Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΛΟΙ

Δεν είμαι εχθρός της τηλεόρασης, γιατί μ αυτή μεγάλωσα, αλλά επεκτείνετε εκείνη η πλευρά της που δεν καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε.
Περισσότερο ενδιαφέρον βρίσκω να ακούω καθημερινούς ανθρώπους να μιλάνε, παρά άτομα που αγαπούν τη δημοσιότητα και αναγκαστικά θα στηθούν με προσεγμένη εμφάνιση για να μιλήσουν.
Θα μου πεις πίσω από κάθε συνέντευξη κάποιου ‘’επώνυμου’’ ανθρώπου κρύβεται μια παρέα διαφημιστών που θέλουν ν’ αγγίξουν τι δική μου τσέπη….οκ… εδώ τι να πω?
Η διαφήμιση, κάνει ότι μπορεί να προωθήσει ανθρώπους για να πλασάρει τα προϊόντα που της συμφέρει και έτσι οι καναλάρχες να επιβιώνουν σε ένα μεσαίωνα του κέρδους.
Αλλά σε μια καθημερινότητα, γιατί να ασχοληθώ με ‘’εικονικά προβλήματα’’ λίγων?
......χάθηκε το πνευματικό επίπεδο στη τηλεόραση ή δεν το είχε τελικά ποτέ?
Αυτοί που δουλεύουν περισσότερο από εκείνους που απλά χαμογελούν και πουλάνε επιφάνεια, δεν έτυχε ποτέ να προβληθούν δημόσια.
Η τηλεόραση τελικά, πόνταρε στο ναρκισσισμό του κάθε Έλληνα και το χρησιμοποιεί για οικονομικό όφελος. Αυτό αντιλαμβάνομαι όταν βλέπω πολλά νέα παιδιά, να στοιβάζονται σε κάποιο αμαξίδιο της ‘’ουράς’’ για ένα λεπτό τηλεθέασης.

όλα έτοιμα ελπίζετε να έρθουν?
Ναι, μου απαντάνε…έχω ‘’θείο’’ εγώ στο τάδε κανάλι και είναι ευκολότερο να δουλέψω ‘’καθισμένος’’..
Τι είναι αυτό τους ρωτάω? …δουλεύω καθισμένος…νέα ιδέα?
Όχι. μωρέ, αφού έχω ''θείο'', θα δουλεύω μπροστά στο γυαλί της μικρής σου οθόνης και κάθε μέρα ενώ τα φράγκα θα πέφτουν από τη διαφήμιση γύρω από το όνομά μου, εγώ σε μια πολυθρόνα θα πουλώ αέρα.
Α! δουλεύω καθισμένος, σημαίνει παράλληλα πουλώ και αέρα!
Το βρήκα, αύριο το πρωί θα πάω μια βόλτα από τη λαϊκή που γίνεται στο παραπάνω τετράγωνο του σπιτιού μου και θα πω στο κύριο που πουλάει τα ζαρζαβατικά του, κάθισε σε μια καρέκλα (γιατί πολυθρόνα που να τρέχω να σου βρω τώρα) και εγώ με τη διαφήμιση που θα σου κάνω δε χρειάζεται τίποτα να καλλιεργείς.
…….…και άντε να δω μετά αν οι περισσότεροι που δε δουλεύουν παρά σουλατσάρουν μέσα από το γυαλί, τι θα τρώνε ….

(μάλλον τα πόδια τους, όπως έλεγαν οι παλιοί)

Γι΄ αυτό επιμένω σταθερά και δε θέλω ούτε να παρεκκλίνω, ούτε να εμπιστευθώ τους λίγους… προτιμώ να ακούω και να μιλώ με καθημερινούς ανθρώπους που σίγουρα έχουν κάτι να πούνε με τις λίγες κουβέντες τους, διότι όποιος μιλάει λίγο, δουλεύει περισσότερο.
Τα ψώνια της δημοσιότητας ας τα αφήσουμε για τη τηλεόραση, γιατί έτσι όπως έγινε, για λίγους προορίζεται. ..... Εμείς κι εμείς. ..
Μια τελευταία ερώτηση να σας κάνω κύριοι λάτρεις της δημοσιότητας?
….. αν μείνετε ‘’λίγοι’’ ποιος θα αγοράζει ότι πουλάτε?...εσείς?...ανάποδα να σας γυρίσουν, από τη τσέπη σας τίποτα δε πέφτει…
Όταν καταλάβετε τη ποιότητα σε ότι δείχνετε τότε δε θα σας μείνει ούτε η ποσότητα.
…..…τι ώρα είναι?..... άργησα η θεατρική παράσταση ‘’….’’ αρχίζει σε 20 λεπτά…. Ώρα για αληθινή ψυχαγωγία!....
γιατί τα παιδιά της πόλης έχουν επιλογές.......... στην επαρχία όμως?...χμ! εκεί δουλεύουν ας μη το ξεχνάμε…οπότε μιλάνε λιγότερο....

Συγνώμη για τη φλυαρία μου

.........ΤΡΕΙΣ ΜΟΙΡΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ...
Η ΑΛΗΘΕΙΑ,
ΤΟ ΨΕΜΑ
ΚΑΙ Η ΤΟΛΜΗ.......

ΠΟΥ Σ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙΣ ΠΟΙΑ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ
by Χριστινα Καμπα

No tears for the creatures of the night...


Η επιλεκτική προσωποποίηση στη θυματοποίηση που συντελείται μεθοδευμένα τις τελευταίες μέρες με αφορμή τον ξυλοδαρμό του βουλευτή Χατζηδάκη και η αντίστοιχη που επιχειρείται από τη δική μας πλευρά είναι δούρειος ίππος.

Στη πολιτική μάχη που έχει ξεκινήσει ουσιαστικά και γενικευμένα στη χώρα, και στο στάδιο που βρίσκεται προς το παρόν όπου τα επιχειρήματα γράφονται στους δρόμους και διατηρούν τη πνιγηρή για όλους οσμή του καπνού και του τρόμου, η προσωποποίηση και η ανάδειξη εξατομικευμένων δραμάτων των εμπλεκομένων έχει τόση σημασία όσο και η επίπτωση μας πολιτικής πρωτοβουλίας του Αλέξη Τσίπρα: καμία.

Θεωρώ μάλιστα πως έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Την ανάπτυξη συμπάθειας απέναντι στους δυνάστες αυτού του λαού, όπου μάλιστα η συμ-πάθεια μπορεί να απολαμβάνει εδώ και την κυριολεκτική της έννοια. Σε αυτή τη μάχη, που επί του παρόντος τους κανόνες των εντυπώσεων τους ορίζει η αντίπαλη πλευρά, η ανάπτυξη συμπάθειας είναι πάντα μονόπλευρη και συντελείται από τους απλούς ανθρώπους-τηλεθεατές όταν βρισκόμενοι μόνοι με τη συνείδησή τους εκτείθενται στις αλλεπάλληλες εικόνες ενός προσώπου βουτηγμένου στο αίμα και το τρόμο. Αντίθετα, για τους μαχόμενους για αξιοπρέπεια με τα ανοιγμένα κεφάλια δεν περισσεύει κανένας οίκτος, συμπάθεια ή συμπόνια. Οι μπάτσοι, οι δημοσιογράφοι και τα αφεντικά τους θα συνεχίσουν να τους συκοφαντούν και να τους βιάζουν μετατρέποντας σε θύτες τα πραγματικά θύματα.

Παρεμπιπτόντως, ό,τι συνέβη στο βουλευτή Χατζηδάκη, φυσική και ψυχολογική βία δηλαδή από ανώνυμο όχλο, συμβαίνει επανειλημμένως σε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, από την επώνυμη εξουσία και τους ένοπλους προστάτες της. Ο βουλευτής Χατζηδάκης εξαναγκάστηκε βίαια σε συμ-πάθεια. Σε βίαια συμ-μετοχή στον πόνο μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ας γνωρίζει πως χάρης και στη δική του δράση η κοινωνία βρίθει πολλών ακόμα ανεξερεύνητων συναισθημάτων -δυσάρεστων ως επί τω πλείστον.

Είναι στρατηγικό σφάλμα να αναζητούμε δικαίωση-δικαιοσύνη-συμπάθεια από τους αντιπάλους με τη προβολή εικόνων σακατεμένων διαδηλωτών. Αυτό είναι μέρος του δικού τους οπλισμού. Η βία τους βρίσκεται ούτως ή άλλως ήδη μέσα στα σπίτια μας και δεν έχουμε παρά να στραφούμε μέσα μας για να νιώσουμε το θυμό και την αγανάκτηση που προκαλεί η ατιμώρητη άσκηση ωμότητας στο διπλανό μας. Δικά μας όπλα δε μπορεί παρά να είναι μόνο η ενότητα, η αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη και η πάντα ανίκητη κοινή λογική.