Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Στο θολωμένο μου μυαλό.....

Είναι κι αυτό το μεταίχμιο («μεχμέτιο» που έλεγε και μια ψυχή) ανάμεσα στο «κάτι» και στο «τίποτα»: μπήκαμε στον Ιούλιο κι ο καιρός δεν λέει ν΄ αποφασίσει τι θα γίνει όταν μεγαλώσει.

Χειμώνας ή καλοκαίρι; Καύσωνας ή ψοφόκρυο; Κουφόβραση ή πέφτουν της βροχής οι στάλες κι εγώ κάθομαι στις σκάλες; Να φωνάξω τον συντηρητή των κλιματιστικών ή να σκαρφαλώσω στα πατάρια για την έξτρα κουβέρτα; Να πάθω γρίπη των λεγεωναρίων ή γρίπη των χοίρων;
Και δεν είναι να πεις, «τρελάθηκε η φύση»! Η φύση (και ο Βιβάλντι) μια χαρά τακτοποιημένες τις είχε τις τέσσερις εποχές. Εμείς την τρελάναμε, εμείς την ξεκάναμε, εμείς την αποτελειώσαμε. Εμείς- που το μόνο που μάθαμε να ανακυκλώνουμε είναι η ηλιθιότητά μας!
Είπα «ηλιθιότητα»: Πολλοί ηλίθιοι μαζευτήκαμε, αδελφάκι μου. Ηρθε κι έπεσε overdose στον πλανήτη. Πώς να τα βγάλει κι αυτός ο καψερός πέρα, όταν έχει ν΄ αντιμετωπίσει ένα ΙQ-12; Σίγουρα, τα μικρά πράσινα ανθρωπάκια που μας βλέπουν από κει ψηλά έχουν αλλάξει συκώτι- αν έχουν συκώτι- απ΄ το γέλιο. Γιατί δεν μας κάνουν επίσκεψη; Δεν έχουν τα μεταφορικά μέσα; Ή απλώς, μας βαριούνται θανάσιμα;
Είπα «βαριούνται»: Έχει βαρεμάρα ή εγώ βαριέμαι; Τα χρόνια περνάνε σαν φτερό, οι ώρες δεν περνάνε με τίποτα! Είναι νορμάλ αυτό τώρα; Για να πάει η ώρα από 7 σε 8, μεσολαβεί ένας αιώνας. Για να γίνεις από 18 χρονών, 28 μεσολαβεί ένα δευτερόλεπτο... Σέρνονται οι στιγμές σαν τις σαύρες στο χώμα... Και πόση τηλεόραση να δεις πια; Όσο ζάπινγκ και να κάνεις στο ίδιο ΔΝΤ θα πέσεις!
Είπα «ΔΝΤ»: Ολοι πεινάνε, όλοι χρεοκοπούν εκτός από τους ενεχυροδανειστές. Αυτοί πλέον έχουν χτιστεί ζωντανοί στα ασήμια και τα μαλάματα. Κοσμήματα, αντικείμενα, ενθύμια ακριβά κι αγαπημένα. Μέχρι τις βέρες βγάζουν απ΄ το δάχτυλο... Μέχρι χρυσά δόντια ξεκολλάνε απ΄ το στόμα τους... Ένας κόσμος σε απόγνωση παζαρεύει τις αναμνήσεις του, για ένα 10ευρο παζαρεύουν. Εκεί φτάσαμε...
Κι έχουμε δρόμο ακόμα... Ο αφέτης μόλις πυροβόλησε στον αέρα... Η μοναξιά του δρομέα μακρινών αποστάσεων μόλις ξεκίνησε... Κι είμαστε και με άδειο στομάχι...
Και καλά να κάνεις το σκατό σου παξιμάδι:
Πώς το τρως μετά, μου λες;
Είπα «παξιμάδι»: Παξιμάδι με χόρτα πρωί-μεσημέρι- βράδυ είναι η καινούργια δίαιτα.
Άντρες και γυναίκες- ως χαρωπές χωριατοπούλες- εκδράμουν σε βουνά και σε ραχούλες, προκειμένου να γεμίσουν χόρτα το καλαθάκι. Με καλαθάκι αδειανό και στην καρδιά θλιμμένο, ένα φτωχούλι ορφανό πεινάει το καημένο. Ήρθαν κι έγιναν οι λόγγοι η χαρά της οστεοπόρωσης. Κάθε βλήτο κι ένα κρακ. «Κρακ κρακ τα σήμαντρα της εκκλησίας, κρακ κρακ ο αντίλαλος της ερημιάς» για να πληρώσει τη νύφη και ο εθνικός μας Σολωμός.
Είπα «σολωμός». Τι απέγινε, άραγε, αυτή η ψυχή; Θυμάσαι που είχαμε φάει έναν προ ΔΝΤ; Καλά που τον βγάλαμε φωτογραφία να τον κρεμάσουμε δίπλα στο απολυτήριο του παιδιού! Πάει τώρα κι αυτός, χάθηκε: από καπνιστός Νορβηγός, έγινε ιπτάμενος Ολλανδός! Να ζούμε να τον θυμόμαστε!
Είπα «θυμόμαστε». Θυμάσαι, βρε, κάποτε που περνάγαμε καλά; Που πηγαίναμε σινεμά και ταβερνάκι;
Θυμάσαι τις διακοπές στα νησιά;
Θυμάσαι τα «μουσκεμένα χιλιόμετρα» με το αμάξι- τότε που δεν υπολογίζαμε βενζίνες και οκτάνια;  Θυμάσαι τότε που το οικογενειακό έσοδο ονομαζόταν «μισθός» κι όχι «φιλοδώρημα». Θυμάσαι, βρε, που περνάγαμε καλά; Που γελάγαμε πολύ;
Θυμάσαι;
Είπα «θυμάμαι», αλλά ξέχασα τι έπρεπε να θυμηθώ.
Τα έχω απωθήσει όλα αυτά. Κι ας εμμένουν... Κι ας επιμένουν... Κι ας ελλοχεύουν πεισματικά εκεί... πίσω στην άκρη του μυαλού... Του θολωμένου μου μυαλού...
Αχ, Ακη Πάνου, μέγιστε- τα είπες όλα κι έφυγες:
«Στο θολωμένο μου μυαλό,
ο κόσμος είναι μια σταλιά,
κάτι σκιές απ΄ τα παλιά
και κάποιο πάθος μου τρελό...
Το θολωμένο μου μυαλό,
μ΄ έχει προδώσει προ πολλού,
του λέω αλλού, και τρέχει αλλού,
με κάνει και παραμιλώ»...
Το θολωμένο μου μυαλό...

...Προσαρμόσου.....

Μέρες τώρα αισθάνομαι ένα κενό μέσα μου και δεν έχω καθόλου διάθεση να γράψω κάτι.

Τίποτα απ΄όσα γίνονται γύρω μου δεν μου προξενεί πια εντύπωση, ούτε μου δίνει το ερέθισμα να ασχοληθώ μαζί του με το να το διακωμωδήσω ή να το σαρκάσω (αγαπημένη μου τακτική όταν νιώθω το μάτι μου να γυρίζει έως σημείο αλληθωρισμού).
Νιώθω ότι έχω βαλτώσει κι ότι... ότι γίνεται γύρω μου "καλώς" γίνεται.
Παντελώς αδιάφορα όλα...και πολύ φοβάμαι ότι έχω αρχίσει να "προσαρμόζομαι" με το ρεύμα της εποχής.
Προσαρμόζω λοιπόν τον π@@@@ρα να ζει την καθημερινότητά του χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδες πια; Προσαρμόζομαι ν`ακούω ότι επί 20 χρόνια αυτοί που εμπιστεύτηκα με την ψήφο μου-μας μ΄έκλεβαν χωρίς φόβο και πάθος;
Προσαρμόζομαι ν`αποδέχομαι ότι το να με κλέβουν είναι κάτι πολύ φυσικό, όπως η ανάσα μου; Πρόσφατα μ`έκλεψαν και στην πραγματικότητα, και μάλιστα άνθρωπος που είχα εμπιστευτεί.
Ε και; Που το παράξενο θα μου πείτε. Έκανε ότι τον διδάσκουν κάθε μέρα. Το αποδέχομαι χωρίς ν`αντιδράσω γιατί έτσι μ`έμαθαν πια να ζω. Ν`αποδέχομαι και να προσαρμόζομαι.
Κι όταν θα έρθει η στιγμή κι εγώ να κλέψω, είτε σε είδος είτε την ζωή κάποιου ανθρώπου, να αισθάνομαι ικανοποιημένος γιατί επιτέλους προσαρμόστηκα με το ρεύμα της εποχής.
Προσαρμόσου λοιπόν π@@@@ρα προσαρμόσου.
Ν`αποδέχεσαι την βλακεία του Γιώργου και να τον λυπάσαι γι αυτό.
Να πιστεύεις ότι οι δικοί του έκλεβαν, κι αυτός τραγούδαγε το "τρία πουλάκια κάθονταν και πλέκανε κορδέλες." Να πιστεύεις ότι ο Γιώργος θα καθαρίσει τον τόπο από τους κλέφτες, σαν να λέμε " ο λερωμένος θα πιάσει τον λερωμένο".
Να βλέπεις τον Σημίτη να το παίζει αθώα περιστερά και να τον πιστεύεις.
Προσαρμόσου στην ατιμωρησία των πολιτικών,στην υποκρισία και την αναλγησία της εποχής.
Προσαρμόσου στο κράτος της πορνείας που ζεις.
Προσαρμόσου επιτέλους π@@@ρα προσαρμόσου.
Προσαρμόσου να χάνεις κάθε μέρα την ανθρωπιά σου με το "ωχ δεν βαριέσαι αδελφέ".
Να βλέπεις όσα γίνονται με απάθεια λέγοντας "Ε και; Εγώ θα σώσω τον κόσμο;"
Προσαρμόσου π@@@ρα να προσπερνάς το καλό και να μάθεις να ζεις μέσα από την απάτη και το ψέμα.
Και τότε ίσως απελευθερωθείς από το παιδί που κρύβεται μέσα σου, και σε τρελαίνει με τα αιώνια γιατί του. Τότε ίσως νιώσεις επιτέλους ελεύθερος γιατί έχεις καταφέρει κι έχεις νικήσει τον αιώνιο αντίπαλό σου. Τον ίδιο σου τον εαυτό.!!!

Θα κλείσω, παραθέτοντας τα λόγια του Αζίζ Νεσίν, με τον τίτλο..

"Σώπα, μη μιλάς!" (Αζίζ Νεσίν)
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή,
κόψ' τη φωνή σου,
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός,
η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί,
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν:
«σώπα!».
Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ...σώπα!»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου,
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
και τα 'μαθα να σωπαίνουν,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική
και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες, με συμβουλεύανε:
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!»
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».
«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος, «σώπα!» οι επάνω, «σώπα!» οι κάτω,
«σώπα!» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας...
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!».
Και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη,
μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,
μόνο με το «Σώπα!».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν' την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς!
Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:



Μ Ι Λ Α!

...Καφενείον η Ελλάς....


???????..... ΑΠΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΦΙΛΗΣ ΜΟΥ....?????
Την έπαθα πάλι την παράκρουση.

Χθες μεταλλάχτηκα σε δίμετρο γκομενάκι από την Σουηδία, χάρη στα ονειροπόλα σχέδια του πρωθυπουργού μας να κάνει την Ελλάδα Σουηδία των Βαλκανίων.
Όπως λέμε Bαλκανιζατέρ μ`αναμμένο μοτέρ,με τα φώτα και τα λάδια καμένα Βαλκανιζατέρ χωρίς αμορτισέρ, Ευρώπη-Βαλκάνια-Ελλάδα.
Σήμερα αισθάνομαι απόγονος του Αβραάμ.
Ναι ναι αγαπητοί μου είμαι μια μεταλλαγμένη πολίτης του κόσμου χωρίς πατρίδα.
Δεν φταίω εγώ το μάτι μου φταίει που πέφτει πάνω σε λέξεις και φράσεις που εξάπτουν την φαντασία και τον σαρκασμό μου.
Άρθρο: ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ Η ΕΛΛΑΣ. Το άρθρο είχε να κάνει με την είσοδο του ΔΝΤ στην ζωή μας είχε ύφος διαμαρτυρίας και καλούσε τον κόσμο ν`αντιδράσει. (Ξέρετε τώρα να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε τουλάχιστον τα σώβρακα, μια και τα υπόλοιπα μας τα πήραν)
Σχόλιο σ`αυτό το άρθρο: Κάποτε ρώτησαν τον Ραμπί Μεναχέμ Μέντελ του Βόρκι, τι ξεχωρίζει ένα παιδί του Αβραάμ από τους άλλους ανθρώπους.
Κι αυτός απάντησε: "Τρία πράγματα του ταιριάζουν. Γονατίζει όρθιος, κραυγάζει άλαλος, χορεύει ακίνητος"
Λοιπόν έχουμε και λέμε:
1.Μπορεί κάποιος χριστιανός να μου δείξει πως μπορώ να γονατίσω όρθια?
Τόσο καιρό έχω ασχοληθεί με την γιόγκα και δεν το έχω καταφέρει.
Πάντα γονάτιζα όπως γονατίζει όλος ο κόσμος.
Ακόμη κι όταν γονάτιζε η ψυχή μου από τις δυσκολίες,το κορμί ακολουθούσε την ανάλογη διάθεση και πήγαινε καμπουριασμένο.
Κι όταν το αντιλαμβανόμουν έδινα την ανάλογη εντολή να ισιώσει με την φράση που έλεγε ένας γραφικός αλκοολικός στον εαυτό του.
"Ίσια το κορμί σου ψαροκασέλα"και φρούτς για λίγο το κορμί ίσιωνε.
2.Να κραυγάζω άλαλη...Καλέ που το παίζουν αυτό το ντοκιμαντέρ επιστημονικής φαντασίας να το δω;
Πάντως θα ήταν πολύ καλή άσκηση για μένα την γλωσσοκοπάνα, που γλώσσα δεν βάζω μέσα.
Που ν`ακούσετε και την τσιρίδα μου.
Το λεγε η γιαγιά μου."όποιος σε πάρει φως μου κι όποιος σ`ευλογηθεί,στου λουβιαρού το δέντρο να πάει να κρεμαστεί"
Τελικά δεν κρεμάστηκε, ξύπνιος ο μάγκας απλά με χώρισε.Κανένας καθηγητής να μου μάθει την άσκηση "κραυγάζω άλαλη" υπάρχει?
3.Τώρα στο καλύτερο...Θέλω οπωσδήποτε να χορεύω ακίνητη.
Μέχρι τώρα έσερνα το τσάμικο, το καλαματιανό, το κούνα λίγο το κορμί σου να πυρποληθώ, ο αγαπημένος χορός της κοιλιάς και του ξελογιάσματος των αρσενικών.
Πώς θα μπορέσω να τα κάνω όλα αυτά ακίνητη,αναρωτιέμαι.
Μήπως από το πολύ push-ups και "δώσε και πάρε και τι σου κάνω μάνα μου τώρα" του Γιωργάκη αρχίζουμε και το χάνουμε λιγάκι?
Μήπως έχουμε πάθει κρίση ταυτότητας και δεν ξέρουμε τι μας γίνεται?
Μήπως έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε ότι εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε?
Αν λοιπόν κάποιο διανοούμενοι προσπαθούν να με κάνουν να ξεχάσω τις ρίζες μου είναι βαθιά γελασμένοι.
Είμαι Ελληνίδα και καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι γι αυτό και με ότι περικλείει ο όρος Έλληνας.
Είμαστε πρώτοι και τελευταίοι.
Είμαστε αθώοι,απατεώνες και γενναίοι.
Αριστοκράτες και φριχτοί μικρομεσαίοι,
ακροβάτες, προδότες και λαθραίοι.
Σουλιώτες , αδέσποτοι κι ωραίοι.
Πάντως όχι βάρβαροι όπως προσπαθούν μερικοί να μας πείσουν και ποτέ δεν θα γίνουμε.

Το ντεβελοπέ.......


Οδηγίες προς όλους τους απογοητευμένους
Έχεις ψυχοπλάκωμα; Περνάς κλιμακτήριο;
Θέλεις να πνίξεις τον άντρα ή την γυναίκα σου;
Σε παράτησε ο γκόμενος ή η γκόμενα;
Είσαι στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού;
Είσαι έτοιμος-μη να φουντάρεις;
Νιώθεις ότι δεν θα γίνει το "θαύμα Γιωργάκης", που ελπίζουμε όλοι για να βγούμε από την οικονομική κρίση;
Διάβασε τις φορολογικές δηλώσεις των γιατρών του Κολωνακίου.
Το θαύμα της Παναγιάς της φοροφαγιώτισσας προστατεύει όλους τους γιατρούς του Κολωνακίου.
Και τότε εναποθέτεις κι εσύ τις ελπίδες σου στην χάρη της, μήπως αποφύγεις την κρισάρα σου και το φούντο,όπως απέφυγαν κι αυτοί τόσα χρόνια την δαγκάνα της εφορίας.
Μετά προσηλώνεις την προσοχή σου κι ακούς τις οδηγίες της Μαρίας Ιωαννίδου για το ντεβελοπέ του ποδαριού.
Προσαρμόζεσαι με την εποχή κι όπως λένε,"Μάθε τέχνη κι άστηνε κι αν πεινάσεις πιάστηνε".
Το επάγγελμα του μέλλοντος.Στο τέλος σ`ένα σήκωμα του ντεβελοπέ θα καταλήξουμε όλοι ασχέτως φύλου,κατά πως πάει το πράγμα.
Γιατί αν δεν είναι σίδερο το ντεβελοπέ (γάμπα), δεν μπορεί να σηκωθεί.
Αυτή είναι οδηγία προς τις μελλοντικές κυρίες, Ντούβλη-Τζούλη-Τσούλι που το σήκωμα του ποδαριού, εναποθέτει και κάποιες χιλιάδες ευρώ κάτω από το στρώμα τους.
Λες κι ένα αμάρτησα για την εφορία μου, να δώσεις κι ένα νόημα στο σήκωμα του ντεβελοπέ βρε αδελφέ.
Αν όμως παρ`όλα αυτά δεν το σώνεις το πράγμα, κι είσαι έτοιμος να φουντάρεις πριν σε φουντάρει η εφορία, υπάρχει γραφείο κηδειών ο Θεοδόσης που κάνει δόσεις.
Αν τώρα θέλεις να κάνεις το επάγγελμα του μέλλοντος,το σήκωμα του ντεβελοπέ αλλά είσαι κάποιας ηλικίας, υπάρχει λύση.
Χρησιμοποιείς την κρέμα των Υπουργών που σε φρεσκάρει κι είσαι πάντα λαμπερή-ρός.
Την YPOURGO-YPOULOREAL.
Ειδική πατέντα για τον Υπουργό των Οικονομικών.
Να μην φαίνεται ντε κι η στεναχώρια που τραβάει, παίρνοντας τόσο σκληρά μέτρα κατά του λαού.
Ευγενικά παραχωρειθήσα σε όλους τους υποψήφιους-ες "σηκώνω το ντεβελοπέ μου κι όποιον πάρει ο χάρος".
Τώρα που το σκέφτομαι θα επανεξετάσω και το δικό μου ντεβελοπέ.
Να το γυμνάσω λίγο γιατί που ξέρετε;
Μπορεί ν`αμαρτήσω κι εγώ για την πατρίδα,συγγνώμη εφορία ήθελα να πω.
Μια και μιλάμε για Υπουργό Οικονομικών πας και μια βόλτα από το Υπουργείο του, να τον ευχαριστήσεις για την ευγενική χορηγία της κρέμας.
Να κόψεις και λίγη κίνηση, να κλαφτείς και λίγο, μπας και την γλυτώσεις την ψ..λιά.
Και τότε διαπιστώνεις με "έκπληξη" ότι εργάζονται 300 υπάλληλοι φαντάσματα,που παρουσιάζονται μόνο όταν είναι να πληρωθούν.
Κι αφού αρχίζεις να καταλαβαίνεις πόσο κότσο σε πιάσανε τόσο καιρό, οι εκάστοτε πολιτικάντηδες με τις υποσχέσεις και τα ψέματα, αρχίζεις ν`αυτοφασκελώνεσαι.
Κι αφού χορτάσεις αυτοφασκέλωμα και δεν βλέπεις φως στο σκοτάδι που σε έριξε η ψήφος σου,γεμάτος απογοήτευση κατευθύνεσαι στο γραφείο του Θεοδόση που κάνει δόσεις.