν, όποτε θέλουν και όταν ζητάς να βρεις το δίκιο σου, σου λένε: "Συμπληρώστε, παρακαλώ την αίτηση νούμερο 4 και θα σας απαντήσουμε γραπτώς". Περνάν δυο χρόνια, απάντηση καμιά και ανακαλύπτεις ότι κανείς δεν έχει πραγματικά ασχοληθεί με το αίτημα σου.

Κάνεις τη βόλτα σου ήρεμος, ωραίος, κεφάτος, χαλαρός και ξέγνοιαστος στην παραλία με το αυτοκινητάκι σου. Πέφτεις μέσα σε έναν τεράστιο κρατήρα που δημιουργήθηκε από την προπέρσινη γιορτή και δεν έχει επισκευαστεί ακόμα και για την οποία φυσικά δε φρόντισε κανείς να σε ενημερώσει με μια προειδοποιητική έστω πινακίδα. Σακατεύεις το κακόμοιρο το αυτοκίνητο σου και τα νεύρα σου αλλά όταν ζητάς αποζημίωση από το Δήμο (όπως έχεις εξάλλου το δικαίωμα) διαπιστώνεις πως δεν υπάρχει κανείς αρμόδιος υπάλληλος για να βρει το δίκιο σου. 

Μετά την 45η προσπάθεια αποφασίζεις πλέον να τα παρατήσεις και να μην ξανασχοληθείς με το θέμα.

Πληρώνεις τόσα χρόνια διόδια για να σου φτιάξουν δρόμους και ακόμα δρόμους δεν είδες!

Πληρώνεις 1 ευρώ την αμόλυβδη και ανακαλύπτεις ότι τα 65 λεπτά είναι φόροι και τέλη. Αμέσως μετά ακούς στο ραδιόφωνο τον Υπουργό να δηλώνει "ότι δυστυχώς η Κυβέρνηση κάνει φιλότιμες προσπάθειες να μειωθεί η τιμή της βενζίνης αλλά αυτό είναι ανέφικτο λόγω της διεθνούς ανόδου της τιμής του πετρέλαιου" (Σώπα; Ναιαιαιαιαι; Δεν το πιστεύω)!

Διαφήμιση στην τηλεόραση των Bodyline. Βλέπει τη μοντέλα με τα υπέροχα πόδια η κυρία Καίτη των 180 κιλών και σπεύδει στο τηλέφωνο να τηλεφωνήσει αμέσως τώρα για να αδυνατίσει τρώγοντας ότι θέλει, όσο θέλει μόνο με 25 ευρώ το μήνα. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν κόψεις τη μασαμπούκα αγαπητή μου το προγούλι δεν πέφτει. Α! Και που είσαι! Ότι και να κάνεις Σκλεναρίκοβα δεν πρόκειται να γίνεις. Φυσικά αυτή την αλήθεια δεν πρόκειται να την πει κανείς στην αγαπητή κυρία Καίτη γιατί αν το κάνει θα χάσει λεφτά.

Πας στο ξενοδοχείο να γ……….εις και βλέπεις μετά τον κώλο της δικιάς σου στο ίντερνετ στο site που μπήκες για να βρεις καινούργιες περιπέτειες "Ρε, συ αυτός ο κώλος κάτι μου θυμίζει" αναρωτιέσαι και φρικάρεις όταν ανακαλύπτεις την αλήθεια, όχι τόσο για την ξεφτίλα του θέματος όσο γιατί δε βρέθηκε κανείς να σε ρωτήσει τι χρωστάει για το θέαμα. Καλά να ξεφτιλίζεσαι αλλά να ξεφτιλίζεσαι τσάμπα δε λέει. Να έβγαζες τουλάχιστον κάτι από την ξεφτίλα, πάει στα κομμάτια.

Ψαρεύεις μια π.....α, την πας στο ξενοδοχείο και την ώρα που βρίσκεσαι στην τουαλέτα για να ξαλαφρώσεις αυτή σου ξαλαφρώνει το πορτοφόλι. Στο τέλος της βραδιάς σε αφήνει να πληρώσεις και το λογαριασμό.

Πας στην Τράπεζα να ανοίξεις λογαριασμό και να ακουμπήσεις τα ωραία σου λεφτάκια και σε χρεώνουν 15 ευρώ τραπεζικά έξοδα.

Βγαίνεις με την παρέα σου να φάτε ψάρι. Παραγγέλνεις φρέσκο ψάρι ελληνικό, σου φέρνουν περσινό Βραζιλίας. Εννοείται πως όταν έρθει ο λογαριασμός το πληρώνεις για φρέσκο.

Στέλνεις τον υπάλληλο στην Εφορία να σου πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας. Σε παίρνει τηλέφωνο να σου πει ότι θα αργήσει γιατί έχει πολύ ουρά στο ταμείο και εσύ φεύγοντας τον πετυχαίνεις να πίνει καφέ στο Μπουρνάζι με το Μήτσο που ήταν μαζί στο γήπεδο την Κυριακή.

Όλη μας η ζωή στηρίζεται στην απατεωνιά, το ψέμα και την κλεψιά. Δε θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε αλλιώς. Το αφεντικό σου σε κλέβει, η γυναίκα σου σε κλέβει, τα παιδιά σου είναι ακόμα μικρά για να σε κλέψουν αλλά πολύ θα το ήθελαν. Εσύ με τη σειρά σου κλέβεις στο ζύγι, κλέβεις στο μέτρημα, κλέβεις όσο και από όπου μπορείς. Κλέβεις από το διπλανό οικόπεδο του γείτονα για να μεγαλώσεις το δικό σου, γκρινιάζεις για τους άλλους που σε κλέβουν και η ζωή τραβά την ανηφόρα.

Έτσι είναι! Και μη σας κακοφαίνεται! Μήπως εμείς στην καθημερινότητα μας είμαστε καλύτεροι;

Κλέβουμε το Κράτος, τους πελάτες που έρχονται στο μαγαζί μας να ψωνίσουν, το ψωμί των πεινασμένων της Γης. Δε χτυπάμε εισιτήριο στα μέσα μεταφοράς, δεν κόβουμε αποδείξεις.

Ονειρευόμαστε να τα κονομήσουμε σκαρώνοντας το "μεγάλο κόλπο", μια μικρή ή μεγαλύτερη κομπίνα για να πιάσουμε την καλή και να βγούμε επιτέλους από τη μιζέρια της άχαρης ζωής μας.

Πόσες φορές δεν κρατήσαμε τα παραπάνω ρέστα που μας έδωσε κατά λάθος η υπάλληλος στο ταμείο;

Πόσες φορές δε χωθήκαμε μπροστά κλέβοντας τη σειρά του διπλανού μας για να εξυπηρετηθούμε πρώτοι στον γκισέ;

Πόσες φορές δε βάλαμε μέσο για να πάρουμε μια καλή θεσούλα στο δημόσιο, μια καλύτερη μετάθεση στο στρατό ή πόσες πάλι δε "γλύψαμε" τον προϊστάμενο για να μας δώσει την καλύτερη άδεια, τη λιγότερη δουλειά, την πιο εύκολη υπηρεσία;

Ξεκινάμε να χτίσουμε ένα σπίτι 50 τμ και κλέψε λίγο από εδώ, λάδωσε λίγο από εκεί σταματάμε τελικά στα 80 χωρίς τα μπαλκόνια και τους ημιυπαίθριους χώρους. Παρόλα αυτά φροντίζουμε να ειδοποιήσουμε την αστυνομία όταν διαπιστώσουμε ότι ο γείτονας έβαλε δυο τούβλα στο δικό του σπίτι χωρίς να βγάλει την απαραίτητη άδεια από την Πολεοδομία.

Ξοδεύουμε εκατομμύρια κάθε Παρασκευοσάββατο στα μπουζούκια αλλά κάνουμε παζάρια στον μπακάλη της γειτονιάς και παραπονιόμαστε για την ακρίβεια. Βλέπεις με το 1 κιλό μήλα που αγοράσαμε από τον μπακάλη δεν κάνουμε μόστρα όπως με τα 10 πανεράκια γαρίφαλα που σκορπίσαμε στο Μάκη. Α ρε Έλληνα με τα ωραία σου!!!

Ψωνίζεις από τα Κινέζικα για να κάνεις οικονομία και να έχεις να ξοδέψεις στο σκυλάδικο το Σάββατο, αλλά ταυτόχρονα κατηγορείς τους Κινέζους ότι έχουν καταστρέψει την αγορά παρόλο που είναι οι μοναδικοί που πουλάνε σε τιμές που μπορείς να αντέξεις.

Έχεις μαγαζί, πουλάς Κινέζικα προϊόντα σε τιμές Γερμανίας και κατηγορείς τους Κινέζους γιατί πουλάνε ακριβώς τα ίδια κινέζικα με σένα σε τιμές Κίνας. Σε ενοχλεί βλέπεις που δεν μπορείς πια να οικονομάς σε βάρος του Έλληνα καταναλωτή το ίδιο άνετα όπως πρώτα που έβγαζες κέρδος 200%.

Άπειρα ακόμα τέτοια παραδείγματα θα μπορούσα να αναφέρω από την καθημερινότητα μας αλλά δε νομίζω πως έχει νόημα να συνεχίσω. Για αυτό λέω να σταματήσω εδώ. Για αυτό σου λέω μην την ψάχνεις, ζούμε σε έναν κόσμο αυταπάτης!

Σκανδαλοθηρία & Σκανδαλομανία

Η σκανδαλοθηρία δεν είναι κάτι κατ’ ανάγκη κακό - ανήθικο όταν στοχεύει στην αποκάλυψη της αλήθειας. Μερικές φορές είναι καλύτερη από την «tell the truth and run» μέθοδο. Φροντίζει η αλήθεια να αναζητηθεί από τους ίδιους τους αφορώντες έμμεσα και δεν την χρησιμοποιεί σαν πυροβολισμό και όποιον πετύχει. Εξάλλου στην μέθοδο «tell the truth and run» η πιο πιθανή αντίδραση είναι να σου πει ο άλλος το τρανό και αφοπλιστικό: «Εσύ γιατί ανακατεύεσαι;». Στην υγιή σκανδαλοθηρία όμως η αλήθεια γενικά είναι μια πίτα που αφορά όλους και αυτό εξαγνίζει τρόπον τινά τον χειριστή της. Το μόνο ζητούμενο είναι ο χειριστής της να κινείται εντέχνως και όχι μέμφοντας, κάτι που προϋποθέτει την ύπαρξη πολλών ταλέντων του όπως για παράδειγμα την εγκράτεια, τη μεθοδολογία, την οργάνωση, την εμμεσότητα του λόγου, την ευγλωττία, την ζωγραφική και άλλα.

Και η υγιής σκανδαλοθηρία όμως πρέπει να κινείται μέσα σε ορισμένες συντεταγμένες όπως για παράδειγμα τον σεβασμό στην προσωπική ζωή του άλλου, την διακριτικότητα, το τακτ της αξιοπρέπειας και της αριστοκρατικής ευγένειας κλπ. και να απαντά πριν κουνηθεί και λικνιστεί στο μεγάλο ερώτημα: Κατά πόσο ο άλλος θέλει, ζήτησε ή χρειάζεται την αλήθεια αυτή και τι συνέπειες θα έχει η αποκάλυψη της για τον αφορώντα, για τους τρίτους, για εμένα; Αυτό προϋποθέτει ότι ο χειριστής της κατέχει καλά τη δύσκολη τέχνη αλλά και την εμπειρία και δεν έρπεται τρυπώνοντας σαν σκουλήκι μέσα στις ζωές των άλλων και στα κοινωνικά και άλλα δρώμενα.

Περίεργο γιατί για να κατέχει κάποιος με βεβαιότητα κάτι που αφορά μεν όλους αλλά φυλάγεται από άλλους πρέπει να έχει μακρύ ποδάρι ή ξεχειλωμένες πηγές. Δυσκολότερη καθιστά την «τέχνη» αυτή το γεγονός ότι η αλήθεια πολλές φορές είναι σαν την ....(γκουχ γκουχ) καρδιά μας, όλοι έχουμε από μία και την έχουμε κρυμμένη. Από πού να αρπαχτεί κανείς; Συχνά μπερδεύεται με τη ρουφιανιά αλλά η τελευταία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό που δεν θα μας απασχολήσει.

Όταν η σκανδαλοθηρία γίνεται σκανδαλομανία όμως, στηριζόμενη σε ψεύδη και υπερβολές που σκοπό έχουν απλά να δημιουργήσουν σαματά και ένταση και ανησυχία αποτελεί μεγάλο πρόβλημα που πολλοί το χαρακτήρισαν «κιτρινισμό», χαρακτηρισμός που δεν θεωρώ ότι είναι αρκετός για να καλύψει τις συνέπειες του. Ο χειριστής της αντιμετωπίζει συνήθως ή καταλήγει να αντιμετωπίζει σωρεία ψυχολογικών προβλημάτων κι αυτό θα μπορούσε να του αναγνωριστεί ως άλλοθι. Ο σκανδαλομανής έχει σκοπό να προκαλέσει κακό και συνήθως το καταφέρνει γιατί σπάνια οι δέκτες της λασπολογίας του αντέχουν να μην αντιδράσουν περιφρουρώντας την ψυχική και τελικά σωματική τους υγεία. Ο σκανδαλομανής ασχολείται με θέματα που δεν τον αφορούν και αναρωτιέται κανείς με ποια ευκαιρία του προκάλεσαν το ενδιαφέρον, την περιέργεια ή άλλο, ενώ στους υπόλοιπους όχι ή το αναμενόμενο θα ήταν όχι. Όταν δημιουργήσει τον επιδιωκόμενο σαματά νιώθει κάποιου είδους ηδονή και εντείνει το έργο του επινοώντας περισσότερα σενάρια, είναι δε ο λόγος που τελικά αντικαθιστά το σεξ με την «δουλειά». Έχει καλπάζουσα φαντασία που πολλές φορές οδηγεί στο παράλογο το οποίο δεν γίνεται αντιληπτό στον ίδιο.

Ο σκανδαλομανής είναι συνήθως παράλληλα τρομερός stalker και συκοφάντης με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται όσο αφορά στη νομική του αντιμετώπιση αν κανένας φουκαράς καταλήξει σε αυτού του είδους την αντιμετώπιση. Όλες αυτές οι προβληματικές επεκτάσεις της συμπεριφοράς του περιλαμβανομένου του στρουθοκαμηλισμού, της υπερβολής κλπ ανάγονται σε σύνδρομο. «Το σύνδρομο του μακρύ λαιμού».

Ο σκανδαλομανής μπορεί να είναι ένα άτομο λεπτό-ξερακιανό παράλληλα κουτσομπόλικο με μπιρμπιλωτά μάτια και γενικά αδρά χαρακτηριστικά προσώπου. Με ιδιαίτερη έμφαση στα χείλη τα οποία είναι εξαιρετικά ευλύγιστα και γρηγοροκίνητα. Η γλώσσα του είναι μεγάλη και συνήθως αφυδατωμένη. Έχει λεπτή λεκάνη και πεταχτό κwλο. Μακριά άκρα και νύχια μεγάλα. Μπορεί όμως να είναι και μια πλατύκωλη γυναίκα του καναπέ, άσπρη, παχουλή και άτριχη με πράσινα μάτια και γυαλιά που την λένε Κατερίνα, έχει εθισμό στις τηλενουβέλες και το ακουστικό του τηλεφώνου, ενώ βγαίνει από το σπίτι μόνο για να πάει στον μπακάλη και να πιει καφέ με μερικές νέες στη γειτονιά γειτόνισσες.

Στο ίντερνετ επίσης μπορούν να μεταφερθούν ατόφια τα πιο πάνω σχήματα με τη μόνη διαφορά ότι θα αφορούν προσωπικότητες, καταστάσεις, γεγονότα που έχουν να κάνουν με συγκεκριμένο κύκλο netizens. Και βέβαια το ότι ο σκανδαλομανής εκεί ξεσπαθώνει κανονικά εκμεταλλευόμενος την (μερική- επιφανειακή) ανωνυμία, την ευκολία του γραπτού λόγου και τους αντίστοιχους πνευματικούς μηχανισμούς που ξετυλίγει, το γεγονός ότι δεν έχει τον άλλο απέναντι του - απουσιάζει η γλώσσα του σώματος, το γεγονός της ασύγχρονης επαφής και άλλα επικοινωνιακά καλά ή κακά. Επίσης το ότι η φαντασία χρειάζεται να λειτουργεί σε μεγαλύτερο βαθμό λόγω της ελλιπούς συμμετοχής των αισθήσεων στην σύλληψη των ερεθισμάτων του θύματος, να δίνει σχεδόν ρεσιτάλ.

Ο ιντερνετόβιος σκανδαλομανής είναι πιο ακίνδυνος, η συμπεριφορά του μπορεί να οδηγήσει ευκολότερα και γρηγορότερα σε κάτι κωμικό ώστε το θύμα, επίσης απολαμβάνοντας τα ίδια πιο πάνω νετεπικοινωνιακά καλά / καλά να έχει πολλές ή περισσότερες ευκαιρίες να μετριάσει έως να αποκρούσει την επίδραση τους σκανδαλομανίας στη ψυχική και σωματική του υγεία.

Κλείνοντας:

Τι μπορείτε να κάνετε όταν πέσετε θύμα σκανδαλοθηρίας;

1. Αποκαλύψτε την αλήθεια μόνοι σας πριν από άλλους - Χρησιμοποίησε εσύ τη μέθοδο «tell the truth and run away».

2. Περιμένετε να την αποκαλύψει άλλος για εσάς και υποστείτε τις συνέπειες όποιες κι αν είναι, μετά δώστε χρόνο να ξεχαστεί το θέμα.

3. Τρέξτε μακριά, εξαφανιστείτε, μεταναστεύστε, μεταμφιεστείτε, αλλάξτε όνομα κλπ.

4. Κλείστε τα μάτια και τα αφτιά (και το στόμα) και κάντε την πάπια.

Τι μπορείτε να κάνετε όταν πέσετε θύμα ενός σκανδαλομανή;

1. Βεβαιωθείτε ότι τα έχετε καλά με τον εαυτό σας και μην του δίνετε σημασία μέχρι να βαρεθεί.

2. Εναλλακτικά και αν σας αρέσουν τα παιχνίδια αφήστε τον να αποκαλύψει τις νενομισμένες αλήθειες του και απολαύστε το ή συμφωνήστε μαζί του ό,τι κι αν είναι, γιατί του τρελού πρέπει να του λέμε πάντα «ναι» και περιμένετε να δείτε πού θα οδηγήσει η φαντασία του ελπίζοντας ότι θα έχετε την ευκαιρία να ανακαλύψετε και/ή να δημιουργήσετε νέα ανέκδοτα.

3. Γίνετε κι εσείς σκανδαλομανής

4. Ειδοποιείστε τον μπόγια

5. Σκοτώστε τον ή κόψετε του τη γλώσσα και τα χέρια ή βάψτε τον κίτρινο.

6. Παλέψτε τον με την αλήθεια σας αν έχετε τις αντοχές παρόλο που κάτι τέτοιο δεν θα είχε αποτέλεσμα.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της παρωπίδας

Υπάρχει ένα είδος παράνοιας στον ανθρώπινο τρόπο σκέψης. Ο άνθρωπος που σκέφτεται λίγο, τείνει να βρίσκει τον πιο εύκολο και απλό δίαυλο συλλογιστικής αλληλουχίας, προκειμένου να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα που προφανώς βολεύει αυτού του είδους τη συλλογιστική. Ας τον ονομάσουμε αυτόν, ελαφρόμυαλο. Ταυτόχρονα, ο άνθρωπος που σκέφτεται πολύ, τείνει να «γαντζώνεται» από απόλυτες αλήθειες, για τον απλό λόγο ότι η δίψα για γνώση χρειάζεται κάποια στιγμή και ένα ποτήρι νερό. Προσωρινά μεν, αλλά για ένα αρκετό διάστημα, ώστε να τον κάνουν απόλυτο στις απόψεις του, και ενδεχομένως το ίδιο ανόητο με τον πρώτο. Ας τον ονομάσουμε αυτόν «βαρύμυαλο».

Αντίστοιχα παραδείγματα:

Ελαφρόμυαλος: Ένα παραδοσιακό στέλεχος συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, έχει μία αδιαμφισβήτητη αντίληψη για τη δομή της κοινωνίας. Υπάρχει το Κεφάλαιο, και υπάρχει ο εργάτης. Τέλος. Κάπου σε μία μυστική αίθουσα συσκέψεων, σε ένα κτίριο στην οδό Κέντρου Αποφάσεων και Σκοτεινού Συμφέροντος γωνία, υπάρχουν οι τραπεζίτες που κάθε μέρα συσκέπτονται και αποφασίζουν πως θα πατήσουν πάνω σε περισσότερα πτώματα για να βγάλουν περισσότερα λεφτά. Αυτοί δίνουν εντολές και παχυλά πακέτα δωροδοκίας σε πολιτικούς που διαχειρίζονται την εκάστοτε εξουσία σε κάθε χώρα, και οι οποίοι με τη σειρά τους καταπιέζουν ακόμα περισσότερο τον τίμιο, δίκαιο, και φτωχό εργάτη. Πάνω σε αυτή την απλουστευμένη ιεραρχία στηρίζεται ένα τεράστιο οικοδόμημα ιδεολογίας και αντίληψης για την πραγματικότητα της κοινωνικής δομής, που ρυθμίζει την καθημερινότητα, τις πράξεις, τις ιδέες και τις ενέργειες αυτού του ανθρώπου με τη συγκεκριμένη κοσμοθεωρία. Δεν υπάρχει λόγος για περαιτέρω σκέψη αφού αυτή η απλότητα αρκεί για να εξηγεί τα πάντα ανά πάσα στιγμή.

Βαρύμυαλος: Ένας οικονομολόγος, με σοβαρές σπουδές αλλά και σημαντική ακαδημαϊκή έρευνα έχει διαβάσει σχεδόν τα πάντα πάνω σε οικονομικές θεωρίες, έχει εργαστεί σε αντίστοιχα πόστα και έχει σχηματίσει την ακριβή εικόνα της ιδανικής οικονομίας που θα επιφέρει μία απόλυτη κοινωνία ευημερίας. Φτιάχνει ένα λεπτομερές μοντέλο με συγκεκριμένα αυστηρά χρονικά στάδια, στο τέλος των οποίων θα επιτευχθεί το θεμιτό αποτέλεσμα. Το μοντέλο εφαρμόζεται στην οικονομία μιας χώρας, αλλά με μία απόκλιση από το πρώτο κιόλας στάδιο, λόγω έκτακτων καιρικών συνθηκών που καταστρέφουν την εγχώρια παραγωγή κάποιου προϊόντος-κλειδιού. Ο οικονομολόγος συνεχίζει να εμμένει στο μοντέλο του, θεωρώντας ότι μία-δυο ημέρες κακοκαιρίας δεν αρκούν για να επηρεάσουν ιδιαίτερα μία τόσο συγκροτημένη και λεπτομερή θεωρία, έχοντας όμως ήδη μία οικονομία που έχει ξεφύγει από τους αρχικούς επιθυμητούς δείκτες όπως αυτοί είχαν εκτιμηθεί στο όλο μοντέλο. Όσο πιο πολύ εμμένει στο αρχικό μοντέλο χωρίς τις απαραίτητες αναθεωρήσεις, τόσο η οικονομία αποκλίνει από το μοντέλο, οδηγώντας τελικά τη χώρα σε χρεοκοπία.

Τα δύο αυτά, ελαφρώς τραβηγμένα, παραδείγματα ανθρώπων υπάρχουν παντού, σε διάφορα κοινωνικά στρώματα αλλά και σε θέσεις ευθύνης και επιρροής. Η εμμονή, τόσο του ελαφρόμυαλου, όσο και του βαρύμυαλου σε μία μονόπλευρη και μονοδιάστατη θεώρηση των πραγμάτων, καθιστά και τους δύο «ξερόλες». Η ανοησία του ξερόλα, δεν έγκειται τόσο στον υψηλό ή χαμηλό δείκτη νοημοσύνης του, όσο στην στρεβλή αντίληψη που έχει για την πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που δεν είναι ένα νούμερο ή μία συγκεκριμένη κατάσταση, αλλά ένα δυναμικό και σύνθετο φαινόμενο που ανά πάσα στιγμή περιλαμβάνει μία σειρά από διαφορετικούς παράγοντες και μεταβάλλεται.

Η άρνηση του ξερόλα να αντιμετωπίσει ένα σύνθετο κοινωνικό και οικονομικό φαινόμενο ως έχει, δηλαδή ως σύνθετο, του δημιουργεί μία απλουστευμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, δεδομένου ότι η απλοποίηση είναι ένα εξελικτικό πλεονέκτημα για τον ανθρώπινο εγκέφαλο που τον βοηθάει στις καθημερινές λειτουργίες του. Όταν όμως η αντίληψη της πραγματικότητας αφορά ιδεολογίες και απόψεις, βάσει των οποίων αυτοί οι άνθρωποι πορεύονται, ενεργούν, δημιουργούν και αντιδρούν, η σημασία της κατανόησης των σύνθετων φαινομένων αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα, αφού οι πράξεις αυτών επηρεάζουν και την υπόλοιπη κοινωνία.

Γενικεύοντας, ισοπεδώνοντας και ακολουθώντας αυστηρές πολιτικές ή ιδεολογικές γραμμές και δόγματα, έχεις μία πολύ μεγάλη πιθανότητα είτε να καταλήξεις να λες ανοησίες, είτε να παραλογίζεσαι σε μεγάλο βαθμό, χωρίς να το καταλαβαίνεις. Ο δογματισμός της θρησκείας αποδεικνύει περίτρανα αυτή την υπόθεση. Και φυσικά όλοι έχουμε δικαίωμα στην ανοησία αραιά και που, αλλά η επαναλαμβανόμενη ανοησία, ειδικά με πράξεις που έχουν αρνητικές επιδράσεις στην υπόλοιπη κοινωνία, δεν βοηθάει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες συμπεριφορές, όπως η πολιτική, η οικονομία, οι κάθε είδους σχέσεις, κλπ, δεν μπορούμε να προσάπτουμε σε αυτές αξιώματα και νόμους που έχουν την ακρίβεια και την αλήθεια των φυσικών μεγεθών και φαινομένων. Σε αντίθεση με τη νομοτέλεια του σύμπαντος, στην ανθρώπινη συμπεριφορά, πόσο μάλλον την κοινωνική και οικονομική, η αλήθεια αρκετές φορές είτε βρίσκεται κάπου στη μέση, είτε απλά τείνει να πλησιάζει προς κάποια τιμή, χωρίς όμως να την «αγγίζει».

Η τελευταία περίοδος, δυστυχώς έχει κατακλυστεί από ελαφρόμυαλους και βαρύμυαλους. Μία συνεχής βοή απόψεων και πράξεων που αντί να οδηγούν προς κάποια θετική κατεύθυνση, καταφέρνουν και επικαλύπτουν συνεχώς την οποιαδήποτε φωνή λογικής ή ορθής παρατήρησης και ανάλυσης των γεγονότων και κοινωνικών φαινομένων. Αν μάλιστα αυτό συνδυαστεί με το γεγονός ότι γενικότερα φωνάζουμε ως λαός αντί να μιλάμε, τελικά δημιουργείται ένα υπέροχο κοκτέιλ ανούσιας και αντιπαραγωγικής κακοφωνίας, διάχυτο σε ολόκληρη την κοινωνία, την οικονομία και τον πολιτικό χώρο.

Εκεί έγκειται για παράδειγμα η ασυνεννοησία, αλλά και το χάσιμο του νοήματος στη λεγόμενη μετά-ΔΝΤ εποχή, όπου η μισή κοινωνία θεωρεί ότι το βήμα πριν τη χρεοκοπία είναι πλασματικό και ότι δεν υπήρχε λόγος να ληφθούν μέτρα, ενώ η άλλη μισή κάθεται και αυτομαστιγώνεται μέχρι εξόντωσης επειδή «φταίμε όλοι». Διάσπαρτοι ελαφρόμυαλοι και βαρύμυαλοι και στις δύο περιπτώσεις, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αναλύουν την πραγματικότητα όπως βολεύει το ιδεολογικό τους μοντέλο, αρνούμενοι να προσεγγίσουν την κατάσταση με πιο σύνθετο τρόπο ώστε να την τοποθετήσουν κάπου ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα. Και τελικά, αντί ως κοινωνία να θέτουμε πιο ουσιαστικά ερωτήματα, όπως «Ωραία, και τώρα πώς συνεχίζουμε;», αναλωνόμαστε στο αν η χώρα είναι όντως ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία ή όχι, και αν κάποιοι μας εξαπάτησαν ή όχι.

Συνήθως, άνθρωποι που «κατέχουν την αλήθεια», ή «που ξέρουν ακριβώς τι συμβαίνει», ή που «δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους», ή που σε μία απλή ερώτηση απαντάνε με ένα copy-paste ενός μανιφέστου, είναι αυτοί που, είτε δεν γνωρίζουν την τύφλα τους, είτε γνωρίζουν πολύ καλά ένα θέμα, αλλά όχι απαραίτητα αυτό στο οποίο καλούνται να πάρουν θέση. Αντιθέτως, άνθρωποι που ξεκινάνε τις προτάσεις τους με φράσεις όπως: «Θεωρώ ότι…», ή «Προσωπική μου άποψη είναι…», ή «Ενδεχομένως…», δηλώνουν εμφανώς την υποκειμενικότητα της αντίληψής τους, άρα είναι πιθανότερο να προσεγγίζουν την αντικειμενικότητα της πραγματικότητας με πολύ καλύτερο και βαθύτερο τρόπο.

Κάπως έτσι ξεκαθαρίζει και η διαφορά αξιοπιστίας μεταξύ κάποιου που έχει σφαιρικότερες απόψεις και ανησυχίες, και ενός που «ξέρει ακριβώς» πως έχει η πραγματικότητα.

Πρέπει να είσαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα!

Φανταστείτε το εαυτό σας στην θέση του γενικού διευθυντή μιας μεγάλης εταιρείας. Πιστεύετε πως θα μπορούσατε ποτέ να διευθύνετε ένα σωρό ρεμάλια - από το παιδί για τις έξω δουλειές που θέλει να λουφάρει έως τους υποδιευθυντές που υποβλέπουν την θέση σας - χωρίς να είστε χειρότεροι από αυτούς; Σας διαβεβαιώ πως είναι αδύνατον! Νομίζετε πως θα μπορούσε ποτέ ο καπετάνιος να κυβερνήσει το πλοίο του χωρίς να είναι περισσότερο λέρα από το πλήρωμά του; Σίγουρα όχι!

Καταλήγουμε λοιπόν στο υγιές συμπέρασμα πως «πρέπει να είσαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα»!

Εάν όμως είναι δύσκολο να κυβερνήσεις ένα πλοίο ή μία εταιρεία χωρίς να είσαι λέρα, φανταστείτε τι γίνεται όταν πρέπει να κυβερνήσεις μία χώρα ή μία εκκλησία ή ένα δικηγορικό γραφείο ή έστω ένα δελτίο ειδήσεων.

Είναι φανερό πως ο πιο δύσκολος ρόλος είναι αυτός των δημοσιογράφων. Όταν η δουλειά σου είναι να εκβιάζεις, να καλοπιάνεις και καμιά φορά να λες την αλήθεια για όλους αυτούς που είναι αρκετά λέρες για να κυβερνούν γαλέρες, σκέψου πόσο λέρα πρέπει να είσαι ο ίδιος.

Εφόσον φίλοι μου χάρις στα τόσο λογικά επιχειρήματα πεισθήκατε πως οι ιθύνοντες πρέπει να είναι λέρες, και άρα δεν δικαιούμεθα τους κατηγορούμε γι΄ αυτό, θα πρέπει να βρούμε και έναν τρόπο για να τους εκλέγουμε.

Ο προβληματισμός είναι απλός. Εάν ο πρωθυπουργός ή ο προκαθήμενος της εκκλησίας, ή ο δημοσιογράφος, ή ο μεγαλοδικηγόρος πρέπει να είναι περισσότερο λέρα από τους υφισταμένους του, πως μπορώ να διαλέξω την μεγαλύτερη λέρα ανάμεσα σε διακεκριμένα λαμόγια;

Κατόπιν ωρίμου σκέψεως κατέληξα σε μία εξαιρετικά απλή, ιδιαιτέρως προσοδοφόρα, αρκούντως θεαματική και ενδεχομένως δημοκρατική λύση.

Οι ιθύνοντες πάσης φύσεως και γενικά οι ταγοί (μπροστότραγοι) του έθνους, θα αναδεικνύονται μέσα από τηλεπαιχνίδια (reality show), στα οποία θα ψηφίζει - αρνητικά βέβαια - όλος ο κόσμος, άντρες, γυναίκες και παιδιά, - κατίνες, μήτσοι, και λοιπά. (ελπίζω να προσέξατε ότι το «παιδιά» με το «λοιπά» κάνει ρίμα ....)

Ο γενικός τίτλος των τηλεπαιχνιδιών αυτών θα είναι «πρέπει να είσαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα» και κάθε ένα θα έχει ιδιαίτερο χαρακτήρα (θεματική ενότητα) ανάλογα με το επιζητούμενο λαμόγιο.

Εάν παραδείγματος χάριν θέλουμε πρωθυπουργό, θα δηλώνουν συμμετοχή όλοι οι πολιτικάντηδες από όλα τα κόμματα. Οι διοργανωτές του παιχνιδιού θα υποχρεούνται να χρηματίζονται να μεροληπτούν και γενικώς να παρανομούν μέχρι να διαλέξουν τριάντα υποψηφίους (αυτούς δηλαδή που θα έχουν λαδώσει, απειλήσει, υποσχεθεί, κινδυνολογήσει κλπ., περισσότερο), τους οποίους και θα βάζουν σε ένα σπίτι γεμάτο κάμερες για ενενήντα ημέρες. Αυτούς τους τριάντα θα τους ονομάσουμε συμμετέχοντες.

Οι συμμετέχοντες λοιπόν, θα πρέπει να αρχίσουν από την πρώτη στιγμή να αλληλοκατηγορούνται ή ακόμα και να αλληλοδολοφονούνται. Όσοι επιβιώνουν θα περνάνε μία φορά την εβδομάδα από την ζυγαριά της λάσπης, την γνωστή ως «λασπόμετρο». Όποιος αποδειχθεί πως έριξε λιγότερη λάσπη από όση εισέπραξε θα βγαίνει απ΄ το παιχνίδι εκτός βέβαια εάν είναι σε θέση να λαδώσει ή να εκβιάσει, στην οποία περίπτωση θα παίρνει ασυλία για λίγες μέρες. Συγχρόνως, οι τηλεθεατές θα ψηφίζουν αρνητικά και θα διαλέγουν τρεις υποψηφίους για αποχώρηση. Αυτοί θα συμμετέχουν σε ένα ντιμπέιτ με συντονιστή τον Τριανταφυλλόπουλο και όποιος καταφέρει να κάνει ρόμπες τους άλλους δύο και ενδεχομένως να προδώσει ή να ξεπουλήσει μεγαλύτερο μέρος των εθνικών συμφερόντων, θα κερδίζει την παραμονή του στο σπίτι. Οι χαμένοι θα αναγκάζονται να γκρεμίσουν τα αυθαίρετά τους, να κάνουν δήλωση πόθεν έσχες και να μαρτυρήσουν όλα τους τα έσοδα στις κατά τόπους εφορίες. Επίσης θα καταδικάζονται σε μία εβδομάδα αληθινής αγαθοεργίας. Στο μεταξύ όποιος καταφέρει να δολοφονήσει ή έστω και να εξευτελίσει δημοσίως κάποιον άλλο, θα κερδίζει πόντους. Οι συμμετέχοντες θα υποχρεούνται να δημιουργούν σκάνδαλα, μηχανορραφίες, να είναι εμπλεκόμενοι, να είναι βασικοί μέτοχοι, να κωλυσιεργούν, να υπόσχονται ψεύτικες υποσχέσεις και γενικά να κάνουν όσα ένας πολιτικός κάνει στην καθημερινή του ζωή, όχι μόνο για να ανεβάσουν την τηλεθέαση του παιχνιδιού αλλά κυρίως για να αποκτήσουν πολύτιμη εμπειρία για την μετέπειτα καριέρα τους. Εννοείται πως το λάδωμα της εταιρείας που μετράει τηλεθέαση καθώς και των εταιρειών που διεξάγουν δημοσκοπήσεις, είναι απαραίτητο και προσφέρει πόντους και ασυλία. Επίσης θα επιτρέπονται οι ερωτικές σχέσεις μεταξύ των παικτών, αλλά μόνον οι παράνομες. Κάθε νόμιμη σχέση που οδηγεί σε απεχθή γάμο ή άλλες βρομερές μικροαστικές συνήθειες θα τιμωρείται με αποβολή απ΄ το παιχνίδι και ενδεχομένως, ... ανασκολοπισμό του δράστη.

Ο τελικός νικητής, θα ανακηρύσσεται αυτομάτως πρωθυπουργός, ενώ οι παίκτες που θα καταφέρουν να φτάσουν στην τελευταία πεντάδα -εάν βέβαια επιβιώσουν μέχρι τότε - θα παίρνουν από ένα κερδοφόρο υπουργείο να το κάνουν ότι θέλουν.

Βεβαίως το παιχνίδι για την ανάδειξη αρχιεπισκόπου και άλλων προκαθημένων, θα είναι λίγο διαφορετικό και λίγο πιο ροζ. Επίσης, θα πρέπει να μεταδίδεται μετά τα μεσάνυχτα και να είναι αυστηρώς ακατάλληλο. Εννοείται πως οι διοργανωτές θα έχουν το δικαίωμα να βάζουν μαύρους κύκλους για να καλύψουν τα επίμαχα σημεία, των γονυπετών και πεολειχούντων συμμετεχόντων, αλλά η πλήρης έκδοση των ερωτικών σκηνών θα πωλείται σε κασέτες στον Τριανταφυλλόπουλο και στον Καρατζαφέρη. (όχι τον χέρι χέρι, ... τον άλλον)

Αντίστοιχο παιχνίδι θα πρέπει να υπάρξει για τους μεγαλοδικηγόρους και τους μεγαλοδημοσιογράφους. Μόνο που εδώ θα χρειαστούμε και μερικούς καθηγητές ορθοφωνίας, μπας και βγάλουν το μπιφτέκι απ΄ το στόμα.

Προτείνω μάλιστα να διοργανώσουμε αυτό το σωτήριο παιχνίδι όσο το δυνατόν συντομότερα, διότι ως είναι φυσικό ο Κούγιας μια μέρα των ημερών θα γεράσει. Με ποιόν θα τον αντικαταστήσουμε; Δεν μπορεί ο πρώτος τυχόν να πάρει την θέση του καλύτερου μαϊντανού χωρίς πρώτα να περάσει από το ριάλιτι των ριάλιτι. Και ο Κακαουνάκης θα γεράσει μία μέρα. Το ίδιο και ο Ντάσκας και ο Καρατζαφέρης. Δεν αποκλείεται να γεράσει ακόμα και ο Τσαρούχας (εκείνος που έχει συνεχώς το ύφος «εδώ βρωμάει σκ..., ας προσέξω μην τα πατήσω». Και όταν γεράσουν όλοι αυτοί, που θα βρούμε αντίστοιχους; Υπάρχει άραγε ζωή μετά τον Κακαουνάκη; Υπάρχει μέλλον χωρίς τον παπα Τσάκαλο; Υπάρχει μελό χωρίς τον Αυτιά;

Μην ανησυχείτε ώ φίλοι μου! Το τηλεπαιχνίδι «πρέπει να είσαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα» δίνει λύση σε όλους τους προβληματισμούς του έθνους. Λίγο διαφοροποιημένο και λίγο πιο βρώμικο κάθε φορά, μπορεί να αναδείξει πολιτικούς άνδρες, παπάδες, δικαστικούς, δικηγόρους και κυρίως δημοσιογράφους που μας ταιριάζουν.

Η μοναδική εκκρεμότητα στην σωτήρια λύση που προτείνω, είναι να βρεθεί ένας απαράδεκτος παρουσιαστής και μία ανάρμοστη κριτική επιτροπή. Όμως, και πάλι, το υψηλότατο ΙQ, του γράφοντος δεν κωλώνει.

Για την θέση του παρουσιαστή προτείνω την κυρία Μπόκοτα που είναι άνεργη αυτή την εποχή και μπορούμε να την πάρουμε σε καλή τιμή. Όσο για κριτική επιτροπή νομίζω πως πρέπει να βάλουμε τον κύριο Σημίτη μόνο του. Η εμπειρία του στην διακυβέρνηση γαλέρας εξασφαλίζει την ποιότητα ελέγχου και την γνησιότητα του τελικού προϊόντος.

Ένα μόνο μένει να αποφασίσουμε. Τι θα κάνουμε τα έσοδα από τις διαφημίσεις που θα μαζέψει το ριάλιτι των ριάλιτι; Προσωπικά προτείνω να δημιουργηθεί ένα ταμείο λαδώματος δικαστικών. Είμαι όμως ανοιχτός και σε άλλες προτάσεις, αρκεί να έχουν κοινωφελή χαρακτήρα και να εξυπηρετούν τους άρχοντές μας που τόσο πολύ μας ταιριάζουν και τόσο πολύ μας μοιάζουν,

Περαστικά σε όλους.

Υπεράνω όλων... το χρήμα

Αυτό είναι το σύνθημα που έχει αντικαταστήσει τα τελευταία χρόνια το ευγενές "υπεράνω όλων η πατρίς" που έλεγαν οι προγονοί μας.

Η μεσαία , η αστική τάξη αυτή που στήριζε οικονομικά την χώρα για δεκαετίες έσβησε.

Αυτό που έμεινε είναι...

...η κάστα των επαγγελματιών πολιτικών και τα..βόρεια προάστια που ποτε δεν γνώριζαν μήτε Θεό μήτε πατρίδα παρά μόνον συμφέρον.

Και αυτή είναι η αλήθεια ότι σε αυτή την χώρα ο Θεός και η πατρίδα νικήθηκαν κατα κράτος απο το χρήμα και την ιδιοτέλεια.

Ξεπουλήσαμε σχέδον τα πάντα μα πάνω απο όλα ξεπουλήσαμε τους εαυτούς μας στο σύστημα...για μια θέση στο δημόσιο,για μια ευνοϊκή μετάθεση...αλίμονο ακόμα και για ένα ράντζο σε ένα απο τα τρισάθλια δημόσια νοσοκομεία ώστε να πεθάνουμε με....μέσο.

Εικόνες του σήμερα και του κοντινού χθές που θυμίζουν φεουδαρχία παρά ευνομούμενη δημοκρατία του 21ου αιώνα.

Και λέμε φεουδαρχία γιατί ποια η διαφορά της σχέσης σημερινών πολιτικών και των πολιτών σε σχέση με τις αρχές 20ου αιώνα όταν μερικές οικογένειες μεγαλοτσιφλικάδων είχαν απόλυτο έλεγχο απέναντι στους κολίγους;

Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτοί οι αγράμματοι στην συντριπτική πλειοψηφία τους άνθρωποι που είχαν μάθει να ζουν με την ελεημοσύνη των "αρχόντων" κάποια στιγμή ξύπνησαν.

Κατάλαβαν ότι δεν μπορούν πλεον να ζουν και να πεθαίνουν χωρίς να διεκδικούν την ίδια τους την ζωή.

Εμείς σήμερα όντας σπουδαγμένοι...όντας "προοδευτικοί"...όντας κοσμογυρισμένοι φτάσαμε στο σημείο να λέμε ευχαριστώ σε μια θέση και να αγνοούμε την κλεψιά...

Να λέμε ευχαριστώ για ενα διορισμό και να αγνοούμε τον φόνο....

Να λέμε ευχαριστώ που έχουμε ένα πιάτο φαί και να αγνοούμε την ίδια την ζωή.

Γιατί ο άνθρωπος έχει ως σκοπό πέρα απο την διαιώνιση του είδους την δημιουργία αλλά και την καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου των απογόνων του.

Ποιο όμως απο όλα αυτά μπορεί να επιτελέσει σήμερα;

Ουτε καν το κύριο που είναι η διαιώνιση της ελληνικής φυλής αφού όχι μόνο τον αποτρέπουν τα οικονομικά εμπόδια αλλά κάποιοι φροντίζουν και για την εισαγωγή "ελλήνων".

Μήπως μπορεί να δημιουργήσει;Δεν είναι τυχαίο ότι τα μεγάλα Ελληνικά μυαλά διαπρέπουν στο εξωτερικό ενω στην ίδια την πατρίδα τους αν δεν φιλήσουν τις κατουρημένες ποδιές των "μεγαλοτσιφλικάδων" και των πολιτικών δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα.

Οσο για το βιοτικό επίπεδο....Εδω δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για το σήμερα που όσο πάει γίνεται και ποιο "μαύρο" πόσο μάλλον για το μέλλον των παιδιών τους.

Και το κράτος....Τι κάνει το κράτος με ρώτησε κάποιος χθές......

Μα το κράτος είμαστε εμείς ΟΛΟΙ εμείς....Εμείς ευθυνόμαστε πανω απο όλους γιατί ανταλλάξαμε την ελευθερία και το μέλλον μας με ευτελή πράγματα.

Γυρίσαμε την πλάτη στον αγώνα.Πολλοί συμβιβάστηκαν αφού δέχθηκαν ένα ξεροκόμματο.Και αφου το κάναμε αυτό κάτσαμε σιωπηλοί, βολεμένοι και απογοητευμένοι στην γωνιά μας παρακολουθώντας το άδικο να γιγαντώνεται.

Η κατάσταση είναι πλέον μη αναστρέψιμη και αυτό όχι επειδή χάθηκε ο πόλεμος αλλά επειδή το δηλητήριο διαχέεται καθημερινά στην νεολαία.

Δείτε τι διδάσκουν στα παιδιά μας...Δείτε ΠΟΙΟΙ διδάσκουν τα παιδιά μας.

Γι αυτό και πιστευω ότι οι μάχες εκεί πρέπει να δοθούν.Τα παιδιά είναι το μέλλον της πατρίδας.Οσο επιτρέπουμε την ιδεολογική κυριαρχία στο χώρο της παιδείας να τον έχει μια αναρχο-αριστερή δήθεν "προοδευτική" ομάδα τόσο θα υποσκάπτουμε το μέλλον της χώρας.

Ισως να μην μπορούμε να κάνουμε πολλά για όσους παρα-μορφωμένους μας έρχονται...έτοιμοι εκ εξωτερικού και αναλαμβάνουν κατόπιν οδηγιών τις τύχες της χώρας.Ομως αν γίνει ότι πρέπει στο μελλον είναι βέβαιο ότι όποιος και να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί αυτό το λαό,όποιος προσπαθεί να παραδώσει γη και ύδωρ θα βρεί μπροστά του τοίχο.

Τοίχο τεράστιο και συμπαγή που θα υψώνεται για να προστατεύσει την νεολαία μας τον λαό μας την Μακεδονία μας τους αδελφούς Κυπρίους και τα όποια άλλα ελληνικά δίκαια και που δεν θα δέχεται να συμβιβαστεί με το ξεροκόμματο.

Ισως και γι αυτό να θεωρώ απο τους μεγαλύτερους οπλαρχηγούς της επανάστασης ένα άνθρωπο που δεν έπιασε όπλο.Πολέμησε όμως με τον τρόπο του και έδωσε ίσως την μεγαλύτερη υπηρεσία....αφύπνισε συνειδήσεις και έδειξε στην νεολαία και στο λαό τον σωστό δρόμο..Φυσικά δεν είναι άλλος απο τον Αδαμάντιο Κοραή.

Αλλωστε σε πείσμα των "νεοελλήνων" η ιστορία δεν διαγράφεται μπορεί κάποιοι να την παραποιούν αλλά δεν διαγράφεται.Και αυτή είναι η παρακαταθήκη των προγόνων μας "Υπεράνω όλων η Πατρίς".

Μαύρος χειµώνας

Μαζί με το καλοκαίρι, τελειώνουνκαι τα ψέματα. Οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες. Ο χειμώνας προαλείφεται μαύρος, ίσως ο πιο μαύρος χειμώνας των τελευταίων εξήντα χρόνων. Σήμερα που μιλάμε, όλα τα οικονομικά μεγέθη κινούνται στο κόκκινο. Η ανάπτυξη, ο πληθωρισμός, η ανεργία, το έλλειμμα, το χρέος – για να αναφερθώ μόνο στα πιο σημαντικά. Μέσα σε έναν χρόνο, η Ελλάδα βρίσκεται σε πολύ χειρότερο σημείο από αυτό στο οποίο ήταν πέρυσι, πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου.Πρόκειται δυστυχώς για μια εξέλιξη η οποία δεν προκαλεί έκπληξη. Αντιθέτως, μάλλον επιβεβαιώνει όσους προτίμησαν εξαρχής νααποφύγουν τα ...χειροκροτήματα και τις ενέσεις ψεύτικης αισιοδοξίας για να σταθούν στο κόστος, τις δυσκολίες και τις αδυναμίες της κατάστασης. Διότι η πραγματικότητα μπορεί να είναι σκληρή και ίσως αντιπαθής. Αλλά για να παραφράσω τον Φρανσουά Μιτεράν «είναι ξεροκέφαλη» – δεν επιδέχεται προπαγανδιστικές ερμηνείες. 

Τι συμβαίνει, λοιπόν; Να συνοψίσω. Από την αρχή η χώρα αντιμετώπιζετρία σοβαρά προβλήματα, τα οποία στο ενδιάμεσο όχι μόνο δεν λύθηκαν αλλά οξύνθηκαν. 

Ένα πρόβλημα διακυβέρνησης. Το γεγονός ότι έναν χρόνο από τις εκλογές ανακυκλώνεται και τροφοδοτείται συνεχώς η κουβέντα περί «δομικών αλλαγών», «αναδομήσεων», «συντονισμού» κ.ο.κ. δεν είναι παρά το λογικό παρεπόμενο της διαπίστωσης πως η διακυβέρνησηπάσχει. Ότι κάτι δεν γίνεται σωστά. 

Ένα πρόβλημα διοίκησης. Τα μέτρα δεν αρκεί να αποφασίζονται και να ψηφίζονται. Πρέπει κάποιος να τα εφαρμόζει και να τα υλοποιεί ώστε να αποδίδουν. Υπάρχει στη σημερινή Ελλάδα τέτοιος διοικητικός μηχανισμός; Ούτε για αστείο. Προσπάθησαν να τον δημιουργήσουν; Δεν έχει υποπέσει κάτι τέτοιο στην αντίληψή μου. Ακόμη ψάχνουμε τους εισπρακτικούς μηχανισμούς. Κι ακόμη δεν έχουν διοριστεί όλες οι διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων! 

Ένα πρόβλημα πολιτικής. Κακά τα ψέματα, η πολιτική την οποία επιβάλλει το Μνημόνιο είναι μια πολιτική με τεράστιο κόστος καιαμφίβολο αποτέλεσμα. Διότι πού οδηγεί η συνταγή; Πρώτα σε μέτρα που φέρνουν ύφεση, άρα δεν αποδίδουν – εδώ φαίνεται να βρισκόμαστε τώρα. Μετά, σε νέα μέτρα, τα οποία οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση κ.ο.κ. Έχει συμβεί σε όλες τις χώρες που επιχείρησαν να σωθούν με τέτοιες συνταγές. 

Με άλλα λόγια, είναι ένας φαύλος κύκλος που υπόσχεται τη σωτηρία διά της καταστροφής. Και για τον οποίο το μόνο βέβαιο είναι ότι καθιστά το κόστος της σωτηρίας κοινωνικά ανυπόφορο. Πολύ φοβούμαι, όμως, ότι εκεί ακριβώς βαδίζει η χώρα. Χωρίς ορατή προοπτική εξόδου. Μέχρι νεωτέρας, θα βυθίζεται στην ύφεση και θα γονατίζει από τους φόρους υπό τα χειροκροτήματα του Όλι Ρεν. Αλλά τι τον νοιάζει αυτόν; Μήπως θα μοιραστεί τον χειμώνα μαζί μας; 

Από Τα Νέα 30.8.2010

Του Γιάννη Πρετεντέρη

Πέφτουν τα ρημάδια…

Συνήθως πάνω στους χαμένους ανθρώπους ενός δυστυχήματος λέμε τη φράση «δεν είναι ώρα τώρα».  Δεν είναι ώρα για σοβαρότερες κουβέντες, για ευθύνες και βαθύτερα αίτια. Εκείνο που προέχει είναι η ζωή των τραυματιών και η συμπαράσταση στις οικογένειες των σκοτωμένων. Λοιπόν, με τη σκέψη στον νεκρό  του F16 και στον δεύτερο χειριστή που χαροπαλεύει την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο, θα υποκύψω στην ασέβεια…

Επειδή ακριβώς το κόλπο είναι πάντα το ίδιο και επειδή αύριο θα έρθουν άλλες ειδήσεις να «καπακώσουν» αυτή τη σημερινή, λέω πως ακριβώς τώρα είναι η ώρα να πούμε πως και τούτοι οι δύο είναι θύματα μια παράλογης, ανούσιας, ηλίθιας κατηφόρας εξοπλισμών και αμυντικών δαπανών (σε χρήματα και ζωές). Όπως και οι άλλοι δύο του Απάτσι πριν από ενάμιση μήνα, όπως και τόσοι άλλοι που έπεσαν την ώρα του καθήκοντος. Ποιού καθήκοντος; 

Του καθήκοντος να προστατεύουν την πατρίδα από εκείνους που την επιβουλεύονται. Δηλαδή του καθήκοντος να δικαιολογούν στα μάτια των υπηκόων τις αλόγιστες δαπάνες σε όπλα που κάνει η Ελλάδα (και) εν μέσω κρίσης.  Δηλαδή του καθήκοντος να νομιμοποιούν την δρομολόγηση τεράστιων ποσών από τη χώρα προς τις αμυντικές βιομηχανίες των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Γερμανίας. Προς εκείνους δηλαδή, που επικρίνουν την Ελλάδα για τις υπέρογκες δαπάνες στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση.  Εκείνους που αποφασίζουν το κόψιμο των μισθών και των συντάξεων, ακόμα και των πιλότων των F16. Τραγική ειρωνεία; 

Όμως αφού τα αγοράζουμε πρέπει και να εκπαιδευόμαστε σε αυτά. Σε «ασκήσεις εικονικής αναχαίτισης» λέει η ανακοίνωση του Επιτελείου. Δηλαδή εκπαίδευση σε παιχνιδάκια πολέμου που αυξάνουν κι άλλο τα κέρδη των προμηθευτών μας. Κι αν τυχόν ηρεμήσουν τα πράγματα για λίγο, πάλι ένα «θερμό επεισόδιο» θα είναι εκεί για να ξαναβάλει μπροστά τη μηχανή. 

Μόνο που καμιά φορά πέφτουν τα ρημάδια. Και τα ελληνικά και τα τουρκικά. (Αλήθεια γιατί δεν μαθαίνουμε τα δυστυχήματα από την άλλη πλευρά;) Και τότε στις μανάδες και τις γυναίκες των σκοτωμένων λένε για εθνικό καθήκον και για ηρωικές θυσίες. 

Τρίχες κατσαρές. Ποιος θα βρει το θάρρος να πει σε αυτές τις γυναίκες την αλήθεια…

Δ.Ε.Θ. άντε πάλι....

....σε λιγες μέρες κοντά μας
το Μεγαλο μας Τσίρκο

μάγοι,ταχυδακτυλουργοί,
τοκιστές και
σουλατσαδόροι,ακροβάτες,

κομπιναδόροι,ψεύτες,

μαυρογιαλούροι και παρηγορήτριες 

σε ενα μοναδικό θέαμα

με την ευγενική  χορηγία του ΔΝΤ