Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

......Τι δεν θα ανεχτώ φέτος το καλοκαίρι.....


Το καλοκαιράκι μπήκε για τα καλά. Το θερμόμετρο έχει βαρέσει κόκκινο και μέσα στη ζαβλακωμάρα μου από τη ζέστη πήρα σημαντικές αποφάσεις γι’ αυτό το καλοκαίρι. Θα αντιδράσω. Θα επαναστατήσω. Δεν θα δεχτώ αυτό που μου σερβίρουν όπως το θέλουν και όταν το θέλουν. Πάμε να δούμε τη λίστα των πραγμάτων που δεν θα ανεχτώ...
1. Την πρεμούρα λόγω Δ.Ν.Τ.....
2. Τις κυτταρίτιδες που ασφυκτιούν σε μικροσκοπικά τάνγκα και στρίνγκ....
3. Τη μιζέρια από όπου και αν προέρχεται.....
4. Τα μάπα καρπούζια. Τα θέλουμε ζουμερά ρε μανάβηηηηηηη....
5. Την έλλειψη διακοπών....
6. Τις μπόμπες ποτά στα θερινά club....
7. Τους καραγκιόζηδες που εννοούν να κάνουν φιγούρα του νέου στερεοφωνικού στο αμάξι, ταράζοντας τον ύπνο μου βραδιάτικα....
8. Τα «καυτά» θέματα των δελτίων ειδήσεων....
9. Τα λιωμένα παγωτά....
10. Τα μεταγραφικά σενάρια στις αθλητικές εφημερίδες....
Υ.Γ.: 11. Τα στιγμιότυπα από τις διακοπές των πολιτικών

Τα ρεμάλια οι ΕΛΛΗΝΕΣ!


Ένας λαός απρόβλεπτος, που λατρεύει τον πρωινό ύπνο και το αραλίκι, αλλά έρχεται και δεύτερος σε εργατικότητα στον κόσμο (δες τι μαθαίνεις μαζί μου). Ένα έθνος καταχρεωμένο , με καταθέσεις όμως στην Ελβετία. Ένας λαός που πεινάει (θεωρητικά), αλλά το καλοκαίρι μένει στο πολυτελές ξενοδοχείο, στη διπλανή σουίτα με τον Άγγλο που έκανε οικονομίες όλον τον χρόνο για να έρθει διακοπές εδώ, που είναι καλά και φτηνά. Και του κλέβουμε και την γκόμενα και τον σπάμε στο ξύλο άμα ζητήσει τα ρέστα του, και τον στήνουμε και στο αεροδρόμιο μερικές μέρες για να εμπεδώσει τη δύναμη του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, που διεκδικεί περισσότερα λεφτά και λιγότερη δουλεία.
Η Ευρώπη θέλει την Ελλάδα στο ένα της παπούτσι αλλά το πιο πιθανό είναι να καταλήξει η ίδια να περπατάει ξυπόλητη. Ποιός άλλος λαός έβγαλε ποτέ άσμα, με ενδεικτικούς για την ψυχολογία της βαριεστιμάρας στίχους: Θα πουλήσω το ρολόι και θα πάρω κομπολόι? Που αν το πεις αυτό σε Γερμανό θα πέσει κάτω λιπόθυμος και θα κάνεις ένα μικρό Παγκόσμιο για τον συνεφέρεις.
Τα ρεμάλια είναι παντοτινά κι εμείς χρόνια τώρα επιβιώνουμε ως έθνος χάρη στην τσαχπινιά και τη ρεμαλιά μας. Ο Έλληνας έχει την ψυχολογία του αμετανόητου ρεμαλιού γραμμένη στο DNA του (επιστροφές δεν γίνονται δεκτές).
Εγωιστές, καλοπερασάκηδες, ζεμανφουτίστες, τεμπέληδες (έχουμε και τις αρετές μας), άστατοι , απρόβλεπτοι, τσαμπουκάδες, αιώνια ανώριμοι. Και παρόλα αυτά γοητευτικοί (έναν καθρέπτη)! Μια χώρα φτωχή, που τα παίρνει από τους πλούσιους συγγενείς της, για να πληρώσει τα βερεσέδια στον μπακάλη και καταλήγει να τρώει στα μπουζούκια τους λογαριασμούς Δ.Ε.Η, Ο.Τ.Ε, και ΕΥΔΑΠ, για τα μάτια της απέναντι ξανθιάς…
Για αυτό ακριβώς εκνευρίζομαι με τους απέξω και με τους μέσα μερικές φορές όταν δεν δείχνουν το σέβας που έχουν υποχρέωση να εκφράζουν.
Γονυπετείς, δηλαδή, και με ταπεινότητα. Και δεν είναι ότι δεν μας γουστάρουν ή ότι δεν τους λέει η χώρα μας. Είναι το αιώνιο κόμπλεξ που θα νιώθουν πάντα οι χθεσινοί, γι' αυτούς που τους φωτίσανε.
Έτσι η Ελέν, ζωγράφος εκ Παρισίων, διαμένουσα εν Ελλάδι, πίνοντας την φραπεδιά της κάτω από τον ίσκιο της μουριάς στον Κήπο, ακουμπώντας τα ποδαράκια της σε δυο καρέκλες και τα χεράκια της σε άλλες δύο, έβριζε με τα σπαστά ελληνικά της την Ελλάδα και τους Έλληνες. Τα καμάκια, τους σερβιτόρους, τους ταξιτζήδες, τις συνήθειες μας, τον πρώην γκόμενο της και έχουν περάσει από τότε 10 χρόνια και ακόμη ζει και δουλεύει στην Ελλάδα. Στη χώρα της δεν θα τόλμαγε να απλώσει την ποδάρα της στη καρέκλα και τον καφέ της δεν θα τσακιζόντουσαν να της τον κεράσουν. Στη χώρα της ο Γάλλος είναι Γάλλος και ο Ξένος είναι Ξένος!
Όταν οι Ευρωπαίοι κοιμούνται κι ονειρεύονται τις καλοκαιρινές τους διακοπές στην Ελλάδα, εμείς αναστενάζουμε πάνω σε τραπέζια , έχουμε κυκλοφοριακό στις 4 το ξημέρωμα στην παραλιακή, παρκάρουμε μες στη μέση της πλατείας για να πάρουμε εφημερίδες, πλακωνόμαστε στα φιλιά κι αν τύχει, όχι σπάνια, πλακωνόμαστε και στις σφαλιάρες μεταξύ μας.
Όλοι μας θέλουμε να γίνουμε πρωθυπουργοί, γιατί εκτός από τη δόξα θα βάζαμε και τάξη σ΄αυτόν τον τόπο κι όλοι μας έχουμε άποψη για όλα... Πουθενά στον κόσμο δεν βγαίνουν στους δρόμους οι «γαύροι» για να πανηγυρίσουν που έχασε ο ΠΑΟ και όλη η Ελλάδα να δακρύζει και να πανηγυρίζει στις πλατείες για την νίκη της Εθνικάρας .... Εκτός όλων αυτών των αρετών, πίνουμε, καπνίζουμε, τα φουγγάρα της Ευρώπης, βρίζουμε και ζούμε και παραπάνω από όλους τους Ευρωπαίους.
Θεοί; Θεοί !!!
Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις σ΄όλο τον κόσμο, βρίσκεις από κάτω Ελληνάρα, ο οποίος διαπρέπει κιόλας στη χώρα που ξέπεσε. Δεν ξέρω αν φταίει το κύτταρο μας, αλλά αυτόν ακριβώς που διαπρέπει τον φθονούμε, σπανίως τον στηρίζουμε εκτός κι αν έχει γίνει μακαρίτης και συνήθως πριν διαπρέψει έξω, εδώ τον έχουμε πετροβολήσει. Στα μεγαλύτερα ινστιτούτα ερευνών, στα πανεπιστήμια, στα καζίνα, ακόμα και στις φυλακές, οι καλύτερες μούρες που κάνουν καριέρα είναι ελληνικές.
Γι΄ αυτό γουστάρω που είμαι Έλληνας, που λιάζομαι στο Αιγαίο, που κλαίω με τον Κώστα Κεντέρη, που γελάω με τον Χατζηχρήστο στον «Ηλία του 16ου», με την καφετζού Βασιλειάδου, που παθιάζομαι όταν ο Χαριστέας βάζει τις γκολάρες. Γουστάρω τις ΔΕΛΤΑ στις γειτονιές που εκτός από τοματάκι ΚΥΚΝΟΣ, ρίχνεις και μια πολιτική ανάλυση. Γουστάρω τα θερινά τα σινεμά, γουστάρω που έχουμε τα χιλιάδες μπαρ, κλαμπ, ταβέρνες, σουβλατζίδικα, γουστάρω που έχουμε ταξιτζήδες με πτυχίο αρχιτέκτονα, που ακόμα κουτσομπολεύουμε, που έχουμε τέλεια φέτα. Γουστάρω ούζα στο Πλωμάρι και τις ιπποδρομίες στη Αγία Παρασκευή της Λέσβου, τις μπαλοθιές στην Κρήτη, γουστάρω που στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά και στο Χρυσό κριάρια και στης Μαρία την ποδιά σφάζονται παλικάρια......
Γενικά, ΓΟΥΣΤΑΡΩ πολύ που είμαι Έλληνας.! Αχχχχχχχ δεν θα αλλάξουμε ΠΟΤΕ.....

Η εμπιστοσύνη απούσα στις μέρες μας


Η εμπιστοσύνη είναι η σταθερή πεποίθηση που έχουμε για την τιμιότητα κάποιου, πως δεν αθετεί π.χ. το λόγο του. Πως δεν μας απατά και δεν ψεύδεται, πως ο λόγος του έχει ισχύ και αντιπροσωπεύει τα πράγματα έτσι όπως αυτά είναι, ώστε να αφηνόμαστε με πεποίθηση, με πίστη στα λόγια του, σε ότι λέγει πως έκανε ή σε ότι υπόσχεται πως θα πράξει.
Η εμπιστοσύνη όμως δεν είναι κάτι που έρχεται άνωθεν. Δεν είναι κάτι που βρίσκεται έξω από εμάς, παρά μέσα μας, Είναι ένα αγαθό που πρέπει να το κατακτήσουμε, όπως όλα τα αγαθά Και η εμπιστοσύνη κατακτιέται τότε μόνο, όταν για όλα τα πράγματα μιλά κανένας έτσι όπως αυτά έχουν, έτσι όπως είναι, όταν λέει την αλήθεια, όταν την λέει ολόκληρη, όταν δεν παραλείπει τίποτε, όταν την λέει και δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
Είναι μεγάλη ευτυχία να συναντάς στην ζωή σου ανθρώπους εμπιστοσύνης, πράγμα όχι και τόσο συνηθισμένο. Είναι ίσως μεγάλο τόλμημα να έχεις τυφλή εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, γιατί αυτοί μπορεί να σε απογοητεύσουν με την ασυνέπεια τους, την αστάθεια τους, την αδυναμία και το πάτημα του λόγου τους.
Αν κανένας σκεφτεί και αντικρίσει βαθιά το πρόβλημα της εμπιστοσύνης και τη σπουδαία σημασία του για την οικοδόμηση της ζωής μας μέσα στην κοινωνία, θα διαπιστώσει πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε από αυτή την κοινωνική αρετή. Στον τόπο μας δυστυχώς αυτή η σπουδαία κοινωνική αρετή δεν είναι τόσο αναπτυγμένη, όσο πρέπει.
Η δυσπιστία δυστυχώς είναι απλωμένη σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Οι αιτίες είναι πολλές: δοκιμάσαμε πολλές απογοητεύσεις και ψευδαισθήσεις. Παλιά και σύγχρονα βιώματα μας έκαναν όλους να τείνουμε προς την δυσπιστία. Η κρίση όμως αυτή προέρχεται μόνο από εξωτερικές αιτίες; Όχι βέβαια. Ο ίδιος ο άνθρωπος έχασε και την εμπιστοσύνη του προς τον ίδιο τον εαυτό, έγινε δύσπιστος προς εαυτόν γι' αυτό το λόγο δεν δείχνει και εμπιστοσύνη προς τους άλλους. Άραγε αν απολυτρωθεί από τον υπαρξιακό του φόβο θα μπορέσει να βρει την χαμένη εμπιστοσύνη του;

Κατηγορώ


Ψέματα. Ψέματα μας είπαν. Άλλα μας έταξαν, άλλα μας υποσχεθήκαν και άλλα είδαμε στην πορεία στον ψεύτικο κόσμο που για εμάς έκτισαν χωρίς να μας ρωτήσουν αν τον είχαμε οραματιστεί έτσι. Από μια γενιά όπου ήταν η πιο προνομιακή από αυτές που πέρασαν τους τελευταίους αιώνες. Σε αυτήν δώνανε την ραγδαία ανάπτυξη. Τεχνολογική; Φυσικά! Από τα γαϊδούρια που είχαν τους δώσανε κουτιά με πολλά άλογα και 4 ρόδες.
Από τις μικρές οικογενειακές βιοτεχνίες πέρασαν στις τεράστιες βιομηχανίες. Από το κερί τους δώσανε τις ηλεκτρικές εγκαταστάσεις και την λάμπα πυρακτώσεως. Από την ξυλόσομπα τους δώσανε το καλοριφέρ και μετά το κλίμα. Τους δώσανε πολλά πράγματα που στην προηγούμενη γενιά από αυτούς ήταν πράγματα άγνωστα. Αλλά δεν τους δώσανε παιδεία. Εσκεμμένα; Κατά λαθος; Δεν ξέρω. Είμαι πολύ μικρός για να το πω με σιγουριά!
Ότι και να τους έδωσαν το κάνανε σκ@τά! Πήραν τα πάντα και τα ρουφήξανε με την μια! Χωρις ελεος! Λες και θα ήταν οι τελευταίοι του πιο ηλίθιου πλάσματος που πέρασε σε αυτό τον πλανήτη!!! Μας μόλυναν τον αέρα μας. Μας μόλυναν το νερό μας. Μας κατέστρεψαν τα δάση μας. Μας άλλαξαν όλο το περιβάλλον. Ρούφηξαν όλο τον φυσικό πλούτο για πάρτη τους χωρίς να σκέπτονται συνέπειες. Αλλά το χειρότερο που κινάνε είναι ότι κατέστρεψαν την νεολαία τους. ΕΜΑΣ!
Από πριν γεννηθούμε μας τάιζαν οι μανάδες μας ορμόνες και χημικές βιταμίνες. Με το που γεννηθήκαμε και μέχρι να πεθάνουμε μας καταδίκασαν σε μια διατροφή πλούσια σε λίπη και σε διάφορα χημικά που σε συνδυασμό με την καταστροφή του περιβάλλοντος μακροπρόθεσμα θα μας καταστρέψουν την υγεία. Καρκίνος, εγκεφαλικά επεισόδια, καρδιακά επεισόδια, ανεπάρκεια κάποιου ζωτικού μας οργάνου και πάει λέγοντας. Ψέματα;
Εσκεμμένα δε μας δώσανε παιδεία. Μόνο τα βασικά που θέλανε ώστε να μπορούμε να κάνουμε κάποια δουλειά ώστε να μπορέσουμε να επιζήσουμε. Η τράπεζα να είναι καλά!
Μας κάψανε το μυαλό. Κάθε λίγο και λιγάκι η τηλεόραση ρίχνει άλλη μόδα στην νεολαία για να κινείται η αγορά τους. Φυσικά και δεν υπάρχει λογική! Αλλά είπαμε! Από μικρά μας ρίξανε στην παραμύθα και σιγά σιγά ύπουλα μας κάψανε το μυαλό!
Διασκέδαση θεωρείται πλέον να είσαι όρθιος σε ένα κλειστό γεμάτο κάπνα μαγαζί με τσίτα μουσική ώστε να μην μπορείς να επικοινωνήσεις και να κρατάς ένα ποτό. Άλλοι τα λένε κλαμπ, άλλοι μπουζούκια, άλλοι ροκάδικα, άλλοι ρεμπετάδικα. Όπως σκ@τά και να τα λένε ο σκοπός είναι ένας!
Λιγούρια και ξέκωλα μαζεμένα εκεί μέσα με μόνο σκοπό να γ@μήσουν και να μαμηθούν. Ο τρόπος; Ένα τρέντι ρουχαλάκι λίγος χορός και μερικά σφηνάκια, Ξεφτίλα κοινώς.
Φυσικά αυτό μόνο Σάββατο και που και που Παρασκευή. Αν υπάρχει λίγος χρόνος και φυσικά χρήμα άντε και κανένα καφέ καθημερινές. Χωρίς νόημα φυσικά! Είπαμε σκοπός δεν είναι να σκεφτείς! Δε σε αφήνουν άλλωστε. Μας δώσανε σαρκικές απολαύσεις και συμβιβαστήκαμε. Ντροπή!
Και το χειρότερο είναι ότι και εμείς θα γίνουμε σαν την προηγούμενη γενιά με την διαφορά ότι οι απόγονοι μας δεν θα έχουν προλάβει ούτε αλάνες, ούτε δάσος, ούτε νερό χωρίς χλώριο και φυσικά ούτε καθαρό αέρα ώστε να δουν τι δεν έχουν. Εμείς λίγο πολύ τα προλάβαμε και οι πιο τυχεροί τα απολαμβάνουν ακόμα σε πολύ μικρότερη έκταση φυσικά.
Οι πιο πολλοί συμβιβαστήκαν από την πρώτη στιγμή και μπήκαν στο κοπάδι που το ρέμα τους πάει (κάποια στιγμή θα πνίγουν). Λίγοι πιστεύουμε ότι ήρθαμε σε λάθος τόπο και χρόνο. Το πόσο θα υπάρχουμε ακόμα; Μέχρι να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε! Μετά θα βουτήξουμε και εμείς στο ρέμα και μάνα μου ΔΕΝ είναι ψέμα!

.....Η μύγα.....


Μια μύγα στέκεται στο παράθυρο μου ή μάλλον καλύτερα στο παράθυρο της, αφού εγώ το έχω απαρνηθεί τον τελευταίο καιρό. Τώρα είναι στο βασίλειο της. Από εκεί στέκεται και κοιτάζει όλη την πλάση. Καθισμένη με μια νωχελική μακαριότητα βρίσκεται στο παράθυρο και αγναντεύει τον μικρόκοσμο της. Με τα πίσω πόδια της καθαρίζει μηχανικά τις φτερούγες της. Χα, χα!!! Να που τελικά και τα πιο βρωμερά πλάσματα προβαίνουν στην «αυτοκάθαρση» τους!
Βρίσκεται τόση ώρα καθισμένη πάνω στο τζάμι με τέτοια πρωτοφανή μακαριότητα, που δεν θυμίζει σε τίποτα τον αγχωμένο χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία μιας μύγας.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν την παρατηρώ εγώ ή αν τελικά με παρατηρεί εκείνη. Αν κρίνω από το συνεχές πέταγμα της γύρω μου και την επιμονή της να περιφέρεται γύρω από το κεφάλι μου, θαρρώ πως συμβαίνει το δεύτερο. Φαίνεται πως της προκαλώ τρομερή περιέργεια. Άσε που σαν χαρακτήρες αλλά και σαν προσωπικότητες, είμαστε τελείως διαφορετικοί.
Εκείνη έχει αφιερωθεί στο βασίλειο της βρωμιάς και εγώ σ’ αυτό της καθαριότητας. Βέβαια το κατά πόσο οι άνθρωποι είναι πιο «καθαροί» και πιο «διαφανείς» από τις μύγες, σηκώνει κουβέντα. Τόσο μεγάλη που στο τέλος μπορεί να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως οι μύγες είναι πιο ειλικρινείς και αληθινές από τους ανθρώπους στον τρόπο έκφρασης και στον τρόπο ζωής τους. Στο κάτω - κάτω μια μύγα τρέφεται από τη βρωμιά, και παράγει άλλο τόσο τέτοια.
Δεν απαρνείται τη φύση της. Ενώ ο άνθρωπος απαιτεί από τους γύρω του το «αμόλυντο» των συναισθημάτων, των πράξεων και των ιδεών, την ίδια στιγμή όμως, που εκείνος παράγει επίσης βρωμιά! Αυτό είναι κατόρθωμα! Πραγματική επανάσταση και δυσαρμονία στη φυσική ροπή μας σαν υπάρξεις. Εν τούτοις είναι τρομερά δύσκολο να «κατορθώσεις» (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να εναντιωθείς στη φύση σου.
Και μετά σου λένε ότι σιχαινόμαστε τις μύγες!!! Αυτές τελικά όπως πάει η ιστορία, μπορεί να είναι και πρόγονοί μας! Εμείς απλά μεταλλαχτήκαμε και καταφέραμε να αλλάξουμε την εξωτερική μας εμφάνιση και τους τρόπους συμπεριφοράς μας.
Όμως τελικά το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Σε ότι σκ@τά μας σερβίρουν εμείς τρέχουμε να δοκιμάσουμε. Με όση λαιμαργία διαθέτουμε, βουτάμε στα σκ@τά και με περίσσια απληστία τρώμε μέχρι να φουσκώσουν οι σάπιες κοιλιές μας με τεχνητές ανάγκες και καταναλωτικά κόπρανα.
Βέβαια το σκ@τό κυριαρχεί παντού στις σχέσεις μας, στις δουλειές μας, στην αισθητική μας, στον τρόπο έκφρασης μας, στα γούστα μας κ.τ.λ. Μα αυτοί που φρόντισαν να μας πνίξουν ως το λαιμό με τις ακαθαρσίες τους, φρόντισαν πρώτα να ποτίσουν την ατμόσφαιρα με άρωμα λουλουδιών, για να μην φτάνει η μπόχα τους στα ρουθούνια μας. Έτσι αν ρωτήσεις κάποιους ανυποψίαστους συνανθρώπους μας, μπορεί να σου πουν κιόλας ότι ζούνε σε λιβάδι ξέχειλο από λουλούδια. Τόσο πολύ έχει καμουφλαριστεί η δυσωδία που μας πνίγει απ’ άκρη σε άκρη. Κι αν ο κακόμοιρος τύχει να γεννηθείς με όχι και τόσο ανεπτυγμένη την αίσθηση της όσφρησης, τότε άστα να πάνε καλύτερα! Θα σε έχει πνίξει η μπόχα και εσύ θα νομίζεις ότι σ’ έχουν στολίσει με τόνους άνθη.
Τώρα ίσως κάποιοι πούνε: « Και σένα ρε φίλε τι σε νοιάζει»; Έλα μου ντε!!! Δεν μπορούσα να γεννηθώ κι εγώ με αδύνατη όσφρηση; Είναι ανάγκη να τρώω τα σκ@τά των άλλων συνέχεια στη μάπα; Το θέμα είναι ότι καλώς ή κακώς έτσι γεννήθηκα και θα προσπαθήσω, με όλες μου τις δυνάμεις, να γίνω ευκάλυπτος που θα ανοίξω όσες περισσότερες μύτες (και καρδιές) μπορέσω.
Ίσως μια μέρα αφυπνιστούμε όλοι και τότε αφήσουμε διάχυτο στην ατμόσφαιρα το δικό μας άρωμα, διαλύοντας μια για πάντα αυτή τη δυσοσμία που τόσο ύπουλα μας μαραζώνει.
«Δεν είμαι εγώ αυτός που θα φέρει το φως.
Είμαι όμως εκείνος που θα θυμίζει πάντα πως,
Πρέπει να παλέψουμε για να μπορέσουμε
να διατηρηθούμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ»

Η παρακμή των προτύπων


Τι ισχύει στη σημερινή μας κοινωνία; Τί πρότυπα μπορούν να ακολουθήσουν τα παιδιά μας; (σας για την ακρίβεια γιατί εγώ δεν έχω αλλά για πρακτικούς λόγους θα αναφέρομαι σε α' πληθ.). Γιατί είτε το θέλουμε, είτε όχι, τα πρότυπα είναι απαραίτητα. Όταν ξεκινάμε μία πορεία κάπου θέλουμε να φτάσουμε. Η εξέλιξη χρειάζεται ένα μοντέλο ένα (αριστοτελικό) "τέλος". Εκτός βέβαια, αν δεν πρόκειται για κίνηση, αλλά για σημειωτόν επί τόπου.
Στα χρόνια την νιότης μας θαυμάζαμε ανθρώπους. Σήμερα όμως, το αίσθημα αυτό μας είναι άγνωστο. Άλλωστε, κι αν κάποιος είναι άξιος για θαυμασμό, οι κουτσομπολίστικες εφημερίδες αναλαμβάνουν να τον απομυθοποιήσουν αμέσως. Τον σκεπάζουν αμέσως με λάσπη από την κορυφή μέχρι τα νύχια - και μετά άντε να τον θαυμάσεις!
Το ίδιο σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό και για τους αστικούς "καλούς" τρόπους. Ξέρω πως ήταν ψεύτικοι, πως βασίζονταν σε μία σύμβαση. Αλλά κουράστηκα πια να με στριμώχνουν, να με τσαλαπατάνε, να με "κόβουνε" στα δύο. Και αναφωνώ: ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΨΕΥΤΙΚΟΙ ΚΑΛΟΙ ΤΡΟΠΟΙ, ΠΑΡΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΡΟΠΟΙ!!!
Ναι, χωρίς πρότυπα δεν πάμε πουθενά, δεν πάμε μπροστά. Δεν υπάρχει η "τελική αιτία", το κίνητρο που μας οδηγεί. Παραμένουμε στο τέλμα και στο "καλά είμαι εδώ". Ιδανικό για μας: το αραλίκι και η λούφα.
Όμως ποιούς ζηλεύει ο Έλληνας; Σε ποιών τη θέση θα ήθελε να είναι; Ποιούς φανερά ή κρυφά θαυμάζει; Σίγουρα θέλει τον πλούτο -αλλά τα ΕΤΟΙΜΑ λεφτά. Να τα κληρονομήσει-όχι να τα φτιάξει.
Γι' αυτό όταν επιθυμούν το χρήμα, πρότυπο δεν είναι πια ο επιχειρηματίας, αλλά ο κομπιναδόρος κου πλουτίζει γρήγορα και άκοπα. Όταν σκέπτονται αξίωμα, πρότυπο είναι ο δημόσιος υπάλληλος που προάγεται αυτόματα.

Όταν κλείνει η τηλεόραση αρχίζει η ζωή


Σκέφτηκα σήμερα να γράψω κάποιες σκέψεις περί του αντικειμένου που με ταΐζει τα τελευταία χρόνια. Θα σας παρακαλέσω να μην κρίνετε αυστηρά τον συγγραφέα και προς Θεού, μην το στείλετε στο MEGA. Είναι αλήθεια πως όταν κλείνει η τηλεόραση αρχίζει η ζωή. Αλλά αν είχατε να επιλέξετε μεταξύ του να είστε η Ρούλα η άσχημη και το αφεντικό να σας έχει στο κλάσιμο και του να είστε η Μαρία η άσχημη και το αφεντικό να είναι ερωτευμένο μαζί σας, τι θα διαλέγατε;
Ξεκινώ με ένα σύνθημα:
«Λευτεριά στους συναγωνιστές φυλακισμένους τηλεθεατές».
Θα ήθελα να γνωρίσω τον εφευρέτη της τηλεόρασης. Κάτι μου λέει ότι είναι το ίδιο άτομο με τον εφευρέτη της κλειδαρότρυπας.
Η τηλεόραση επιτρέπει σε χιλιάδες ανθρώπους να γελάσουν ταυτόχρονα με το ίδιο αστείο και μετά να παραμένουν μόνοι.
Είναι γεγονός, ότι η βία της τηλεόρασης παράγει βία στους δρόμους. Γιατί όμως η κωμωδία στην τηλεόραση δεν παράγει κωμωδία στους δρόμους;
Η μίμιση είναι η ειλικρινέστερη μορφή τηλεόρασης.
Η τηλεόραση είναι πασατέμπος για τα μάτια.
Η τηλεόραση κατάφερε να φέρει το φόνο στο σαλόνι μας. Χωρίς να λερώνει τα χαλιά μας.
Η τηλεόραση στο σπίτι είναι σαν να συγκατοικείς με έναν κωφάλαλο. Σου μιλάει χωρίς να μπορείς να της απαντήσεις. Της μιλάς αλλά δεν σε ακούει.
Το να ισχυριστεί κάποιος ότι «κάνει καλή τηλεόραση» είναι σαν να ισχυριστεί ένας ευνούχος ότι κάνει καλό κρεβάτι.
Η δωρεάν τηλεόραση είναι σαν μία φουτάνα που το κάνει τσάμπα. Αλλά χωρίς προφυλακτικό.
Κάποτε οι ακραίες ιδεολογίες έκαιγαν βιβλία. Τώρα οι ακραίες ιδεολογίες βγαίνουν στην τηλεόραση να μας πούνε τα μυστικά του… προσανάμματος.
Γιατί ενώ στην τηλεόραση δεν βρίζουνε ποτέ, λένε συνέχεια πράγματα που μας κάνουν να βρίζουμε από το σπίτι μας;
Ο τηλεκανιβαλισμός είναι τέχνη. Τρως Ζαχόπουλο και χιέζεις Πασχάλη.
Την αλήθεια της τηλεόρασης την καταλαβαίνεις στις διαφημίσεις. Νοικοκυρά με εμφάνιση Βίκυ Καγιά, χαμογελάει ευτυχισμένη καθώς βάζει μπουγάδα.
Φανατικός τηλεθεατής είναι αυτός που κάθεται στον καναπέ του και βλέπει αυτό που δεν γίνεται να αγγίξει, αγγίζοντας αυτό που δεν βλέπει πια από το πολύ καθισιό.

Τρέχεις και δε φτάνεις


Τρέχεις και δε φτάνεις. Και όταν φτάνεις έχεις όντως φτάσει ή συνεχίζεις; H ζωή κινείται σε τόσο γρήγορους ρυθμούς που αρχίζεις από ένα σημείο και ξεχνάς πράγματα και πιο ουσιαστικά ακόμα. Φίλους, συνήθειες , ενδιαφέροντα. Και ο χρόνος απλά κυλάει.
Και εσύ κυλάς μαζί του χωρίς να το καταλαβαίνεις. Απλά κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι τελικά γιατί τρέχουμε; Τι μας κυνηγάει; Γιατί χάνουμε ουσιαστικά πράγματα από τη ζωή μας για να κάνουμε άλλα που είναι περιττά; Και ο χρόνος απλά εξακολουθεί να κυλάει. Δε μπορεί να σταματήσει.
Ναι πολλές φορές έχω ευχηθεί να σταματήσει σε κάποιες στιγμές που είναι χαραγμένες στο μυαλό μου, και άλλες φορές έχω ευχηθεί να τρέξει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να προσπεράσει τις δυσάρεστες. Αλλά τελικά τίποτα από τα δύο δε γίνεται. Και ο χρόνος απλά κυλάει. Έτσι όπως κυλάει πάντα για όλους. Δεν κάνει διακρίσεις. Αν έκανε πάλι δε θα ήμασταν ευχαριστημένοι. Δεν ξέρω. Τουλάχιστον αν ο χρόνος δε μπορεί να αλλάξει την πορεία του, πρέπει εμείς να αλλάξουμε αυτά που τον γεμίζουν.
Ας κυλάει λοιπόν αλλά ας κυλάει όπως εμείς θέλουμε να κυλάει. Να έχει διακυμάνσεις, να έχει ενδιαφέρον και να είναι τόσο ουσιαστικά γεμάτος, που να μπορείς να πεις κάποια στιγμή ότι ναι ΤΩΡΑ ΕΦΤΑΣΑ κι ας μην έχεις φτάσει για τους άλλους.

Ας σκεφτούμε και λίγο


Αναρωτιόμαστε για τις σχέσεις των ανθρώπων και για το νόημα της ζωής!!! Αναρωτιόμαστε... αναρωτιόμαστε... τι κάνουμε; Σε μία εποχή της τυπικότητας και των υποχρεώσεων, σε μία εποχή που όλα μοιάζουν εύκολα, διαπιστώνουμε κάτι σκληρό αλλά συγχρόνως και απλό! Πως όλα είναι πιο δύσκολα...
Ζούμε έτσι χωρίς να συνειδητοποιούμε τι γίνεται, χωρίς να σκεφτόμαστε βαθιά τα όλα όσα συμβαίνουν αλλά μένοντας στην επιφάνεια!! Ας πάρουμε το πιο απλό παράδειγμα… υπάρχει κάποια παρέα ρε φίλε η τουλάχιστον κάποια άτομα που περνάνε κάποιες ώρες μαζί, ωραία; Και τι γίνεται; Ένα άτομο απ' τη παρέα σταματάει να πηγαίνει... κόβει επαφές... καλώς η κακώς έτσι νιώθει στη συγκεκριμένη φάση της ζωής του. Θα αναρωτηθεί κανείς αν το άτομο αυτό πληγώθηκε, αν κάτι δε πάει καλά ή απλά θα πούνε «ο τάδε μας σνομπάρει γι' αυτό έχει κόψει»;; Μάλλον το τελευταίο... και πάλι μένουν οι περισσότεροι στην επιφάνεια.
Και κάτι άλλο και πιο σημαντικό... Γιατί άτομα στα οποία έχεις εμπιστευτεί τις πιο προσωπικές σου εμπειρίες, όταν συναντάς τα δύσκολα φεύγουν; Τίποτα βέβαια δεν είναι απόλυτο, τις περισσότερες όμως φορές αυτό γίνεται!! Όλοι είναι κοντά σου όταν είσαι ο πλακατζής, ο καταφερτζής, ο... ο... ο...!!! Όταν δεν είσαι τίποτα από αυτά; Όταν μόνο περνάς μια δύσκολη φάση απαισιοδοξίας τότε όλοι πάπαλα... την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια!!! Πολύ ελαφρά όμως... Και για στάσου δηλαδή, αυτό είναι οι σχέσεις των ανθρώπων τελικά; ΞΕΦΤΙΛΑ τα έχουμε κάνει!
Μπορούμε να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή... το κάθε λεπτό. Μπορούμε να χαιρόμαστε ακόμα και τη στενοχώρια μας (όχι, όχι δεν είναι τραγική ειρωνεία) γιατί απλά νιώθουμε πράγματα... γιατί απλά ρίχνουμε το ζάρι της ζωής...
Πιστεύω πως μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα όταν είμαστε υγιείς αρκεί να το θελήσουμε και προπαντός να το πιστέψουμε. Κι όταν λέω τα πάντα, εννοώ εμπειρίες που θα διαμορφώσουν την προσωπικότητα ενός ανθρώπου. Και οι εμπειρίες αυτές είναι οι σχέσεις μεταξύ μας, σχέσεις με τις οποίες θα ταξιδέψουμε... θα χαμογελάσουμε... θα πονέσουμε....θα νευριάσουμε, αλλά θα είναι όλες σχέσεις.
Το να σκεφτούμε πιο βαθιά και να ξεφύγουμε από τις σχέσεις που στηρίζονται σε ένα κινητό τηλέφωνο και σε έναν καφέ, ξέρω πως δεν είναι εύκολο για όλους. Η τραγική ειρωνεία κάποιων που πιστεύουν πως δεν έπρεπε να γεννηθούν αυτή την εποχή, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να έχουν σχέσεις των μηνυμάτων του καφέ μία φορά το μήνα. Δεν έχει νόημα να πονάς για κάποιες καταστάσεις και το μόνο που κάνεις να είναι η αδράνεια. Επαναστάτησε... μπορείς; Νίκησε την απαισιοδοξία που σε πίανει τις δύσκολες στιγμές, αλλιώς θα είσαι άδικος όταν χαρακτηρίζεις τους γύρω σου μίζερους και τυπικούς. Τα φωνάζω κάθε μέρα σ' εμένα, τα φωνάζω και τώρα... σε όλους εσάς!!!

Κατά τα άλλα φταίνε οι υπόλοιποι


Υπάρχουν φορές που αναρωτιόμαστε γιατί δεν έρχονται τα πράγματα όπως επιθυμούμε και όπως τα σχεδιάζουμε. Αρκετά συχνά, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την κατακόρυφη πτώση του ηθικού και της καλής διάθεσης. Αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί συμβαίνει πάντα σε μας και τι είναι αυτό που κάνουμε λάθος. Ανακαλούμε τα πράξεις μας βήμα προς βήμα και συχνά εξακολουθούμε να μην είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε την πηγή τους σφάλματος.
Λοιπόν είναι γεγονός πως δεν ευθυνόμαστε πάντα οι ίδιοι. Έτσι, έφτασε πια η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Δε φταίμε εμείς, αλλά οι άλλοι. Ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι; Αυτό θα το αναλύσω παρακάτω.
Στην απόπειρα μου αυτή, αποφάσισα να χωρίσω τους υπαίτιους στις παρακάτω έξι κατηγορίες:

ΟΙ ΒΑΡΙΕΣΤΗΜΕΝΟΙ
Είναι η κατηγορία των ανθρώπων που στην αδιάκοπη προσπάθεια να διασκεδάσουν την ανία τους αναφέρουν τη λέξη «βαριέμαι» με την παραμικρή ευκαιρία που θα τους παρουσιαστεί, χωρίς φυσικά να αναλογίζονται την αδιαφορία των τριγύρω και την ενόχληση που προκαλούν.
Η έλλειψη μερικής ή ολικής ενασχόλησης είναι ο κοινός λόγος που προκαλεί την αρκετά ενοχλητική αυτή συνηθεία. Είναι συχνά άνθρωποι νεαρής ηλικίας οι όποιοι κατατάσσονται είτε στις κατηγορίες των αργόσχολων, είτε των μαθητών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Φυσικά, κάτι προφανώς άγνωστο σε εκείνους είναι το γεγονός πως αν είχαν την παραμικρή διάθεση να εξαλείψουν την νόσο της φυγοπονίας θα μπορούσαν κάλλιστα να διαλέξουν το μονοπάτι της άθλησης ή κάποιας προσφιλούς ενασχόλησης προκειμένου η... βαριεστιμάρα να αποτελεί πλέον είδος πολυτελείας .
Αγαπημένη ατάκα «Βαριέμαι»

ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΟΓΝΩΜΟΝΕΣ
Δεν είναι άλλοι από εκείνους που σε κάθε ευκαιρία θα προσβάλουν το συνομιλητή τους διακόπτοντας τον, προκειμένου να διατυπώσουν την ανωτερότητα τους σε θέματα γενικής γνώσης (και όχι μόνο).
Η παντελής έλλειψη καλών τρόπων και τακτ δυστυχώς δεν τους προσφέρει τη δυνατότητα να βρίσκονται σε θέση να αναγνωρίσουν τη διάφορα μεταξύ των φράσεων «Συγγνώμη αλλά θα διαφωνήσω» και «Δε ξέρεις τι λες».
Επίσης η δυσανάλογη λεκτική επιθετικότητα είναι ένας ακόμα παράγοντας που δυστυχώς ενισχύει την αρνητική τους στάση.
Αγαπημένη ατάκα «Δε ξέρεις εσύ, εμένα να ακούς που τα ξέρω καλυτέρα»

ΟΙ ΔΙΚΤΥΩΜΕΝΟΙ
Μακρινοί εξάδελφοι των Εμπειρογνωμόνων. Είναι εκείνοι που πάντοτε γνωρίζουν προσωπικά κάποιον που ξέρει από πρώτο χέρι τη διαφορετική πλευρά των γεγονότων / περιστάσεων.
Συνήθως θα προσπαθήσουν να παρουσιάσουν το άσπρο ως μαύρο χωρίς βάσιμες εξηγήσεις και θα επιχειρήσουν να περάσουν τις απόψεις τους εκμεταλλευόμενοι την έλλειψη διάθεσης διαπληκτισμού στις τάξεις των υπολοίπων.
Σε περίπτωση δε που κάποιος διαφωνήσει, το μη αληθές παράδειγμα κάποιου κοντινού συγγενή που κατόρθωσε το ακατόρθωτο δεν αφήνει πλέον περιθώρια πολιτισμένης διαφωνίας.
Αγαπημένη ατάκα «Έχω άνθρωπο μέσα στο Πεντάγωνο και την Άνοιξη πάμε για πόλεμο»

ΟΙ ΑΓΑΘΟΙ
Αναμφίβολα οι αθλιότεροι όλων. Συχνά ανήκουν και στην κατηγορία των βαριεστημένων χωρίς φυσικά να παύουν να είναι εξίσου ενοχλητικοί. Αγνοώντας πλήρως της παγκόσμιες κοινωνικό-οικονομικες συγκυρίες είναι ικανοί να εκνευρίσουν και τους ψυχραιμότερους με τους ανούσιους προβληματισμούς που διατυπώνουν.
Μερικές από τις απορίες τους είναι «Γιατί υπάρχουν πόλεμοι», «Γιατί υπάρχει δυστυχία», και «Γιατί δε δίνουν οι πλούσιοι στους φτωχούς». Συνήθως ευθύνεται για αυτό η υπέρμετρη γονική παροχή και προστασία, ενώ η παραμικρή προσπάθεια ανάλυσης του οικονομικού μοντέλου είναι καταδικασμένη να παραμείνει άκαρπη.
Τέλος, οι Αγαθοί αποτελούν και το target group των πολιτικών που ανήκουν σε μικρούς κομματικούς συνδυασμούς, για ευνόητους λογούς.
Αγαπημένη ατάκα «Γιατί δε φτιάχνει το κράτος περισσότερα νοσοκομεία;»

ΟΙ ΑΣΕΒΕΙΣ
Ίσως η χειρότερη κατηγορία. Άνθρωποι που από κάποια χρονική στιγμή και μετά, έχασαν την παραμικρή διάθεση να είναι ευγενικοί προς τους τριγύρω. Παραμένουν αδιάφοροι για τα συναισθήματα των συνάνθρωπων τους και η παραμικρή προσπάθεια εκλογίκευσης τους οδηγεί σε αψιμαχίες.
Είναι συνήθως εκείνοι που θα παρκάρουν στην είσοδο ενός γκαράζ, εκείνοι που θα συζητούν φωναχτά κατά τη διάρκεια μιας κινηματογραφικής παράστασης, εκείνοι που δεν περιμένουν στη σειρά τους, εκείνοι που φύσουν τη μύτη τους δυνατά στο τραπέζι. Η λίστα δεν έχει τέλος...
Αγαπημένη ατάκα «Αν σε ενοχλεί ο καπνός μου να πας άλλου»

ΟΙ ΑΡΝΗΤΙΚΟΙ
Η τελευταία κατηγορία έχει να κάνει με την έλλειψη θετικού τρόπου σκέψης. Αρκετά συχνά είναι άνθρωποι που γνώρισαν οι ίδιοι την απόρριψη και που προσπαθούν να μειώσουν τους υπόλοιπους προκειμένου να νιώσουν κάπως καλυτέρα.
Δε θα κάνουν ποτέ κάποιο θετικό σχόλιο για μια ευπαρουσίαστη κοπέλα, κάποιον ταλαντούχο ποδοσφαιριστή, κάποιον εργατικό συνάδελφο. Είτε στην προσωπική τους ζωή, είτε στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο θα παραμείνουν αρνητικοί σε όλα. Καταδικασμένοι οι ίδιοι, καταδικασμένοι και εκείνοι που ανήκουν στο κλειστό τους κύκλο.
Αγαπημένη ατάκα «Εντάξει, καλή είναι αλλά δε λέει και τίποτα σπουδαίο»

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα αναγνωρίζουν τις παραπάνω κατηγορίες σε γνωστούς, συγγενείς, φιλικά πρόσωπα, ακόμα και στα "αγαπητά" πρόσωπα. Μπορεί το κοινό στοιχειό των παραπάνω να είναι το γεγονός πως δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξουν, δεν παύουν όμως να αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας.
Αγαπά το φίλο σου με τα ελαττώματα του σου λένε, και καλά κάνουν. Χώνεψέ το ή απλά ξέκοψέ τους. Εσύ αποφασίζεις. Σε καμιά όμως περίπτωση μην προσπαθήσεις να τους διορθώσεις. Δε θα συμβεί ποτέ.