COMMENTS

Αναζητώντας τον ορισμό του προβλήματος

Αναρωτιέμαι αν πίσω από την πρόταση που επαναλαμβάνουν κάποιοι φίλοι, “το πρόβλημα δεν είναι αυτό”, “το πρόβλημα δεν είναι το άλλο”, που ομολογώ μου αρέσει και την βλέπω με συμπάθεια γιατί κι εγώ συνηθίζω να δίνω τέτοιου είδους αντίστροφους ορισμούς ώστε να καταδείξω κάτι ως το αντίθετο κάποιου άλλου πράγματος, υπάρχει ένας αυτόνομος μη ετεροπροσδιορισμένος ορισμός του προβλήματος. Κουράστηκα με τους αρνητικούς ορισμούς, πείτε μας ποιο είναι συνολικά το πρόβλημα και τι πρέπει να γίνει για να λυθεί και όχι αποσπασματικά ποιο δεν είναι το πρόβλημα και τι “δεν” πρέπει να γίνει. Κοινώς, καλή η ρήξη και η ανατροπή και τις περισσότερες φορές συμμερίζομαι απόλυτα τους λόγους αλλά αν στόχος είναι η αλλαγή και όχι απλά η αποδόμηση τότε πείτε μας κι εμάς προς ποια κατεύθυνση και με ποιο τρόπο, συνολικά και όχι αποσπασματικά. Δυστυχώς, όσο δίκιο κι αν έχετε κάποιοι σε αυτά που λέτε, ότι λέτε είναι αποσπασματικό και ο τρόπος που τα λέτε προϋποθέτει να έχω αρκετή διάθεση και “πίστη” ώστε να πεισθώ. Όμως δεν την έχω, αν δεν υπάρχει συνολική ρεαλιστική αντιπρόταση τα πράγματα δεν γίνονται καλύτερα αλλά χειρότερα γιατί ο κόσμος αλλάζει και στην Ελλάδα τα πράγματα μένουν ίδια. Ο αγώνας και το κίνημα δεν είναι ο στόχος, είναι απλά το μέσο για να κατακτήσουμε τον στόχο. Κι εγώ μαζί σας στο κίνημα, εκεί ήμουν και από εκεί ήρθα, όμως κανείς δεν μου λέει ποιος είναι ο στόχος και τι έχετε να αντιπροτείνετε, εννοώ τι είδους αλλαγές, σε ποιο context κλπ. Όλα τα άλλα είναι αποσπασματικά και γι’ αυτό όταν επιχειρήσουμε να τα δούμε όλα μαζί είναι ασύνδετα και μοιάζουν ουτοπικά. Αν επιθυμείτε να αγωνιστείτε για ρήξη και ανατροπή θα πρέπει να ορίσετε τις ριζικές αλλαγές συνολικά και να σχεδιάσετε τον τρόπο που αυτές πρέπει να γίνουν, “πρώτα αυτό”, “μετά εκείνο”, “λεφτά θα βρούμε από εδώ”, “θα τα δώσουμε εδώ”, “σε 10 χρόνια θα είμαστε κάπως έτσι”, όταν το κάνετε ίσως διαπιστώσετε ότι δεν μπορούν να γίνουν τόσο ριζικές αλλαγές αλλά ελπίζω να είμαι λάθος. Σε κάθε περίπτωση, αν δεν ορίσετε τις αλλαγές και δεν σχεδιάσετε το μέλλον είναι προτιμότερο να αφήσετε προς το παρόν την ρήξη και την ανατροπή στην άκρη γιατί η αλλαγή δεν γίνεται με συνθήματα και ευχολόγια για την καθολική επικράτηση του “καλού”. Ίσως είναι καλύτερα να σκεφτείτε πως θα διορθώσετε το σύστημα με μικρές εύλογες αλλαγές. Δεν με ικανοποιεί αλλά από το “όχι” σε όλα χωρίς να υπάρχει αντιπρόταση που αφήνει την κατάσταση να επιδεινώνεται διαρκώς είναι προτιμότερο…


Αχ! Πατρίδα μου γλυκιά


Θα πάρω μόνος τα καλύτερα τα σύνεργα
θα βγω στους δρόμους και θα λέω παραμύθια
αφού στις μέρες που διανύουμε είν΄ αργά
να πει κανείς την οποιαδήποτε αλήθεια
Έτσι λοιπόν με το κοντό το παντελόνι μου
και με τα πόδια πεινασμένα για ταξίδια
με το κεφάλι θα φουντάρω απ’ το μπαλκόνι μου
και σαν τις γάτες θα σκαλίζω τα σκουπίδια
Κι εκεί θα βρω κάτι που γι άλλους είναι άχρηστο
ρακοσυλλέκτης σε μια πόλη που εάλω
θα ανακαλύψω το στοιχείο το αδιάσειστο
και από κάτω απ’ τη μασχάλη θα το βάλω

Μετά θα πάω και θα κλέψω ένα μεγάφωνο
και μια μεγάλη μπαταρία φορτισμένη
και μ’ ένα θάρρος που παιδιόθεν το ‘χα άφθονο
θα πω: Κοπιάστε η παράσταση ανεβαίνει…

Θα πω για ρήματα που χρόνια πια ξέχαστηκαν
όπως το κλέβω το υποκύπτω το φοβάμαι
θα πω για κάποιους που στη φάκα όταν πιάστηκαν
τη σκαπουλάραν με ένα σκέτο “δε θυμάμαι…”

Για αυτοκίνητα για βίλες και για κότερα
για μπλε και πράσινα ανθρωπάκια -γράψαν έπη!-
για τα κουστούμια που φοράγανε αμφότερα
Έχοντας ίδιο το design. Μεγάλη τσέπη…

Για τσαρλατάνους που μοστράραν τις μουτσούνες τους
χοντρομπαλάδες που μασάγανε σα λύκοι
κι ενώ είχαν ράμματα πολλά πάνω στις γούνες τους
τη βγάζαν πάντα καθαρή Ω! Θεία Δίκη….

Θα πω για μας που πάντα Large δικαιολογούσαμε
όταν η μπόχα σ’ αλλουνού ήταν ρουθούνι
για τις σημαίες που υπερήφανα κρατούσαμε
μήπως προλάβουμε κι εμείς κανα πιρούνι…

Έλα κοντά να ψιθυρίσω το επιμύθιο
Αυτή η χώρα που ποτέ της δεν πεθαίνει
ζει κι ανασαίνει μοναχά από συνήθειο
και δυστυχώς κανείς δεν το καταλαβαίνει…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου