Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Η ΗΣΥΧΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ.

Η φαινομενική ησυχία που επικρατεί στη χώρα μοιάζει με την ηρεμία που προηγείται της καταιγίδας. Τα σύννεφα έχουν σκεπάσει τον ουρανό και νομοτελειακά το ξέσπασμα είναι απλά θέμα χρόνου.

Το τελευταίο εξάμηνο η χώρα έχει περιέλθει σε μια δύνη αλλαγών Το ένα σοκ διαδέχεται το άλλο σε ένα πρωτοφανή «βιασμό» δικαιωμάτων και κεκτημένων ακολουθώντας μια πορεία που την οδηγεί –αν δεν την έχει οδηγήσει ήδη- στο λεγόμενο τρίτο κόσμο. Η έννοια της εθνικής κυριαρχίας ακούγεται πλέον ως ρετρό σλόγκαν ασπρόμαυρης ομιλίας του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού. Το δικαίωμα στην εργασία και το σεβασμό μεταλλάχτηκε σε αγώνα διατήρησης της πρώτης με οποιοδήποτε κόστος υπό το φόβο της ανεργίας που δεν αιωρείται πια απειλή αλλά καλπάζει. Το βιοτικό επίπεδο βρίσκεται σε κάθετη πτώση για πολύ μεγάλο κομμάτι πλέον του πληθυσμού, ενώ ο όρος της «αξιοπρεπούς διαβίωσης» μεταλλάσσεται με τη σειρά του με αυτόν της επιβίωσης.

Ένας λαός που γίνεται για άλλη μια φορά πειραματόζωο στα εργαστήρια ενός οικονομικού συστήματος μιας Ευρώπης που παραπαίει. Ένας λαός που ενημερώνεται από μια πρωτοφανή συγχορδία ΜΜΕ, που όμοια της βρίσκεται μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, που του παρουσιάζουν ένα παράλληλο σύμπαν με μοναδική ομοιότητα τον τόπο. Ένας λαός που «βαφτίστηκε» συμμέτοχος σε ποσοστό πολύ μεγαλύτερο απ όσο του αναλογεί σε ένα παιχνίδι όχι αθώων ή ενόχων αλλά θυτών και θυμάτων που τα πάντα παρουσιάζονται ως μονόδρομος χωρίς προορισμό.

Με τα κόμματα να προετοιμάζονται για της επερχόμενες εκλογές χωρίς να έχουν αλλάξει τίποτα σε λεκτική, τακτική και κυρίως νοοτροπία από το παρελθόν. Με το συνδικαλισμό να έχει αυτοκαταργηθεί. Με την ατιμωρησία να συνεχίζει. Με το αίσθημα του φόβου να κυριαρχεί. Με το αύριο να μοιάζει όχι μόνο αβέβαιο αλλά ζοφερό.

Λέγεται πως οι λαοί αντιδρούν όταν δεν έχει πλέον τίποτα να χάσουν. Σήμερα το ποσοστό των ανθρώπων στη χώρα μας που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση έχει ξεπεράσει κατά πολύ το «προβλεπόμενο» των καπιταλιστικών κοινωνιών και αυξάνεται με πρόοδο που είναι γεωμετρική, ενώ το ποσοστό των ανθρώπων που απειλείται είναι πλέον πλειοψηφία ακόμα κι αν δεν έχει πλήρη επίγνωση για αυτό. Ήδη και όσο και αν ολόκληρο το σύστημα και τα μέσα του στρουθοκαμηλίζουν έντεχνα, η οργή είναι έκδηλη. Τα επεισόδια ξενοφοβίας και ρατσισμού, η πρώτη αντίδραση σε εποχές κρίσης ενός απαίδευτου - όπως συνειδητά έχουν φροντίσει- λαού, έχουν πλέον γίνει καθημερινό φαινόμενο. Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι και όσο δεν εκτονώνεται γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη.

Δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω περιθωριοποίηση .Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλη κοροϊδία. Κυρίως όμως δεν υπάρχουν περιθώρια η πραγματικότητα να αντιμετωπίζεται ως εικονική. Αν δεν αλλάξει άμεσα αυτή η νοοτροπία όλων όσων ασκούν εξουσία και αν δεν αντιμετωπισθεί η κατάσταση στο ανθρώπινο και όχι στο αριθμητικό πεδίο, η καταιγίδα που θα ξεσπάσει θα είναι οδυνηρή και μεταξύ δικαίων και αδίκων. Και αυτός ο τόπος δεν έχει άλλα περιθώρια για αίμα αθώων.

Ανάψτε και κανά φως. Τα σβηστά χρεώνονται!


Μήνες τώρα, και πριν από το μνημόνιο ακόμη, εξασκούμαστε οικογενειακώς στην ταπεινή οικία μας στο άθλημα της μείωσης της κατανάλωσης ενέργειας και του λογαριασμού της ΔΕΗ. Εννοείται ότι δεν αφήνουμε ποτέ συσκευές σταντ μπάι για μη και διαφύγει ενέργεια τσάμπα και βερεσέ, είναι κακό για την τσέπη μας, αλλά και για το κλίμα. Διαρροή από δω διαρροή από κει, από κάτι τέτοια μαζεύται το διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα και από το μεθάνιο που εκτοξεύουν οι αγελάδες, τι νομίζατε ότι φταίει η βιομηχανική παραγωγή και οι πάσης φύσεως υψηλές καταναλώσεις;

Κουτορνίθια κι εσείς αλλά κι εμείς που κάναμε κανονικά τις ασκήσεις μας μπας και ξημερώσει ο Θεός τη μέρα που θα πέφταμε στις 800 κιλοβατώρες και θα σώζαμε το πορτοφόλι μας και το κλίμα! Που έτσι κι έβγαινε κανείς από το δωμάτιο δίχως να κλείσει το φώτο τον κοιτούσαμε οι υπόλοιποι επιτιμητικά για να συναισθανθεί το σφάλμα του και να μην το επαναλάβει. Για μισή ώρα δε μετά το οικονομικό και περιβαλλοντικό έγκλημα, δια της μη απεύθυνσης του λόγου προς το πρόσωπό του, τον απομονώναμε στο περιθώριο του καθιστικού όπου μαζευόμαστε για να ζεσταθούμε λίγο κι απ’ το χνώτο μας, γιατί το καλοριφέρ δεν μας το ανάβανε για πολλές ώρες.

Που ανάβαμε το θερμοσίφωνο κρατώντας χρόνο σαν να ήταν θερμόμετρο; Που χτυπάγαμε μεταμεσονύκτιες βάρδιες στο πλυντήριο για να αξιοποιήσουμε το νυχτερινό τιμολόγιο; Που έπρεπε να συννενοηθούμε για τα προγράμματά μας έτσι ώστε να μη συμπίπτει το μαγείρεμα με θερμοσίφωνο, πλυντήριο, σιδέρωμα, στέγνωμα μαλλιών, σερφάρισμα στον υπολογιστή, σκούπισμα με ηλεκτρική, κ.λπ.

Που προσπαθούσαμε όσο το δυνατό να περάσουμε την ώρα μας έξω από το σπίτι για να μην καταναλώσουμε παραπανίσιο ρεύμα; Που κόψαμε και την αγαπημένη μας συνήθεια να αφήνουμε την τηλεόραση ανοιχτή να παίζει, βλέπαμε δε βλέπαμε, για να μας κρατάει συντροφιά η γλυκιά βαβούρα της όσο κάναμε κάτι άλλο; Τώρα πού αυτά, ανοίγουμε την ώρα που έχει το πρόγραμμα της αρεσκείας μας και πολύ πειθαρχημένα τη σβήνουμε μόλις τελειώσει. Πόρκα μιζέρια. Λες και φέτος των Φώτων «ευλόγησε» το σπίτι μας ο Σημίτης και όχι ο παππάς της ενορίας.

Ένα σωρό θυσίες, για να έρθει τώρα η κυρά μπιρμπίλω να μας πει ότι η χαμηλή κατανάλωση επιβαρύνεται και η υψηλή ξαλαφρώνεται. Να δεις αυτοί που το κάνουνε για σοσιαλιστικούς λόγους: κάτι που θ’ ανέβουν οι μη έχοντες, κάτι που θα κατέβουν οι έχοντες, θα’ ρθουμε και θα συναντηθούμε στη μέση. Στα τιμολόγια της ΔΕΗ θα είμαστε τουλάχιστον όλοι ίσοι: οι πολλοί μη έχοντες με τους λίγους έχοντες, να γευτούν κι αυτοί τα καλά του σοσιαλισμού μπας και αρχίσει να τους αρέσει. Βέβαια, για να γίνει αυτή η προσέγγιση, δεν μας είπε η κυρία υπουργός πόσες φορές θα μας την κάνουνε αυτή την αγαθοεργία μέσα στο ’11;

Τι να κάνουμε, λοιπόν, θα ζήσουμε ωσάν οι μ@%$*#ς της υπόθεσης που προσπαθούν να κάνουν οικονομία στο ρεύμα έστω κι αν έτσι επιβαρυνόμεθα με τη μεγαλύτερη αύξηση σε σχέση με τους υπόλοιπους. Προτιμότερο είναι στο κάτω κάτω να πληρώνουμε 112 ευρώ (στα περσινά όρια περίπου) παρά τα 150 που κοντεύει να μας φτάσει σήμερα ο εκκαθαριστικός και με την μικρότερη αύξηση θα ανέβει και λίγο παραπάνω. Έχουμε λιτότητα όπως και να ‘χει, σε όλα τα πεδία, και δεν πρέπει να παρεκκλίνουμε από τις ασκήσεις μας γιατί θα ξεχαστούμε και θα υποτροπιάσουμε. Και τότε που θα τον στείλουμε το λογαριασμό, στη Γκόλντμαν Σακς; Καλά θα ‘ τανε, αλλά η αφαίμαξη είναι one way...

Το μόνο ερώτημα που με βασανίζει είναι το εξής: πώς θα σταθεί ο πρωθυπουργός μας στην προσεχή Διεθνή Διάσκεψη για την κλιματική αλλαγή της Μεσογείου στην Αθήνα; Αν, για παράδειγμα την ώρα που από του βήματος χύνει ποτάμια δάκρυα για την κλιματική αλλαγή που είναι και ένας στόχος για τη χιλιετία (the millennium goals, θα θυμάστε, από την πρόσφατη ομιλία του στη Νέα Υόρκη), αν λέγω λοιπόν βρεθεί κανένας πληροφορημένος δημοσιογράφος εκ του εξωτερικού ή κανένας αλήτης αριστερός που θα θέλει να εκθέσει την κυβέρνηση, και ρωτήσει «πώς γίνεται πρωθυπουργέ μου να είστε υπέρ των δράσεων κατά της κλιματικής αλλαγής, κατά της εξάπλωσης της φτώχειας, κατά των διακρίσεων, αλλά να βάζετε αυξήσεις στους φτωχούς που καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια, κάτι που είναι πιο συμφέρον για το κλίμα και ταυτόχρονα να επιβραβεύετε την υπερκατανάλωση ενέργειας από ορυκτά καύσιμα»;

Ελπίζω μόνο να μη μας κάνει ρεζίλι και να έχει καταλάβει πώς λειτουργεί το θέμα με το φαινόμενο του θερμοκηπίου, ότι δηλαδή περισσότερη κατανάλωση σημαίνει περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα άρα μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση του κλίματος....