Όταν κλείνει η τηλεόραση αρχίζει η ζωή

Σκέφτηκα σήμερα να γράψω κάποιες σκέψεις περί του αντικειμένου που με ταΐζει τα τελευταία χρόνια. Θα σας παρακαλέσω να μην κρίνετε αυστηρά τον συγγραφέα και προς Θεού, μην το στείλετε στο MEGA. Είναι αλήθεια πως όταν κλείνει η τηλεόραση αρχίζει η ζωή. Αλλά αν είχατε να επιλέξετε μεταξύ του να είστε η Ρούλα η άσχημη και το αφεντικό να σας έχει στο κλάσιμο και του να είστε η Μαρία η άσχημη και το αφεντικό να είναι ερωτευμένο μαζί σας, τι θα διαλέγατε;

Ξεκινώ με ένα σύνθημα:

«Λευτεριά στους συναγωνιστές φυλακισμένους τηλεθεατές».

Θα ήθελα να γνωρίσω τον εφευρέτη της τηλεόρασης. Κάτι μου λέει ότι είναι το ίδιο άτομο με τον εφευρέτη της κλειδαρότρυπας.

Η τηλεόραση επιτρέπει σε χιλιάδες ανθρώπους να γελάσουν ταυτόχρονα με το ίδιο αστείο και μετά να παραμένουν μόνοι.

Είναι γεγονός, ότι η βία της τηλεόρασης παράγει βία στους δρόμους. Γιατί όμως η κωμωδία στην τηλεόραση δεν παράγει κωμωδία στους δρόμους;

Η μίμιση είναι η ειλικρινέστερη μορφή τηλεόρασης.

Η τηλεόραση είναι πασατέμπος για τα μάτια.

Η τηλεόραση κατάφερε να φέρει το φόνο στο σαλόνι μας. Χωρίς να λερώνει τα χαλιά μας.

Η τηλεόραση στο σπίτι είναι σαν να συγκατοικείς με έναν κωφάλαλο. Σου μιλάει χωρίς να μπορείς να της απαντήσεις. Της μιλάς αλλά δεν σε ακούει.

Το να ισχυριστεί κάποιος ότι «κάνει καλή τηλεόραση» είναι σαν να ισχυριστεί ένας ευνούχος ότι κάνει καλό κρεβάτι.

Η δωρεάν τηλεόραση είναι σαν μία φουτάνα που το κάνει τσάμπα. Αλλά χωρίς προφυλακτικό.

Κάποτε οι ακραίες ιδεολογίες έκαιγαν βιβλία. Τώρα οι ακραίες ιδεολογίες βγαίνουν στην τηλεόραση να μας πούνε τα μυστικά του… προσανάμματος.

Γιατί ενώ στην τηλεόραση δεν βρίζουνε ποτέ, λένε συνέχεια πράγματα που μας κάνουν να βρίζουμε από το σπίτι μας;

Ο τηλεκανιβαλισμός είναι τέχνη. Τρως Ζαχόπουλο και χιέζεις Πασχάλη.

Την αλήθεια της τηλεόρασης την καταλαβαίνεις στις διαφημίσεις. Νοικοκυρά με εμφάνιση Βίκυ Καγιά, χαμογελάει ευτυχισμένη καθώς βάζει μπουγάδα.

Φανατικός τηλεθεατής είναι αυτός που κάθεται στον καναπέ του και βλέπει αυτό που δεν γίνεται να αγγίξει, αγγίζοντας αυτό που δεν βλέπει πια από το πολύ καθισιό.